Współczuję Tobie, ale z tego co piszesz to z pewnością udało by się Tobie uzyskać rozwód kościelny. Dlaczego, bo twoja żona uciekła od Ciebie mając już kochanka, twierdząc, że twoja choroba jej przeszkadza i woli być z innym, który zdolny jest do pracy i zarabia. Być może z nią coś nie tak jest, skoro kombinuje aby nie oddać córki i chce składać fałszywe zeznania.
Moja koleżanka dostała rozwód kościelny w ciągu pół roku, u jej byłego psycholog stwierdził rozdwojenie i zaburzenie osobowości, nie ma prawa ponownie wyjść za mąż w Kościele bo nie nadaje się na ojca ani męża.
Więc głowa do góry, jeśli bardzo kochasz córkę to nie poddawaj się bo jak piszesz matka nie chce córki chce tylko mieć za nią pieniądze i Tobie zrobić na złość.

w kwestii formalnej - nie ma czegoś takiego jak rozwód kościelny!!!

Twoja koleżanka uzyskała stwierdzenie nieważności - bo facet nie nadawał się do małżeństwa już w momencie składania przysięgi. Więc jego przysięga nie jest ważna, tak samo jak nie jest ważna przysięga pod przymusem.

Natomiast w przypadku Stypensa czy w momencie składania przysięgi były jakieś przeszkody - to może stwierdzić tylko sąd biskupi - więc jeśli są jakieś podstawy ku temu to można wnieść sprawę i czekać.

Rubinka

Coś takiego nie istnieje. Jeżeli my katolicy nie używamy poprawnej nazwy, wprowadzamy zamieszanie co do pojmowania istoty sakramentu. No bo skoro istnieje rozwód...

Ślub również nie istnieje, bo to żydzi prosili Boga o to by była ceremonia ślubna i rozwody.

Ale ty jesteś katoliczką, nie żydówką. Czyż nie?

Czytając Pismo Święte poznajesz Boga (Stary i Nowy Testament).

Nie ma rozwodów tylko unieważnienie małżeństwa .

Stwierdzenie NIEWAŻNOŚCI, a nie unieważnienie.

kard. Gianfranco Ravasi
Kto oddala swoją żonę chyba że w wypadku porneia a bierze inną, popełnia cudzołóstwo (Mt 19, 9).


Te słowa zrodziły falę interpretacji i komentarzy i wywołały rozbieżności nawet w łonie Kościołów chrześcijańskich. Poczyńmy dwie uwagi wstępne. Pierwsza ma charakter zewnętrzny. Powyższy tekst należy do sześciu „antytez”, które Mateusz umieszcza w Kazaniu na górze. Ilustrują one nie tyle wyższość Chrystusowego nakazu, ile pełnię, którą chce On wydobyć z biblijnego przepisu. W kwestii małżeństwa odpowiada, cytując werset z Księgi Powtórzonego Prawa (24, 1) na temat rozwodu: „Powiedziano też: «Jeśli ktoś chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy. A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę – poza wypadkiem nierządu – naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa»” (5, 31–32).
Druga uwaga dotyczy kontekstu naszego passusu (19, 1–9). Jezus sprowokowany przez swych rozmówców, którzy chcieli udowodnić, że Jego nauczanie jest sprzeczne z zasadą dopuszczalności rozwodu z powodu „czegoś odrażającego”, ujętą w Księdze Powtórzonego Prawa, odwołuje się do Księgi Rodzaju, która mówi, że mężczyzna i kobieta „stają się jednym ciałem” (2, 24). Taki jest Boży plan wobec pary ludzi, z którym Chrystus się utożsamia i dlatego napomina: „Co Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19, 6). Zasada z Księgi Powtórzonego Prawa jest więc wyjątkiem danym Żydom „przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych” (19, 8 ). Jezus zatem stoi na stanowisku nierozerwalności małżeństwa.

