A skąd wiesz, że Piekło jest takie straszne? I jeśli żadne wyobrażenie nie jest w stanie tego przekazać, to jakim sposobem Ty wiesz, jakie jest?
Brzmi to właśnie, jak takie straszenie, żeby przypadkiem nieposłuszne dziecko nie próbowało kwestionować tego wszystkiego, ponieważ "jest zbyt głupiutkie, by swoim rozumkiem to pojąć".

A ty sprawdzasz każdą jedną omawianą kwestię podaną CI przez wykładowcę, czy mu wierzysz?



Dla ateisty z pewnościa tak to brzmi i jest idealnym narzędziem do manipulowania, ale muszę Cię zmartwić, Pan JEzus nie był manipulatorem.

Podobnie jak Ty strasząc dziecko by nie dotykało gorącego żelazka by się nie poparzyć, nie robisz tego , bo jest głupiutkie i musi CI wierzyć na słowo - no chyba ze dasz mu możliwość poparzenia się, żeby sie przekonało na własnej skórze.

Czyli Twój wykładowca też mówi: "Piekło jest takie straszne, ale nie pytajcie mnie, jak bardzo straszne i co to de facto oznacza"? Jak ma poważny człowiek po prostu przejść do porządku dziennego obok czegoś takiego? Ba, żeby to jeszcze była jakaś mało znacząca kwestia. Przecież to jest jedna z podstaw tej religii, w której Piekło ma być wieczną karą za konkretne uczynki.

Nauka Kościoła określa jak bardzo, na ile człowiek jest to w stanie pojąć, a także co to oznacza, więc nie przekręcaj;)

Poza tym nie o tym mówiłam

Kiedy tłumaczysz dziecku, że gorącego żelazka nie wolno dotykać, to ono Ci wierzy na słowo, czy dajesz mu możliwość uczciwego sprawdzenia?

Znajduję kolejne potwierdzenia tezy, że różnimy się oczekiwanym źródłem potwierdzenia informacji.

Wierzący uzyskują zapewnienie ze strony autorytetu konstytutywnego dla przyjętego światopoglądu religijnego. Zdania, wypowiadane przez Boga/ w imieniu Boga (pardon, nie ogarniam niuansów, ignorancja) są prawdziwe. Kropka.

Ateiści uzyskują potwierdzenie ze strony obserwacji empirycznej, której specyficznym przypadkiem jest metodologia nauk przyrodniczych. Zdania niemożliwe do potwierdzenia empirycznego nie są (dla ateistów!) ani prawdziwe ani fałszywe, tylko bezprzedmiotowe.

Te płaszczyzny się nie spotykają. Dobrze byłoby, gdybyśmy po przerobieniu tych lekcji, po prostu się nawzajem akceptowali i wzajemnie szanowali swoje prawa. O niczym innym nie marzę.

Nigdzie. Pisałaś o poważnej ( w Twojej ocenie) decyzji. To mnie z tego wyszło dziecko dorosłe.
Ale przyznam, że nie bardzo jestem w stanie sobie wyobrazić nastolatka skutecznie przekonującego swojego niewierzącego rodzica, iż właśnie podjął poważną decyzję dotyczącą swojej duchowości. Z tego prostego powodu, że dorosły z ugruntowanym światopoglądem raczej jest odporny na argumenty nastolatka. Od strony czysto teoretycznej ciekawa jestem, jaki rodzaj argumentacji byłby dla Ciebie przekonujący, co by spowodowało, iż uznałabyś ewentualna decyzję nastolatka o przystąpieniu do jakiejś wspólnoty religijnej za poważną? Nie Twojego akurat dziecka, tak bardziej ogólnie jakie byś przyjęła kryteria oceniania, czy decyzja taka jest poważna.



Relacja z własnymi rodzicami to jest co innego niz z dzieckiem. Rodzic jest jaki jest i taki zwykle jest "od zawsze", zatem jeśli jest wierzący to łatwo przychodzi zaakceptowanie tej cechy rodzica. Tak samo jak wierzącemu dorosłemu dziecku ateizm niewierzacych "od zawsze" rodziców stosunkowo łatwo jest tolerować/akcpetować. Jeśli rodzic nie próbuje dorosłemu dziecku narzucać swoich przekonań to problem sie nie pojawia. Dorastając raczej nie oczekujemy od rodziców jakichś wolt światopoglądowych przecież. Jak ich poznaliśmy to już byli dorośli i ukształtowani. Jacy byli, tacy zostali i nie ma sprawy. Podobnie z osobami obcymi - no są jacy są, póki nie sa jacyś agresywni to niech sobie będą jacy są.
Z dzieckiem jest inaczej, bo dziecko to my jako rodzice kształtujemy (oczywiscie nie tylko my, ale rola rodziców wielce istotna jest) i raczej oczywiste jest, że skoro mamy jakiś pogląd na przykład na kwestię istnienia Boga to uznajemy iż ten właśnie pogląd jest prawidłowy i jest najlepszym z możliwych podejsć do zagadnienia - jakbyśmy uważali inaczej to byśmy mieli inne poglądy - konsekwentnie chcielibyśmy, by ten nasz najsensowniejszy z możliwych pogląd nasze dziecko raczej w dorosłości podzielało niż miało całkiem inny, w naszym mniemaniu ewidentnie mało sensowny. Taki całkiem inny pogląd własnego dziecka na zagadnienia było nie było fundamentalne to jest coś, z czym bywa w praktyce trudno.

