Cuda dotyczą religijnej sfery człowieka a wszelka religia zakłada, że człowiek może nawiązać relację z Bogiem. Czlowiek, który zanegował Boga postawił się sam na Jego miejscu, bo zmienił się nie tylko cel życia, ale i miary. Nie mierzymy czasu wzorcem swego zegarka, ale taki wzorzec istnieje. Pomiar odnosimy do wzorca. Tymczasem ja czytam, że zegarek idywidualnego czlowieka jest miarodajnym wzorcem pomiaru czasu. Ma prawo korzystać ze źle ustawionego zegarka, ale jeśli się spóźnia to pociąg tego nie uwzględni. Jaka więc to korzyść? Ładnie wygląda, ale to tylko atrapa.
To esencja myślenia indywidualistycznego, gdzie czlowiek nie chce uwzględniać realności, bo wydaje się mu iluzją, tymczasem sam żyje w iluzji o sobie samym.
Czlowiek został zaprojektowany jako niedokończony, więc ważne jest jak wykorzysta narzędzie, które mu podarowano, czyli wolność.
Dobrze, gdy człowiek odrzucając Boga, będzie znał przyczynę i ją nazwie: nie ma Boga, więc cuda to tylko niewyjaśnione zbiegi okoliczności, nie zajmuję się sprawami nieoczywistymi, bo to strata czasu. Żyje wówczas w spójności wewnętrznej. Gdy jednak zaczyna komentować zdarzenia nadprzyrodzone i je negować, bo przypisuje im inne definicje to mamy czlowieka o myśleniu niespójnym, czyli schizofrenicznym. Swoim obrazom i pojęciom nadaje rangę autorytetu. Jego mózg pracuje na autorskim oprogramowaniu, program jest więc bezużyteczny. Prezentuje myślenie chakterystyczne dla rozbitej osobowości, deklaruje bowiem wyraźnie, że coś widzi i jest przekonany o prawdziwości widzenia, nie przyjmuje wyjaśnień, że się myli...wiem co widziałem broni się.

Czlowiek nie wie, że się zagubil tak długo dokąd może z tym sprawnie funkcjonować. Nie wie, że ma problemy komunikacyjne, bo winę przekierowuje na innych. Po poradę psychologiczną zgłosi się, bo nie wie dlaczego rozwala się mu kolejny związek, dlaczego trafia na toksyczne osobowości a chce być szczęśliwy. Wówczas zaczyna się praca nad poznaniem siebie i niewielka szansa na zmianę myślenia.
Podobnie jest z nawróceniem..musi coś człowieka niepokoić, ale w sferze egzystencjalnej (tu psycholog nie pomoże). J. Tischner mawiał; ktoś mi myśli i wiedział, że to nie on, bo siebie znał.