Witam,
Chciałabym się poradzić Was w pewnej kwestii. Razem z narzeczonym planujemy ślub. Jesteśmy ze sobą już 7 lat. Wiem że podczas spisywania protokołu przedmałżeńskiego jest poruszana kwestia chorób psychicznych.
Mój narzeczony leczy się na depresję. Kiedyś było gorzej, ale poszukiwał pomocy u psychologów i psychiatry. W chwili obecnej ma dobrze dobrane leki i funkcjonuje tak samo jak wszyscy ludzie. Myślę że z moim wsparciem wiedzie szczęśliwe życie.
Czy jego choroba jest czynnikiem, który może nie dopuścić do ślubu? Zaznaczam, że jestem w pełni świadoma jego choroby. Czy w ogóle musimy poruszać ten temat z duchownym? Wydaje mi się, że w świetle wiary chodzi o choroby, które mogą powodować nieświadome podjęcie decyzji lub jakąś dużą dysfunkcję małżeństwa, jak np. schizofrenia. Czy taka leczona depresja pod kontrolą zalicza się do tej definicji choroby psychicznej?

Ksiądz podczas wypełniania protokołu zapyta was także o kwestię ew. chorób. Odpowiedzi trzeba udzielić zgodnej z prawdą, natomiast z własnego doświadczenia wiem, iż ta choroba nie stanowi przyczyny zrywającej ważność i nie macie się czego bać. Istotny jest fakt, że on się leczy, zaś Ty jesteś świadoma jego stanu.

Jeżeli chodzi o choroby, to nie ma problemu z zawarciem małżeństwa z osobą chorą na jakąkolwiek chorobę, zaburzenie jeżeli nie jest ta choroba ukryta przed drugą osobą związku- tak jest normalnie.

Ksiądz prowadzący badanie narzeczonych zapyta, a wy musicie udzielić szczerej odpowiedzi. Inaczej byłoby to oszustwo.
Skoro ślub w KK dlaczego nie chcesz podać swego wyznania?

"Trochę" się nie zgadzam z P. Maciejem: owszem, można zawrzeć małżeństwo z Osobą chorą nawet na taką jednostkę, która kwalifikuje sprawę do małżeńskiego procesu o nieważność; co więcej, istnieje instytucja domniemania ważności zawartego nawet takiego małżeństwa (czyli pod tym kątem moja zgoda - jest). Jednakże, jak już wspomniałam, są pewne choroby/zaburzenia, na podstawie których można orzec nieważność zawiązanego węzła małżeńskiego (i tu jest pewna zatem różnica).
Kłaniam się!

Moje uszanowanie
Pani Arletto, czyli jeżeli dwie osoby psychicznie chore (zdiagnozowane) świadomie podejmą decyzję, to mimo tej świadomości (co prawda zaburzonej, ale świadomość zawsze jakaś jest i przecież też świadkowie są) taka instytucja domniemania ważności może stwierdzić nieważność?
Albo dwie osoby, z których każda jest niezdolna w sposób naturalny np. w wyniku uszkodzenia narządów rodnych spłodzić/wydać na świat potomka. I taka instytucja może stwierdzić, że małżeństwo nieważne mimo że kobieta i mężczyzna wiedzieli o swoim i partnera stanie?
Albo ciężkie upośledzenie umysłowe. Od razu taka diagnoza przekreśla?

Ja tylko krótko: okolicznością zrywającą jest niemożność uczestniczenia w akcie seksualnym - czyli impotencja. Natomiast znana, niezatajona obu stronom bezpłodność - nie

Obawiam się, że ciężkie upośledzenie umysłowe wiąże się z niemożnością brania na siebie świadomych zobowiązań, wynikajacych z małżeństwa. Niekoniecznie osoby takie mają zdolność do czynności prawnych i samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.

