Nie, Sedevakantyści twierdzą ze obecnie nie ma papieża i czekają na jego powrot

No cóż, doszedłem do wniosku że nie da się naprawić Kościoła.

Różnica między tamtymi czasami a dzisiejszymi jest taka. Że Kościoła nauczał i głosił co jest katolickie, a co jest fałszem

Biorąc pod uwagę z jakiego upadku Kościół się podniósł za czasów Reformacji, dziwne.

A tłumaczenie odrywające Kościół od Jego ziemskiego namiestnika i tłumaczenie że jest się rzekomo wiernym jakiemuś wymyślonemu przez siebie Kościołowi - to jest dokładnie to, co robił Marcin Luter.

Luter nie przymował argumentów strony katolickiej a dyskutował z najtęższymi teologami ówczesnych czasów. Ostatecznym i niepodważalnym było: ja tak uważam, więc tak jest. Odpadł od KK.

Straszna obłuda. "Nikt nie odrzuca instytucji papiestwa" - ale każda wypowiedź papieża jest stłamszona, opluta i wyśmiana, zakwestionowane są nawet orzeczenia kanonizacyjne.

Ale to Luter, tak jak posoborowie - zrywa z tradycją katolicką: liturgiczną, teologiczną, dyscyplinarną. Przykład Lutra to wielce nie trafione porównanie i zwyczajna projekcja posoborowia.

Masz poprzestawiane porządki posłuszeństwa. W Kościele wpierw jest wierność wertykalna (całemu gmachowi Kościoła z przeszłości) a dopiero na niej jest zawieszona wierność horyzontalna (obecnej administracji).

Nie. Kościół to Kościół, nie "zrywa" z tradycją liturgiczną, tylko ją kształtuje - w przeciwieństwie do samowańców.

. Kto komu ma być posłuszny oraz co jest wiernością Kościołowi nie Ty będziesz określał.
"Posłuszeństwo" które działa tylko wówczas, gdy zgadzasz się z przełożonym, to drwina, a nie posłuszeństwo.

Rewolucja liturgiczna 1969 przypominała powycinanie konarów dębu i powsadzanie tam gałęzi świerkowych - tak wyglądało twoje "kształtowanie".

"Kształtuje" - to tak w nowomowie nazywa się rewolucja?

Tradycja, dajmy na to katolicka tradycja liturgiczna, przypomina wzrost dębu, jest pień i na nim przyrastają gałęzie, które z wiekiem zamieniają się w konary, na których pojawiają się nowe gałęzie. Gdy jakaś gałąź jest w cieniu lub w nieodpowiednim miejscu, to usycha powoli, z czasem i sama odpada, ale korona drzewa jest tylko i wyłącznie nabudowywana na istniejącej strukturze.
Rewolucja liturgiczna 1969 przypominała powycinanie konarów dębu i powsadzanie tam gałęzi świerkowych - tak wyglądało twoje "kształtowanie".

