Trzeba mieć oko na różne dziwne rzeczy i nie oddalać ich prosto: "eeee, mój/moja to nieeee zrobił/a by..."
Ufać, mając zawsze z tyłu głowy, że ten co upada nie zawsze jest zły, czasem po prostu słaby.

Ale co to oko da?
Milosc jest dobrowolnym darem tak naprawde, ktos moze ja przyjac lub odrzucic

Biedactwo...

Idealnie to kocha Bóg, człowiek może mieć dobre intencje, ale jest ułomny i trzeba mieć tego świadomość.
Twój dostanie brzucha, piernie ci, kiedyś cię wkurzy, bo coś zaciapie albo nie zrobi co obiecał a w pracy elegancki mężczyna poda ci płaszcz i powie coś ciekawego albo mądrego, szatan ci szepnie "zasługujesz na więcej" - i na wiele katoliczek wystarczy.

Haha
Dobrze że to już za mną .

Ale wychodząc z tego założenia to trzeba by wstępować w związek małżeński z założeniem że przecież w nie/dalekiej przyszłości i tak się zdradzimy, pędzej czy póżniej, ciekawe tylko kto pierwszy...

Zdrada nie dzieje się od tak sobie, to proces, który można zdusić w zarodku - jak się pilnuje spraw a nie:
Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie:(...) Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj! Lecz Bóg rzekł do niego: "Głupcze,..."

Nie bez powodu nqpisano " Kto stoi niech baczy by nie upadl" i nie dotyczy to tylko relacji ale trzeba poprosu zyc i cieszyc sie zyciem zamiast sie zamartwiac co moze sie stac.
Pan Jezus wszak nie obiecuje ze zycie bedzie super latwe a wrecz przeciwnie ze bedzie trudne ale On bedzie z namo w tym doswiadczeniu

Dla mnie to co opisujesz to klasyczny mechanizm wyparcia.

Czyli: zwala się winę że to "ta zła kobieta uwiodła mojego męża", a on przecież "taki kochliwy jest". Umysł podświadomie przesuwa poczucie winy ze sfery wewnętrznej (mój mąż, moje małżeństwo) na zewnątrz (ta trzecia, obca, zagrożenie dla nas).

Ja nie mówię że świadome wchodzenie w związek czy kontynuowanie długotrwałego, tajnego romansu z żonatym jest dobre. Ale zdradzana żona może mieć pretensje TYLKO do swojego męża, bo to on JEJ ślubował wierność. Widocznie ta przysięga była dla niego warta funta kłaków, skoro tak łatwo zdradził...

A przy długotrwałych nieformalnych związkach - cóż. Jeśli nie mówimy o małżeństwie (nawet cywilnym), nie ma dzieci - zawsze można związek kulturalnie zakończyć i zacząć się spotykać z inną osobą. Jeśli nie ma zdrady i kłamstwa, oszukiwania - grzechu też nie ma.

Dobrego małżeństwa nie da się zdradą nawet rozwalić. Zdrada bowiem to tylko objaw czegoś innego, relacje między dwojgiem pozostawiają wiele do życzenia. Moralność to może dopuszczać, bo sam (człowiek) ocenia co jest zdradą.
Nie da się jednak osiągnąć wierności, jeśli kogoś cechuje relatywizm moralny i wszystko jest płynne. Mąż oświadcza żonie, że się zakochał i odchodzi. Żona zszokowana mówi: ślubowałeś mi miłość, wierność i uczciwość do końca życia. On zdziwiony odpowiada: kochana, ale to było cztery lata temu! Poza tym jestem uczciwy, nie ukrywam tego przed tobą. Tego typu moralności nie można ukryć przed ślubem, bo wyraża się na tysiące sposobów.

Wciąż i do znudzenia powtarzam: dobry wybór malżonka jest gwarancją dobrego małżeństwa. Tu jednak trzeba mieć oczy dookoła głowy i żadne: a człowiek zakochany...zauroczenie mija, więc należy to przeczekać i kierować się rozumem a nie myśleniem życzeniowym. Słyszę więc - wiesz, ona ma swoje wady, ale jestem skłonny to zaakceptować. Jeśli to inny kodeks moralny, nie da się tego pogodzić. Mlody facet poznaje trzecią dziewczynę i znów jest zakochany po uszy. Tym razem się nie spieszy z deklaracjami...zobaczymy co będzie za dwa lata.

A czy drażnienie osoby nerwowej, nerwusa aż do wybuchu kłótni jest winą tylko nerwusa, że dał się sprowokować?

Nad swoim nieopanowaniem należy ciężko pracować. Przerzucanie winy na zewnątrz jest mechanizmem obronnym, patologicznym. Nie ktoś mnie sprowokował, ale myślenie powinno przebiega wedle schematu - zdenerwowałem się i wpadłem w gniew. Gdzie leży przyczyna? Szuka się w sobie niezagojonych ran, trwałych nawyków reagowania, jakie sytuacje wywołują eksplozję. Emocje są zaraźlwe, więc dotkną i tego spokojnego. On jednak potrafi czytać swój gniew i pohamuje działanie ( w tym czasie przemyśli sytuację) lub je zdusi w sobie w postaci autoagresji. Kiedy pójdziesz do psychiatry, zapyta: a jak pan/pani radzi sobie z gniewem? Ogólnie natura wyrzuca go na zewnątrz, zwierzęta wręcz wytrzasają z siebie gniew. Wyrzucenie w postaci awantury to nieuporządkowanie wewnętrzne. Można naprawić.

Osoba nerwowa będzie obwniała kogoś za żart, który ją zdenerwował a osoba, która powiedziała ten żart będzie uważać osobę zdenerwowaną tym żartem za wariata, bo przecież "po czymś takim nie można się zdenerwować". Oboje popełniają grzech ignorancji, bo każdy ma indywidulaną reaktywność na jakieś bodźce i kogoś zdenerwuje/zasmuci/rozśmieszy/podnieci bodzieć A+2 a kogoś dopiero A+4 czy A+5.

Na tej samej zasadzie ten sam bodziec wywoła różne reakcje u różnych osób z różnymi charakterami.

Dalej podtrzymuję tezę, że oderwaniem od rzeczywistości i brakiem roztropności u katolików jest obwinianie tylko tego kto złamał przysięgę, kusiciel też jest winny.

Złamanie przysięgi ma swą przyczynę. A przyczyny są rozmaite. Leżą po obu stronach, tyle że byłoby niesprawiedliwe obarczanie w równym stopniu. Ludzie dobierają się często na prawach biologii a przysiega działa na pozomie rozumu. Zawsze rozpatuje się sytuację indywidualnie, tam szuka przyczyn.

Jednak wszystkich indywidualistów obowiązuje wspólny schemat procesu, który sprowadza się do po pierwsze do posmarowania pod zdradę a potem do inicjacji.
Może być nawet bez uwrażliwienia w przypadku gdzie ktoś się ożenił/wyszedł za mąż z góry z założeniem, że nie będzie wierny/wierna.

Naprawdę nie rozumiem katolików, którzy zakładają że wszystkie przyczyny i winy skoku w bok tkwią wewnątrz małżeństwa. Mało to uwodzicieli i uwodzicielek? Nikt z was nigdy w życiu nie dał się nabrać jakiemuś sprzedawcy?