Żyję w związku małżeńskim i mam problem ponieważ po spowiedzi nie mogę w dłuższym okresie przyjąć Komunii św. , ponieważ wspólne życie z kobietą generuje grzechy które podpadają pod códzołóstwo . Co z tym zrobić ? czy zamieszkać osobno ?

Rozumiem, że nie chcesz wyjawiać szczegołów, ale bez nich odpowiedź nie będzie raczej możliwa.

Wiadomo że większość nie przejmuje się grzechem i zbawieniem , oraz nie myślą absolutnie o świętości. Ja jednak pragnął bym żyć w łasce uświęcającej natomiast mieszkając razem z żoną jestem narażony na przypadkowy widok golizny co jest pornografią , na jakieś nieskromne myśli i pragnienia , nie mówiąc że śpiąc obok żony może się zdarzyć jakieś nie skromne dotknięcie .Małżonkowie chrześcijańscy są powołani do świętości , a jak mam to realizować będąc przez bycie z żoną narażonym na pokusy ,,zbytniej bliskości".

Żartujesz, prawda?

To nie są żadne żarty .Sumienie bardzo mi to wyrzuca , a przede wszystkim należy słuchać głosu sumienia . Czy należy lekceważyć i sprzeciwiać się własnemu sumieniu ?? Jest pragnienie przyjęcia Komunii św. , ale nie można jej przyjąć bo było by to świętokradztwem. Można przyjąć Komunię po spowiedzi , ale po kilku dniach bycia z żoną już nie.

Należy słuchać sumienia które nie jest błędnie uformowane. Wybacz, ale gołym okiem widać, że powinieneś poddać osąd sumienia obiektywizacji (nauka Kościoła, konkretny mądrze prowadzący spowiednik).

Twoje podejście jako żywo przypomina podejście CHasydów do szabatu - coś, co jest darem Bożym danym ku radości i Jego Chwale, uczynili przez skrupulantyzm dniem koszmaru, wypełnionego strachem przez przekroczeniem "wypoczynku".

Rozumienie zobaczenia nagiej Żony jako rzekomej "pornografii", Jej dotykanie jako czegoś "nieskromnego" itd dowodzi że masz bardzo poważny - nie piszę tego złośliwie, wierz mi - problem, ale nie z grzechem, lecz z rozumieniem roli naszego ciała w małżeństwie (a co zatem idzie w naszej drodze do Zbawienia).

Nie sądzę, byś powinien zaczynać od "teologii ciała" św.Jana Pawła II - na początek polecam Ci książki ojca Ksawerego Knotza (na początek znajdź trochę jego artykułów i wypowiedzi w Internecie).

Publikacje ks. Knotza są kontrowersyjne (nawet wśród ludzi Kościoła) a nawet czytanie tego typu publikacji może być gorszące gdyż stosowanie się do tez tam zawartych może prowadzić do grzechu . Ciało człowieka jest świątynią ducha i winno być czyste i nie być powodem grzechu. Już sam okres przedmałżeński jest olbrzymią próbą gdyż bardzo ciężko jest dążyć do małżeństwa żyć w przyjażni , a jednocześnie odrzucić to co jest związane z dążeniem do zjednoczenia cielesnego aby nie żyć w grzechu . Dlatego Kościół zaleca odrzucenie tego co może prowadzić do grzechu . W okresie przedślubnym jest łatwiej ponieważ można zrezygnować ze znajomości , ze spotykania się. Natomiast w małżeństwie jest się związanym przysięgą ze współmałżonkiem że się go nie opuści.

Jakim "grzechu" człowieku?!!!
Krzywdzisz siebie i żonę takim podejściem - TO jest grzech, Twoje talmudyczne podejście to jest grzech, a nie normalna erotyka stworzona dla małżeństwa.

Żona raczej nie czuje się pokrzywdzona gdyż i tak nie chciała współżyć już od dnia ślubu ( wcześniej oczywiście zachowaliśmy czystość). Przeanalizuję zalecaną publikację JPII i dokumenty Kościoła choć myślę że lęk może pozostać ale będę może w zgodzie z doktryną wiary. Obcowania z żoną i tak raczej nie będzie gdyż do tego potrzebna jest zgoda żony , a ona na to się nie zgadza.

W takim razie macie problem oboje. Współżycie małżeńskie jest bowiem elementem stanu małżeńskiego, aktem również religijnym.
Jeżeli jest tak, jak piszesz, to potrzebujecie terapii w dobrym ośrodku katolickiej terapii małżeńskiej.
Bo na razie to - wybacz - wygląda na to, że Twoje neurotyczne podejście do erotyki w małżeństwie wynika raczej z przeniesienia - czyli próby poradzenia sobie ze zdecydowanie nienormalną sytuacją przez racjonalizowanie braku tego, czego nie macie (a powinniście mieć!) przez rzekome odwołanie się do moralności.

No, ale to już nie moja kompetencja, tu musi Wam pomóc fachowiec. W ogóle nie ośmieliłbym się o tym pisać, gdybyś sam tego nie wyciągnął.
W każdym razie zdecydowanie Twoje podejście nie jest zgodne z nauczaniem Kościoła.

I chyba będę musiał znależć jakąś formułę życia w tej nie normalnej sytuacji.Trzeba będzie z tym jakoś żyć, gdyż zgodnie z przysięgą małżeńską żony nie wolno opuścić , z praw małżeńskich nie będzie można korzystać, a z żoną nie da się nawet o tym porozmawiać nie mówiąc już o jakiejś ,, terapii" .