Kościół dopuszcza taką separację, ale pod określonymi warunkami, które muszą zostać spełnione.

Przeczytaj artykuł, który Ci podlinkowałem.

Nie do decyzji co powinien zrobic maz, tylko do decyzji jak i w jaki sposob moze wypelnic to co jest wedlug niego sluszne.

Zbytnio uogolniasz wypowiedzi co prowadzi do blednego ich rozumienia-znaczenia.

Nadal ignorujesz warunki, w których można taką separację ustanowić. Zdrada, co jest jasno zapisane w KPK, a na jego podstawie w podlinkowanym artykule, to za mało.

Nie do decyzji co powinien zrobic maz, tylko do decyzji jak i w jaki sposob moze wypelnic to co jest wedlug niego sluszne.

Jeśli małżonka nie zamierza wrócić do domu i mieszkać z mężem, sytuacja jest skrajnie inna, niż gdy zamierza. Zmienia się nie tylko właściwa reakcja, ale w ogóle przestrzeń dostępnych rozwiązań.

.

W takim wypadku odpowiedź jest oczywista.

Niby jaka? Jak wyzej pisałam Kosciół dopuszcza separacje w przypadku zdrady

Nie. Przeczytaj to, co Ci zapodał Yarpen.

A ja dodam: Jan Paweł II, adhortacja apostolska "Familiaris consortio"
"separację należy uznać za środek ostateczny, kiedy juz wszelkie rozsądne oddziaływania okazą się daremne"

W stosunku do małżonka w separacji "wspólnota musi pomóc
mu w praktykowaniu przebaczenia, wymaganego przez miłość chrześcijańską oraz utrzymania gotowości do ewentualnego podjęcia na nowo poprzedniego Życia małżeńskiego."

Zapytajmy też Ojców Koscioła. Oto fragment bardzo popularnego w II wieku Pasterza Hermasa:

„Panie — powiedziałem —
Jeśli kto ma żonę, która wierzy w Pana,
I przekonał się, że ona popełnia cudzołóstwo,
Czy grzeszy mąż, jeśli dalej z nią żyje razem?”
„Tak długo, póki nie wie — odpowiedział — nie grzeszy.
Jeśli się jednak mąż dowie o jej grzechu,
A niewiasta nie pokutuje,
Ale trwa w swym porubstwie,
I mąż dalej z nią żyje razem,
Staje się współwinny jej grzechu,
I bierze udział w jej cudzołóstwie”.
„Jakżeż tedy, o panie — pytałem — ma postąpić mąż,
Jeśli żona trwa w swej namiętności?”
„Niechże ją oddali — odrzekł
A mąż niech żyje samotnie,
Jeśli zaś oddali swą żonę i pojmie inną,
Tedy i on cudzołoży”.
„A jeśli, o panie — pytałem — niewiasta po swym
oddaleniu pokutuje,
I chce powrócić do swego męża,
Czy on jej nie powinien przyjąć z powrotem?”
„Z pewnością — odrzekł —
Jeśli mąż jej nie przyjmie,
Grzeszy i wielką na siebie ściąga winę.
Powinno się przecie przyjąć tego, który zgrzeszył,
a czyni pokutę.
A zatem dla tej pokuty mężowi żenić się nie wolno."

Zaczynam się zastanawiać nad tym, czy nie masz kogoś znajomego lub z rodziny, kogo chcesz usprawiedliwić z odrzucenia drugiej strony, która chce wrócić po zdradzie i żałuje swego czynu...