Badania Kutchinsky’ego (1973) prowadzone w Kopenhadze w Danii, gdzie w latach 1967-69 zniesiono wszelkie ograniczenia związane z pornografią, prowadzą do podobnych wniosków na temat korelacji między dostępem do pornografii, a przestępczością na tle seksualnym. W Danii zanotowano znaczący spadek przestępczości na tle seksualnym po wprowadzeniu pełnej dostępności pornografii. Kutchinsky stwierdził, że w latach 1964-1984 liczba przestępstw na tle seksualnym (bez użycia przemocy) spadła o 50%. Podobnie wygląda sytuacja w Szwecji, gdzie pornografia jest zalegalizowana od 1970 roku. W okresie 1964-84 liczba przestępstw na tle seksualnym (bez użycia przemocy) spadła w Szwecji o 25%. W Niemczech pornografię zalegalizowano w 1973 roku, a liczba przestępstw na tle seksualnym (bez użycia przemocy) spadła w latach 1964-84 aż o 60%. Jednocześnie w Danii i Szwecji tylko nieznacznie (poniżej 10%) wzrosła liczba gwałtów, a w Niemczech liczba gwałtów spadła o 15%. Dla porównania liczba przestępstw przeciw nietykalności osobistej (ale nie związanych z seksem) w trzech wymienionych krajach w tym samym czasie wzrosła od 225 do 300%.

W Japonii pornografia nadal jest nielegalna, ale od 1990 roku przepisy zakazujące pornografii są martwe. Milton Dimond prowadzi tam badania nad przestępczością (ze szczególnym uwzględnieniem przestępstw przeciw nietykalności osobistej i na tle seksualnym) w latach 1972-95. W uzyskanych dotąd, niepełnych jeszcze wynikach, zwraca uwagę fakt systematycznego spadku ilości przestępstw na tle seksualnym przy jednoczesnym wzroście ilości przestępstw przeciwko życiu i nietykalności osobistej. Nie zaobserwowano zmiany tendencji spadkowych w przypadku przestępstw na tle seksualnym po wstrzymaniu egzekwowania prawa antypornograficznego[potrzebne źródło]. Zjawiskiem charakterystycznym dla Japonii pornografia animowana, np. ecchi, hentai.

Zupełnie inaczej, zdaniem Kutchinsky’ego wygląda sytuacja w USA. W pracach USA, gdzie pornografia jest legalna tylko w niektórych stanach. W okresie 1964-84 liczba przestępstw na tle seksualnym wzrosła tam o 300%, a liczba przestępstw przeciw nietykalności osobistej wzrosła o 270%. Zdaniem większości badaczy oraz przedstawicieli organów ścigania tak znaczny wzrost ilości stwierdzonych przestępstw na tle seksualnym jest skutkiem prowadzonej niezwykle intensywnej akcji uświadamiającej, czego skutkiem jest znacznie większy procent zgłaszanych przypadków gwałtu[potrzebne źródło].

W latach siedemdziesiątych badania koncentrowały się na związkach między dostępnością pornografii, a przemocą w stosunku do kobiet.

Badania Malamutha i Spinnera (1980) wykazały, że rynek wykazuje coraz mniejsze zainteresowanie zdjęciami zawierającymi sceny przemocy, a ich udział w ogólnej liczbie publikowanych zdjęć systematycznie spada. Również nie zanotowano wzrostu ilości scen z użyciem przemocy w produkcjach wideo w latach 1970-83 (badania zespołu Donnersteina, 1987). Podsumowaniem badań prowadzonych przez wielu naukowców zawarte zostało w pracy Donnersteina, Linza i Penroda "The Questio of Pornography: research Findings and Policy Implication" (1987).

Autorzy wyróżniają w niej trzy rodzaje pornografii.

