Jan Paweł II miał cały zespół teologów, który pod jego kierownictwem uzupełnił nauczanie Kościoła po IISV. Nie wszyscy w Kościele zastosowali sie do nauczania. Teraz odchodzi sie od tego, czego inicjatorami są delegaci z krajów gdzie jest już większościowa patologia rodzinna - rozpad rodzin, rodziny patchworkowe, niewielki procent trwałych, nierozerwalnych małżeństw.
Delegaci z Filipin, Afryki gdzie Kościoły są pełne mogą dać świadectwo co trzeba czynić. Tylko, kto ich będzie słuchał ? Ewangeliczne przesłanie przyszedł do ubogich potwierdza się. Bogaci nie potrzebują Boga, bo jest im dobrze (łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do nieba). Kościoły z krajów zamożnych usiłują dostosować się do mentalności "bogatych" i ustawić Kościół pod ich mentalność. Można rozumieć trudność tych Kościołów w ewangelizowaniu, lecz trudno przyjąć ich rozwiązania.

Teraz nadszedł czas świadomych katolików.

Od rozstrzygania dylematów doktrynalnych w Kościele jest sobór i papież, a nie gawiedź. Publiczne posądzenie Kościoła o zdradę św. JP2 jest w moim przekonaniu nie tylko przedwczesne, ale po prostu nikczemne.

To SWII jednak był soborem doktrynalnym? To pytanie retoryczne.

Nie bardzo wiem co tu w dogmatach jest do rostrzygania? To, że Maryja była dziewicą czy to, że poza Kościołem nie ma zbawienia? To są fakty, przynajmniej z perspektywy ludzi wierzących, którze nie są zależne od Jan Pawła 2, Karola Wojtyły, Józefa Ratzingera ani Benedykta XVI. Trudno tu o dylematy chyba, że zaczniemy mówić, że dogmaty znaczą co innego czym tak naprawdę są, a tak właśnie zaczyna być, przynajmniej takie mam wrażenie i nie tylko ja. Dogmaty są prawdami danymi nam przez Ducha Świętego.

Martyś napisała

Trochę racji ma castorian pisząc, że abp Hoser reaguje emocjonalnie. Oczywiście, dylematy doktrynalne rozstrzyga sobór, papież bierze w tym udział, gawiedź nie ma z tym nic wspólnego.

Dlatego podczas najbliższego synodu nie należy spodziewać się żadnych zmian doktrynalnych. Natomiast duszpasterstwo nie może oderwać się od doktryny, musi być zgodne. Abp Hoser mówił właśnie o możliwości rozejścia się doktryny i duszpasterstwa, takie niebezpieczeństwo zachodzi. Kościół po raz kolejny w swej historii znalazł sie trudnym momencie, potrzebna modlitwa.

Co do kwestii rodziny i synodu to nie ma miejsca na szukanie kompromisu z cudzołóżnikami i bynajmniej nie tylko dlatego, że czynią źle, ale przede wszystkim dlatego, że za Kościołem stoją twarde fakty. Żadna organizacja, ideologia, religia czy podejście nie ma takich mocnych fundamentów na których buduje się rodzinę. To widać chociażby wśród młodych ludzi wybierających świadomie drogię Chrystusa. To powinno się akcentować na każdym kroku, a przede wszystkim w kontekście synodu. Nie wystarczy tylko mówić o Jezusie, bo większość jednym uchem to wpuści, a drugim wypuści (niestety). Trzeba przyjąć retorykę pragmatyczną i mówić językiem ludzi, którzy odwrócili się od Boga. Mówić o tym jak trwałe i szcześliwe bywają małżeństwa, które obrały inną drogę niż oni. Akcentować to jak wygląda życie na przestrzeni całego życia, a nie jedynie przyszłych kilku następnych lat, w których żyje większość ludzi.

Wszelkie zmiany, które są zgodne z Pismem Świętym są mile widziane w Kościele. Mi się podoba, jak papież Franciszek ciągle upomina księży i biskupów, żeby nie byli zgorszeniem dla Kościoła.

Jasne - tylko szkoda, że już nie stosujemy tortur i stosu - byłoby widowiskowo. Widzisz @bezradny5 - na szczęście Bóg jest miłosierny, bez względu na to czy tobie się to podoba czy nie.

Modlitwa jest potrzebna, ale głównie w intencji wątpiących w Kościół. Papież Grzegorz 14 w akcie "Dictaus Papae" poza ustanawienirm ekskomuniki i celibatu obwieścił:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Dictatus_Papae

Jeśli trzymać się powyższego, złowieszcze słowa abp Hosera o zdradzie w Kościele są niczym innym jak herezją.

Jeszcze tu umieszczę słowa papieża Franciszka- jakże mocno zatroskanego o rodzinę - w czasie międzynarodowej pielgrzymki zorganizowanej w ramach obchodów stulecia Ruchu Szensztackiego, założonej przez niemieckiego pallotyna ks. Josefa Kentenicha.


„Rodzina chrześcijańska, małżeństwo, nigdy nie były tak atakowane, jak teraz. Atakowane bezpośrednio, atakowane konkretnie. Być może się mylę, mogą powiedzieć o tym historycy Kościoła. Ale rodzina jest bita. W rodzinę się bije, rodzinę się niszczy, jakby to był jakiś kolejny rodzaj stowarzyszenia. Można nazwać rodziną wszystko. A ponadto ile mamy rodzin poranionych, ile małżeństw rozbitych, ileż relatywizmu w pojmowaniu sakramentu małżeństwa! Gdy się spojrzy z socjologicznego punktu widzenia, z punktu widzenia wartości ludzkich, z punktu widzenia katolickiego sakramentu, jest to kryzys rodziny. Kryzys, bo uderza się w nią z każdej strony i jest mocno poraniona. Dlatego jest jasne, że nie ma innej drogi, niż coś z tym zrobić. A zatem ty się pytasz: co możemy zrobić? Owszem, możemy głosić piękne wykłady, wydawać oświadczenia o pryncypiach. To trzeba robić, to jest pewne. To musi być jasne i trzeba mówić: to, co proponujecie, nie jest małżeństwem. To jest stowarzyszenie, ale to nie jest małżeństwo. Czasami trzeba powiedzieć rzeczy bardzo jasno. I trzeba o tym mówić! Ale duszpasterstwo ma pomagać. W tym wypadku musi być ciałem przy ciele. Towarzyszyć. A to oznacza: tracić czas. Wielkim mistrzem tracenia czasu był Jezus, tracił czas towarzysząc w otwieraniu sumień, uzdrawiając chorych, nauczając. Towarzyszyć oznacza iść drogą razem”