Witam , chciałbym poznać Wasze zdanie o Szymonie Hołowini. jak go oceniacie i czy Waszym zdanie robi " dobra robotę " Jako że pytam wyrażę swoja opinię. Uważam go za wrażliwą jak przystało na chrześcijanina osobę . podoba mi się to że buduje mosty ze światem ateistyczny, światem hedonistycznym. To że nagina się czasem nie oddaje jego natury ( zapraszam do jego książek ). A właśnie w świecie gdzie jest grzech i zespucie trzeba jasno mówić o wierze i Bogu. Nie chodzi do końca o to by prawić o Bogu tylko w kościele i zakonie ale w świecie który nas otacza , który wyrzeka się tego powoli. Nie ukrywam iż tarfiłem na osobę która świetnie oddaje wiarę i miłośc do Boga z kochaniem wszystkich stworzeń ( napawa mnie to optymizmem iz nie jestem w tym sam ). Żeby się nie powtarzać napisałem o tym w wątku o wegetarianiźmie w jednej z ostatnich odpowiedzi moich .

Człowiek w porządku, dobrze się zapowiadający, jako ktoś kto przybliża innym trudne sprawy wiary w Boga. Oby więcej takich. Mnie wiele dała do myślenia, jego dyskusja z Cejrowskim. Były to nie łatwe wymiany poglądów, z których obaj , każdy na swój sposób mieli rację.

Czemu świat ateistyczny miałby być światem hedonistycznym??? Moje obserwacje są drastycznie odmienne. Wszyscy znani mi ateiści to typowi jajogłowi - bibliofile i ateiści albo sportowcy prowadzący wyjątkowo ascetyczne życie.

Widziałem tylko kilka wywiadów lub debat z udziałem Hołowni i nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia. Jego argumenty są emocjonalne i często nielogiczne. Jest zarozumiały i nie przyjmuje innego punktu widzenia.

Jest on człowiekiem, który stara się godzić podejście katolickie, bazujące na posłuszeństwie wobec autorytetu Kościoła i liberalne, czyli protestanckie (liberalizm jest herezją poprotestancką). Bazuje stale na nauce Kościoła ale nie wprost ale na jej zakresie nieokreśloności, co w ostateczności musi prowadzić do zwyczajnego moralizatorstwa, jako, że nie odwołuje się on do wartości ale do konkretnych przypadków, w których dochodzi do konfliktu pomiędzy wskazaniami religii liberalnej i religii katolickiej. W konsekwencji jego sposób rozumienia nauki Kościoła jest bliższy niektórym "słoikom", którzy wyniósłszy z domu poczucie przynależności do Kościoła nie wynieśli z niego posłuszeństwa nauce. Chcą oni zatem zachować formalną przynależność do Kościoła i jednocześnie robić wszystko, na co przyjdzie im ochota. Dlatego wolą słuchać Hołownię, który zdaje im się pozwalać na wszystko, niż nauki Kościoła. Zwłaszcza, że Kościół bardzo rzadko bawi się w kazuizm moralizatorski. W konsekwencji otrzymują "nowoczesne" "chrześcijaństwo" wykładane przez H, które żeruje tylko na ich nieuctwie i duchowym obskurantyzmie. Hołownia po prostu rozmywa punkty konflikwowe pomiędzy wyznaniem liberalnym, którego wyznawcami jest już większość z tych "słoików" czy "lemingów" a nauką Kościoła, co pozwala im zachować pozory przynależności do Kościoła, choć w istocie są już protestantami.
Z tego powodu mamy w Kościele "chrześcijan", którzy są chrześcijanami już tylko z nazwy a w istocie są wyznawcami religii liberalnej.

