Jakie refleksje na ten temat mają użytkownicy forum? Co, jeżeli ktoś nie jest zdolny do bycia rodzicem, a chce mieć tę jedyną osobę (współmałżonka) i jej brak jest dla niego problemem?

Niektore osoby nie powinny miec dzieci. Jesli ktos jest niepelnosprawny i nie potrafi zajac sie soba to jak ma zajac sie dzieckiem?
Wspolzycie zawsze moze zakonczyc sie ciaza i trzeba sie z tym liczyc.

Czy taka postawa nie trąci egoizmem? Ktoś ma żonę a żona ma problem?
Jeżeli nie jest zdolny być rodzicem, nie może być małżonkiem.

O sobie powiedziałbym, że do tego, aby być rodzicem, zdolny nie jestem. Co więcej, wydaje mi się, że jest bardzo prawdopodobne, że do końca życia nie będę. Dopuszczenie mnie do rodzicielstwa wydaje się być nieodpowiedzialne.

Tak więc myślę, że to jest de facto ułomność i jestem w jakiś sposób upośledzony. Inne związki międzyosobowe niż małżeństwo są dla mnie o wiele mniej interesujące.

"PRZESZKODA WIEKU wiąże się z wymaganiem od nupturientów wystarczającej dojrzałości fizycznej i psychicznej, uzdalniającej do pożycia małżeńskiego oraz do uświadamiania sobie w wystarczający sposób praw i obowiązków dotyczących małżeństwa i rodziny."
http://www.katolik.pl/o-przeszkodach-malzenskich-paragrafow-kilka,1677,416,cz.html


"Kan. 1095 - Niezdolni do zawarcia małżeństwa są ci, którzy:
1. są pozbawieni wystarczającego używania rozumu;
2. mają poważny brak rozeznania oceniającego co do istotnych praw i obowiązków małżeńskich wzajemnie przekazywanych i przyjmowanych;
3. z przyczyn natury psychicznej nie są zdolni podjąć istotnych obowiązków małżeńskich."
http://www.swantoni.siemianowice.wiara.pl/index.php/sakrament-malzenstwa/8-antoni/52-kodeks-prawa-kanonicznego-o-malzenstwie


"- Czy wystarczy, że ktoś jest niedojrzały psychicznie, aby uznać go za niezdolnego do małżeństwa? Wiele jest przecież osób niedojrzałych w naszym społeczeństwie…

- Na tym tle dochodzi często do nieporozumień. Osoby przychodzące do naszego Trybunału mają przekonanie, że jeśli byli niedojrzali do małżeństwa, to automatycznie związek jest nieważny. Niedojrzałość w sensie potocznym, czy nawet psychologicznym, niekoniecznie jest kategorią prawną, stanowiącą podstawę stwierdzenia nieważności małżeństwa. Niedojrzałość ta, aby czynić osobę niezdolną do podjęcia obowiązków małżeńskich i to istotnych, takich jak obowiązek wierności, zrodzenia i wychowania potomstwa, stworzenia relacji międzyosobowej między małżonkami - winna mieć charakter poważny, ciężki oraz istnieć już w momencie zawierania małżeństwa. Co najważniejsze, dana osoba, stawiając pewną tezę, musi jej dowieść i temu służy proces. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronie wnioskującej o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Podam typowy przykład: niewystarczający jest dowód niewierności współmałżonka w czasie trwania małżeństwa. Trzeba udowodnić, że w momencie zawierania małżeństwa zakładał on niewierność, a więc wykluczył dochowanie wierności."
http://www.niedziela.pl/artykul/50092/nd/Kiedy-malzenstwo-jest-niewazne

Kto z narzeczonych w momence zawierania malżeństwa zakłada niewiernść,chyba nikt.

Czy osoby, które mają zaburzenia ze spektrum autyzmu czy schizofrenii, są "arbitralnie" niezdolne do małżeństwa? Te zaburzenia mogą być całkiem dziedziczne. Jeżeli jest duże ryzyko, że dziecko będzie miało zespół Aspergera, to czy jest coś złego w dążeniu do posiadania potomstwa w takiej sytuacji?

