Ten wykład podany powyżej mówi, że prawdziwy chrześcijanin czuje obecność Boga w sobie. To znaczy, że nie w kościele z cegły mieszka Bóg, lecz w człowieku, w jego duszy. To jest duchową więź w której się słyszy jak Bóg do nas przemawia. Czuję się Jego obecność. Do tej pory Kościół uczył, że Boga można spotkać tylko będąc obecnym w kościele. Wykluczał indywidualną duchowość. Głosili, że tylko księża mają powołanie, by słyszeć Boga. A te jest zaprzeczeniem Ewangelii Jezusa, która głosi, że Bóg pragnie mieszkać w sposób duchowy w człowieku a nie w jakiś murach, czy instytucji. Jest to odobista wewnętrzna relacja między Bogiem a człowiekiem. Jedni mają większą relacje, inni mniejszą, bo to zależy od duchowego rozwoju duszy. Są też tacy w których rządzi szatan a nie Bóg, bo Boga odrzucili, bo wybrali drogę zła.

To czlowiek jest Świątynia, a jego serce jej Ołtarzem.

Człowiek funkcjonuje na trzech poziomach i czuje na wszystkich poziomach. Potrzeba więc reguł różnicowania. Z uwagi na ich brak Kościół zalecał od 'zawsze' ignorowanie doznań mistycznych co przedstawiłam w linku poprzedniego wpisu. Jeśli natomiast osoba idzie drogą mistyczną, powinna mieć kierownika duchowego, który potrafiłby ją prowadzić, jej drogą, do Boga a nie siebie (buddyzm). Mamy to opisowo zamieszczone w Dzienniczku. Podczas jednego ze spotkań z 'Jezusem' Faustyna otrzymała polecenie, by zniszczyć dotychczasowe zapiski. Powiedziała o tym swemu spowiednikowi i ten nakazał je odtworzyć. Poznał, że to było złudzenie i nie Jezus ją odwiedził. Spowiednik wyjechał i podróba Jezusa wykorzystała ten czas jego nieobecności, by trochę poszkodzić. Faustyna nie odróżniła, taka to inteligencja. Mądry katolik odczyta, że to różnicowanie jest niezwykle trudne u nawet uduchowionego mistyka.
Ignorowanie tych doznań jest niezwykle trudne, bo dotyka ran emocjonalnych i człowiek wspaniale się czuje. To takie duchowe pochlebstwa, a to człowiek odbiera jak narkotyk. Dobre samopoczucie to bożek postchrześcijaństwa. Ludziom się to często zdarza, proszą o reakcję Bożą i ją otrzymują to co zamówili, wchodzą wówczas w teologię bankomatu. Otrzymują pociechę duchową nawet wówczas, gdy nie towarzyszy temu zmiana życia. To kolejna sprawa, bo życie można sobie urządzić na dwa sposoby i powoływać się w nich na Biblię.

Należy bardzo uważać, by z katolicyzmu nie uczynić religii 'ja' (tego dotyczy min kryzys Kościoła). Wpadnie wówczas człowiek w pułapkę samozadowolenia lub samorozwoju.

Szukanie cudowności w książkach o mistykach (Szarbel, o. Pio) wskazuje na wielką niedojrzałość polskiego Kościoła. Jest szukaniem drogi na skróty, łatwych reguł mistyków, którzy w niebie coś nam załatwią lub sami poczujemy się tak bardzo kochani przez Boga, że nie budujemy swego życia na wzór ewangeliczny, ale Ewangelię wykorzystujemy dla własnych potrzeb. O. Pio nazywał wszystkie te doznania mistyczne żużlem. Ważny był dla niego człowiek i pomoc w doprowadzeniu go do Boga. Miał inaczej na siebie spojrzeć i zmienić życie.

Nie odniosę się do poglądów przywołanego przez ciebie jezuity, bo nie mam zwyczaju uogólniać na podstawie jednej prelekcji. Ona dotyczy określonego tematu i może być prowadzona bardzo ogólnie a następnie jest uszczegółowiana w kolejnych tematach. Muszę ich wysłuchać na tyle dużo, że zobaczę poglądy człowieka: charyzmatyk czy tani charyzmatyk łudzący się, że w ten sposób człowiek trafi na drogę rozwoju duchowego lub zwolennik pustego piekła. Najczęściej to stagnacja w rozwoju duchowym.

