Nieśmiertelność nie jest zachcianką. Jak już wcześniej pisałem, każdy człowiek posiada duszę nieśmiertelną stworzoną na Boży Obraz i Podobieństwo.
Ponieważ Bóg jest Nieśmiertelnym i przeczystym Najświętszym Bytem, tak też i dusza ludzka jest nieśmiertelna. To Miłość Boża do człowieka pragnie, aby każdy człowiek żył z Nim na wieki w niebie. Dlatego też dusza ludzka jest nieśmiertelna.
No niestety, pierwszy człowiek przez swoje pierwsze nieposłuszeństwo zachwiał Boży Ład i porządek sprowadzając na cały rodzaj ludzki straszliwe skutki swojego nieposłuszeństwa wraz ze śmiercią cielesną włącznie.
Z chwila, kiedy nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, otworzył na nowo Bramy Nieba przez swoją Ofiarę Krzyżową, każdy człowiek ma wybór, czy chce być z Bogiem, czy być na zawsze od Niego odłączonym.
Jak już wcześniej wspominałem, ponieważ Bóg jest Przeczystą Świętością, nic co jest nieczyste nie wejdzie do nieba.
Wybór bycia z Bogiem jest co prawda wymagający, ale z Bożą pomocą nie jest niemożliwy do osiągnięcia. Dlatego więc, aby od razu po śmierci wejść do nieba, trzeba być już tu na ziemi oczyszczonym przez Boga w ogniu prób i cierpień ze swoich złych skłonności. Jeśli czasu na ziemi okaże się za mało na oczyszczenie, a Ty mimo to nadal pragniesz być z Bogiem, to co prawda unikasz ognia piekielnego, ale trafiasz na resztę oczyszczenia do czyśćca. Po całkowitym oczyszczeniu trafiasz do nieba.
Dla każdego człowieka lepiej jest być całkowicie oczyszczonym tu na Ziemi, niż być oczyszczanym po śmierci w czyśćcu, ponieważ najcięższe i najbardziej dotkliwe cierpienia na Ziemi niczym są w porównaniu z najlżejszym cierpieniem duszy czyśćcowej.

Obawiam się ze zrozumiałem. Po prostu cała rozmowa sprowadza się do przyjętego przez ciebie niejako a priori założenia że "pragnienie nieśmiertelności" jest tym samym co "pragnieniem Boga", bowiem nieśmiertelność jest czymś co tylko Bóg może człowiekowi dać. W konsekwencji każdy kto mówi że ma "pragnienie nieśmiertelności" ma jednocześnie w sobie pragnienia Boga. No fakt, z czymś takim nie da się dyskutować, dyskusja kończy się na samym starcie.

Jeśli ktoś - jak ja - przychodzi i próbuje tylko zauważyć że "pragnienie nieśmiertelności" (a więc w konsekwencji: pragnienie Boga) jest tym samym rodzajem pragnienia co "pragnienie posiadania mocy teleportacji" albo "pragnienie posiadania mocy podróży nadświetlnych" - no to nie dziwne że następuje nieporozumienie: Bóg został osobiście zaatakowany przez gimboateistę. Tymczasem żaden Bóg nie został zaatakowany, obecność ludzkich pragnień nie ma w mojej opinii żadnego związku z istnieniem lub nieistnieniem Boga.



O tym co jest a co nie jest racjonalne, nie powiedziałem przecież ani słowa. Słowa "racjonalne" i jego odmian nie użyłem ani razu w tej dyskusji. Używałem za to słowa "osiągalne" w odniesieniu do różnych ludzkich pragnień. Pragnienie nieśmiertelności jest nieosiągalne, tak jak nieosiągalne jest każde inne pragnienie super mocy które ludzie sobie roili na przestrzeni dziejów. W tym sensie należą one do tej samej klasy pragnień i nie mają absolutnie nic wspólnego z istnieniem/nieistnieniem Boga. Takie jest moje zdanie na ten temat.



Ale ja nie robię przecież żadnych badań naukowych, ja dyskutuję sobie na forum.