Nie podejmuję się oceniać, czy działalność H jest dobra, czy zła. Jedynym, do czego jestem zdolny to stwierdzenie, czy H broni struktur Kościoła.
Według nauki Chrystusa, przed dniami ostatnimi ma przyjść nieokreślona ilość "fałszywych proroków", których działalność ma prowadzić do Apokalipsy i tym samym Paruzji. Niezależnie zatem od mojej oceny H - jego działalność jest konieczna i przewidziana w Planie Zbawienia. A ocena, czy zasługuje on obecnie raczej na Zbawienie niż na potępienie nie do mnie należy

Widziałam kilka wywiadów z nim. Miałam wrażenie, że ma ADHD.

Czytałem jego ostatnią książkę. Nie odniosłem wrażenia, że jest liberałem. Raczej pokazuje różne oblicza chrześcijaństwa na świecie. Krytykował nawet liberalne postawy wśród księży - twierdził, że wg niego byli już o krok od zrzucenia sutanny.

Oglądałem ten wywiad z Cejrowskim. I co ciekawe - chociaż do tej pory byłem jego wielkim zwolennikiem (Cejrowskiego), zacząłem patrzeć na niego inaczej. Cejrowski w tym starciu jawił mi się jak jakiś fundamentalista islamski (zresztą z jego programów widać, ze ma duży szacunek do muzułmanów). Dostrzegłem w Cejrowskim duże braki, jeśli chodzi o miłość bliźniego. Nie potrafił się nawet przełamać, żeby po bratersku zakończyć tą rozmowę - pozostał zacięty i mściwy.

I chociaż Hołownia został zagadany przez WC, to jednak pokazał mi co jest nie tak z Cejrowskim.

Nie potrafił się nawet przełamać, żeby po bratersku zakończyć tą rozmowę - pozostał zacięty i mściwy.

Nie sądzę. Postawa Cejrowskiego może tu być odpowiedzią na nurt liberalny, który również może się pojawiać w formie subtelnego rozwadniania naszego rozumienia Słowa Bożego.
Jeśli ktoś dostrzega ten rodzaj zagrożenia, trudno o postawę braterską.
To są osoby obecne w mediach, w pewien sposób kreujące rozumienie spraw Bożych. Co innego po bratersku pożegnać się z zagubionym bratem z nizin społecznych, nie mającym większego wpływu na inne osoby, a co innego z tym, który kreuje pewną rzeczywistość.

Nie znam zbytnio twórczości Hołowni. Nie ma tu też większego znaczenia, który z tych dwóch sprawia lepsze wrażenie, bo to nie wrażenie decyduje o poprawności lecz właśnie poprawność jest istotą sprawy.

Według nauki Chrystusa, przed dniami ostatnimi ma przyjść nieokreślona ilość "fałszywych proroków", których działalność ma prowadzić do Apokalipsy i tym samym Paruzji. Niezależnie zatem od mojej oceny H - jego działalność jest konieczna i przewidziana w Planie Zbawienia.

To, że coś jest przewidziane w planie zbawienia, w niczym nie umniejsza winy osobistej, ponieważ nie jesteśmy marionetkami w rękach Stwórcy lecz ludźmi obdarzonymi wolną wolą, rozumem oraz łaską. A to, że człowiek sprzeniewierzy się łasce, nie jest planem Boga, gdyż Jego planem jest zbawienie człowieka.

Dla katolika postawa braterska jest czymś naturalnym:

(Mt 5, 38-48)Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie. Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.

No to może trzeba się po prostu z nią zapoznać...

Oglądałam filmik, w którym właśnie wypowiadał się Sz. Hołownia i ni w ząb nie mogę sobie przypomnieć, ale było tam coś co i mnie wnerwiło, więc pewnie dla zorientowanych będzie to kwestia kontrowersyjna. Jak będę miała czas to spróbuję poszukać.

Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie.

Czyli jeśli ktoś zniekształca naukę płynącą od Boga, to trzeba na to pozwolić? Wybacz, ale jeśli Kościół na przestrzeni tych wszystkich przeszłych wieków stosowałby powyższy werset do kwestii czystości nauki, zezwalając na błędy i herezje, nie wiem co by nam zostało.