Mistycyzm nie polega na tym, by chodzić dwa metry nad ziemią, ale umieć żyć codziennością i interpretować swe życie w świetle Biblii (nie mylić czytania Biblii w swej mentalności świata).
Na koniec ujmując syntetycznie: chrześcijanin oddycha dwoma płucami gdy połączy doświadczenia duchowe z refleksyjnością (formacja intelektualna). Nie da się wyprowadzić z Kościoła, ponieważ zna stałe schematy: jedni Kościół budują, inni rujnują a większość się przygląda kibicując jednym lub drugim. Kościół prowadzą święci a nie instytucja. Stały schemat to także katastroficzne prognozy, że teraz się wszystko rozsypie. Pięknie to wyraża anegdota Napoleona z kardynałem. I tak by dawno się stało, gdyby to nie był projekt Boga. Jesteśmy Ciałem Chrystusa. To taki dziwny organizm (nie organizacja!), w którym - w jego ziemskich strukturach - wszystko szwankuje poza głową. A głową Kościoła jest Chrystus...są w nim święci i grzesznicy, cenne ryby i trupy.

Jak dojść do świętości w czasach chaosu i wymieszania wszystkiego ze wszystkim? Na czym owa świętość polega? Na pewno nie jest to mistycyzm. Dotyk Boga jednych przekierowuje z bezdroży na właściwy szlak, innych pozostawia w samozadowoleniu, inni poczują frustrację, że nie ma powtórek w tym zakresie emocjonalnym (tego oczekują emocje). Czasem to nie dotyk Boga, ale działanie złego ducha, wytwór własnych emocji (padania na mszach o uzdrowienie) lub objawy wytwórcze w zaburzeniach psychicznych.

Podam jeszcze to pouczenie, które wyraża prawdę Ewangeli Jezusa Chrystusa.
https://youtu.be/-Xf1sJeF_WU

Możesz streścić filmik pod kątem tematu? To są rekolekcje. Do czego należy się odnieść w zakresie świętości? Mistycyzm jako synonim świętości odrzuciłam. Nie musi prowadzić ani do świętości, ani nie ma pewnego sposobu, by doznanie mistyczne przypisać Bogu. Taka jest nauka Kościoła. Tak nauczali święci.
To jest chyba oczywiste, że świętości nie osiąga się drogą samorealizacji, ale współpracą z natchnieniami Ducha Świętego. Więc w czym rzecz?

Dobrze napisałaś, że świętość osiąga się ze współpracą z natchnieniami Ducha Świętego.
Jeżeli człowiek otrzymuje natchnienia Ducha Świętego, to musi otworzyć się na te natchnienia i poprzez swoje pragnienia urzeczywistnić je w swoim życiu.
Doznania mistyczne jak najbardziej przypisujemy Duchowi Świętemu, który poucza, napomina, obdarza. Jest to więź mistyczna między człowiekiem a Bogiem. Taki człowiek słyszy wewnętrznie głos Boga.
Są to doznania, które wielu nie rozumie. Bez mistycznej więzi nasza wiara jest zewnętrza. Jeżeli nie czujemy obecności Ducha Świętego w naszej duszy, to znaczy, że nam daleko do Boga. Nasza wiara wtedy jest zewnętrzna. Mistyczne połączenie między Duchem Świętym a człowiekiem następuje na ziemi I na wieczność. Jest to zespolenie duchowe.