Zapewniam że wszystko to widzę i rozumiem, a jednocześnie zostaję przy swoim zdaniu.



Mogą ale nie, nie muszą, mogą być zwykłą fantazją, tak jak pragnienie latania w powietrzu jak ptak, albo teleportowania się.



Zgadam się że ludzie mają pragnienia. Z tym nie polemizuję. Ja tylko mówię że nie ma powodów sądzić że posiadanie przez ludzi różnych pragnień ma coś wspólnego z istnieniem/nieistnieniem Boga. Są powody by sądzić że w świecie w którym Bóg w ogóle nie istnieje ludzie będą pragnąć dokładnie tych samych rzeczy jak w świecie w którym Bóg istnieje. Bo dlaczego miałoby być inaczej? W obu światach ludzie będą takimi samymi ludźmi - z dokładnie tym samym mózgiem, z jego identycznymi funkcjami, z tą samą psychologią, z tą samą wiarą, tymi samymi pragnieniami, będą mieli taką samą duchowość, te same emocje, instynkty, wrażliwość, ten sam rozum.



Mam nadzieję ze powyżej wyjaśniłem o co mi chodzi. Ja po prostu uważam że ludzkie pragnienia, uczucia, duchowość, itp, rzeczy nie mają absolutnie żadnego związku z istnieniem/nieistnieniem Boga. To jest sedno całego nieporozumienia.




Ja nie mogę przybliżyć żadnego Boga bo nie wiem nic o żadnym Bogu. Obecności uczuć, duchowości, pragnień itp. u ludzi (w tym u mnie) nie wiążę w ogóle z Bogiem, bo nie widzę ku temu żadnych przesłanek.



Tego to w ogóle nie rozumiem jak pragnienie zaspokojenia ciekawości można wiązać z odpowiedzialnością/nieodpowiedzialnością.

Żeby wyeliminować taki wniosek napisałam o początkach ludzkości, gdy ludzie utracili już kontakt z Bogiem.

Napisałam ci, że w człowieku istnieje pragnienie sprawiedliwości i miłości, ale nie potrafi tego odczytać i ugania się za czymś co tych pragnień nigdy nie zaspokoi. Nie łączysz myśli w całość, nie poddajesz ich syntezie i refleksji intelektualnej. Wychodzi uproszczone myślenie ideologiczne. Ono się na tym właśnie zasadza. Chcesz ludzi pozamykać w bańkach ideologicznych a ja ci próbuję te bańki przebijać.

Kto napisał poniższe słowa?
Wierzący zapytany o przyczynę niemożności realizacji takich pragnień udzieli wyczerpującej odpowiedzi, bogatej w szczegóły techniczne i w pełni zgodnej ze stanem wiedzy, nauki i techniki. Słowem postąpi jak człowiek bardzo racjonalny.
Doczytałam, że napisałeś nawet bardzo racjonalny.

Ty sobie dyskutujesz z ciekawości a ja lubię poznawać ludzi.

Dlaczego pozostajesz przy swoim zdaniu?

To wynika z tego silengo przekonania, że twoje skojarzenia to analogie?

Akwinata twierdził, że do Boga można dojść rozumowo, ale tutaj potrzeba pewnej cechy w człowieku i tego należy w nim szukać. Ty mi odpowiedziałeś, więc wiem.

Nie zgadzam się, bo inaczej czytam świat i wierzę w przekaz apokaliptyczny. Bóg pokaże swoją wielkość dopiero w sytuacji, gdy wszystko będzie innym porządkiem świata. Dziś mamy czas chaosu. Po nim powinien przyjść czas porządkowania wedle ludzkich planów. One istnieją. O tym można już u Marksa poczytać.

To uważam to jaką ma wagę? Wiem, że tak jest?

Niewiara jest odpowiedzią na istnienie Boga. Szuka się owego obrazu. Jaki obraz ktoś odrzucił? Problem w tym, że najpierw trzeba coś poznać, by móc odrzucić. Mamy jeszcze opcję bezmyślności, czyli mnie to nie zajmuje. Wówczas jednak nie wszedłbyś na to forum i nie prezentował postawy niewierzącego. Odniosłeś się więc do Boga. Możesz wierzyć, nie wierzyć lub być obojętny na sprawy duchowe i żyć w trybie 'żyje się'.