Pornografia bez scen z użyciem przemocy. Nie stwierdzono związku między dostępem do pornografii tego typu, a poziomem agresji i aspołecznymi tak w stosunku do kobiet, jak i mężczyzn. W rzeczywistości autorzy wskazują na to, że kontakt z pornografią bez scen przemocy zmniejsza poziom agresji i wpływa na rozwój prospołecznych zachowań.
Pornografia bez scen przemocy, ale ze scenami poniżającymi kobiety (ukazującymi promiskuityzm kobiet i ich seksualne nienasycenie nawet w obliczu pogardy i poniżenia ze strony mężczyzn). Nie stwierdzono związku między kontaktem z tego typu pornografią a przestępczością na tle seksualnym. Nie stwierdzono również, by kontakt z tego typu materiałami pornograficznymi implikował traktowanie kobiety jedynie jako przedmiotu służącego mężczyźnie do zaspakajania popędu seksualnego. Donnerstein, Linz i Penrod stwierdzają jednak, że trudno tu o ostateczną konkluzję.
Pornografia ze scenami przemocy. Uwaga autorów pracy skupiła się na pornografii ze scenami przemocy. Stwierdzili tu, że zarówno ich badania, jak i badania innych (np. Malamutha i Checka) wykazują, że kontakt z pornografią zawierającą sceny przemocy może u niektórych mężczyzn prowadzić do silnego, seksualnego podniecenia (zwłaszcza jeśli ofiara gwałtu przedstawiona jest tak, jakby odczuwała zadowolenie). Nieliczni z badanych stwierdzili, po obejrzeniu przedstawionych materiałów, że mogliby dokonać gwałtu, gdyby mieli pewność uniknięcia kary. Zrobiliby to nawet wówczas, gdyby widzieli, że ofiara cierpi. Część badaczy wnioskuje z tego, że kontakt z materiałami o charakterze sadystycznym może u podatnych na to mężczyzn zwiększać skłonność do dokonania przestępstwa na tle seksualnym.

Jednocześnie Donnerstein, Linz i Penrod wykazali, że zdecydowana większość mężczyzn nie jest zainteresowana pornografią, zawierającą sceny przemocy, oraz że może ona wywoływać negatywne zachowania w stosunku do kobiet i zwiększać stopień akceptacji dla gwałtu.

Malmuth i Check sugerują, że kontakt z pornografią zawierającą sceny przemocy może u mężczyzn, którzy wcześniej wykazywali predyspozycje do przemocy w stosunku do kobiet wywołać wzrost akceptacji dla przestępstw na tle seksualnym. Donnerstein, Linz i Penrod uznają, że kontakt z pornografią zawierającą sceny gwałtu i przemocy może u podatnych na to mężczyzn zwiększyć skłonność do stosowania przemocy w stosunku do kobiet. Dalsze badania z użyciem niepornograficznych i nie związanych z seksem, ale zawierających sceny przemocy materiałów wykazały, że wpływają one na poziom agresji w stosunku do kobiet zdecydowanie bardziej niż materiały związane z seksem[potrzebne źródło

Co to są "przestępstwa na tle seksualnym bez użycia przemocy"?

Ekshibicjonizm, podglądactwo, ocieractwo i tym podobne zachowania.

Poznałem wielu mężczyzn, którzy dopuszczali się przemocy tak jak ja. I każdy z nich bez wyjątków był z całą pewnością głęboko zaangażowany w konsumpcję pornografii. Każdy z nich był pod głębokim wpływem i pochłonięty przez uzależnienie od pornografii. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości.

Czyli (z wyjątkiem "udostępniania" - po co udostępniać, skoro jest w tym wypadku ogólnie praktycznie dostępna?) - te mniej szkodliwe dla innych przestępstwa

Ciekawe jak jest z tymi, do których oglądanie pornografii często kojarzy - gwałt, gwałt na randce itd?

W samych tylko latach 1993 – 1996 liczba gwałtów spadła w Stanach Zjednoczonych o 60%. Ówczesny Prokurator Generalny USA, pani Janet Reno, ogłosiła w 1998 r., że w roku 1997 liczba gwałtów zmniejszyła się w każdym regionie kraju. W Zachodnich Niemczech, gdzie restrykcyjne prawo przeciwko pornografii zostało zniesione w 1975 r. liczba znanych policji przestępstw natury seksualnej zmniejszyła się w ciągu lat 1972 – 1980 o 11 % – podczas gdy ogólna liczba wszelkich zarejestrowanych przestępstw wzrosła w tym samym czasie o ok. 50 %. W ciągu lat 1971 – 1987, liczba gwałtów zbiorowych w RFN spadła o 59%. Dla kontrastu – w surowo zwalczających wszelką pornografię krajach – takich jak Singapur, RPA i australijski stan Queensland - w badanym przez wspomnianego B. Kutchinsky’ego okresie 1964 – 1974 (który przyniósł – obok legalizacji pornografii – znaczny spadek liczby przestępstw seksualnych w Danii) liczba gwałtów wyraźnie wzrosła – w Singapurze o 69 %, w RPA o 28 % i w Queeenlandzie o 23 %. W Chinach, mimo drastycznego zaostrzenia prawa przeciwko pornografii (w 1985 r.), jego niezwykle szerokiej interpretacji i drakońskiej egzekucji przez chińskie władze (np. w Szanghaju liczba ludzi aresztowanych za rozprowadzanie lub posiadanie pornografii wzrosła w latach 1985 – 1990 z 14 182 do 367 030 (!), liczba odnotowanych przez policję gwałtów nie zmalała ani trochę. (zob. Milton Diamond The Effects of Pornography: An International Perspective).

