Nie tylko w sporcie. Wszędzie tam, gdzie mamy do czynienia z rywalizacją. U tej dziewczynki, która nie chciała grać na instrumencie wydobyto jej waleczność i skłonność do rywalizacji. Były ukryte: rodzice pomagali jej w zajęciach plastycznych wykonując za nią prace, bo płakała, że wszystkie dzieci potrafią rysować, tylko nie ona (nie chodziła do przedszkola). To, że nauczyła się w ciągu kilku dni na pamięć utworów muzycznych było szokiem dla nauczycieli, sprawa stała się głośna w szkole. Okazało się, że ma nie tylko doskonałą pamięć muzyczną, ale odtąd rozpoczęła walkę. Była w wieku Twojego syna. Olimpiady przedmiotowe, konkursy, występy artystyczne uczą radzenia sobie ze stresem, rywalizacji i wiary we własne możliwości.

Oczywiście. Nie musi być najlepszym zawodnikiem, ale będzie lepszy od siebie wczoraj, nabędzie kolejnych umiejętności. W szkole będzie lepszy od tych, którzy nie trenują.

tak sobie myślę..., ze to nie jest dobry przykład, powinniśmy jednak wymagać więcej...od siebie i podsuwać dzieciom jak znaleźć siłę wewnątrz siebie a nie siłę wywierania wpływu na innych

jak ten chłopiec ośmieszał publicznie kolegów którzy mu dokuczali, chodził po klasie i rzucał ty ośle, ty baranie, ty tępaku

jak by wyglądał świat jeżeli wszyscy dążyli by do umiejętności operowania zewnętrznymi i powierzchownymi atrybutami "mocy" i "siły" i wykorzystywali swoje mocne strony tylko po to aby dokopać innym w obronie swoich interesów, jakaś spirala by się z tego zrobiła i wkrótce nikt by nie wiedział i nie chciał wiedzieć kto się broni, kto atakuje

co ten chłopiec zyskał w dłuższym horyzoncie czasu, jak ocenić tą sytuację z punktu widzenia wychowania, na brak szacunku odpowiadał brakiem szacunku, na przemoc fizyczną przemocą psychiczną (w końcu upokarzał, ośmieszał na tyle boleśnie, że dali mu ze strachu spokój)

to takie luźne myśli, aaa doczytałem, że po roku była kolejna korekta zachowania ale dalej coś mi nie pasuje, to tak należy wychowywać dzieci - w tym roku uczą się jak bronić się przed kolegami poprzez zdobywanie umiejętności ich ośmieszania a w przyszłym np. tego jak z tymi kolegami współpracować w grupie. To nie da się od razu uczyć jak zachowywać względną niezależność od dyskomfortu, lęku, złości, stresu, niesprzyjających okoliczności, przypadków losowych, niepowodzeń, sukcesów (niebezpieczeństwo sodówki) etc. i zdobywać szacunek innych nie przez to co się zrobiło (lub przez to co groźnego można zrobić) tylko przez to jakim się JEST

przy okazji jak się jakimś JEST to jest też gwarancja, że pewne zachowania będą powtarzalne, stąd zaryzykowałbym stwierdzenie, że w wychowaniu należałoby położyć nacisk bardziej na to kim dziecko JEST i kim chce/chcemy żeby BYŁO niż na to co robi w danym momencie (ponieważ to co ROBI jest wtórne do tego kim JEST). chętnie bym poznał opinie rozwijające to zagadnienie

Mnie się ta opisana sytuacja kojarzy między innymi z przekazaniem dziecku przez rodziców informacji, że są sytuacje, w których "cel uświęca środki" - oni cię gnoją, ty ich zgnój skuteczniej i będziesz miał spokój.