To konsekwencja odrzucenia wiary. Żyje się jakby Boga nie było. Problem w tym, że ludzie wierzący z przyczyn psychologicznych też tak żyją. Są religijni dla lepszego samopoczucia, ale ich pragnienia i wybory życiowe nie mają nic wspólnego z wiarą w Boga. Żyją w granicach od porodówki do cmentarza. Są niewierzący, którzy widzą sens bycia człowiekiem i wówczas zauważa się, że ich decyzje życiowe prowadzą ku dojrzałości. Celem chrześcijaństwa jest właśnie to...relacja z Bogiem ma zmieniać człowieka w kierunku realizacji jego możliwości, które nakreślił w stosunku do niego Stwórca. Taki człowiek opowiada pod koniec życia o swym spełnieniu. Życie człowieka jest po coś lub człowiek żyje bezrefleksyjnie.

To cecha zwierzęca, więc samo zaciekawienie nie ma wagi moralnej. To należy dopiero w człowieku rozpoznać - czy to zwierzęca cecha ciekawości czy zaspokojenie ciekawości zmienia go etycznie.
Tak JPII tłumaczył fakt nieujawniania IIITajemnicy Fatimskiej. Zastanawiano się jak przyjmie to ludzkość - czy włączy lęk (bezpłodna konsekwencja zaspokojenia ciekawości) czy podejmie próby nawrócenia (zmiana postawy pod wpływem dowiedzenia się o losie Kościoła a potem całej ludzkości). Zamiast zaspokoić ciekawość pytających wskazał na różaniec.
Jeśli coś wiem to przechodzę w tryb rozeznania co z tą wiedzą uczynić, więc chcę postępować odpowiedzialnie lub mi na tym nie zależy i zaczynam rozgłaszać np cudze tajemnice. Jesteśmy ciekawi innych ludzi i odpowiedzialni, gdy uzyskaną wiedzę potrafimy właściwe wykorzystać. Do tego potrzeba mieć wrażliwość etyczną i stałe punkty odniesienia a nie własny kodeks etyczny.

Odważne stwierdzenie w tym czego jawnie nie napisałeś. Ujmując Twoją wypowiedź niejako z drugiej strony, uważasz że kto inny, lub coś innego (nie potrzeba do tego Boga) może dać nieśmiertelność. Hm.. Czyli wracamy do statystyki cudu nieśmiertelności..



To jest niestety gimboateistyczne myślenie. Nie dostrzegasz że porównujesz rzeczy nieporównywalne? Najważniejsze jest życie, a nie taki czy inny sposób transportu czy komunikacji. Gubisz się na podstawowym poziomie pojęć.
Trzeba przyznać że jesteś bardziej oryginalny od "wyznawców" czajniczka Russella na orbicie ziemskiej



Odważne stwierdzenie. Żeby móc tak autorytarnie twierdzić, należałoby poznać owe dwa światy - tego z Bogiem i tego bez Niego. Masz jakiś pomysł jak to sprawdzić?

Nie ma takiej implikacji że "uważam że kto inny może dac nieśmiertelność" bo jest jeszcze trzecia możliwość: nikt / nic nie może dać nieśmiertelności tak jak nikt/nic nie może dać mocy superbohatera, teleportacji, podróży nadświetlnych itd. Gdyby te moce się realnie pojawiły, no to inna jest dyskusja, na razie te wszelkie moce są tylko w sferze ludzkich pragnień i powtórzę - są powody by argumentować że nie mają żadnego związku z Bogiem.




Porównanie wartości życia z wartością transportu - to faktycznie byłoby porównywanie nieporównywalnego. Ale ja tego nie porównuję. Ja porównuję LUDZKIE PRAGNIENIE życia wiecznego z LUDZKIM PRAGNIENIEM transportu nadświetlnego. I stwierdzam że te LUDZKIE PRAGNIENIA są identyczne pod wieloma względami.