wybrana, chyba Pani troszkę przesadne wnioski wyciągnęła z przytoczonego materiału (Jak zostać mistykiem). Skomentuję, co nasuwa się z tego wątku i wspomnianego materiału:
1. Święty i mistyk to nie to samo. Niejeden mistyk się pogrążył, bo popadł w pychę, z drugiej strony mamy mnóstwo świętych męczenników, którzy z mistycyzmem nie mieli nic wspólnego
2. Słusznie jest życie Trójcy Przenajświętszej w nas i szukanie mistyki, ale błędem jest uważanie, że każdy musi nim być. Błędem jest także domaganie się tego, czy roszczenie sobie praw, że "mistycyzm mi się należy, bo każdemu się należy". Pokornie musimy Bożą Wolę zaakceptować, jeśli do czegoś innego jesteśmy powołani, to wykonujmy nasze zajęcia po Bożemu, a nie szukajmy jakichś "duchowych awansów", bo "Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje" (I Piotra 5,5).
3. To, że Trójca Przenajświętsza żyje w nas, to nie znaczy, że możemy poniszczyć wszystkie świątynie. To jest podejście pogańskie, zmierzające w stronę panteizmu. To, że jesteśmy świątynią Boga mówi nam tyle, abyśmy tej świątyni nie kalali swoją postawą - taka świątynia, będzie miła Bogu.
A co do kościołów to są one konieczne, bo tylko tam odbywa się Ofiara Mszy Świętej. Bez świątyni, ołtarza i kapłana nie mamy możliwości złożyć Bogu najwyższej ofiary - Ofiary Jego Syna Jezusa Chrystusa. Takimi hasłami tylko się ludzi wygania z Kościoła. Człowiek poza Kościołem robi się letni, a potem to już kanałem spływa w różne herezje, ateizm, etc..
4. Opieranie wiary na uczuciach jest zgubne, doktorzy Kościoła i sami mistycy mocno przed tym przestrzegają. Podstawą jest wiara, a nie uczucia: "Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli" (J 20, 29b).

Bardzo dobrze problem zwiedzeń wywołanych przez dążność do mistycznych przeżyć opisało Prawosławie (a właściwie teologia Wschodu).
Kluczowym jest tu pojęcie "Prelest", choć i na Zachodzie problem był znany i opisywany, ale pod inna nazwą.

Otóż Cerkiew Prawosławna wypracowała pojęcie "prelest" (ros.прелесть, gr.πλάνη). Jest to słowo trudne do przełożenia - oznacza błąd duszy czy fałszywy stan duchowy, brany za pobożność, a będący zwodzeniem przez szatana lub własną pychę. Stan ten charakteryzuje się tym, iż próżność idzie za demonicznymi sugestiami co do własnej bliskości do Boga.
Zwraca się uwagę, iż prelest jest szczególnym zagrożeniem dla tych, którzy podejmują praktyki modlitewne, np. zaczynają modlić się tzw. "Modlitwą Jezusową" (wrócę do tego).
Właśnie z powodu zagrożenia prelestem tak wysoko cenione jest rozpoznawanie duchów (w Filokaliach nazywany jest on "cnotą" i czytamy, iż jest ona „większa niż jakakolwiek inna cnota" i "jest królową i koroną wszystkich cnót”).

W szerokim znaczeniu prelest obejmuje każdego człowieka:

Ten sam teolog wyróżnił dwa rodzaje prelestów związanych z modlitwą:

• wyobraźnia - osoba wyobraża sobie lub poza czymś, co nie istnieje. Ten rodzaj złudzeń obejmuje fałszywy sposób modlitwy (z wyobraźnią Nieba, Pana Jezusa Chrystusa, Aniołów, Świętych), powodujący halucynacje pomieszane z rzeczywistymi wizjami na ten sam temat pochodzącymi od demonów.
• zarozumiałość (pycha, arogancja) - osoba przypisuje sobie godność wobec Boga, której nie ma. Zarozumiałość może przejawiać się w fałszywym przypisywaniu naturalnych uczuć podczas modlitwy działaniu Boskiej łaski.