Bezkonkurencyjnego prawdopodobnie jednak przykładu dostarcza w omawianym względzie Japonia. Jakkolwiek w japońskim kodeksie karnym nadal istnieje przepis zakazujący produkcji i rozpowszechniania „obscenicznych” materiałów, interpretacja tego przepisu uległa zmianie i Japonia z kraju wybitnie purytańskiego w odniesieniu do pornograficznych publikacji, jakim była jeszcze w latach 70. czy nawet we wczesnych 80. stała się od początku lat 90. krajem, w którym pornografia wszelkiego rodzaju jest bez trudu osiągalna. Jest to zjawisko widoczne nawet dla pobieżnego obserwatora tego kraju. Czymś zwracającym uwagę w kontekście dyskusji na temat rzekomych związków przyczynowo – skutkowych między dostępnością pornografii, a przestępstwami na tle seksualnym jest w japońskim przypadku nie tylko to, że pornografia stała się w tym kraju czymś szeroko rozpowszechnionym i łatwo dostępnym – w tym również dla osób niepełnoletnich – lecz także to, że istniejąca w Japonii pornografia nieporównanie częściej, niż pornografia dostępna w jakimkolwiek innym kraju (np. USA) łączy seks ze scenami gwałtu i przemocy wobec kobiet – czyli, inaczej mówiąc, stanowi ten rodzaj pornografii, w przypadku którego najprędzej – na zdrowy rozum – można spodziewać się szkodliwego oddziaływania na jej odbiorców. Jednak mimo to (a może dzięki temu?) w ciągu niecałych ostatnich 30 lat w Japonii nastąpił wybitny spadek liczby gwałtów i innych przestępstw o podłożu seksualnym. Jak w swoim artykule Pornography, Rape and Sex Crimes in Japan piszą Milton Diamond z Uniwersytetu Hawajów i Ayako Uchiyama z Narodowego Instytutu Badawczego Nauk Policyjnych w Tokio, liczba zarejestrowanych przez policję gwałtów w Japonii zmniejszyła się z 4677 (dokonanych przez łącznie 5464 sprawców) w roku 1972, do 1500 (dokonanych przez 1600 przestępców) w roku 1995, a więc wówczas, gdy pornografia była nieporównywalnie bardziej rozpowszechniona i łatwiej dostępna niż w latach 70 . Czymś zwracającym szczególną uwagę w kontekście dyskusji na temat ewentualnego związku przyczynowo – skutkowego między dostępnością pornografii, a przestępstwami natury seksualnej jest również bardzo poważny spadek liczby gwałtów dokonanych przez osoby młodociane w Japonii w okresie od 1972 do 1995 r. O ile bowiem nieletni dokonali 33% wszystkich gwałtów, jakie miały miejsce w Japonii w roku 1972, to w roku 1995 dokonali oni już tylko 18% wszystkich tego rodzaju przestępstw. W liczbach bezwzględnych oznacza to, że liczba nieletnich gwałcicieli zmniejszyła się z 1803 w roku 1972 do zaledwie 264 w roku 1995 – co oznacza spadek o 85 %! Jest to bardzo ciekawa obserwacja, bowiem jak piszą sami autorzy wspomnianego artykułu, jeżeli istnieje jakaś kategoria osób, w przypadku której można by w sposób w miarę zasadny przypuszczać, że pornografia może mieć na nią szczególnie szkodliwy wpływ, to są to właśnie osoby w wieku 14 – 20 lat. Jak jednak widać na przykładzie Japonii, teoria taka – jeśli nawet na zdrowy rozum wydaje się ona rozsądna – nie znajduje potwierdzenia w faktach. Godny uwagi jest też fakt, że we wspomnianym okresie nastąpił w Japonii bardzo poważny spadek liczby przestępstw seksualnych przeciwko dzieciom. Jeśli bowiem np. w roku 1972 8,3 % ofiar gwałtów miało mniej niż 13 lat, to w roku 1995 osoby w wieku do 13 lat stanowiły tylko 4 % wszystkich ofiar takich przestępstw. Obserwacja ta jest warta zauważenia z tego choćby względu, że w okresie tym Japonia nie posiadała żadnego prawa skierowanego przeciwko tzw. pornografii dziecięcej, zaś kraj ten słynie wręcz z produkcji materiałów uważanych przez wiele osób za pornografię dziecięcą – jak np. erotycznej mangi. Warto wreszcie zauważyć, że o ile w Stanach Zjednoczonych w ciągu jednego roku zdarza się – statystycznie rzecz biorąc, ok. 34, 5 gwałtów na 100 000 mieszkańców, to w mającej bez porównania bardziej nasyconą przemocą pornografię Japonii w ciągu jednego roku na taką samą liczbę mieszkańców przypada statystyczna liczba 2, 4 takich przestępstw! (zob. Feminist for Free Expression, Feminism and Free Speech – Pornography)