Dlaczego z jednej strony piszesz, że : Wierzący uzyskują zapewnienie ze strony autorytetu konstytutywnego dla przyjętego światopoglądu religijnego. Zdania, wypowiadane przez Boga/ w imieniu Boga (pardon, nie ogarniam niuansów, ignorancja) są prawdziwe. Kropka.

a z drugiej to: Ateiści uzyskują potwierdzenie ze strony obserwacji empirycznej, której specyficznym przypadkiem jest metodologia nauk przyrodniczych. Zdania niemożliwe do potwierdzenia empirycznego nie są (dla ateistów!) ani prawdziwe ani fałszywe, tylko bezprzedmiotowe.

Jak mają sie spotkać te dwie płaszczyzny, skoro są one zupełnie inne?

Wierzący też uzyskują potwierdzenie ze strony obserwacji empirycznej, której specyficznym przypadkiem jest metodologia nauk przyrodniczych, ale ateista też nie wszystko jest w stanie zaobserwować, poza tym sprawy duchowe, to kwestia wiary, bądź niewiary tu wierzący z ateistą, raczej się nie zrozumie...

Naprawdę wierzący ludzie też zajmują się nauką, też mają analityczne umysły NAPRAWDĘ wiara w tym im nie przeszkadza, powiem więcej, pomaga im

Hę?
W jaki sposób wiara pomaga w stosowaniu metody naukowej? Przyjmowanie czegoś na wiarę jest bezpośrednim zaprzeczeniem tejże.
Nie przeczę, że wśród naukowców są wierzący, po prostu praktykują oni inne podejście do religii i do badań naukowych. Dla religii robią specjalny wyjątek, w którym to nie musi ona spełniać kryteriów takich, jakie narzucają sobie przy pracy. Dlaczego? W większości przypadków zapewne spowodowane jest to wychowaniem od dziecka w przeświadczeniu, że z jakiegoś powodu religia zasługuje na takie traktowanie, a wręcz taka praktyka stanowi jakąś cnotę.

Tak w ogole, to nie odpowiedziałeś na moje pytanie, czy pozwolisz dziecku empirycznie zaobserwować, że żelazko kiedy jest gorące, to parzy, czy wolałbys, żeby Ci uwierzyło na słowo? (nie wiem czy wyraziłam się wystarczająco naukowo, żebyś mnie zrozumiał )

... i gadaj tu z ateistą

Ja nigdzie nie napisałam, że wierzący naukowcy przyjmują cos na wiarę zamiast stosować metod naukowych




Wielu naukowców, im bardziej wgłębiało się w naukę, tym bardziej odkrywało, że światem musi rządzić jakaś Inteligencja i wielu z nich nawróciło się.

Nie pozwolę. Wiedząc do czego zmierzasz, od razu powiem, że różnica jest taka, że sam mam doświadczenie w parzeniu się żelazkiem, czy innymi przedmiotami, dlatego mogę z duża dozą pewności przekazać taką wiedzę dziecku.
Znasz kogoś, kto był w Piekle i podzielił się rewelacjami co do niego?

Ale napisałaś, że wiara im w jakiś sposób pomaga w tym zakresie.

Czyli wykazało się daleko idącą argumentacją z ignorancji. Chwytanie się jakiejś hipotezy bez potwierdzania jej dowodami, ponieważ "jest sensowna" jest kpiną z intelektu.
Grecy myśleli, że Słońce to Apollo na złocistym rydwanie i im dłużej wpatrywali się w nie, tym bardziej się w tym przekonaniu upewniali. Podchodząc do sprawy uczciwie, powinni stwierdzić że nie wiedzą czym jest Słońce i nie będą się chwytać niesprawdzalnych hipotez.

_as_, no proszę Cię. Jasne, że nie wszystkie aktywności ateistów mają charakter empiryczny, i nie wszystkie aktywności wierzących są podejmowane na wiarę. Gdyby tak było, to ateiści dawno skonaliby z powodu niemożności podjęcia działania, a wierzący zostaliby wykończeni z powodu braku poprawnej obserwacji rzeczywistości. Oczywiście, że odnosimy się wyłącznie do wybranego zbioru zdań, przecież dyskutujemy o religii.

Nauka i wiara się wykluczają. Nie da się w ramach przyjętych metod poznawczych nauk przyrodniczych potwierdzić żadnego zdania o Bogu. Prawdę powiedziawszy, z powodu braku definicji Boga, nie da się nawet postawić sensownej hipotezy. Tu się mało co da uczynić z takim sensem, jaki definiuje metoda.

Znam Kogoś, kto oddał życie tylko i wyłącznie w tym celu, żeby ludzie nie mieli takiego przeznaczenia jak pójście do piekła.



No ale chyba zauważasz różnicę?



Czy Ty zrozumiałes co ja napisałam?


Przeczytaj sobie Akosmizm prof. Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz

Tobie tez polecam książkę Akosmizm i dodatkowo Encyklikę "Fides et ratio" JPII

Odsyłanie kogoś do całych książek, żeby zobrazować swój argument nie jest uczciwą metodą dyskusji. Nie przeczytam tej książki, bo nawet nie mam na to czasu, a tym bardziej ochoty. Jeśli masz coś do przekazania, zrób to, a nie odsyłaj do zewnętrznych i nieprzystępnych źródeł.
Powiedz mi, jak miałem zrozumieć to zdanie:

Odniosłem się do niego bezpośrednio. Chyba mi nie powiesz, że istnieją naukowe dowody na to, że świat MUSI być rządzony przez jakąś Inteligencję.