Co ważne, myśliciele prawosławni zdają się w tym temacie całkowicie zgodni z tym, co pisali katoliccy mistycy - np. św. Jan od Krzyża, który o doświadczeniach duchowych pisał tak:


Inny tekst:

I kolejny:

Św. Jan od Krzyża wyraził też przekonanie (nie mogę znaleźć teraz źródła), iż przytłaczająca większość „doświadczeń Boga” to samozwiedzenie (można chyba użyć słowa „autosugestia”) zaś większość pozostałych pochodzi od szatana.
Inne słowa tego mistyka:




Prawosławny Starszy Józef Hesychast ostrzega przed poddawaniem się wizjom, ze względu na to, iż bardzo trudno nie być dumnym z faktu wizji. Pisze:
Podawane są liczne przypadki, gdy wizje i objawienia doprowadziły do upadku "wizjonerów". Na przykład Paisios z Góry Athos opisuje ciekawy przypadek kobiety, która miała wiele wizji, z których tylko pierwsza i ostatnia okazały się prawdziwe. Po pierwszej uznała się za wybraną przez Boga i demony poczęły jej zsyłac całe mnóstwo fałszywych objawień. Ostatnia (prawdziwa) wizja skłoniła ją do szukania pomocy duchowej.
Daniel Katounakiotis zwraca uwagę, iż szkody wywołane przez złudzenia tego typu bywają katastrofalne i często utrzymują się nawet po przyjęciu rozeznania o zwiedzeniu.
Szczególnie wstrząsające jest to, iz zdarza się, iż demony czynić mogą - w nadziei zwiedzenia - rzeczy, które na pierwszy rzut oka uważane są za ewidentnie dobre. Lista takich fałszywych (w sensie: sfałszowanych, nie pochodzących od Boga) darów jest zadziwiająca:

• zdolność uzdrawiania,
• jasnowidzenie,
• dar proroctwa,
• dar nieustannej modlitwy (!)
• władza nad demonami,
• czytanie myśli ("dar poznania"?),
• uwolnienie od namiętności

Otrzeźwienie utrudnia fakt, iż w fałszywym stanie prelestu człowiek może na przykład zwiększać liczbę praktyk religijnych (np. modlić się godzinami), co bywa brane za "dobre owoce". Ignacy Brianchaninov (uważany przez Prawosławie za świętego) opisuje, iż do jego klasztoru na Górze Athos przyszedł kiedyś mnich, który praktykował pokutę (np. nosił łańcuchy), miewał wizje, a modlitwa tak go rozgrzewała, iż nie nosił ciepłej odzieży. Początkowo wzięto go za prawdziwego ascetę - kiedy jednak Ignacy, jako przewodnik duchowy, skorygował modlitwę mnicha (jak sam pisze poprosił go, aby zachował rozum w słowach modlitwy. Wizje i nadzwyczajne objawy zniknęły.

Teolodzy prawosławni podkreślają, iż zdarza się, iż człowiek modli się do Boga o jakis dar, i demon "podszywając" się pod Stwórcę, podsuwa modlącemu dar fałszywy. Jest to bardzo niebezpieczne - niedoświadczony (a może i trochę pyszny) człowiek z trudnością daje się odwieść od mniemania o posiadaniu obdarowania.
Przyznam, że gdy to czytałem przyszły mi na myśl te wszystkie sytuacje, kiedy spotkałem się z argumentem "skoro proroctwo [opcje: zaśniecie w Duchu, uzdrowienie, języki] zdarzyło się, gdy modliliśmy się do Ducha Świętego, jakże mógłby ktoś myśleć, iż nie pochodzi od Boga?"

Szczególnie daje do myślenia fakt, iż wielkim zagrożeniem duchowym może być nieuporządkowane pragnienie nauczania, wynikające z namiętności i dumy. Ktoś może być dumny ze ewangelizuje czy katechizuje - w nieświadomości, iż to pragnienie nie zawsze musi pochodzić od Boga. Za symptomy fałszywej gorliwości uważa się:

• arbitralne nauczanie, zwłaszcza "nieproszone"
• "wciskanie" nauczania osobie, które nie jest nim zainteresowana (Mt 7,6) lub nie zna podstaw *1
• nauczanie czegoś, czego nauczający nie doświadczył (zna to tylko z drugiej ręki, np. książek)
• nieuprawnione nauczanie (wchodzenie w kompetencje np.biskupa).

Oczywiście bardzo często zdarza się, że człowiek nauczający ze złych powodów naucza także złych treści, wbrew nauczaniu Kościoła.

