Jako katolik masz obowiązek spowiadać się przynajmniej raz w roku

Religia katolicka zawiera elementy, które są bardzo trudne dla mnie (m.in. dotyczące sakramentów pokuty i Eucharystii). Dla mnie to nawet wśród Aspich mogę wyglądać jak "świr" (przy czym nie chcę sugerować, że Aspi są świrami!). Sam uważam, że tym, co przeszkadza mi w życiu, jest jakiś rodzaj "świra" (co oznacza ewidentną, problematyczą i dziwaczną anomalię psychiatryczną).

Pewien ksiądz powiedział mi, że należy mi się zasiłek pielęgnacyjny, który przysługuje:

• niepełnosprawnemu dziecku (do 16 roku życia),
• osobie niepełnosprawnej, która ukończyła 16 lat i ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym,
• osobie niepełnosprawnej, która ukończyła 16 lat i ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym, pod warunkiem że niepełnosprawność (bez względu na jej stopień) powstała w wieku do ukończenia 21 roku życia,
• osobie, która ukończyła 75 lat życia (bez żadnych innych warunków).

http://praca.gazetaprawna.pl/artykuly/13937,kiedy_przysluguje_zasilek_a_kiedy_dodatek_pielegnacyjny.html

Czyli wygląda to na całkiem sporą "niepełnosprawność". Czy jest ze mną aż tak źle? Ksiądz zalecił wyrobienie orzeczenia o niepełnosprawności, powiedział chyba, że mógłbym mieć stypendium dla niepełnosprawnych (gdybym je pobierał od początku studiowania, to mógłbym zyskać może i kilkanaście tysięcy złotych). Pewien ksiądz pewnego razu określił mnie jako "nieprzystosowanego do świata" (kilka lat temu). Inny ksiądz niedawno powiedział, że bardzo możliwe, że nigdy nie będę zdolny do małzeństwa. Powiedział też coś w tym stylu, że bardzo możliwe, że osoby takiej jak ja nie mają materii do tego, by popełnić świętokradztwo. Mam diagnozę pewnego całościowego zaburzenia rozwoju (F84.5), pewnej choroby psychicznej (F21) i biorę lek psychotropowy (paroksetyna).

To są pieniądze, które Ci się należą

Patrząc na swoje objawy, to myślę, że tak może być... Ale nie chcę być bezrobotny, od bezrobocia to mógłbym więcej czasu marnotrawić i się nudzić. Może w jakiejś instytucji dla osób podobnych do mnie mógłbym znaleźć pracę?

Wczoraj byłem u spowiedzi. Ksiądz powiedział, że to, co powiedziałem, nie było grzechem ciężkim. Chyba między innymi ze względu na upośledzenie. Przyjąłem też Komunię. Odmówiłem cząstkę różańca.

A tata czy mama mogą myśleć, że jestem po prostu leniem, mówić "zmień się". O takiej osobie, jak ja, pomyślałbym, że jest chorym psychicznie inwalidą z całościowym zaburzeniem rozwoju (nieodpowiedzialny byłby ten, co wiedząc więcej o jej problemach, namawiałby ją do aktywności seksualnej czy małżeństwa, bo to mogłoby zaszkodzić tej "biednej" osobie, jej partnerce, potencjalnemu potomstwu i otoczeniu...).

Dla rodziny informacja o tym, że jestem de facto upośledzony psychicznie, mogłaby być szokiem. Mieszkam w małej miejscowości, boję się, że ktoś mógłby mi coś zrobić... i tak chyba i młodsze ode mnie osoby mogą mieć mnie za "głupka" czy kogoś w tym stylu... Czasami czuję się jak "upośledzony" czy jak (małe) dziecko. Nie mam zbyt wielu kontaktów ze specjalistami.

Mogą myśleć,jak to rodzice, ale czy tak mówią? Czy nie za bardzo zadręczasz się tym, co inni mogą myśleć o Tobie? A Może wcale tak źle nie myślą? Dlaczego siebie nie szanujesz? Przydałaby się psychoterapia! Dobrze zrozumiałam,że studiujesz?

