zauważyliście, że w Piśmie Świętym zawsze zwraca się do Boga używając dużej litery? Zawsze. Bo to świadczy o szacunku jakim Go darzymy i jak Go wywyższamy.

Kiedy ludzie zwracają się do siebie używając dużej litery, to tak jakby nadawali sobie range jakby zwracali się do Boga. Co jest obrazą Boga i grzechem. Czy na pewno zwracanie się do siebie to tylko zwrot grzecznościowy? Dlaczego w Piśmie Świętym duża litera jest zarezerwowana TYLKO dla Boga?

Naprawdę może wydać się to komuś śmieszne, ale przecież to nie przypadek, że w taki sposób czyli pisząc z dużej litery oddajemy Bogu szacunek.

Czy taki sam szacunek należy się człowiekowi?

To się nazywa wielka litera. Jak już chcesz się wymądrzać na tematy ortografii to choć rób to poprawnie.

Po drugie,



typowe first world problems. Nie masz nic innego do roboty? Chrześcijanie w Syrii używają w rzymskiej transliteracji wielkiej litery w pisowni swoich imion i strzelam, że podobnie jest ze zwrotami grzecznościowymi w korespondencji, przy okazji ginąc w imię Chrystusa. Weź puknij się w głowę i zajmij poważnymi rzeczami.

Nie, ten temat nie zasługuje na poważne potraktowanie, gdyby ktoś mnie pytał.

Ja dodam jedynie, ze korzystanie ze zwrotów grzecznościowych to sprawa uregulowana językowo, do tego panuje tu dowolność. Nie przyjdzie mi do głowy ocena, że ktoś piszący zwroty grzecznościowe małą literą mnie nie szanuje, a wielka litera jest zawsze wyrazem tego szacunku. Do tego porównuje mnie w tym momencie do Boga, tu mamy do czynienia z kreatywną logiką, wynikania bowiem nie ma. Jednak, jeśli ktoś pisze zaimki osobowe wielką literą i jednocześnie szkaluje człowieka, daje wyraz jedynie swemu nieuporządkowaniu wewnętrznemu i braku wewnętrznej spójności, bo działa na zasadzie automatu myślowego.
Kolejna sprawa. Może by zacząć od siebie i w ramach szacunku dla innego człowieka rozpoczynać zdanie wielką literą. Co chwilę poprawiam tytuły wątków i podaję to do wiadomości. W stosunku do niektórych osób- orka na ugorze.

Ten temat odsłania problem autora wątku, którego on nie widzi (widzieć nie może). Tak należy chyba do tego podejść. To sprawa odległości widzenia wielu spraw. Stojąc zbyt blisko (a tu widzę ten problem) widać jedynie fragment, nie potrafi się uchwycić sensu całości. To widać dopiero z pewnej odległości. To jak oglądanie pięknego obrazu tkwiąc nosem w płótnie lub oddalając się od obrazu, by móc widzieć cały. Są choroby, które nie pozwalają człowiekowi na uchwycenie owej całości, ludzie z boku komentują to- dziwak zajmujący się bzdetami.

W oryginalnym tekście Pisma Świętego nie ma wielkich liter, bo nie używał ich ani alfabet grecki, ani hebrajski, ani aramejski. Wielkie litery, o których piszesz, to jest dużo późniejszy dodatek w przekładach na języki narodowe, których alfabety takie znaki zawierają.

Owszem

nie pisze się się w. litery tylko dużej litery. litera nie może być w. natomiast wielki jest Pan.

Pismo Święte w przekładzie nowego świata, pokazuje, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby pisać słowo szatan z dużej litery i jego pochodne nazwy.
co dowodzi, że używanie dużej litery można nadużywać w Piśmie Świętym pomimo tego, że Jego treści nie wolno zmienić.

Przykro mi Mateuszu, ale dowodzi to raczej że wypowiadasz się na tematy na które nie masz pojęcia. Przeczytaj co napisali Twoi adwersarze.

Pisałem o tekście oryginalnym Pisma Świętego, czyli spisany po aramejsku, hebrajsku i starożytnej wersji greki tzw. koine, a nie współczesnej grece.

Tekst wydany przez Orygenesa NIE BYŁ tekstem oryginalnym. Jest to transliteracja z hebrajskiego na alfabet grecki, która w dodatku była pisana bez użycia podziału na małe i wielkie litery, bo ten system w języku greckim pojawił się dopiero w IX wieku n.e.

Przykro mi, ale nie zdołasz zmienić faktu, że małe i wielkie litery w tekście Pisma Świętego do dużo późniejszy dodatek i autorzy, którzy spisywali księgi Biblii, ich nie używali. Co z kolei sprawia, że Twoja teoria na temat użycia wielkiej litery odnośnie Boga i jej znaczenia jest oparta na... współczesnych obyczajach.

yarpen zagorzały katoliku głoszący jego nauki. czy jesteś w stanie podeprzeć swoje rewelacje jakimiś źródłami, czy mam przyjąć, że mówisz prawdę, bo ci ładnie z oczu patrzy?

Mateuszu, Yarpen ma rację. Pytanie o "dowód" na tak oczywisty i znany fakt jak to że w oryginalnym tekście i wczesnych kopiach Pisma nie było wielkich liter to tak jakby pytać o "dowód" na to że w Bałtyku jest woda.
To elementarz.
Podobnie jak elementarzem jest to, że litery które nazywasz "dużymi" w języku polskim nazywa się "wielkimi".
Najpierw żyć (albo chociaż czytać...) a potem filozofować...

jeden zero dla mnie. w takim razie.

Chyba w Twoich snach, bo właśnie pokazałeś brak elementarnej wiedzy na temat Pisma Świętego i języków, w jakich była spisana. Coś ci przytoczę na rybkę:

Alfabet hebrajski, nazywany też przez badaczy pismem żydowskim lub pismem kwadratowym – alfabet spółgłoskowy stosowany do zapisu języka hebrajskiego, jidysz, ladino i innych języków żydowskich, wywodzący się z alfabetu aramejskiego, a pośrednio z fenickiego i egipskich hieroglifów. Język hebrajski przejął ten rodzaj pisma między IV a II w. p.n.e. (w miejsce wcześniej używanego alfabetu fenickiego)[1]. Składa się z 22 znaków, a w przeciwieństwie do alfabetu łacińskiego nie rozróżnia się w nim liter małych i wielkich[2].