Prelest jest szczególnie niebezpieczny w początkach życia duchowego:




Niektóre opinie stanowią wręcz bezpośrednie ostrzeżenie i zaprzeczenie idei, które tak często słyszymy; na przykład twierdzenie, iż pomiędzy cnotami istnieje powiązanie; niektórych z nich nie można nabyć bez wcześniejszego nabycia innych. Mimo, iż dla nas brzmi to niemal bluźnierczo, znajdujemy podobne myśli także w świętych katolickich. Na przykład żyjący w połowie VII wieku święty Izaak Syryjczyk pisał:

Zwraca się też uwagę, iż samo poszukiwanie nadzwyczajnych łask może być objawem pychy:


"Terapia" wobec prelestu jest trudna, i nie przebiega jednakowo dla wszystkich. Na pewno ważne jest dostęp do duchowego prowadzenia. Jako przydatne wymienia się:

• sakramenty (spowiedź, Komunia Święta a nawet... Namaszczenie Chorych)
• ćwiczenia w pokorze
• posłuszeństwo (zwłaszcza duchowemu prowadzeniu). Myślę, że istnieje oczywiście problem wyboru przewodnika. Bywa, że osoby dotknięte prelestem funkcjonują w całym zwiedzionym środowisku (np. wspólnocie); w takim wypadku wybór przewodnika z tego grona mija się chyba z celem
• natychmiastowe informowanie przewodnika duchowego w razie wystąpienia wizji
• prostota w modlitwie (bez wyobrażania sobie Jezusa, Aniołów, Nieba itd, zwracanie uwagi na słowa modlitwy
• modlitwa innych ludzi za dotkniętego prelestem
• terapia pracy

Zagrożone prelestu bywają i pozytywne rzeczy - jak np. Modlitwa Jezusowa:
Zagrożenia związane z Modlitwą Jezusową
Na początek wyjaśnienie (bardzo skrótowe i ignoranckie) czym jest Modlitwa Jezusowa. To forma medytacji w postaci krótkiej modlitwy powtarzanej (np „Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem”), uważana za wstęp do modlitwy myślnej, a następnie modlitwy serca.
Prawosławie niezwykle ceni ten rodzaj modlitwy, zwłaszcza wśród mnichów (i chyba słusznie) - tym bardziej warto się wsłuchać w ostrzeżenia mistyków Wschodu co do ewentualnych zagrożeń, wynikające przecież z wielowiekowych doświadczeń. Zwłaszcza, że dziś Modlitwa Jezusowa przeżywa swój renesans również na Zachodzie.

Święty Ojciec Pustyni (uznawany również przez Kościół katolicki) Sisoes Wielki, żyjący w V wieku, przestrzega w kontekście tej Modlitwy
Jako niebezpieczne formy Modlitwy Jezusowej wymienia się:

• modlitwę bez zwracania uwagi na słowa modlitwy, z wyobrażaniem sobie Jezusa czy innych spraw niebieskich
• modlitwę nie szukającej pokuty, lecz "uczuć duchowych" i "pocieszenia Łaską"
• modlitwę bez porzucenia niektórych grzechów

Co ciekawe, mistycy prawosławni ostrzegają, że pewne błędy mogą doprowadzić, iż modlitwa Jezusowa skończy się szaleństwem (jesli dobrze rozumiem, raczej w postaci rozstroju nerwowego). Prawosławny święty, Teofan Pustelnik pisze:
Prawosławny święty Paisius Velichkovsky chwaląc Modlitwę Jezusową jako oczyszczającą z namiętności i złudzeń, ostrzega przed brakiem duchowej opieki. Ci, którzy praktykują ją „według własnej woli, a nie mocy nauczania Ojców Świętych , bez rady i bez pytania doświadczonych" wpadają w złudzenie. Oczywiście to nie Modlitwa Jezusowa jest przyczyną, ale "„podążanie za własną wolą i pychą".
Podobne ostrzeżenie dał Grzegorz z Synaju:
Niekiedy złudzenie jest niezauważalne:
Oczywiście, jako katolicy musimy podchodzić z pewną ostrożnością do nauczania prawosławnego (zwłaszcza, że pojęcie "prelestu", przy swoistym (często niestety napastliwym i niesprawiedliwym) nastawieniu pisarzy Prawosławnych do Kościoła, bywa także wykorzystywane do dyskredytacji niektórych świętych katolickich. Jednak co do wyjaśniania samego zjawiska panuje chyba duża zgoda pomiędzy Katolikami i Prawosławnymi.