Ted Bundy, amerykański seryjny morderca, odpowiedzialny za gwałty i zabójstwa co najmniej 30 kobiet, opowiada o pornografii na godzinę przed śmiercią na krześle elektrycznym:

„Koronnym świadkiem”, którego twierdzenia przytaczane są przez antypornograficznych krzyżowców jako dowód na to, że pornografia jest przyczyną dewiacji i przestępstw na tle seksualnym jest seryjny morderca i gwałciciel Ted Bundy, stracony za swe zbrodnie w styczniu 1989 na krześle elektrycznym w więzieniu stanowym na Florydzie. W noc przed swoją egzekucją powiedział on w wywiadzie, udzielonym znanemu psychologowi rodzinnemu, Jamesowi Dobsonowi, że to właśnie pornografia popchnęła go na drogę prowadzącą do gwałtów i morderstw. Jak Bundy stwierdził w owym wywiadzie, zetknął się on z pornografią we wczesnej młodości i to doprowadziło do rozwinięcia się u niego narastającego nałogu: najpierw oglądał zwykłą, łagodną pornografię, następnie – ponieważ zwykła pornografia nie dostarczała mu już odpowiednich wrażeń – zaczął poszukiwać pornografii o wyraźnie agresywnym charakterze, aż wreszcie – ponieważ w końcu i to mu nie wystarczyło – zaczął gwałcić i mordować.

Ciekawe jednak, że takiego argumentu, mającego dowodzić, że nie jest on w pełni winien dokonanych przez siebie zbrodni Ted Bundy nie podnosił nigdy wcześniej. Nie wspominał on o wpływie pornografii ani w czasie swojego procesu, ani w czasie wielomiesięcznych wywiadów, jakie przeprowadził z nim w więzieniu Stephen Michaud. Osobnik ten był trzy razy aresztowany (w stanach Floryda, Utah i Kolorado) i w żadnym przypadku policja nie znalazła pornografii ani przy nim, ani a jego mieszkaniu. Jak ktoś w bystry sposób stwierdził, jeśli faktycznie istniałoby tego rodzaju uzależnienie od pornografii, co np. uzależnienie od narkotyków i gdyby Ted Bundy faktycznie był od niej w ten sposób uzależniony, to jakaś pornografia z pewnością musiałaby zostać przy nim odkryta. Nie zdarza się, by w mieszkaniu nałogowego narkomana nie było żadnych narkotyków.

Istnieje wreszcie jeszcze jeden, bardzo zasadniczy powód, dla którego rewelacje Ted’a Bundy’ego należy traktować – w najlepszym wypadku – ostrożnie: psychopaci, tacy jak Ted Bundy, są mistrzami kłamstwa. Sam Bundy np. – zanim, oczywiście, został złapany, szukał wraz z policją zwłok swoich ofiar. W istocie rzeczy, robił on idiotów ze wszystkich wokół siebie. (zob. Ted’s Porn Addiction: Was It Real?). I krótko mówiąc, ludziom takim jak Bundy nie można w sposób poważny wierzyć.

Nie trudno byłoby też znaleźć przykłady ludzi, którzy dokonali potwornych zbrodni na tle seksualnym i którzy nigdy w życiu nie widzieli jakiejkolwiek pornografii. To w latach 60 czy 70 – kiedy pornografię naprawdę mało kto u nas widział – działali w Polsce seryjni mordercy kobiet – jak „Wampir z Zagłębia” (którym z pewnością nie był Zdzisław Marchwicki) czy gdański „Skorpion”. Jednym z największych seryjnych morderców 20 wieku, który zabił 53 osoby, w tym wiele kobiet i dzieci, był Rosjanin Andriej Czikatiło. Nic nie wiadomo o tym, by człowiek ten miał jakikolwiek kontakt z pornografią. W byłym Związku Sowieckim pornografia była wyeliminowana w stopniu mogącym zadowolić najbardziej zagorzałych, purytańskich fanatyków. (zob. Sean Gabb, The Case Against Sex Censorship – a Conservative View)

Korzystający z pornografii charakteryzują się między innymi wyższym nasileniem potrzeby seksualnej, niższym poziomem zadowolenia seksualnego oraz większą skłonnością do przedmiotowego traktowania innych.

Podobnie motocykl ma liczne skutki niepożądane w postaci ludzi rozpłaszczonych na drzewach. Alkochol też. Wszystkie te rzeczy nie sa niezbędne do życia, robi się je dla przyjemności

Powszechność pornografii powoduje gwałty.

Gdy ogląda się pornografię, chce się coraz mocniejszych i mocniejszych doznań