Witam wszystkich!
To mój pierwszy post. Założyłem tutaj konto, by móc go tutaj wystosować i zasięgnąć porady w takiej oto sprawie...
Niedawno z żoną wynajęliśmy mieszkanie pewnej rodzinie, z którą wcześniej nie mieliśmy żadnego kontaktu - po prostu obcej.
Jest ojciec, matka oraz dzieci czyli wszystko wydaje się w normie, jednak niestety okazało się, że Ci Państwo nie mają ze sobą ślubu (ani kościelnego ani cywilnego). Jedno z najmłodszych dzieci jest ich wspólne, natomiast starsze dzieci ta pani ma ze swego sakramentalnego męża, który nie żyje (jest wdową).
Jeśli zatem dochodzi do współżycia naszych wynajmujących, to jest to grzechem ciężkim przeciwko przykazaniu NIE CUDZOŁÓŻ i w związku z tym czy my z żoną, przyczyniając się do tego grzechu w sensie stwarzania sytuacji do bliższej okazji do grzechu czy możemy przystępować do Komunii św i czy nie współodpowiadamy za te grzechy?
Czy mamy pozwolić im nadal u nas wynajmować czy też po chrześcijańsku będzie lepiej im podziękować, wyprosić z mieszkania i niech sobie szukają innego lokum, w którym jako konkubinacka rodzina będą sobie dalej mogli używać do woli?? Dodam, ze osoby te nie praktykuję i nie utożsamiają się z KK, natomiast my z żoną praktykujemy, uważamy się za gorliwych katolików i nie chcielibyśmy obrażać BOGA taką sytuacją, jeśli jest ku temu powód byśmy się mieli jakoś niepokoić.
Proszę o porady najlepiej jakieś osoby duchowne lub które miały podobne problemy i mogą się kompetentnie wypowiedzieć.
Dla nas jest to dylemat moralny i nie wiemy z żoną w jakim kierunku pójść , a nie chcemy rezygnować z przyjmowania Komunii św. Z drugiej jednak strony chcieliśmy pomóc tej rodzinie i nawet zeszliśmy z ceny czynszu by umożliwić im ten wynajem, lecz czasem jest w życiu tak, że gdy się bardzo chce komuś pomóc, to czyni się dokladnie na odwrót i jest nieraz większa jeszcze krzywda (wyrządzona oczywiście nieświadomie i niby w dobrej intencji).
Proszę o poradę

Problem który opisujesz jest moim zdaniem moralnie średniej wielkości.
Możesz postawić sobie pytanie, czy jeśli podziękujecie im, to czy oni przestaną ze sobą wspólnie żyć i współżyć mieszkając u kogoś innego.
Oczywiście nie. Tak więc ich życie się nie zmieni na lepsze, tylko że Wy nie będziecie tego "świadkami". Tak więc problem zostaje, tylko wam ulży.
Gorliwy Katolik, ma to do siebie że chce żyć w czystości sumienia i zgodnie z wiarą. Ale katolikowi pomoc nie może być obca.
Nie wiem jaka jest sytuacja materialna tych państwa, ale może trzeba wspomóc ich oferując właśnie dach nad głową.
Nie można się też odwracać od ludzi w których nie ma światła.
Ludzie się nawracają, może czasami warto spróbować. Są grupy odnowy ducha, czy odnowy wiary. Sam znam takie osoby które uczestniczyły w takiej odnowie po chyba 20 latach rozłąki z Bogiem i teraz potrafią o nim dobrze mówić i to publicznie.

Jako nie profesjonalista, proponuję taki sposób.

Pozdrawiam Was i z Bogiem

Najlepiej spytać się księdza na spowiedzi. On najlepiej doradzi.
Ja osobiście myślę, ale moge się mylić że mimo wszystko najlepiej jest pomóc tym ludziom mimo ich grzechu. Większym grzechem było by ich wyrzucić na bruk tym bardziej z dziećmi a to nie zmieni ich postępowania , ale jeśli macie odwage to możecie z nimi o tym porozmawiać.
Ale najlepiek ksiedza spytac na spowiedzi. Doradzi najlepiej. Ja się moge mylić w tym co napisałem

skoro jesteście gorliwymi katolikami, to waszą misją jest świadczenie swoim życiem, że miłujecie Boga ponad wszystko, a bliźniego swego jak siebie samego...więc trzeba Wam rozeznać w swoim sumieniu co przyniesie większą korzyść dla dobra wiecznego Waszych "znajomych" czy pozbycie się ich z Waszego mieszkania abyście mogli z "czystym sumieniem" przystepować do Komunii czy też dalsze wynajmowanie im Waszego lokum i utrzymywanie z nimi takich relacji aby poprzez serdeczność i dobre słowo "dojrzeli" do tego aby pojednać się z Bogiem i powrócić wspólnoty Kościoła...?
jako że nie jestem osobą duchowną, to polecam zwrócić sie z powyższym pytaniem do kś.Mariana tutaj

