Rzeczą samą w sobie jest w tym wypadku sama RELACJA albo PROCES lub ŚWIAT.

To jest dokładnie ta sama kwestia co w przypadku tego, czy jeśli swiat się sklada tylko z bytow przygodnych, to sam świat może być bytem koniecznym? Na pierwszy rzut oka sie wydaje, ze nie. Natomiast wcale tak nie musi byc.
Moze byc tak, ze swiat musi istniec, natomiast to, w jakim kształcie istnieje, co bedzie wchodzilo w jego sklad jest calkowicie przygodne.

W tym wypadku bytem koniecznym moze byc RELACJA/PROCES, albo teologicznie ŻYCIE (Bóg).

Bez bytu nie ma Boga-stworzyciela, więc nie dziwię się, że jesteście tak przyspawani do bytu. Ale są inne podejścia i tylko to chciałem pokazać.

Przepraszam, moze sprobuj wymysles inna ilustracje bo to troche silowe.
Nie rozkladasz kubka na czesci tylko pokazujesz rozne cechy przedmiotu zwanego kubkiem. Poza tym wydaje mi sie niezbyt uprawnione poruszanie sie w roznych obszarach (dziedzinach). Powszechny blad logiczny wszelkiej masci odkryfcow cieszacych sie z nieistnienia krasnoludkow. Podobnie jak Bog istnieje w dziedzinie koncepcji wyjasniajacych istnienie rzeczywistosci, podobnie krasnoludki istnieja w dziedzinie tworczosci artystycznej typu ksiazki, opowiastki jakimi robaczek darzy wnukow lub filmy.

Masz dwie możliwości: albo osobowy Bóg istnieje, albo istnieje nieosobowy absolut, moc, energia. Gdyby Bóg osobowy istniał, musiałby postąpić tak, jak to opisuje Objawienie Pisma Świętego. Jeśli natomiast osobowy Bóg nie istnieje, niemożliwe jest istnienie Kościoła katolickiego. Gdyby nie było osobowego dobrego Boga, nie mogłaby istnieć siła moralna Kościoła. Dobro nie może istnieć bez jego najpotężniejszego źródła. Rozważ to.

A czy Bóg nie może byc jednocześnie osobowy i nieosobowy? Czy osobowość wyczerpuje pojęcie Boga?

Ludwig Feuerbach twierdził, że tym osobowym Bogiem są ludzie:
„Odosobnienie jest skończonością i ograniczeniem. Obcowanie jest wolnością i nieskończonością. Człowiek w sobie jest człowiekiem w zwykłym tego słowa znaczeniu. Człowiek w obcowaniu z człowiekiem, jedność Ja i Ty – jest Bogiem.“

Gdyby to ludzie mieli być absolutem, stworzyliby już dawno religijne wyjaśnienie, dlaczego mają brudne gacie.

Jakiś procent ludzi pewno w ten sposób pojmuje sprawy wiary w Boga. No bo ludzka niewiedza musi mieć zaspokojone wyjaśnienie w danym temacie. Na zasadzie lepiej to co w ogóle pozwala im na zrozumienie tego zagadnienia, aniżeli nic.
Wynika to z ludzkiej kondycji, czyli ze słabości tegoż. Raczej każdy z nas zdaje sobie sprawę. Że jak nie użyjemy rozumu, to będzie beznadziejnie krucho z nami. Bo natura tego świata, szybko zrobi z naszym życiem co zechce. Będziemy niczym mgła na wietrze. To właśnie używanie rozumu, pozwala nam nadal trwać na tym świecie. I to w znaczącym wpływie na ten świat. Wiara w Boga, jest też wiarą w określone zadane nam parametry naszego używania rozumu. By człowiek jednak brał na serio te parametry, musi mieć pewność tego. Że te parametry są jemu niezbędne. Pewność osiąga przez porównania z bytem sobie znanym. Takim bytem w tym przypadku jest Bóg. Tak czy tak kręcimy się wokół tego samego, bytu koniecznego. To czy wzajemnie akceptujemy swe punkty zapatrywania, to widać w wypowiedziach. Lecz gro sprawy, to ten sam cel, żyć lepiej.