Jezus przyszedł na świat, by wydać świadectwo wiary.
Złożył ofiarę że swojego życia na krzyżu za nas ludzi, byśmy my już nie musieli błądzić i chodzić w ciemności. Jezus zaświadczył prawdę o Bogu.Pragnął byśmy poznawali prawdziwego Boga. Izraelici byli ludem pragnącym wyznawać Boga, ale nie znali Boga i dlatego czynili krwawe ofiary, które były czcią dla szatana I demonów.
Bóg nie pragnął krwawych ofiar ale pragnął miłości i miłosierdzia w życiu ludzi.
"Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami"
Jezus nie złożył swojego życia w ofierze Bogu lecz złożył ofiarę za nas byśmy my nie byli ofiarami zwiedzenia szatana, by szatan nie miał nad nami władzy. Złożył doskonałą ofiarę na Golgocie dla nas ludzi, by utratą swojego życia za prawdę - poświadczyć tą prawdę.
Ta ofiara poświadcza jak wielką miłością darzy Bóg człowieka, że sam stał się człowiekiem i oddał życie, byśmy my mogli żyć wiecznie z Bogiem.
Przyjmujemy tą ofiarę z wdzięcznością i z miłością, wielbiąc Boga w miłości.
Jak najbardziej powinniśmy jako bracia w wierze spotykać się w spolnie, by wspólnie dziękować Bogu za Jego miłość I dar wiary, bo ta wiara wyzwala nas z mocy ciemności i jednoczy z Bogiem.
Bóg jest miłością wielką i my też mamy stawać się miłością szanując się wzajemnie, wspomagając w trudnych chwilach i nie czynić jeden drugiemu zła.

Nie. Zupełnie nie po to.
Tak Co za bluźniercza bzdura.

Tak
Spotykamy się w znacznie ważniejszym celu. Nakazem Boga spotykamy się, by mieć uczestnictwo w tej Ofierze i Jej skutkach.
To - w każdym razie wg Pisma - dużo za mało.

Na potwierdzenie:
Ewangelia Jana:
15:12
Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.
15:13
Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich.
15:14
Jesteście przyjaciółmi moimi, jeśli czynić będziecie, co wam przykazuję.
15:15
Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego; lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo wszystko, co słyszałem od Ojca mojego, oznajmiłem wam.
15:16
Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam.

wybrana, wypowiedziała Pani szereg herezji. Kluczową herezją jest twierdzenie, jakoby Jezus Chrystus złożył z siebie ofiarę, abyśmy my tego nie musieli robić. To jest herezja pierwszej klasy. Tylko Jezus Chrystus mógł wykupić nas za przewinienia pierwszych rodziców. Został obrażony nieskończony Majestat Boży i tylko jednorodzony Syn Jego - Jezus Chrystus - mógł złożyć z Siebie ofiarę o nieskończonej wartości. Żaden człowiek, anioł, etc. nie mógłby złożyć takiej ofiary, która mogłaby zadośćuczynić Bogu. Mało tego, z tej ofiary Jezusa Chrystusa Kościół korzysta po dziś dzień. To mocą tej ofiary są z nas zmywane grzechy w sakramencie pokuty.

To, co Pani tutaj forsuje, to jest herezja protestancka, która przeczy, że Msza Święta jest Ofiarą Jezusa Chrystusa. Oni uważają, że to jest właśnie spotkanie wiernych, co Pani próbuje sugerować.

PS. Nie jestem na bakier z religią prawosławną, ale jak dobrze pamiętam, to oni też rozumieją, że Msza to Ofiara, a nie spotkanko. Też nie słyszałem, jakoby optowali oni za rezygnacją z uczestniczenia w obrzędach sprawowanych w świątyniach.

