Od kilku lat jestem w związku ze starszym ode mnie mężczyzną, który jest po rozwodzie. Czy w każdym przypadku Kościół uznaje to za grzech? Poznałam go kiedy już dawno był po rozwodzie ze swoją żoną i stało się to w takich okolicznościach, że odebrałam to jako dar i przeznaczenie. Uważam, że sam Bóg zesłał mi tego mężczyznę na mojej drodze życia. Czy kiedykolwiek będę mogła przystąpić do Komunii Świętej i żyć w zgodzie z Kościołem?

Tak jest to grzech jesli Twoj partner, nie ma stwierdzenia nieważnosci małzeństwa.
Twoje rozumienie tego jako dar od Boga jest zapewne błedne. A takie coś jak przeznaczenie nie istnieje. W katolickim rozumieniu jesteśy kowalmi swojego losu.

Z papieżem Franciszkiem nie ma rzeczy niemożliwych w Kościele Katolickim.

Papież nie ma moc zmiany Ewangeli..
prosże nie siać zamętu

dla wyjaśnienia lepszego warto by wiedzieć:
1) czy ten mężczyzna zawarł ślub kościelny, czy tylko cywilny?
2) jeśli sakramentalny - to czy są podstawy by sądzić iż ślub był nieważny?

jeśli zawarł ślub sakramentalny i nie ma podstaw by sądzić iż zawarty był nieważnie - to żyjąc z nim jak mąż z żoną popełniasz cudzołóstwo zgodnie ze słowami Jezusa:(działa to oczywiście w dwie strony, tzn zarówno co do żony jak i męża)

i św Pawła:

Jeśli ten mężczyzna zawarł małżeństwo sakramentalne, to mimo, że ma cywilny rozwód daje jest mężem tamtej kobiety.
Jest to wtedy grzech bardzo ciężki. Sama spychasz się do piekła, stajesz na przeszkodzie temu, by to małżeństwo mogło się odrodzić, a dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

A On Ci się oświadczył, ze tak się zastanawiasz? Przecież i tak z nim żyjesz mąż z żoną nie? Mylę się?

Póki co nie myślimy jeszcze o ślubie ale nie wykluczamy cywilnego. On miał ślub kościelny.
Powiedzcie mi zatem, dlaczego życie w małżeństwie gdzie nie ma od dawna miłości i szacunku jest w porządku, podczas gdy próba ułożenia sobie życia na nowo jest już ciężkim grzechem. Bardzo często młodzi ludzie pobierają się zbyt wcześnie. Bo nie wypada mieszkać razem bez ślubu (jest to wręcz grzech), bo rodzina naciska, bo zegar biologiczny tyka... a po jakimś czasie się okazuje, że to nie była wcale wielka miłość, ta jedyna, tylko po prostu pierwsza, która uczy życia. Przecież nie można wnosić o odwołanie sakramentu małżeństwa tłumacząc, że było się niedojrzałym.
Nie chcę absolutnie nikogo urazić ale skąd człowiek ma wiedzieć, że to jest ta konkretna osoba? Ktoś napisał, że nie istnieje coś takiego jak przeznaczenie. Czy zatem jeżeli podjęłabym w młodości decyzję o ślubie (np pod presją rodziców, że to grzech mieszkać razem bez ślubu) i okazałoby się, że mój mąż jednak nie jest mężczyzną, którego mogłabym kochać do końca życia, bo w czasie wyszłyby na jaw jego wady to czy trwanie w takim małżeństwie jest moją pokutą za źle podjętą decyzję? Przecież Bóg jest miłosierny, tak zawsze mnie uczono, że On wybacza grzechy. Nie chodzi mi o to, żeby "rozwody kościelne" były ogólnodostępne ale czy naprawdę szczera miłość może być grzechem?

Jesus uznaje to za grzech, a Kościół dopiero potem.
Możesz szukać odpowiedzi we wspólnocie trudnych małżeństw; http://sychar.org/,ale nie spodziewaj się usprawiedliwiania rozwodu partnera i głaskania po głowie.

Owszem, można. Także i naciski na przyszłych małżonków mogą być czynnikami sprawiającymi, że małżeństwo zostało zawarte nieważnie. Sąd biskupi to zatwierdza (lub i nie zatwierdza). I nie mówimy tu o rozwodzie, tylko o stwierdzeniu nieważności małżeństwa.

Jeżeli pobrali się pod naciskiem, albo byli niedojrzali- ślub jest nieważny.


Jak najbardziej można wnosić o stwierdzenie nieważności zawartego małżeństwa, mimo pozorów ważności, żadne tam odwołanie!

Piszesz, że nie jest w porządku życie w małżeństwie bez miłości i szacunku i słusznie - nie jest, bo miłość to nie uczucie, to czy kochamy, szanujemy zależy od nas, tak więc w sytuacji o jakiej piszesz trzeba zwyczajnie powrócić do kochania, szanowania. Tak ślubowaliśmy. Natomiast szczerą miłością nazywasz coś, co powstało na bazie zaniechania tejże miłości i szacunku do żony. I taki stan ma być w porządku?
Czym w takim razie jest miłość według Ciebie? Dopuszczasz możliwość, że gdyby między Wami motylków było mniej, czy i w ogóle uczucia przygasły to rozstaniecie się?
Jeśli masz taki pogląd na Małżeństwo, czyli pogląd niezgodny z nauczaniem Kościoła, to czym byłoby Twoje ślubowanie, że nie opuścisz aż do śmierci?

1. No trochę racji ma Krysia co nie? Zauważ, ze się burzysz, bo to Ciebie wybrał. Teraz już jest pewien, że miłość na całe życie. Musiał się nauczyć życia. A co jak się nauczy życia dopiero po Tobie, albo za dwa śluby?
2. Jeżeli już od tak dawna nie było miłości, był przymuszony itp. to dlaczego nie postarał się "na świeżo" o stwierdzenie nieważności. Jak myślisz jak będzie to postrzegane obecnie jeżeli będzie miał "powód" by zgłaszać nieważność. A wcześniej nie miał? Latało mu? Co u niego za wiara? Co za podejście do życia i małżeństwa? Pomyśl o tym

3. A jak teraz żyjecie? W czystości? Oczekujecie ślubu w oczekiwaniu na oddanie się ślubnemu? No nie oczekuejcie. Czy załujecie że jesteście ze sobą jak mąż z żoną? No nie żałujecie...

jeśli się mylę to mnie oświeć. Wydaje mi się jednak, że oczekiwanie miłosierdzia od Jezusa, w tym przypadku może być obłudne. Sama zdecydowałaś, że żyjesz z rozwodnikiem - nie Jezus dał Ci dar. Nie Jezus kazał Ci się zaangażować i podsycać pragnienia. Gdy już pozabierałaś wszystko co było pod ręką i zachciało Ci się małżeństwa kościelnego, z suknią i organami i ceremonią - no to co za niemiłosierny Bóg. A gdzie wcześniej był Bóg? Nie myślałaś o tym wcześniej?

Skoro dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych to jak można Mu stawać na przeszkodzie, hę?

Ja wiem że jest formułka że "każde małżeństwo jest do uratowania" ale to zwyczajnie nie jest prawda. Jest do uratowania - o ile oboje małżonków tego chce i nad tym ciężko pracuje. A tak się dzieje wyjątkowo rzadko.

no właśnie, dlatego że Bóg nie działa wbrew naszej wolnej woli i nie będzie naprawiał małeństwa gdy tego niechcemy.