Wszystko sprowadza się do tego, że "rzecz sama w sobie" nie istnieje. Gdyby istniała to nie przestałaby istnieć a doświadczenie pokazuje, że wszystko jest nietrwałe. To rozwiązuje problem "Dlaczego istnieje raczej coś niż nic". Cosia nie ma, istnieje tylko ruch w nicości. A skoro cosia nie ma, to nie ma stworzyciela cosia. Wszystko uczestniczy w stworzeniu, konstruuje to co nazywamy rzeczywistością. Taka wizja świata w zupełności mi wystarcza, nie potrzebuję zakładać istnienia Boga.

Sposób na radzenie sobie z lękami. Różnie to ludzie czynią, ty zaprzeczasz istnieniu. Oszustwo jak się patrzy i nawet mozna w to uwierzyć. Siedzisz sobie w głębokiej kryjówce i udajesz, że nie żyjesz. Mnie też próbowałeś straszyć, że zrobię to czym tamto, by wbić mnie w poczucie winy i niesprawiedliwości oraz licząc, że spełni się przepowiednia o mej parszywości. Pewnie, że nie zbanowałam, bo nie widziałam potrzeby a nie że się przestraszyłam.
Co robisz, gdy się zagubisz? Chowasz się głęboko a uciekając krzyczysz, że to inni winni są temu czemu są lub nie winni. To żadna ideologia Wschodu. To mechanizm psychologiczny.
Ateizm sankcjonuje tę pochyloną postawę życiową. Kobieta ewangeliczna była 18 lat pochylona. Spojrzenie Jezusa na nią skutkowało tym, że się wyprostowała. Nie musiala się chować, nie musiała chować wzroku przed innymi ludźmi żyjąc w pochyleniu. Lekarze jej nie pomogli w wyprostowaniu się. Bozinek też nie pomoże, oddanie chwały Bogu - tak.

W zagubieniu egzystencjalnym ateisty nie pomoże nic. Medycyna i psychologia się tym nie zajmują. Cierpienie nie do zniesienia leczy się eutanazją. Zmieniono definicję wolności, by uzyskać spójność.

Za dużo się naczytałaś tych psychologicznych nonsensów. Wcale nie żyję w jakiejś kryjówce, nie mam lęków, nikogo nie straszę ani nie obwiniam. Jedyną rzeczą prawdziwą, jaką napisałaś to to, że interesuję się filozofią Wschodu i nawet myślę o przejściu na buddyzm. To jest jedyna prawda w twoim oskarżeniu, reszta to zwykłe projekcje wyssane z palca.

Tekst niżej napisałam 6 lat temu będąc w stanie, który wówczas nazywałam po wschodniemu nirwaną. I tam był Bóg.

Mam kolegę katolika z którym często dyskutuję. Twierdzi, że Bóg=Nic. Ale gdy mu mówię, że NIC nie wymaga Stworzyciela ostro protestuje. Ma taką potrzebę, żeby upchnąć gdzieś ten BYT. Ja takiej potrzeby nie mam.

W tym chrześcijańsko-buddyjskim ujęciu NIC jest stworzycielem.

Ja w zasadzie do niedawna definiowałam Boga jako niebyt, ale ostatnio to przemyślałam i zmieniłam zdanie. Po prostu wcześniej nie rozumiałam pojęcia byt. Na siłę próbowałam je jakoś utrwalić, stąd mi nie pasowało do Boga pojęcie bytu - czegoś - jak błędnie zakładałam -określonego, skończonego, domagającego się jakiejś zewnętrznej przyczyny. Teraz mój byt zawiera w sobie atrybuty, który wcześniej przypisywałam niebytowi. Niebyt podobnie jak byt nie może "istnieć" samodzielnie. Tak naprawdę byt implikuje niebyt i na odwrót. Lepiej tego dualistycznie nie rozdzielać, tylko byt wzbogacić o nietrwałość, niesamoistność.

Ja mam prosty umysł i proste wyobrażenia. Pustkę też wyobrażam sobie w prosty sposób. Mamy rzecz, którą rozbijamy na właściwości, które nie istnieją samodzielnie i coś co te właściwości łączy. Jednak to coś to punkty geometryczne a punkty nie istnieją. W ten sposób uzyskujemy pustkę wszystkiego.