Jestem w trakcie rozwodu z żoną oraz ustalania kontaktów z córka. Byłem poważnie chory, na tyle poważnie że miałem skierowanie do hospicjum, wdrożone leczenie paliatywne. Żona nie dała rady i odeszła do kochanka. Jak stwierdziła nie ma zamiaru do końca życia być pielęgniarką i też ma prawo do szczęścia.
jesteśmy po ślubie kościelnym. jestem młody, mam 34 lata. Czy zgodnie z nauką kościoła zostało mi życie bez partnerki? ratować nie ma czego, żona ma nowe życie, dziecko w drodze z nowym partnerem.
ja zostałem z trwającym rozwodem. jest też duża szansa że przejmę opiekę nad córka, gdyż zespół biegłych sądowych uznał że środowisko ojca jest lepsze dla dziewczynki. czemu się w sumie nie dziwię bo spokojnie mogę podać sobie rękę z bohaterami filmu Tato.
Jako osoba której bliskie są wartości chrześcijańskie mam nie lada problem. Nie uśmiecha mi się samotność i celibat do końca życia.

będę się starał o unieważnienie małżeństwa. chce oprzeć się o zeznania żony ze sprawy rozwodowej.
1. nigdy mnie nie kochała a ślub był jej potrzebny aby uniezależnić się od rodziców.
2. wobec mojej choroby, gdy mój stan się bardzo pogorszył stwierdziła że nie chce do końca życia być pielęgniarka ani opiekunka i że też ma prawo do szczęścia. powiedziała mi to po tym gdy odmówiłem pobytu w hospicjum i przepisania mieszkania na nią i JEJ NOWEGO PARTNERA… naprawdę tak to sformułowała.
więc kiedy tylko wszystko się uprawomocni zadziałam.

będę się starał o unieważnienie ....

wiedziała o chorobie. wtedy wg lekarzy zostało mi kilka miesięcy życia i to był powód dla Którego przyspieszyliśmy ślub. przynajmniej wtedy była taka wersja.
wobec zeznań w sądzie strach pomyśleć o cóż Jej mogło chodzić.

Może znajdę w sobie siłę i zobaczę jak wygląda sprawa ze stwierdzeniem nieważności (zeznania żony przed sądem że ślub był potrzebny tylko po to aby uniezależnić się od rodziców a mnie nigdy nie kochała).