Ogólnie to jest pytanie o twoje podejście do filozofii nauki. Załóżmy że liczysz trajektorię obiektu w polu grawitacyjnym np. rzuconego kamienia. Stosujesz wzory fizyczne, coś ci tam wychodzi, jakiś wynik, jest spoko. Ktoś stwierdza: wynik tego doświadczenia jest niezależny od istnienia/nieistnienia Boga, w świecie z Bogiem kamień spadałby tak samo jak w świecie bez Boga. Ty na to: hola hola, żeby móc tak stwierdzić trzeba poznać oba światy. No więc dobrze mówi ten ktoś, załóżmy więc tezę przeciwną: że JEST jakiś związek między istnieniem Boga a zachowaniem się kamienia w polu grawitacyjnym i że kamień zachowywałby się inaczej w świecie z Bogiem a inaczej w świecie bez Boga. Ale to domaga się wyjaśnienia: jaki to jest związek, skąd go znasz, co możesz o nim powiedzieć?

A jak jest z badaniem naukowym ludzkich pragnień np. pragnienia nieśmiertelności? Badasz je sobie naukowo, używając psychologii, kognitywistyki, antropologii, biologii, neurologii, itp. no i składając to do kupy próbujesz coś tam rozjaśnić w tym zakresie eksperymentalnie, wyciągnąć jakieś wnioski. Coś ci wychodzi, publikujesz wyniki w jakimś czasopiśmie, ktoś pokazuje je palcem i stwierdza: wyniki tego doświadczenia są niezależne od istnienia/nieistnienia Boga. W świecie bez Boga wyniki byłyby takie same jak w świecie z Bogiem. Ty na to: hola hola, żeby móc tak stwierdzić trzeba poznać oba światy. No dobrze, załóżmy więc tezę przeciwną: że JEST jakiś związek między istnieniem Boga a ludzkimi pragnieniami. To domaga się wyjaśnienia: jaki to jest związek, skąd go znasz, co możesz o nim powiedzieć?

Można też uciec od tego pytania. Można powiedzieć że trajektoria lotu kamienia, owszem może być przedmiotem dociekań naukowych ale coś takiego jak ludzkie pragnienia nieśmiertelności nie mogą być być w ogóle przedmiotem badań naukowych i eksperymentów, wymykają się im, nie przynależą w ogóle do magisterium nauki. Na takie stwierdzenie nie mam już dobrego kontr-argumentu. Po prostu się z nim nie zgadzam. Badać można moim zdaniem wszystko, w tym zjawisko ludzkich pragnień nieśmiertelności.

Potup jeszcze nogą...
Wieczne życie co do zasady rozwiązuje problem transportu nadświetlnego. To drugie staje się po prostu nieistotnym problemem.



Ostatnio modna w świecie kosmologii: zasada antropiczna, może niekoniecznie związana z kamieniem jako takim (bezpośrednio), ale z życiem obserwatorów Wszechświata.

Po pierwsze - niepotrzebne wbijanie szpileczek, po prostu wyklarowałem o co chodzi.

Po drugie - dalej nie rozumiesz, że nie rozmawiamy o wiecznym życiu i o transporcie nadświetlnym. Rozmawiamy o ludzkim pragnieniu życia wiecznego i porównujemy je z ludzkim pragnieniem transportu nadświetlnego. Przedmiotem naszego porównania są pragnienia X, a nie samo X.

Wpadło mi do głowy coś jeszcze lepszego do przemyśleń: pragnienie wszechmocy i porównanie go z pragnieniem życia wiecznego.

Jak ktoś ma pragnienie życia wiecznego to wszystko super cacy, wspaniały wierzący człowiek, zgodne z ludzką naturą, zero urojeń.

Ktoś inny ma pragnienie wszechmocy. Co o nim powiemy? Niezgodne z naturą ludzką wynaturzenie i abominacja! Bardziej naukowo: megaloman z urojeniami, pewnie kwalifikujący się do psychiatryka z czymś w rodzaju diagnozy manii wielkości.