Wszystko dobrze, ale mnie brakuje tu szeregu cytatów o Krzyżu, o zapieraniu siebie, o braniu swojego krzyża, o tym że nie może być sługa większy od Pana i skoro Jezusa przesladowali i to i Jego uczniów, o nienawiści świata do uczniów a nie tylko miłości. Z tego wniosek dla mnie taki że jak komuś jest tylko pięknie w wierze nie ma żadnych trudności i motylki mu fruwają to nie idzie jeszcze całkiem za Jezusem i to jest wyznacznik jak dla mnie pełni wiary i dobrej drogi.

Samo cierpienie nie ma mocy zbawczej. Pod koniec naszych dni będziemy sądzeni z miłości a nie cierpienia. Cierpienie więc musi być wpisane w miłość.
I znów badanie siebie...czy chodzi o miłość czy współuzależnienie? Mamy wciąż różnicowania tak, by mieć możliwość poznać siebie, potem ćwiczyć się w pokorze (nie myląc z fałszywą pychą i kompleksami budującymi na pysze). Tylko na pokorze można budować cnoty prowadzące ku świętości.
Bez krzyża nikt jednak nie przejdzie przez życie. To jest rodzaj cierpienia przed którym nie powinno się uciekać. Oznacza to, że nie szukamy cierpienia, bronimy się przed toksycznymi ludźmi, leczymy choroby. Dopiero uporczywa terapia zwalnia nas z walki.
Nie chciałabym jednak ciągnąć dalej tematu cierpienia, bo jemu można poświęcić odrębny wątek.
Nawet ataki personalne należy rozpatrywać pod kątem ich zasadności. Jeśli są zasadne to mamy do czynienia z cierpieniem będącym karą za grzechy. I znów wracamy do znajomości siebie, by móc to ocenić. Możemy mieć do czynienia z osobą zaburzoną i roszczeniową. Jej zawsze brakuje roztropności.


Ani mistycyzm, ani cierpienie nie są synonimami świętości. Kiedy są wynoszone osoby na ołtarze bada się to cierpienie pod kątem, czy jest to krzyż. Z Jezusem przybity do krzyża: to o o. Pio. Czytał scenariusz swego życia i wiedział jakie cierpienie powinien przyjąć. Nie można pozwolić innemu człowiekowi na grzech tłumacząc sobie to cierpieniem zbawczym. Pomagam w ten sposób np alkoholikowi pójść na zatracenie i grzeszyć. Niszczy całą rodzinę na pokolenia. (DDA,DDD). Są też osoby współuzależnione, które tracą poczucie tożsamości po wyjściu domownika z alkoholizmu. Nie potrafią żyć z trzeźwym, nie potrafią działać odpowiedzialnie, bez zrzucania swego nieszczęścia na pijącego.

Na potwierdzenie czego?

. Niezależnie od głupstw jakie wypisuje @wybrana, to też nie jest prawda, lecz fałszywie zrozumiana nauka św. Anzelma z Canterberry, w dodatku przedstawiająca Boga w zupełnie fałszywym świetle.
Dlatego właśnie szatan uczynił tzw. reformację.

Wszystkie wyznania mogące bez śmieszności odwoływać się do założenia przez apostołów tak nauczają.

Jednak głoszenie, że Jezus na krzyżu zapłacił za nasze grzechu jest na wyrost.
Jezus dał światu prawdę wiary. Trzy lata chodził z Apostolami i nauczał. Poświadczają te nauki Ewangelie. Jesteśmy zbawieni przez wiarę, ale przez taką wiarę jakiej świadectwo prawdy nauczał Jezus.
Jeżeli pragniemy być pojednani z Bogiem, to przyjmujemy te nauki. Stają się one naszym autorytetem w naszych wyborach, intencjach.
Jezus nauczał - " Jeżeli kto idzie za mną, a nie niesie swojego krzyża- nie jest mnie godzien "
Jezus jest naszym pierwowzorem do naśladowania.
Tak jak Jezusa prześladowano, tak i my będziemy doświadczali wielkie kłody pod naszymi stopami, które stawia nam szatan.Tak jak Jezus zwyciężył świat, tak też i my mamy zwyciężać.
Trzeba iść drogą Ewangeli i wytrwać do końca.