Studiuję. Już na trzecim semestrze studiów magisterskich. Robienie projektów czy prezentacji jest czymś, czego bardzo nie lubię. Skomplikowane zadania wymagające wysiłku, wybierania informacji. Mam zainteresowania całkiem liczne, ale wyglądają mi na patologicznie wąskie. Mogą być całkiem pochłaniające. Jestem powolny, nie umiem pracować w grupie, nie mam zbyt wielu kontaktów społecznych. Nie mam zdolności technicznych, dość słabo radzę sobie z mówieniem w obcych językach, nie jestem miłośnikiem beletrystyki. Mam zamieszanie w głowie, mogę czuć się jak osoba upośledzona czy (małe) dziecko.

Usiądź i napisz w czym jesteś dobry. Zalecam rozmowę z psychologiem
ponieważ masz bardzo, bardzo niską samoocenę i megamegakopmpleksy

Może łatwiej będzie powiedzieć, w czym nie jestem dobry. W kontaktach społecznych łatwo mogę wyjść na nienormalnego. Nie mam zbyt wysokich umiejętności technicznych. A sfera religijna stanowi dla mnie szczególny problem.

Pewnie, że łatwiej. Ale nie ma być łatwo, masz uwierzyć w siebie Popatrz, prawie w każdym zdaniu piszesz nie. Ponawiam radę, prośbę: usiądź i napisz w czym jesteś dobry. Zrób to dla siebie.

Jak każdemu, starającemu po świecie z wyjątkiem ludzi z drugiej skrajności (narcyzami).
żaden zawodni nie wygrywa zawodów, ze względu na słabości, ale swoje silen strony które pozwlają pomimo tych słbości przekuć na sukces.
Jakakolwiek diagnoza autorytetu w naszych oczach bardzo często prowadzi do uruchomienia procesu samosprawdzającej się przepowiedni. A prawda leży obok.
Masz świadomość swoich niedoskonałości, jednak pozwalasz aby one zasłonioły te strony, które są światłem dla świata, talentem, darem do przymnażania.
Masz diagnozę, ja nie mam. Ileż razy chwytam się na tym, że zamiast rozświetlać, pozwalam aby światło kierować na w najmroczniejsze strony mojej natury. Tak że to co otrzymuje świat, to jakie liche tlenie świeczki, zamiast zwierciadlanego odbicia blasku Stworzyciela.
Moje zwierciadło ( serce) musie być oczyszczone, sam muszę zrobić tylko tyle aby na to pozwolić.
Izolując się od ludzi, zamykając się w wirtualnym świecie, abstrakcyjnych działań nakładasz na serce klosz. To relacje z ludźmi decyzje w stosunku do ludzi, bycie z nimi kształtuje serce. Czasem to ból, czasem dziwactwa, ale też lekkość, radość. Nikt nie lubi bólu, przykrości, jednak bez tego serce się nie zmieni, zamiast odbijać wchłonie każde światło, zwłaszcza te odbite od ludzi. Testuje, zabiera.
Dopuść do siebie ludzi. Nie musisz mieć miliona znajomych. wystarczy czasem jeden wartościowy

W czym jestem dobry? W umiejętnościach szkolnych na przykład, robieniu prostych rzeczy (jak rozpoznawanie osób), czytaniu mapy, ortografii... Mam dużą pasję odnośnie ZA i podobnych zaburzeń. Czekam na spotkania ze specjalistami.

Super że spotkasz się ze specjalistami. Ostatniego zdania nie rozumiem, zagmatwane.

Super że spotkasz się ze specjalistami. Ostatniego zdania nie rozumiem, zagmatwane.

Zaburzenia podobne do moich są fascynujące. Rozmawiałem ze specjalistą i usłyszałem coś w rodzaju tego, że to całkiem możliwe, że skończę na rencie. Polecono mi także powiedzieć tacie o tym, że dostałem diagnozę ZA. A ja się obawiam, babcia i chyba mama by tego nie chciały (np. mogą się obawiać, że tata powie o tym innym).

Dziś jedna z osób z rodziny dostała "skierowanie do psychologa i psychiatry", ale je pogięła i chyba wyrzuciła. Inna osoba z rodziny powiedziała, że dobrze zrobiła, bo "całe życie miałaby (wulgaryzm)".

Podczas pewnej rozmowy z księdzem usłyszałem, że powiedzenie na studiach o zaburzeniu psychicznym świadczyłoby o dojrzałości. W roku 2015 2 razy na studiach osoby mające tytuł doktora zwróciły mi uwagę (na "sferę społeczną") i zalecono pójście do psychologa.