Wydaje się, że panie swoim głosem dołożyły się do obrzydzenia tego stanu

Uderzyłem w stół a nożyce się odezwały.

Zauważ że to Twoje głosy mogą się przyczynić nie tylko do obrzydzenia stanu małżeńskiego dla kobiety, ale ogólnie do obrzydzenia sobie rodu męskiego.



Nie, to nie nożyce, to brak akceptacji dla wynurzeń faceta, któremu marzy się władza nad kobietą / żoną i to na zasadzie islamskiej lub tresury posłusznego zwierzątka. Łaskawie pozwolę ci na popuszczenie smyczy na 10 cm.

Ha, kobieta bez pomocy władzy pństwowej nie dałaby sobie rady.

To cywilizacja daje Ci złudzenie wolności, równości czy wręcz władzy nad mężem. Bez pomocy władzy państwowej nie dałabyś sobie rady.

Może by zabrać tę agnostyczkę na jakiś kurs ewangelizacyjny? Jeśli dałaby się zaprosić, to może by się i zewangelizowała?

Na czym polega praktyczny agnostycyzm w relacji międzyludzkiej?

Cześć!

Przepraszam, że dopiero teraz, byłem na urlopie bez dostępu do internetu. Widzę, że przez ten czas dyskusja rozwinęła się w kierunku ciekawym, aczkolwiek raczej przeze mnie niezamierzonym.

@jotajota

Nie wiem, czy dobrze rozumiem, co proponujesz, ale jeśli dobrze... to niestety, jestem trochę przerażony. Chcę zbudować relację... RELACJĘ, to wyklucza zwierzchnictwo jednej strony nad drugą. Może kiedyś faktycznie to miało sens - kiedy mężczyzna zarabiał na utrzymanie rodziny, a kobieta zajmowała się domem (chociaż sens raczej ulotny...), ale to się dawno już zatarło.

Teraz kobiety coraz częściej wchodzą w męskie role, a zmusza je do tego nasza męska indolencja, będąca wynikiem kryzysu i niedojrzałości. Przykład z mojego bardzo bliskiego otoczenia: facet lekceważy sobie pracę, ciągle snując mętne wizje o karierze sportowca, oczekuje od swojej ciężko pracującej żony, że obiad będzie pod nos podany, mieszkanie posprzątane i wakacje zorganizowane... a i tak pan i władca będzie wiecznie niezadowolony, bo on miał ochotę na parówki zamiast ziemniaków ze schabowym, bo nad morzem padało, etc. Relacja oznacza, że wspólnie podejmuje się decyzje na tematy mniej lub bardziej poważne i wspólnie bierzemy za nie odpowiedzialność, a nie, że: albo narzuca się swoją decyzję, albo (jak w podanym przykładzie powyżej, co mam wrażenie jest coraz częstsze) zrzuca się decyzyjność na drugą osobę, a potem jest się z jej niezadowolonym.

Tylko pozornie ten mój krótki wywód na temat kryzysu męskości jest niezwiązany z tematem. Ja mam tak, że chyba zanadto przyzwyczaiłem się do podejmowania decyzji samodzielnie. Większość tych decyzji (zmiany pracy, kupno samochodu, mieszkania) okazywały się jak najbardziej słuszne. Ale właśnie z samochodem czy mieszkaniem się nie dyskutuje. Nie chcę uprzedmiatawiać w taki sposób dziewczyny, z którą w przyszłości nawiążę relację i traktować ją jako kolejny przedmiot, z którego posiadania jestem usatysfakcjonowany.

Druga rzecz: ktoś słusznie stwierdził, że traktuję cały problem jak projekt: "rozkochać i nawrócić". Chyba miał rację: żyję, pracuję i myślę projektowo. A w relacjach międzyludzkich raczej tak się nie da.

Trzecia rzecz: to pewnie jest widoczne między wierszami w moich wypowiedziach. Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia z relacjami międzyludzkimi w ogólności, a z kobietami w szczególności. Cała sytuacja jest dla mnie raczej nowa, przez ostatnie lata jednak częściej rezygnowałem z relacji, zrywałem znajomości niż tworzyłem nowe. Stąd też moje pytania, bo w tych kwestiach jestem raczej teoretykiem - teorie czerpałem jak sądzę z dobrych źródeł (np. wypowiedzi doktora Pulikowskiego), ale nie odpowiedziały one całkiem na moje pytania.