Jak więc rozumieć to wtrącenie – pozostawione przez nas w greckim oryginale porneia – stanowiące wyjątek od tej reguły? Jest ono prawdopodobnie elementem redakcyjnym wprowadzonym przez Mateusza dla uzasadnienia praktyki istniejącej w pierwotnej wspólnocie judeochrześcijańskiej. Byłby to zatem rodzaj lokalnego przepisu kościelnego, który odpowiadałby na pytanie rabinów o interpretację klauzuli Powtórzonego Prawa ze względu na „coś odrażającego”. W judaizmie ścierały się dwie szkoły teologiczne: bardziej „liberalna”, skłonna dopuszczać rozwody na dużą skalę (rabbi Hillel) i druga, bardziej rygorystyczna, za jedyne usprawiedliwienie rozwodu uznająca cudzołóstwo.

W ówczesnym judaizmie występował termin zenut równoznaczny z Mateuszowym porneia („prostytucja”), który był technicznym określeniem nielegalnych związków, np. mężczyzny i jego macochy, potępianych już w Księdze Kapłańskiej (18, 8; 20, 11) i przez samego św. Pawła (1 Kor 5, 1). W istocie, chociaż nie posługiwano się jeszcze tym prawniczym terminem, chodziłoby nie o rozwód, ale o stwierdzenie nieważności zawartego małżeństwa, które Kościół katolicki podtrzymał w odniesieniu do nieważności poprzedniego węzła małżeńskiego. Wiemy jednak, że Kościoły prawosławny i protestanckie zinterpretowały wyjątek porneia jako cudzołóstwo i co za tym idzie, wprowadziły rozwód, chociaż ograniczają jego orzekanie tylko do tego przypadku.

W rzeczywistości Chrystusowa wizja małżeństwa była wyraźna i radykalna – w duchu świadomego, pełnego i nierozerwalnego wzajemnego oddania się małżonków.

________________________

Katechezy katedralne – ks. Krzysztof Wętkowski
W Kościele nie ma możliwości rozwodu, czyli rozwiązania ważnie zawartego małżeństwa.


Kościół definiuje małżeństwo jako przymierze między mężczyzną i kobietą, ustanowione przez Boga i rządzące się ustanowionymi przez Niego prawami naturalnymi. Kościół nie ustanawia małżeństwa, a jedynie ujmuje je w normy prawne.

Małżeństwo zawarte w Kościele jest nierozerwalne aż do śmierci. Tworzy je zgoda stron. Zgoda ta musi być wyrażona przez osoby, które są do tego prawnie zdolne. W akcie tym potrzebne jest również zaangażowanie dwóch władz człowieka: rozumu i woli. Jeśli ktoś nie wie, czym jest małżeństwo w Kościele katolickim, albo powinien zostać do tego przygotowany, albo nie powinien zostać do niego dopuszczony. Człowiek nie może bowiem decydować się, wybierać i zobowiązywać się do czegoś, czego nie rozumie.



Wady woli

Skoro momentem czyniącym małżeństwo jest zgoda małżonków, to zgoda ta musi być rzeczywista i wewnętrzna oraz wyrażona w pełnej wolności, wzajemna, równoczesna i zakładająca zdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich. Zgoda małżeńska może być jednak wadliwa, i wówczas nie można uznać małżeństwa za ważnie zawarte. Dzieje się to w przypadku, gdy człowiekowi brak jest dostatecznego używania rozumu; gdy ma poważny brak rozeznania co do istotnych praw i obowiązków małżeńskich, gdy jest niezdolny do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich, gdy brakuje wystarczającej wiedzy, a człowiek zostaje wprowadzony w błąd co do osoby po to, by wyraził zgodę małżeńską. Ważne tu jest również wewnętrzne wyrażenie zgody – symulacja, czyli wyrażenie jej tylko słowami, również jest wadą woli. Nie wolno również zawierać małżeństwa pod warunkiem dotyczącym przyszłości ani w stanie przymusu i bojaźni.