Zamiast robić takie fikoły można podejść do sprawy bardziej refleksyjnie. Uznać że i jedno i drugie pragnienie ma wspólny mianownik. Są to ludzkie fantazje. Owszem, występujące w różnym natężeniu, owszem, z różnymi skutkami w zależności od konkretnej osoby - ale tylko fantazje.



Zasada antropiczna nie jest przecież takim wyjaśnieniem. Ta zasada to spostrzeżenie że gdyby wszechświat miał inne parametry fizyczne niż ma to by nie był stabilny, nie powstała by w nim materia, więc nie byloby planet, życia i w konsekwencji ludzi którzy zastanawiają się dlaczego wszechświat ma takie parametry fizyczne jakie ma. Nie orzeka nic o Bogu i wpływie jego istnienia/nieistnienia na prawa fizyki.

Skoro jesteś taki autorytarny, to voi'le - dlaczego są to tylko fantazje?



Ale w świecie istnieją jakieś PRAWA. Są one bardzo racjonalne. Można rzec że rządzi światem matematyka. Czy może powstać racjonalność przypadkiem? Jakie jest prawdopodobieństwo wylosowania (doskonałego wylosowania) racjonalności?

Ja tylko podaję jako jeszcze jedną możliwą opcję, którą powinniśmy poddać ocenie.




Owszem, wydaje się skrajnie małe, tak bliskie zeru jak tylko to możliwe. Ale o to właśnie chodzi w zasadzie antropicznej, że nie powinno nas to aż tak bardzo dziwić. No bo jakie jest prawdopodobieństwo wylosowania pełnego łańcucha zdarzeń które przez miliardy lat życia na ziemi doprowadziły do zaistnienia konkretnie twojej osoby? Przecież gdyby motylek machnął skrzydełkiem kiedyś tam miliony lat temu to jakiś twój praprapradziatek poszedłby w lewo a nie w prawo i nie spotkał prapraprababci z którą miał potomka który jest w twojej linii. Wystarczyło by żeby choć raz inny plemnik dotarł do komórki jajowej i już cię nie ma - jest ktoś inny. Itd. Tych "machnięć skrzydeł motylka" była ogromna ilość i na każdym etapie była ścieżka w której ciebie nie ma na świecie. A jednak jesteś. No to ja się pytam - jakie jest prawdopodobieństwo twojego włanego zaistnienia? Bo wydaje się ono skrajnie małe, tak bliskie zeru jak to możliwe. Dokładnie tak jak w przypadku wszechświata. A jednak jesteś tu i gadasz ze mną, tak jak wszechświat tu jest. Czy twoje własne istnienie cię w ogóle nie dziwi, ale już stabilny fizycznie wszechświat cię dziwi?

Przykro to mówić, ale jakaś spora część ateistów, którzy tu zaglądają, jakoś tako są mało refleksyjni. Jest życie? No jest, jest Wszechświat który daje możliwości zaistnienia rozumnego życia? No jest. O czym tu gadać? Wszechświat jest skonstruowany racjonalnie? No jest i co z tego?



Dziwi i jedno i drugie. Zauważ, że bez stabilnego wszechświata o takich a nie innych parametrach, nie byłoby nas (żaden praprapradziadek by też nie zaistniał).

Wyjaśniam poniżej gdzie ma źródła ten brak zdziwienia nad takimi kwestiami.