W takim razie, gdyby się rozeszli, rozbiliby temu dziecku rodzinę. Jest to zatem niedopuszczalne.

Czytałem kiedyś, że Kościół nie zaleca w takich sytuacjach powrotu do związku sakramentalnego. Sam Jezus nauczał, że Prawo nie może stać ponad człowiekiem.

"Jeśli nawet źle pojmujemy jakieś prawo, to gdy pochodzi ono naprawdę od Boga, może jedynie nieść życie. Ewangelia daje nam piękny klucz do właściwego stosowania prawa: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”.
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/H/HN ... kly-3.html

oczywiscie że nie odpowiadasz za ich postępowanie. Są dorośli, a ty ich do niczego nie namawiasz. Uważam że wynajmowanie im mieszkania absolutnie nie może być niemoralne. Nie przesadzajmy

Ale macie problem :/ Trochę przesadzacie, ludzie mają prawo robić co chcą, taka prawda...

Jeżeli przyjmiemy jako prawdę obiektywną to, że ludzie maja prawo robić co uważają za stosowne(co chcą), to zgodnie z tą zasadą józefinek z żoną mogą nie chcieć wynajmować mieszkanie parze, która nie spełnia ich oczekiwań...

sahcim,oni już są ze sobą i mają wspólne dziecko,nową rodzinę ,nie wolno wracać do związku sakramentalnego,bo ucierpi więcej ludzi nowa żona i nowe dziecko,a tak postępować nie można,gdyby nie było związku nowego a w nim dziecka ,wtedy należy wrócić.

Nikt nikogo nie przymusi, komu ja mam wynająć mieszkanie,ale gorszyć się tym ze ktoś żyje bez sakramentów, to chyba przesada.jeżeli kościół nie odrzuca takich związków,tylko stara się współpracować,są organizowane spotkania wspólnotowe dla takich związków po rozwodach.Trochę obiektywizmu,a nie wszystko czarno ,albo biało.Źle się stało, że doszło do takiego związku,ale już się stało,więc co wyrzucić ludzi po za margines życia?

możesz wyjaśnić o co chodzi, bo zwracasz się do mnie, a ja nie mogę doszukać się związku z jakąś moją wypowiedzią...

Przepraszam, coś mi się pokićkało, napisałeś żeby utrzymywać z nimi
(lokatorami) dobre relacje poprzez serdeczność,aby "dojrzeli" do tego ,aby pojednać się z Bogiem.jak mogą pojednać się z Bogiem,jeżeli żyją w nowym związku niesakramentalnym?

pojednać się z Bogiem mogą przez wyznanie wszystkiego tego, co oddzielało ich od Niego w sakramencie spowiedzi, a po otrzymaniu rozgrzeszenia i przyjęcia Chrystusa za swojego Pana wstąpić w związek sakramentalny przez złożenie sobie nawzajem przysięgi małżeńskiej w obecności Boga i wspólnoty Kościoła...(wszysko to jednak pod warunkiem, że sami "dojrzeją" do takiej decyzji)

A ja postawię nieco inne pytanie w analogicznej sytuacji. Jest młoda para narzeczonych, którzy planują małżeństwo do którego pozostało powiedzmy rok, półtora. Z racji tego, że ona studiuje w swoim mieście, a on jest z drugiego końca Polski (600 km różnicy) spotykanie się jest dość utrudnione, więc on przyprowadza się do niej na ten czas. Mieszkają pod wspólnym dachem z jej rodzicami (jedni w jednym pokoju, drudzy w drugim). Rodzice jako właściciele mieszkania mają jednak na sytuację jakiś wpływ. Czy zatem mogą przystępować do Komunii Św. czy też nie? Czy jest to przyczynianie się do cudzego grzechu? Czy liczy się tylko szczęście dziecka (w ich mniemaniu szczęście) czy przykazania i przyzwoitość? Jak uważacie?