Wybaczyła bym ale dalej bym nie potrafiła dzieloć łoża oraż zycia

Czyli "...i cię nie opuszczę do zdrady małżeńskiej"?

Tym niemniej już wiem, że szukasz osób, które będą miały identyczne poglądy jak Ty, aby potwierdzić ich słuszność.

Gdyby nie bylo by to zgodne z przysiegą to KK by tego nie dopuszczał. A jednak dopuszcza.

Ale ona ma rację, bo wybaczyć to znaczy "zrezygnować z zemsty na krzywdzicielu w imię wyższych racji". Ale w tej definicji nie mieści się nakaz sypiania ze zdrajcą/zdrajczynią.

Naprawdę nie dociera do ciebie, że separacja to ostateczność dopuszczana przez Kościół przy rozpadzie małżeństwa, a nie przywilej zdradzonej osoby?

Prawo prawem, genetyka genetyką.

Nie ostateczność, bo zerwać wspólnotę życia trzeba w ciagu pół roku a nie po 10 latach gdy np roby ratowania sie nie udały

Powiedzmy, że mozliwość taka jest dopuszczona ze wzgledu na ułomność strony niewinnej zdrady - ułomność nie pozwalającą jej wybaczyć.

Wybaczyc nalezy ale wybaczenie nie oznacza zycia jak gdyby nigdy nic sie nie stalo a tym jest dalsze wspolne zycie.

Przeciwnie.
Jesli pytasz czy można dostać separację - odpowiadam: tak, można.
Jesli pytasz, czy katolik powinien w takiej sytuacji (pamiętamy; osoba zdradzająca żałuje swojego czynu) występować o separację, odpowiadam: nie, nie powinien. Obowiązuje go nadal przysięga małżeńska.

Głównym przeznaczeniem separacji jest uchronienie przed np. przemocą domową lub tolerowaniem sytuacji mieszkania z kims, kto ustawicznie zdradza.

Jesli mozna i nie mozna to jest to sprzeczność.
Jesli cos jest dozwolone to nie jest zabroniine i czyniać to nie ponosi sie winy moralnej.
Przysiega obowiazuje dlatego nie mozna powtornie wziac slubu a jedynie zyc samotnie oddzielnie w przypadku zdrady i nie ma tu warunkow jakie imputujesz i ustawicznej zdradzie. Wystarczy jednorazowa.
W przypadku przemocy separacja moze byc tylko czasowa do ustania przyczyny

Nie. Wybaczenie nie oznacza życia "jakby nigdy nic". Nie wiem, czy wtedy wybaczenie byłoby możliwe. Wybaczenie to zgoda na porzucenie niektórych emocji i w przypadku, gdy strona prosząca o przebaczenie chce swój błąd naprawić, danie drugiej szansy i podjęcie pewnej pracy nad relacją.

Zdrady nie da sie naprawić. Co sie stało to sie nie odstanie. Kościól widać jest świadom tego jak wielkie spustoszenie zdrada wyrzadza w czlowieku i jak wielkim złem jest ze nie nakazuje dalszego życia z daną osobą.

Zupełnie słusznie.
Mało tego - emocji pewnie nie uda się odrzucić od razu. Nie sądzę też, by łatwo było zapomnieć (o ile to możliwe).
Ale mamy obowiązek podjąć pracę nad związkiem - niezależnie od sytuacji.
Mamy - jako małżonkowie - obowiązek dotrzymania przysięgi małżeńskiej - niezaleznie od tego, czy dochowa jej nasz współmałżonek.
Nic podobnego. To tak jak rozwód w ST - Jezus wprost powiedział, że Mojżesz go dopuścił ze wzgledu na słabość Żydów. Ale to nigdy nie było nic dobrego.

Przypomnisz słowa przysięgi?
To rozstrzygnie nasz spór...

Przede wszystkim nie wolno narzucać zdradzonemu mężowi takiej czy innej postawy, czyli żadne "powinien" . Tym bardziej jak najdalej od "powinien" w sytuacji, kiedy ze zdrady żony poczęło się dziecko. Może przyjąć żonę, przebaczyć zdradę, może wychować dziecko jak swoje, bo też może być świętym... Jednakowoż uważam, że odwoływanie się do wiary celem wymuszenia na kimś takiej chwalebnej postawy jest niedopuszczalne. Nie wierzę też, aby powrót na takiej zasadzie dobrze rokował.
Każdy ma swoje sumienie, taką czy inną psychikę, wrażliwość i to każdy w swoim sumieniu podejmuje decyzję. Słuszną może też być decyzja: nie.