No i tu ja bym się spierał. Argumentował bym przede że twoje własne istnienie powinno cię dziwić tylko w takim sensie w jakim zwycięzcy loterii dziwi zdobycie głównej nagrody. Ale przecież, ten sens jest czysto lokalny bo "z lotu ptaka" patrząc na całą przestrzeń zdarzeń widzimy że jedna osoba na kilkanaście milionów statystycznie ZAWSZE wygrywa na loterii, prawda? Dlaczego nie możemy popatrzeć analogicznie "z lotu ptaka" na ten rodzaj loterii w której wynikiem jest twoje własne zaistnienie/nie zaistnienie? I w jednym i w drugim przypadku działa prosta zasada: są jakieś miliardy miliardów zdarzeń i wyłania się z tej gigantycznej kombinatorycznej przestrzeni możliwości jakieś jedno zdarzenie które uznajesz sobie za znaczące: raz wygrana na loterii, a innym razem twoje własne istnienie. Moment niesłychanego zdziwienia następuje tylko jeśli się oszukujemy tj. patrzymy na to jedno zdarzenie ex post, zamiast sięgnąć "z lotu ptaka" na cały gigantyczny zbiór możliwości. Gdy to zrobimy, pojawia się zrozumienie, a zdziwienie pryska jak bańka mydlana.

Konkludując, dlaczego tak samo nie może być w kosmologii? Dlaczego nasz wszechświat nie może być tym jednym z wielu miliardów który "wygrał" jakieś stochastyczne, całkowicie randomowe losowanie parametrów i utrzymał stabilność. Oczywiście to tylko intuicja a nie żaden naukowy dowód (chociaż są modele kosmologiczne z wieloma wszechświatami, albo z cyklami istnienia wszechświatów), niemniej jednak ta intuicja wydaje się całkiem przekonywująca, przynajmniej dla mnie.

Nie bałdzo..
Istniejesz jako niepowtarzalna jednostka, tylko podobna do innych jednostek. Nawet jako bliźniak różnisz się od swojego brata/siostry, mimo że jesteście podobni jak dwie krople wody. Zauważ przymiotnik: podobny. Nie identyczny, nie taki sam, mimo że nie odróżnisz od siebie dwóch atomów (np. węgla, tlenu czy siarki), nie mówiąc już o elektronach, protonach i innych cząstkach.



To jeszcze wyjaśnij skąd się wziął stan podstawowy, w ramach którego nastąpiło to super losowanie parametrów. Albo mówiąc językiem zbliżonym do mechaniki kwantowej - skąd się wzięła superpozycja stanów, która po degeneracji dała Wszechświat w którym mamy możliwość istnieć?

Przecież ja nie przeczyłem że każdy z nas istnieje jako niepowtarzalna jednostka, ja tylko pisałem dlaczego istnienie tej naszej własnej niepowtarzalności nie powinno nas szczególnie dziwić. Mechanizm jaki za tym stoi jest mechanizmem podobnym do wygrania na loterii. Z miliardów miliardów równie niepowtarzalnych ludzi którzy się NIE urodzili (bo pra-pra-pra-dziadek skręcił kiedyś w prawo a nie w lewo i nie poznał mojej pra-pra-pra-babki itp. miliony tego rodzaju zdarzeń) urodził się jeden farciarz - i ten jeden to akurat ja.



Tu nie ma wyjaśnienia o charakterze naukowym i możliwym że nie będzie nigdy. Można podać wyjaśnienie filozoficzne. Podam takie które jest mi bliskie: ów "stan podstawowy" o którym piszesz jest bogiem. Nie jest Bogiem którego ludzie przez wieki szukają w religiach, ale bogiem pisanym z małej litery, bogiem meta-fizycznym. Jest ową Pierwszą Przyczyną która istnieje sama z siebie więc nie domaga się wyjaśnienia żadną inną przyczyną. Jest bo jest. Potrafi bardzo niewiele: losuje parametry i spawnuje w nieskończoność te wszechświaty i na tym jego rola się kończy. To też odróżnia go od Boga pisanego z dużej litery, którego szukają religie: bóg z małej litery to nie Osoba, ale proces. Nie proces fizyczny ale meta-fizyczny. Z fizyką ma natomiast tyle wspólnego, że nie ma żadnej w nim żadnej intencjonalności więc nie powinniśmy go antropomorfizować, przypisywać mu intencjonalności, mówić że "nas kocha" i tak dalej.

No proszę proszę - prawie Arystoteles...