Bardzo proszę, rozsądku trochę.

Ponadto oglądałam potyczkę Hołowni z Cejrowskim, co prawda Cejrowski nie wyważył do końca pewnych kwestii, nieco się rozpędził, jednak sposób rozmowy Hołowni tym razem mi nie przypadł do gustu, na pewno mnie by tym zdenerwował. Może poszukam przy okazji, zamieszczę i dam swój komentarz. Nie chcę bazować na ogólnikach i twierdzeniach w oparciu o coś, czego nie przedstawiłam w konkretach, tym bardziej, że dotyczy to konkretnych osób.

Dla mnie wyjątkowo nie na miejscu jest zasłanianie się miłością bliźniego w sytuacji, kiedy zniekształcana jest nauka Pisma Św., lub w inny sposób ludzie wierzący są wpuszczani w maliny za bazie właśnie miłości bliźniego lub innych wersetów z Pisma Św.

Czytałam prawie wszystkie książki Hołowni (chyba tylko ostatniej nie mam)...z ogromną przyjemnością. Nie zauważyłam, by autorsko traktował Biblię, za to świetnie ją popularyzuje.

Również przeczytałem prawie wszystkie jego pozycje i z jednej strony moja refleksja zawierać się będzie w słowach: ciepły, wrażliwy, empatyczny człowiek.
Z drugiej jednak strony sprawy wiary wyjaśniane są tak jak chyba robią to wszyscy inni popełniający religijne książki - mało faktów, dużo lania wody.
Do tego cała masa interpretacji biblijnych cytatów i próba przełożenia ich na współczesne czasy.
Jednak to wszystko jest już dla ludzi, którzy pragną poszerzyć swój religijny horyzont, nie dla tych, którzy go jeszcze w ogóle nie posiadają.
Doskonale wpasowują się w to jego własne słowa, kiedy zapytany o to, dlaczego uważa, że akurat katolickie wyznanie jest tym właściwym, odpowiedział - "bo w nim jestem, nie mogę uważać inaczej".

Odpowiedzial inaczej: bo tu widzę Prawdę. To jednak cytat z pamięci, mogę go jednak poszukać.

Widocznie była to inna jego wypowiedź.
Ten, który ja podałem, jest jego własnym (choć mogłem przekręcić niektóre słowa, ponieważ ten akurat cytat został wypowiedziany przez niego w jednym z programów telewizyjnych).
Sens jego słów oddawał dokładnie treść mojej wypowiedzi - wierzę, że to właściwa religia, ponieważ ją wyznaję, nie mógłbym jej wyznawać, gdybym nie wierzył, że jest właściwa.

Bóg -Życie i twórczość.
W życiu nie liczy się satysfakcja, święty spokój, ale najwyzszą wartością jest prawda (s.108). Pisze to w kontekście chrześcijaństwa.
Nie ma co się dąsać, trzeba o nią walczyć, dawać jej świadectwo. (...)
Argument. Jezus przyszedł do prostaczków, bo byli naiwni i łatwiej im było wcisnąć cuda. Ludzie prości mają rodzaj naturalnego instynktu wyczuwania, kto jest wariat, a kto się kąpie w czystej prawdzie, będącego z zaniku u 'wykształciuchów' żyjących w getcie własnego rozumowania, dla których jedyna dostępną relacją jest ta z ich własnymi myślami.

Gdyby Jezus byłby uzurpatorem, dążyłby do podkreślenia swej inności, nadzwyczajności, spinałby się, by za wszelką cenę dowieść, że jest z nieba.

To jest popularyzowanie, nie wielka teologia. Mnie pasuje. Nie znalazłam jeszcze wyraźniejszego podkreślenia, że wierzy, bo w chrześcijaństwie odczytał Prawdę. Porównywał też inne religie i odrzucał to co mu nie pasowało, by uwierzyć.