We mnie są dwie osoby jednak która chciałabym podążac drogą cnoty oraz wstrzemięzliwosc oraz druga która jest rozpustna i chiałaby korzystać z "przywilejów"...życia jak nabardziej .Od dziecka się we mnie kłócą te dwie osoby .I kiedy jedna dochodzi do głosu druga jest nieszczęsliwa i sie obwinia a kiedy druga czuję się z tym zle.Gdzieś musi być złoty srodek .Wiem ,że wynika tak z zaczerpetych wzorców kobiet mi najblizszych .Maryja jest dla mnie wzorem ale nie wiem czy bym potrafiła być tak cnotliwa ...Jestem wdzieczna swojej mamie za wspaniałe dzieciństwo chodz może inne niz wszystkie i nie pozbawione cierpienia ,jednak naprawde w pewien spósb wyjątkowe.

Dlaczego nie? Jakby przyjęła na siebie tą misję? Pokory i ufności można się nauczyć.

Trzeba się pogodzić.Ja np.mam ojca chorego na łuszczyce rzucza mną emocjonalnie jak jakimś smieciem .O coś się zapytam miło a on do mnie z nerwami a pózniej znowu miły i tak w kółko przyciagami takich samych męzczyzn bo przecież zazwyczaj szukamy wzroców podonych do naszych rodziców.Po prostu piekło aż mi się płakać chce jak ciezkie ja mam życie.Moge się leczyć na psychoterapi a on robi to samo.Niektórzy są chorzy ale dobrzy i potrafią znosic swoje cierpienie nie raniąć innych bo wiedzą ,że mają wolną wole a on jest po prostu bezmyslny och jakie ja mam ciezkie życie i tak od dziecka.Jestem po prostu psychicznie wrakiem człowieka.Przez lata zycia w takim piekle każdy by sie leczył i mial takie problemy jak ja.