Każdy umierając wie, że umiera. Jeśli nie zmarnował życia na byle co to potrafi się w tej sytuacji zachować.
Człowiek w obliczu nieuchronnej śmierci jest usposobiony psychicznie do podsumowań, inaczej się zachowuje. Ii znów zależą one od tego jak ma ukształtowane sumienie. Jeśli całe życie stracisz na szukanie odpowiedzi to tak samo niezdecydowany będziesz w momencie śmierci, rzucisz monetą a nie będziesz potrafił iść za właściwym drogowskazem. Życie czemuś służy i do czegoś przygotowuje. Za mało, by ubrać się w mundur żołnierza, musisz posiadać jego automatyzmy, wytrenowane na wielu poligonach ćwiczebnych. Rozpoznasz swego dowódcę, bo go znasz.

Przecież ja nie pisze o marnowaniu życia czy tego że ktoś się boi bo źle żył

Odpowiedziałam jedynie na powyższe stwierdzenia.

Ja mówiłem o tym że ludzie biją się śmierci bo nie mają pewności czy Bog istnieje

Na poziomie natury człowieka to zrozumiałe. Po prostu nie wiedzą, że ta obawa wynika z tego, że człowiek czuje, że jest stworzony do życia wiecznego. Zwierzęta nie mają takich dylematów. Z takiej obawy wyprowadza się pragnienie a to pragnienie wskazuje na Boga. Zawsze możesz to odwrócić w niewłaściwą stronę.
Znałam osobę niewierzącą za którą modliła się siostra wiele lat. Ta osoba uważała, że skończy jak każde zwierzę a religia to mity dla słabych. Kiedy domyślała się swego kresu, jeszcze na 10 dni przed śmiercią odmawiała pomocy duchowej. Złożył jej wizytę zły duch, ale nie wiedziała co to było. Opowiedziała o tym siostrzeńcowi, też niewierzącemu. On powtórzył mamie, czyli siostrze tej chorej. Siostra jej wyjaśniła i prosiła o spowiedź. Zmieniła zdanie. On się nawrócił za kilka lat, to zdarzenie było za słabe dla niego.

"Czuje"

Gdyby miał pewność nie musiałby czuć. Tylko wiedziałby że jest sens się starać

To jest jednak twój problem. Odwróciłeś role i oczekujesz wiedzy na swoich warunkach. To musi iść w kierunku niepowodzenia. Na ewolucji też się zaciąłeś.
Kiedy ktoś odczuwa pragnienie to wie, że należy się napić, kiedy ktoś odczuwa głód to próbuje coś zjeść. Ludzkość czuła, że należy zmarłych grzebać, więc ich uroczyście żegnano. Czucie wskazuje na pragnienie, proste jak drut.
Ty masz problem, ja go nie mam. Wystarczy mi wiara, że Bóg nie tylko istnieje, ale wkracza w naszą rzeczywistość czasem tak, że nie przyjmuje się zbiegu okoliczności. Mieliśmy też proroctwa, która się sprawdzały, są też takie, na których spełnienie czekamy lub przyglądamy się czy czasem nie dzieją się na naszych oczach.
Edit
Kończąc...problemem nie jest Bóg, ale ty sam, ponieważ masz osobowość kontrolującą. Wszystko chcesz mieć pod kontrolą i to daje ci poczucie bezpieczeństwa. U podłoża takiej postawy leży lęk. Nie tylko będziesz miał problem z Bogiem, ale i swoim życiem. Będzie szło tylko utartymi ścieżkami, które znasz, nie zaryzykujesz. Ryzyko to zawsze niewiadoma. Z wiedzy o czymś nie zrodzi się u takiej osoby odpowiedzialność, zatrzyma się na ciekawości. Odpowiedzi nigdy możesz więc nie dostać, bo nie będziesz wiedział nawet, że ją otrzymałeś. Bóg nie idzie w schematy, On zaskakuje, zmusza do zmiany myślenia. Ty tego jednak nie odczytasz.
Możesz się z tą opinią nie zgadzać, ale tak to czytam. EOT

To że istnieje ADIS nie znaczy że istnieje lek na HIV



Przecież nikt tego nie neguje


Można mieć super psychikę i co z tego? Skoro to nic nie znaczy. Można być przekonanym że wygra się na loterii i co z tego?

Poruszamy się w przestrzeni dobra i zla.
Mając silną psychikę możesz wiedzę wykorzystać ku temu, by czynić dobrze i podjąć odpowiedzialność lub źle i odpowiedzialność scedować na zewnątrz, nawet Boga postawić w stan oskarżenia lub przypisać Mu nieistnienie.
Przekonanie o wygraniu na loterii wskazuje na marzycielstwo lub odrealnienie. W tej materii bowiem obowiązuje prawdopodobieństwo a nie marzycielsrwo. Marzycielstwo prowadzi do ucieczki od rzeczywistego świata, gdy mamy słabą i unikającą psychikę lub do realizacji marzeń, gdy przekujemy to na działanie.
Kiedy szukasz analogii wskazane jest poruszanie się w realnym a nie wydumanym świecie. Analogie to nie skojarzenia.
Można poruszać się po świecie w trybie pielgrzyma (celowo) lub włóczęgi. To oznacza, że życie może mieć cel lub nie. jeśli ma cel to nie prowadzi donikąd, czyli anihilacji.
Jeśli ktoś chce być włóczęgą to jego wola. Tyle, że to schizofreniczne, gdy pielgrzymowi się przypisuje włóczęgostwo. Pielgrzym ma mapę i widzi znaki na niej napisane.

Szkoda ze instutycja Kościoła nie widzi zagrożenia w współczesnej nauce i nie stworzyla jakiejś komisji zajmującej się, tematem nauka - wiara. Pius XII to był chyba jedyny papiez który to rozumiał

Nie ma zagrożenia w nauce. Jest - albo w nierzetelnej nauce, albo w zestawieniu rzetelnej nauki z prymitywnie, powierzchownie rozumianą wiarą.

Naukowcy są zgodni że ludzie pochodzą od 10 tys pierwotnych homosapiens i że obok ludzi istniały inne gatunki jak Neandertalczycy(z którymi człowiek miał się krzyżować), denioswane itd. Jak to niby łączyć z dziedziczeniem grzechu pierworodnego?

Na pewno nie w prymitywny sposób, w jaki to sobie niektórzy wyobrażają - tak, że kilka prostych faktów (takich jak podałeś) ich gorszy.
To są dość subtelne sprawy i pakowanie się w nie z młotkiem nie przyniesie rozwiązania.
A tych możliwych (i rozważanych w literaturze) jest więcej niż kilka.
Polecam jedną ze środowych katechez BXVI na ten temat.

Czas wyrosnąć z rozważań na trudne tematy wiary na poziomie czytanki dla dzieci w szkole, z rysunkiem węża i jabłka.

Biblia podaje nam fakt, że przez upadek człowieka w Edenie śmierć zapanowała nad wszystkimi ludźmi. Jak widać takie rasy jak Neandertalczyk czy Człowiek z Cro-Magnon umierali i wyginęli. To zaś pokazuje, że śmierć jako skutek grzechu ich również obejmowała.

Jak to się stało od strony "technicznej" to już Pan Bóg tę informację zostawił dla siebie. Podobnie z resztą efekt grzechu odbił się rykoszetem po całej przyrodzie, która umiera na równi z człowiekiem i oczekuje wyzwolenia od cierpienia i śmierci.

Ponieważ rzadko mam okazję zgodzić się z @Gregor, więc skwapliwie korzystam z okazji (choć nie wątpię, że w szczegółach się różnimy).