Tak, brakuje mi doceniania mojej pracy. Pracy domowej, a oprócz tego, pomagam mężowi w prowadzeniu biznesu (nigdy nie jestem w pełni dyspozycyjna, mam na każde zawołanie wykonać powierzoną w tej chwili pracę, przez to ciężko zaplanować dzień).
Dzieci są grzeczne nie dlatego, że się cieszą z obecności taty, wręcz odwrotnie, boją się go. Pytają mnie, kiedy tata przyjedzie, kiedy wyjedzie, bo musi nad wszystkim panować i kontrolować. Nawet jak dzieci się śmieją, bawiąc się, czy czymś swoim zajęte. Mają być spokojne i dyspozycyjne do pomocy tacie - w tej chwili, nieważne, co robisz i ile ci czasu trzeba, żeby coś skończyć.

Zobaczysz ze taka dyscyplina na dobre im wyjdzie. Wychowanie beztresowe nikomu na dobre nie wyszlo.
Wg mnie Twoj maz chce byc glowa rodziny a Ty na sile chcesz mu sie przeciwstawiac w wychowaniu dzieci bardziej na luzie. Czy klocicie sie o inne sprawy?


Czy Ty doceniasz meza za to co robi?
Moze jakies umiech, pochwala? Zrzedzaca zona nie jest ta przy ktorej chce sie byc, co Ci juz maz powiedzial ze lepiej sie rozstac aby dzieci klotni nie sluchaly. Spokorniej docen bardziej meza, pokaz mu ze go kochasz a nie jedyne co potrafisz to kwestionowac jego decyzje czy sposob wychowania dzieci

Zgadzam się, że problem z dziećmi to tylko objaw.
Polecam działania na CITO (choc nie nerwowe).
Idealny byłby wyjazd na "weekend dla małżeńśtw" (to takie rekolekcje, w których po krótkim wprowadzeniu i zadaniu "tematu" małżonkowie wracają do pokoi i "rekolekcjonują się" rozmawiając. Potem znowu krótkie wprowadzenie itd.

W wersji uproszczonej jest coś takiego jak "Dialog małżeński". Ja osobiście polecam książeczkę R. i T.Cirner W 10 tygodni ulepszyć małżeństwo - może to trochę "amerykańskie" ale dobrze prowadzi dialog.
W księgarniach nie ma, ale na allegro można dostać już od 4 zł.

Rady ale nie dla meza autorki. Pewnie on ani nigdzie nie pojedzie ani nic nie bedzie czytal. Facetowi to objiza ego szukac gdzies pomocy.
Jedyne co ona moze zrobic to przestac oponowac i podwazac jego decyzje, byc bardziej lagodna i jak atmosfera bedzie mila i dobra sprobowac porozmawiac o swoich potrzebach ale bez wyrzutu

Sahol - proszę. Nie pisz bezwzrokowo, bo stajesz się mało czytelna. (PW)

Czyli ego ważniejsze od dobra małżonki, dzieci, małżeństwa, rodziny?



Czyli chodzić na paluszkach wokół męskiego ego?

Zdaje się, mąż nie radzi sobie z pracą, frustracje i stresy przynosi do domu. Niestety, tak robi wielu mężczyzn: w pracy opanowany, kompetentny, a w domu czepialski, nerwus, agresywny. Czy wcześniej, zanim zaczęliście ten prywatny biznes bylo lepiej?




Pewnie nie nad wszystkim panuje w pracy, nie wszystko udaje się tam kontrolować...
Niepokojące, że dzieci boją się taty, a Ty zaczynasz obwiniać siebie.
Wspólny wyjazd do Gruzji w takiej sytuacji, moim zdaniem - bez sensu. Zorganizujcie sobie weekend bez dzieci i w swoim domu, nie gdzieś w samolocie, w Gruzji czy na rekolekcjach - wyjaśnijcie sobie wszystko w szczerej rozmowie, która jak nie trudno domyślić się - będzie kłótnią. Kłótnie też potrzebne, bo dopiero podczas nich, kiedy uwalniają się emocje dowiadujemy się co naprawdę nas boli. A Gruzję, owszem, zostawcie sobie na lepszy czas.
Mnie dziwi nieco, że tak zatytułowałaś swój wątek upatrując przyczyny kłopotów w zachowaniu dzieci w kościele. Dla mnie wynika z tego, że Twój mąż nie chce chodzić z Tobą do kościoła i nastawia się wobec Ciebie coraz bardziej wrogo.

Super, Tereso.