Witam ślicznie,
już "biegnę" wyjaśnić. Może na jakimś przykładzie:

X cierpi na sadyzm (zaburzenie psychoseksualne), Y z kolei na masochizm, "niby" X i Y pasują do siebie, ale jeśli któraś ze Stron decyduje się potem na kościelny proces w kierunku nieważności małżeństwa, to istnieje szansa na wydanie pozytywnego Wyroku, nawet, gdy X i Y o tym wiedzieli.

Inny przykład:
Obie Strony X i Y wiedzą o swojej bezpłodności, małżeństwo jest ważne, gdyż bezpłodność nie powoduje nieważności, chyba że jest treścią podstępu. W przeciwnym razie - wyobraźmy Sobie - małżeństwa Osób w podeszłym wieku byłyby nieważne.

Przepięknie pozdrawiam!

Dziękuję za wyjaśnienie Pani Arletto.
Przyznaję że dalej dla mnie to niepojęte (pierwszy przykład).
I nawet gdy świadkowie wiedzieli?
To jest dziwne, bo jeżeli tacy zaburzeni ślubują przed Panem Bogiem ze świadomością zagrożeń wynikających ze swoich zaburzeń psychicznych i dalej jest możliwość unieważnienia, to tak naprawdę można chyba prawie wszystko podważać? Nie uważa Pani, że jest to niepoważne traktowanie człowieka, księdza?
Poza tym, w znacznej części tacy zaburzeni psychicznie mają problem z okazywaniem uczuć, ale czy do miłości nie są zdolni?

I ja przepięknie pozdrawiam.




Wiadomo że prawie niemożliwe, ale czy z racji tego, że człowiek upośledzony samo to przekreśla możliwość otrzymania sakramentu małżeństwa?
Zauważ Terremoto, że osoba ciężko upośledzona umysłowo jest w stanie stwierdzić że Bóg istnieje (i zdarza się uczony wybitnie inteligentny a nie potrafiących stwierdzić że Bóg istnieje).




PeterW, ale mnie chodzi o to że przed zawarciem małżeństwa.

Witam ślicznie i ponownie,
nie do końca można wszystko uznać za nieważne. Chodzi o prawdziwą postać niezdolności. Czasami, jak w wielu aktach sprawy można przeczytać, mamy do czynienia ze zwykłymi trudnościami, wadami nie zaś z niezdolnością.
Kłaniam się jak na wstępie!

Depresja zawsze jest chorobą, którą trzeba ujawnić w protokole.
Zawierając małżeństwo z chorym, możesz doczekać się podobnych problemów.

viewtopic.php?f=17&t=29368

Ponownie witam i ja prześlicznie
Czyli jasne. Chodzi o prawdziwą postać niezdolności. Ok i jest to stanie w obronie Sakramentu Małżeństwa.
Ale jeszcze podrążę.
Bo Pani Arletto, katolik, gdy nie ma całkowitej pewności to nie podejmuje działania, decyzji. A jeżeli podjął działanie,decyzję, to wraz ze wszystkimi konsekwencjami i rezultatami (dobrymi albo złymi). A czy ktoś jest prawdziwie niezdolny do małżeństwa to przecież można rozeznać przed związaniem węzłem małżeńskim.
Oczywiście jest to bezcenny dar (Sakrament Małżeństwa) i nie chodzi o to by szafować każdemu kto och zapragnie. Ale czy taka instytucja właśnie nie powoduje, że jest to trochę rozdawanie ot tak?
Kłaniam się

Witam ślicznie,
i na pewno w tym, co Pan pisze jest sporo racji.

Ale może posłużę się innym przykładem, mając x-lat, będąc młodym, nie mając pełnej wiedzy łatwo usprawiedliwia się pewne minusy. Nie wszystkie przecież rodzaje zaburzeń - ja to tak nazywam - mają charakter spektakularny (typu osobowość dyssocjalna), czasami coś poczytuje się za "mało szkodliwe", gdyż - przykładowo - Przyszły Współmałżonek wciąż zadaje pytanie, co można interpretować, iż bierze On zdanie drugiej Strony pod uwagę, a nie interpretuje się w kontekście osobowości zależnej.

Kłaniam się równie przepięknie!

Rozwinąłbyś swoją myśl?