Jak osoby, które są niezdolne do małżeństwa, a odczuwają popęd płciowy, sobie z nim radzą?

Czy w sytuacji, gdy w rodzinie występuje dziedziczna skłonność do zaburzeń ze spektrum autyzmu i występują one w poszczególnych pokoleniach, dążenie przez osobę posiadającą tego typu skłonności genetyczne, jest czymś niemoralnym, grzesznym?

Jak z popędem płciowym radzą sobie osoby z innymi niepełnosprawnościami niż "psychiczne"? Czy są przykłady założonych przez nie rodzin i jak wiele ich jest? Jak niepełnosprawni rodzice (np. ruchowo) radzą sobie z wychowywaniem potomstwa?

Zgodnie z nauczaniem Kościoła jeśli nie jesteś zdolny do małżeństwa to automatycznie nie masz prawa współżyć seksualnie z żadną kobietą.
Jeśli chcesz postępować zgodnie z nauką Kościoła to zostaniesz prawiczkiem do końca życia - musisz się z tym liczyć. Ale z drugiej strony uważam, że głupio tak umrzeć nigdy nie doświadczywszy tej przyjemności. Jestem w podobnym wieku co Ty z tą różnicą że ja mogę zawrzeć sakrament małżeństwa w przeciwieństwie do Ciebie dlatego uważam, ze skoro spotkała Cię taka krzywda w życiu - nie mam nic przeciwko byś chociaż raz spróbował kontaktu seksualnego z kobietą (pomijając już kwestię grzechu). Też jesteś istotą seksualną i posiadasz popęd będąc zdrowym, młodym mężczyzną.

Ja nie uważam, że głupio jest umrzeć, nie zaznając przyjemności seksualnej. Popęd płciowy mi przeszkadza, a płeć przeciwna niestety fascynuje. Czytałem o osobach z ZA, co są w małżeństwie czy nawet mają potomstwo. Mi się nie wydaje, abym był zdolny do wychowywania dzieci, mam osobliwą mentalność, chyba bardzo niedojrzałą. Nie chcę skończyć w domu opieki czy jako bezdomny, w szpitalu psychiatrycznym, ale przede wszystkim nie chcę skończyć w piekle. Nawet dla asperg!erowców mógłbym być pośmiewiskiem. W tym roku chcę skończyć studia magisterskie.

Co za czasy, przez dziewiętnaście wieków dziewictwo było cnotą, a teraz nagle wszystkim przeszkadza.
Weź przykład ze Św. Józefa- ten to miał przerąbane z Maryją w tych sprawach. A dzisiaj go czczą!

Popęd płciowy Ci przeszkadza a żony nie możesz mieć i dodatkowo chcesz postępować zgodnie z nauka Kościoła. Hmm... może zacznijmy od tego co powinieneś odrzucić aby wytrwać w postanowieniu:
1)Żona - problemy sfery psychicznej - odpada 2)Kochanka - grzech - odpada 3)Masturbacja - grzech - odpada 4)Kastracja - grzech - odpada 5)Sterylizacja - grzech - odpada.
A wiec co Ci pozostało? Hmm...
1)Tabletki na osłabienie popędu seksualnego - dozwolone przez Kościół 2)Zażywanie związków bromu - raczej dozwolone przez Kościół 3)Po prostu zaciśnięcie pięści i zębów i wytrwanie w postanowieniu - zgodne z nauką Kościoła.

To dobrze, że NIE MASZ nic przeciwko

Tylko dlaczego pomijając kwestię grzechu? Wydaje mi się, że tej kwestii nie wolno pomijać. Ja z siebie świętego nie robię, problem mam podobny (choć z innych przyczyn) i nie będę udawał, że wszystko ze mną gra. Nie dawajmy jednak moralnego przyzwolenia na nieczystość.

Życie nie jest łatwe. Niestety.

Poza małżeństwem nie czuję zbyt dużej chęci do wchodzenia w bliższe relacje międzyludzkie. Nie czuję zainteresowania "normalnym" życiem. Babci się nie podoba to, że nie chcę się ożenić. Jej pierworodny syn został kawalerem. Może się obawiać, jak się on będzie utrzymywać, gdy ona umrze. Ale on nie ma takich zaburzeń jak ja.