Przeszkody

Prawo kanoniczne systematyzuje okoliczności, które sprawiają, że osoba jest niezdolna do ważnego zawarcia małżeństwa. Uregulowania prawne w tej kwestii mają na celu albo ochronę instytucji małżeństwa, albo dobra małżonków, albo dobra całej społeczności. Wśród przeszkód znajdziemy więc przeszkodę wieku (tu wymagane jest, podobnie jak w prawie cywilnym, 18 lat), przeszkodę impotencji i przeszkodę węzła małżeńskiego, czyli ważnie zawartego, trwającego związku małżeńskiego. Istnieje również przeszkoda różnej religii, dotycząca małżeństwa osoby ochrzczonej z nieochrzczoną – można tu uzyskać dyspensę, pod warunkiem że zabezpieczone są interesy strony katolickiej. Poza tym istnieją również przeszkody święceń kapłańskich i ślubów czystości w instytutach i zakonach. Przeszkoda uprowadzenia występuje wówczas, gdy mężczyzna porywa kobietę w celu zawarcia z nią małżeństwa wbrew jej woli. Przeszkoda występku występuje wówczas, gdy ktoś zabija swojego współmałżonka w celu zawarcia małżeństwa z kimś innym. Oprócz tych przeszkód istnieją również przeszkody pokrewieństwa, powinowactwa, przyzwoitości publicznej i pokrewieństwa prawnego, związane z więzami krwi lub związkami adopcyjnymi.

Od wielu tych przeszkód można otrzymać dyspensę – żadnych dyspens nie ma w przypadku pokrewieństwa między rodzeństwem, w przypadku impotencji oraz w przypadku przeszkody węzła małżeńskiego.



Rozwód a nieważność

Skoro zawarcie małżeństwa obwarowane jest takimi wymaganiami, od których uzależniona jest jego ważność, tym samym dopuszcza się możliwość, że małżeństwo zostaje zawarte nieważnie. To odróżnia prawo kościelne od prawa cywilnego z jego pojęciem rozwodu. Rozwód w prawie cywilnym jest konsekwencją tego, co wydarzyło się w życiu małżeńskim już po jego zawarciu. W prawie kościelnym dociekanie o nieważności małżeństwa dotyczy momentu jego zawierania: czy osoby były zdolne do wyrażenia zgody małżeńskiej? Czy nie istniały przeszkody, które uniemożliwiły ważne zawarcie małżeństwa?

Warto tu zwrócić uwagę na istniejącą w prawie zasadę, że małżeństwo cieszy się przychylnością prawa: oznacza ona, że jeśli istnieją wątpliwości co do ważności małżeństwa, uznaje się je za ważnie zawarte aż do momentu, kiedy na drodze sądowej udowodni się jego nieważność.

Nikt jednak nie jest sędzią we własnej sprawie: kwestie te rozstrzygają sądy kościelne, w których zawsze można się poradzić i ewentualnie przejść przez procedurę procesu, który zakończyć się może orzeczeniem o nieważności małżeństwa.

Po wielu perypetiach córeczka zamieszkała u mnie. moja żona nie jest jakoś specjalnie zainteresowana kontaktem z młodą. coraz bardziej żonie odbija. nie chce oddać dokumentacji medycznej córki, nie chce podać lekarzy których zmieniła, o karcie NFZ i książeczce zdrowia możemy zapomnieć. nawet sąd nie jest w stanie jej zdyscyplinować.
za to oskarżać mnie o porwanie córki ma siłę. na nic jednak jej działania. przyznanie mi pieczy w zasadzie wszystko załatwia.
proszę Was o modlitwę za nasza rodzinę.

Stypensie, bardzo się cieszę, że córka mieszka z Tobą. Jesteś dobrym człowiekiem i silnym duchowo, więc wierzę że poradzisz sobie z opieką i trudem wychowania.
Na pewno wspomnę o Was w trakcie modlitwy.

Piękna sprawa.
Jeśli coś nam nie pasuje w Słowie Bożym to nazwijmy to elementem redakcyjnym .
Cóż..
Znamy opinie kard. Gianfranco Ravasiego, inni kardynałowie maja inne zdanie na ten temat.

I oczywiście je zaprezentujesz...(żeby nie było, że sobie wymyśliłeś ;-))

Jeśli by Cie to na prawdę interesowało to sam zadałbyś sobie odrobinę trudu i poszukał.

Wyrażenie innego poglądu wymaga więcej niż skrytykowanie, że ktoś inny myśli inaczej, ale nie podaje się zakresu krytyki. Więc...może od początku? Czego dotyczy odejście od nauczania Kościoła w zaprezentownej przez hierarchę wypowiedzi? Na to bowiem wskazałeś w swej lakonicznej wypowiedzi.