Jest "duszpasterzem". Skoro uważa, że(...)

A to już księdza sprawa - skoro(...)

Ja nie postuluję, że to człowiek. Obowiązek(...)

dla pewnego bardziej znanego ojca Kościoła również, ale jego zdanie akurat w tej kwestii jakoś się nie liczy

Przecież nie trzeba chrzcić niemowląt. Obrzęd chrztu mógłby odbywać się tuż po stwierdzeniu ciąży. Samo pokropienie to przecież tylko symbol. Można pokropić brzuch matki.

Wybacz, ale skoro już wymyśliłeś ten "obowiązek", że ksiądz powinien chrzcić takie osoby, które umierają w stadium zarodka, to wskaż w jaki sposób ma rozpoznać, że zarodek umiera, oraz sposób na jego ochrzczenie.

Popisu ciąg dalszy? Zdziwiłabym się gdyby forumowy religioznawca miał kogo innego na myśli niż Akwinatę...

A ten dalej swoje.

ani to zna i nigdy nie zastanowiła się nad tym, w jaki sposób dokonano odrzucenia akurat tych a nie innych jego treści? Wszak wszystkie przyszły w natchnieniu a więc są równie istotne i na równi nieweryfikowalne rozumowo!

Tylko się boi przyznać, bo mu wstyd, a może boi się zemsty "boga miłosiernego"

Yarpenku najdroższy!!! Nie trzeba chrzcić umierających zarodków bo można to zrobić z nieumierającymi. A sposób podałem wyżej. Dla chcącego nic trudnego!!!

Ładnie to tak z premedytacją regulamin łamać

„zanurzenie” w wodzie jest symbolem pogrzebania katechumena w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim 6 jako "nowe stworzenie" (2 Kor 5,17; Ga 6,15).

Sakrament ten jest także nazywany "obmyciem odradzającym i odnawiającym w Duchu Świętym" (Tt 3, 5), ponieważ oznacza i urzeczywistnia narodzenie z wody i z Ducha, bez którego nikt "nie może wejść do Królestwa
Bożego" (J 3, 5).

"Obmycie to nazywane jest oświeceniem, ponieważ ci, którzy otrzymują pouczenie (katechetyczne), zostają oświeceni w duchu..." 7 Ochrzczony, otrzymawszy w chrzcie Słowo, "światłość prawdziwą, która oświeca każdego człowieka" (J 1, 9), "po oświeceniu" (Hbr 10, 32) staje się "synem światłości" (1 Tes 5, 5) i samą "światłością" (Ef 5,

Dlaczego, skoro Kościół uznaje, że człowiek jest człowiekiem od momentu poczęcia nie pozwala na chrzest dzieci w łonie matki? W czasie chrztu dziecka żywego jego rodzice wyrażają prośbę o chrzest w jego imieniu. Przecież rodzice mogą prosić o chrzest również w przypadku zagrożenia życia swojego nienarodzonego dziecka. Czy nie występuje tu sprzeczność. To samo dotyczy pogrzebu. Dlaczego rodzice muszą mieć zgodę na pogrzebanie swojego dziecka. Pogrzeb innych ludzi nie wymaga takich formalności.



Pytanie jest rzeczywiście cokolwiek przewrotne. Parę lat temu bodajże Urban w swoim „Nie” dowcipkował (ha, ha, ha!) na temat „dopochwowego chrztu dzieci poczętych”. No, ale jeśli ktoś urbanowskie koncepty bierze za teologiczne koncepcje, to zdrówka życzę...

„Dopochwowo” nie chrzcimy po pierwsze dlatego, że to Pan Bóg zbawia człowieka, a nie człowiek, nawet jeśli sam Pan Bóg człowiekowi dał tak wiele środków zbawienia z sakramentami na czele. Życie sakramentalne to nie jakaś technika medyczna, która można stosować niczym diagnostykę prenatalną. Dlatego to nie stosujemy również zbiorowych rozgrzeszeń „in periculo mortis” dla osób wychodzących co dzień z domu np. do niebezpiecznej pracy. Podobnie też nie przesadzamy z szafowaniem sakramentem chorych (np. wobec autentycznie cierpiących na chrypkę, trądzik czy kaca). Chrześcijanie starają się raczej najpierw głosić Ewangelię, a dopiero potem stosować sakramenty. Logika „zbawiania za wszelką cenę” metodą pewnych magicznych automatyzmów jest nam stanowczo obca.