Krysia

Tego nie wiemy.Zdaje się, że masz jakieś uprzedzenia.
Myśle że z tym Mu tez nie jest dobrze.
Najgorzej zacząć rozmowę i wprowadzić ją na tory dialogu.
Ja - jeszcze za czasów służby w poradnictwie małżeńskim - proponowałem w takiej sytuacji napisanie listu (koniecznie papierowego).
W liście można przedstawić spokojnie swoje uczucia, zredagować tak, by nie powiedzieć o słowo za dużo (jak to się dzieje w dyskusji), nikt nam nie przerwie itd.
Oczywiście, list nie powinien być czytany w towarzystwie osoby piszącej.


Taki jest cel tych wszystkich działań.

Proponujesz równię pochyłą dla tego małżeństwa. Potrzeba im dialogu, dialogu, dialogu.
Pokora nie ma w sobie nic z głupoty.

Jak zwykle kobiety bronią kobiet a faceci facetów. Żeby się wypowiedzieć to trzeba by poznać wersję drugiej strony o ile ta druga strona w ogóle widzi jakiś problem i ma wolę go rozwiązywać.

Gdzie ja kogoś bronię?
I w ogóle co to za kategoria. Mecz jakiś?

Pokazanie mezowi ze sie go kocha yo rownia pochyla dla malzenstwa. Pick one

Proponujesz Teresie najprostszą i rzeczywiście często stosowaną metodę tzw. zamiatania pod dywan. Cicho siedzieć, nie oponować, słuchać męża, czyli - on głowa rodziny, ona poddana. Przy takiej jej postawie pozornie można by zapewne konflikt zażegnać. Pozornie. Na jak długo? No i co z Teresą, która naprawdę nie daje rady już znosić takiego stanu rzeczy? Dzieci współodczuwają.
Czasem, zamilknąć to mądrość, a czasem tchórzostwo, którego skutki będą opłakane.
Rozmowy, rozmowy, żadne odgrywanie szarej pokornej myszki, bo niebawem konflikt wejdzie w taką fazę, że rozstaną się.
Przeraża mnie niezmiennie odwoływanie się do "bycia posłuszną mężowi" w sytuacji, kiedy poważne problemy małżeńskie czekają na rozwiązanie. Mamy czasy partnerstwa, czyli zdecydowanie bardziej wymagające - od obydwojgu.
Sorry, Tereso, że o Tobie bez Ciebie.

Stworzenie atmosfery spokoju i milosci lub nie regowanie emocjonalne na pomysly meza jest dobra droga. Poczarkiem do dialogu. W atmosferze wyrzutow, klotni jak widac problem sie tylko poglebia, a oboje zamiast sie dogadac to maja siebie coraz bardziej dosc.
Wiekszosc kobiet nie potrafi zrozumiec ze mezczyzna potrzebuje szacunku i docenienia a jak tegp nie.dostaje Ale w mozgu wiekszosci kobiet niezaleznosc i wrecz butnosc "jestem samowystarczalna" zadnemu chlopu nie bede podlegac zaciemnilo zupelnie mozg i nie sa w stanie niczego juz pojac a tym bardziej zrozumiec mezczyzne.

Jak widać, nie bardzo rozumiesz o czym pisze Teresa, jak więc nie rozumiejąc kobiet, czyli i siebie samej możesz rozumieć mężczyzn? Partnerstwo to nie samowystarczalność, ale relacja oparta na poszanowaniu siebie nawzajem - ze świadomością różnic w naturze mężczyzny i kobiety.

Jeśli chciałabyś być poddaną takiego monarchy, to Twoja sprawa, ale nie promuj takiej postawy na Forum. Każdy człowiek ma swoją GODNOŚĆ.

Zmieniać mozna tylko siebie, autorka może zacząc pracowaćnad sobą w dawaniu wirkszej miłości nie zwarzajac na bycie niekochana, bo ja ktos widzi ze dajemu sie dobro to odwdziecza tym samym. Jesli dotad reagowala gniewem, awanturami, klotliwoscia to powinna to zmienic. Tylko milosc przemienia czlowieka.
Na 99 procent dajac wsparcie mezowi, docenienie on odwdzieczy sie tym samym jej. Bo przeciez nie podjerzewamy go o bycie psychopata. Ale moze isc dalej droga dotychczasowa zasowa klotni i pretensji gdzie ich malzenstwo bedzie ulegac dalszemu rozkladowi.
Kobieta i mezczyzna maja inne role w swiecie i gadanie o partnerstwie przez katolikow jest bzdura. Bo zupelnie wyrzucaja slowa sw. Pawla o wlsciwym ukladzie. Milosc rodzi milosc, klotnie zale i pretensje rodza dalszy rozklad. Jak dla mnie wybor jest prosty.
Najpierw naprawic relacje i onraz siebie w oczach meza i dopiero zabierac sie za rozmowe w formie dialogu