Po przybyciu do ołtarza ministrant będąc po stronie Lekcji odbiera biret, przyklęka i odnosi go na kredens, po czym staje po stronie Ewangelii i czeka na kapłana, który zanosi kielich na ołtarz.
Po uklęknięciu kapłana ministrant klęka na posadce i zaczyna z kapłanem odmawiać modlitwy :
[modlitwa]
Na słowa: Misereatur tui ... ministrant klęcząc pochyla się ku kapłanowi. Po wypowiedzeniu Amen ministrant nie prostując się, skłoniony przed siebie odmawia Confiteor; na słowa et tibi pater i na et te pater skłania się w stronę kapłana. Prostuje się dopiero na słowa Indulgentiam jednocześnie robiąc znak krzyża .
Na końcowe wersety ministrant jest lekko pochylony . Po wypowiedzeniu przez kapłana Oremus ministrant przytrzymuje mu od dołu albę i sutannę ażeby kapłan mógł swobodnie wejść po schodach do ołtarza.
Gdy kapłan dojdzie do ołtarza ministrant wstaje oddala się kawałek w stronę Ewangelii i na pierwszym stopniu klęka . Na pierwsze słowa intoitu ministrant czyni znak krzyża. Po tym odmawia na przemian z kapłanem Kyrie.
Jeśli rubryki na to wskazują odmawia z kapłanem Gloria .Na słowa Deo, Adoramus te, Gratias agimus tibi propter magnam gloria tua, Iesu, suscipe deprecationem nostram skłania głowę przed siebie, a na słowa et vitam venturi saeculi czyni znak krzyża. Po tym następuje kolekta . Po wezwaniu kapłana Dominus vobiscum odpowiada et cum spiritu tuo. Po kolekcie ministrant wysłuchuje lekcji, graduału i ewentualnie, jeśli rubryki to przewidują, sekwencji. Gdy kapłan przejdzie na środek odmawiać Munda cor ministrant wstaje i udaje się na stronę Lekcji, uklęknąwszy przed tabernakulum wchodzi z boku ołtarza po schodach, zabiera Mszał, obraca się przez lewe ramię, idzie po skosie i na środku uklęknąwszy wchodzi analogicznie do góry zostawiając Mszał i schodząc po schodkach z boku ołtarza czeka na rozpoczęcie Ewangelii.
Kapłan zaczyna: Dominus vobiscum, na co ministrant odpowiada: Et cum spiritu tuo kontynuując Sequentia Sancti Evangeli secundum N . . Na co odpowiada gloria tibi Domine . Na pierwsze słowo "Jezus" występujące w Ewangelii lub gdy go nie ma - po pierwszym zdaniu - ministrant kłania się przed siebie i obchodząc stopnie przyklęknąwszy na środku przechodzi na stronie lekcji i zwraca się ku Mszałowi . Po skończonej Ewangelii ministrant może usiąść na kazanie, jeśli występuje. Po kazaniu ministrant klęka na pierwszym stopniu po stronie lekcji i jeśli rubryki to przewidują odmawia z kapłanem Credo. Na słowa: Deum , Iesum , simul adoratur kłania się przed siebie, a na słowa et vitam venturi saeculi czyni znak krzyża. Na słowa et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine trwa w głębokim pokłonie. Po tym kapłan pozdrawia Dominus vobiscum , ministrant odpowiada jak zawsze. Po pozdrowieniu ministrant wchodzi od boku ażeby odebrać welon od kapłana; składa go na trzy części i pozostawia z boku ołtarza. Po tym udaje się do kredensji i zabiera ampułki. Podaje je kapłanowi całując kiedy podaje i kiedy odbiera, w tym samym miejscu gdzie odbierał welon . Kłania się i udaje się po lavaterz i ręczniczek. Obmywa kapłanowi ręce w tym samym miejscu, w którym podawał ampułki. Po obmyciu bierze dzwonek, klęka na pierwszym stopniu po stronie lekcji.

. Kto komu ma być posłuszny oraz co jest wiernością Kościołowi nie Ty będziesz określał.
"Posłuszeństwo" które działa tylko wówczas, gdy zgadzasz się z przełożonym, to drwina, a nie posłuszeństwo.

"Gdy następnie Kefas przybył do Antiochii, otwarcie mu się sprzeciwiłem, bo na to zasłużył."

Jak w liturgii zachodniej zamieniono grekę na łacinę pod koniec IV wieku, to była to rewolucja czy rozrastanie się tradycji liturgicznej? Wycinano gałęzie czy nastąpiło wyrastanie nowych?

Przytaczałem tu już kiedyś wypowiedź Ratzingera, który mówił dużo o tym, że odnowa liturgiczna polega w dużej mierze na otrząsywaniu się z nadmiaru narosłych dodatków.
Rzeczywiście VOM stała się z czasem (ona też nie od początku była taka teatralna!) rytuałem zakrywającym znaczenie tego, co w Mszy Świętej najważniejsze. Dlatego właśnie NOM odwołała się w znacznej mierze do podstaw Mszy Świętej apostolskiej: do wymiaru paschalnego.
Trzymajac się Twojej metafory: reforma liturgiczna dokonała ociosania drzewa z jemioły i innych zbędnych dodatków oraz zdjęła koty z gałęzi.

Nowa gałaź przejeła całkowicie (te same) funkcje starszej gałęzi.