W tym można się w jednym punkcie zgodzić - tym o antropomorfizacji.
Zgodnie z resztą z tym co mam w sygnaturce.
Co do intencjonalności, że jej nie ma i że to bóg, a nie Bóg, to skąd wiesz? Sam przyznajesz, że wkraczasz w metafizykę (ponadfizykę) i dalej jest to dziedzina tylko filozofów. Czemu nie także i teologów?

I znowu zakręcamy na człowieka: czemuż to człowiek jako jedyny (w sensie gatunkowym) potrafi być intencjonalny, przetwarzając otaczającą go przyrodę, potrafi pisać wiersze, malować obrazy, układać muzykę, filozofować, a zarazem mimo że świat jest racjonalny - potrafi być nieracjonalny? Czemu nie może jak cała reszta zwierząt po prostu jeść, wydalać i się mnożyć? (Ty zagadnąłeś Arystotelesem, jak ocieram się cichaczem o Kartezjusza)

Ja antropomorfizację traktuję jako przypisywanie Bogu także m. in. intencjonalności. Złożone intencje oraz dalekie rozumienie przyczyn i skutków wykazują w przyrodzie wyłącznie ludzie, zwierzęta działają na zasadzie prostszych instynktów. Ludzie powstali ewolucyjnie ze zwierząt - wystarczy wyobrazić sobie film w którym 1 kolejna klatka to 1 konkretny dorosły osobnik będący twoim przodkiem, kolejna klatka to przodek tego przodka itd. a następnie przewinąć ten film kilkadziesiąt tysięcy klatek do tyłu - zobaczysz 100% zwierzę. Przewijając ten film do tyłu nie da się pokazać jakiegoś konkretnego punktu w którym "człowiek" z jego intencjonalnością znika a pojawia się "zwierzę" działające wyłącznie na instynktach. To jest płynne. No więc dlaczego mielibyśmy przyjmować że cofając się na tym filmie dalej i dalej, do jeszcze prostszych organizmów, jednokomórkowych a potem już tylko do jakichś proto-form życia, gołej biologii, a w końcu gołej fizyki - nagle na filmie pojawi się nam coś co jest intencjonalne, rozumne, ludzkie? Nie ma żadnego dobrego powodu by tak sądzić.



Twoje pytanie "czemu człowiek jako jedyny potrafi X" jest nieodróżnialne od pytania "czemu żyrafa jako jedyna ma tak długą szyję" albo "czemu nosorożec jako jedyny ma ten niedorzecznie wielki róg"? Ewolucja tworzy różne formy biologiczne które mają jakieś tam swoje cechy. Żyrafie ewolucja wykształciła długą szyję, nosorożcowi długi róg, a człowiekowi skomplikowany mózg - i każda z tych czysto biologicznych, ewolucyjnych cech daje określone funkcje. Ja naprawdę nie rozumiem czemu niektórzy ludzie tak bardzo się dziwią że mają wysoko rozwinięte mózgi umożliwiające pisanie poezji, ale już nikogo jakoś bardzo nie dziwi że nie mamy prędkości geparda, echolokacji nietoperza, zdolności oddychania pod wodą ryby, sięgania wysoko jak żyrafa, krzepkości nosorożca i tak dalej i tak dalej. Wszystkie te rzeczy powstały w jednym i tym samym procesie - ewolucji biologicznej, żadnej z tych rzeczy nie stworzyła jakaś "magia". Owszem, mózg okazał się najbardziej uniwersalnym i najbardziej potężnym organem, umożliwiającym de facto ujarzmienie całej planety i stworzenie cywilizacji technicznej - ale to wciąż jest organ biologiczny stworzony przez ewolucję, tak jak każdy inny organ każdego innego zwierzęcia. Genezę tego organu mógłbyś prześledzić klatka po klatce w tym hipotetycznym filmie o którym pisałem wyżej, tak jak mógłbyś klatka po klatce prześledzić jak ryba dostała skrzela, żyrafa swoją długą szyję, a nosorożec swój wielki róg. Przecież nie da się zanegować że ten film istnieje. On istnieje, wiadomo że to wszystko zdarzyło się tak naprawdę.