Tu dygresja. Słyszałem taką historię z czasów głębokiej komuny. Pewna głęboko na swój sposób wierząca babuszka mieszkająca bodajże we Lwowie, przyjęła na stancję dwóch studentów. Któregoś razu dowiedziała się, że jeden z nich był nieochrzczony. Postanowiła coś zrobić dla uratowania od niechybnego piekła owego Wanię czy Saszę. Skorzystała z podstępu. W jej mieszkaniu nie było normalnej łazienki, tylko myto się w kuchni. Gdy

nadeszła pora mycia, ów pogański student poprosił babuszkę o potrzymanie czajnika z ciepłą wodą, podczas gdy on mył sobie głowę. Nasza mężna ewangelizatorka pękała później z dumy, gdy w czasie polewania skorzystała z okazji i wygłosiła sakramentalną formułę chrztu. „Ani KGB się nie dowiedziało!” – opowiadała parę lat później jednemu z pierwszych księży, którzy przybyli z Polski. Twórczym rozwinięciem takiej „koncepcji zbawczej” byłoby załatwienie problemu np. islamu poprzez wypowiadanie formuł chrzcielnych powiedzmy na publicznych plażach Iranu czy Arabii Saudyjskiej.

Obecnie taki rodzaj „chrztu per procura” stosują bodajże mormoni. Z tym, że „a rebour”. Mianowicie chrzczą się wielokrotnie „w imieniu” dawno zmarłych przodków; wystarczy, że znajdą w annałach imię jakiegoś swego antenata. Powołują się przy tym na domniemaną wolę zmarłego, który obecnie w zaświatach widzi jak zbłądził, nie przyjmując mormońskich nauk. Teraz jego potomkowie nadrabiają błędy przeszłości. Właśnie z powodu tej kuriozalnej doktryny zamknięto ostatnio dostęp do kościelnych archiwów w Niemczech, obleganych przez amerykańskich „zbawców ludzkości”.

Po drugie nie zapominamy, że sakramenty będąc narzędziami łaski są jednocześnie ważnymi symbolami, których czytelności zamazywać nie wolno. Chrzest jest włączeniem w Kościół – Ciało Chrystusa. Jest więc przeznaczony dla istot obdarzonych pewnego rodzaju autonomią, samodzielnością, choćby nawet bardzo ograniczoną, ale na tyle symbolicznie jasną, by takie rzeczywistości jak woda, tchnienie, wspólnota mogła być w sakramencie materialnie wyrażone. Jak polać czy tym bardziej zanurzyć w wodzie kogoś, kto jest cały zanurzony w wodach płodowych? Jak mówić o wspólnocie w przypadku kogoś kto póki co żyje w symbiozie z matką? Jak wreszcie mówić o wyborze drogi życia między ciemnością a światłem u kogoś, kto biologicznie cały jest w Bożych rękach?

Co do pogrzebu dzieci nieochrzczonych, to zachodzi tu przypadek analogiczny do chrztu dzieci. Należy mieć jakiś rodzaj moralnej pewności, że rodzice rzeczywiście mieli zamiar ochrzcić swoje dziecko, a nie chcą jakiegoś magicznego zabiegu „na wszelki wypadek”. Wtedy dopiero można je uznać za katechumena, któremu w tej dziedzinie przysługują w Kościele te same prawa co ochrzczonym (nie przypadkiem oba te przypadki figurują pod jednym kanonem 1183 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

Tadeusz Cieślak SJ

Jak wreszcie mówić o wyborze drogi życia między ciemnością a światłem u kogoś, kto biologicznie cały jest w Bożych rękach?