Kolega Ponurnik był łaskaw wystąpić z twierdzeniem następującym:



Ankieta adresowana tylko do osób wierzących w Boga, chciałbym się dowiedzieć, jak wielu z was podobnie jak kolega Ponurnik uważa, że monopol na bycie dobrymi mogą mieć jedynie wierzący.

Brakuje czwartej opcji "nie można być dobrym ani wierząc, a nie nie wierząc". Ankieta dyskryminuje chrześcijan nie pozwalając im na wzięcie udziału.

Nie wiedziałem, że chrześcijanie nie łapią się do zbioru wierzących w Boga...

Nie wiedziałem, że nie rozumiesz po polsku.

A co to znaczy "bycie dobrymi"?

Zefciu, czy Jan Paweł II był dobrym człowiekiem?

Zefciu ma rację. Żaden chrześcijanin nie powie o sobie, że jest dobrym człowiekiem.

"Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg." (Łk 18,19)

Gdybyśmy byli dobrzy nie potrzebowalibyśmy Zbawiciela.

Mniej więcej to samo co "nie skrzywdzić nawet muchy przez całe życie".
Oczywiście możemy skupić się na przypadku kogoś, kto "nie skrzywdził nawet muchy" ale wielokrotnie utłukł komara, który próbował go użreć, ale obawiam się, że w ten sposób do niczego nie dojdziemy...

Człowiek może zgrzeszyć "myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem". Liczy się intencja. Często za z pozoru dobrym uczynkiem stoi np. pycha - np. lubimy gdy nas inni chwalą czy sami chcemy się chwalić jacy to dobrzy czy uspołecznieni jesteśmy.

Więc jeśli cię ktoś zapyta, czy JPII był dobrym człowiekiem, to odpowiesz "nie, JPII nie był dobrym człowiekiem, on był jedynie odrobinę mniej zły, niż Anders Breivik", tak?

Jesteśmy zbyt niedoskonali, by uważać się za dobrych. Nawet jeśli w pewnych dziedzinach stoimy nie najgorzej, to w innych kulejemy.

Jan Paweł II był tak samo zależny od łaski Bożej (z której wypływa m.in. zdolność do czynienia dobrze) jak każdy inny człowiek. Różnica polega na tym, że on z łaską współpracował.

Z ludzkiej perspektywy był dobry. Ludzki punkt widzenia bazuje jednak tylko na tym co zewnętrzne.

Zauważ jednak, że samemu siebie nigdy tak nie określił. Do końca życia spowiadał się co tydzień, dostrzegał nawet najmniejsze swoje grzechy.

Człowiek dopiero w pokorze może otworzyć się na świętość Boga. Jeżeli pragniemy zbawienia musimy być w stanie uznać własne grzechy, słabości - zwłaszcza te niewidzialne okiem i wyznawać je Bogu. Wtedy On przychodzi i leczy nas. Tak wygląda chrześcijańska droga zbawienia.

Święty i dobry jest Bóg, który działał przez niego, objawił w nim do pewnego stopnia swoją świętość i dobroć.

Nie był on, ani święty i dobry sam z siebie. Stał się taki dzięki współpracy z Bożą łaską.

Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł zostać przebóstwiony.

Święty Mojżesz Murzyn z pewnością zarżnął więcej ludzi, niż Breivik. Więc daj spokój z tą demagogią.

No i jesteśmy w domu - czy będąc niewierzącym można - z ludzkiej perspektywy - być dobrym?

Coś się uczepił tej ludzkiej perspektywy, która ma się nijak do zbawienia?