Jak masz zamiar oskarżać neokatechumenat o odstępstwo od wiary i nauczania Kościoła, to lepiej wymyśl jakiś rzeczywisty argument, a nie wyssane z palca pretensje o rzekome ustawienie menory na ołtarzu, czy praktykowanie zatwierdzonego przez papieża rytu Mszy Świętej.

Wiesz li chociaż co znaczy określenie "lex orandi"? Wątpię, skoro pleciesz bzdury, że rzekomo "jedynym rytem rzymskim wg Watykanu jest teraz NOM".

Zaprawdę Ci powiadam: Najpierw sprawdź o co chodzi, a potem się wypowiadaj.

Zamiast tego będzie mnożył kuriozalne oskarżenia np. o wdrażaniu "protestancko żydowskiej liturgii z menorą na stoliczku".

A to do cholery co jest? https://youtu.be/BAilkXoj2xU?t=1001

Aha, czyli aprobujesz "katechumenat". Wszystko teraz staje się jasne.

Czyżby zastosowanie świecznika (nawet, jeśli to byłaby menora - a nie jest) było "nadużyciem liturgicznym"?

Świadczy to o powrocie do "wymiocin judaizmu". "Spełniło się na nich to, o czym słusznie mówi przysłowie: Pies powrócił do tego, co sam zwymiotował, a świnia umyta - do kałuży błota."
-------------------------
ks Dawid Pagliarani przełożony FSSPX: "Msza tradycyjna to ewangeliczna perła".

Mądrzysz się (raczej "mądrujesz") a nawet biedaku nie wiesz o co chodzi z tymi wymiocinami judaizmu (zdaje sie, że ks Pagliarani też nie za bardzo - akurat będąc lefebvrestą, wolałbym nie wspominać o drugim rozdziale Drugiego Listu św. Piotra, z którego pochodzi ten cytat, przeczytajcie sobie o "zarozumialcach" i "zuchwalcach"

No, ale jesli ktos woli czytać literaturę rozłamowców, niż Pismo Święte, nie wie, że o żydostwie (a nie o "judaiźmie" jak to błędnie piszesz) mówi ono jako o świętym zaczynie i świętym korzeniu Kościoła.

To, że świecznik nie jest nawet menorą (tylko zwykłym... świecznikiem), całkowicie i humorystycznie podsumowuje Twoje niewydarzone zarzuty

Jan 8
12 Jeszua znów do nich przemówił: "Ja jestem światłością świata; kto za mną idzie, nie będzie nigdy chodził w ciemności, ale będzie miał światłość, która daje życie".

+komentarz
Jeszua znów do nich przemówił, jeszcze tego ostatniego dnia Sukkot - w Hoszanę Rabbę (7,37zK; 7,53-8,11K).
Ja jestem światłością świata; kto za mną idzie, nie będzie nigdy chodził w ciemności, ale będzie miał światłość, która daje życie. Por. Izajasz 9,1 (2): "Lud, który chodził w ciemności, ujrzał wielką światłość", i Malachiasz 4,2 [3,20]: "Ale wam, którzy lękacie się mego imienia, wzejdzie Słońce Sprawiedliwości z uzdrowieniem w jego skrzydłach" - do obu tych fragmentów nawiązuje Łk 1,78-79. Zob. też. Izajasz 49,6 (cyt. w Dz 13,47); J 1,4-5.7-9; 3, 19-21; 5,35; 9,5; 12,35-36.46; Dz 9,3; 13,47zK; 1 Ke 2,9; 1 J 1,5-7; 2,8-10. Wszystkie te teksty odnoszą się do Jeszui jako tej właśnie światłości albo w powiązaniu ze światłością.
Jego słowa w sposób szczególny przystawały do okoliczności Sukkot; Miszna bowiem tak mówi o Świątyni:
Były tam cztery złote menory z czeterema złotymi misami na szczycie każdej z nich i czterema drabinami, z których każda wiodła do misy. Czterech silnych młodych kohanim wspinało się z dzbanami po dziewięć litrów oliwy w każdym, którą wlewali do mis. Knoty robiono ze znoszonych kalesonów i pasów kohanim i nimi zapalano menory. A nie było w Jeruszalaim takiego placu, którego by nie rozświetlało światło Beit ha-Szo'ewy [uroczystości]. Pobożni mężowie i mężowie dobrych czynów pląsali wokół [menor] z płonącymi pochodniami w rękach, śpiewając pieśni i pochwały. Lewici zaś grali na harfach, lirach, cymbałach, trąbach i niezliczonych innych instrumentach muzycznych (Sukka 5,2-4).

Gemara do tego tekstu podaje, że menory miały 16 metrów wysokości (Sukka 52b). A zatem świętu czerpania wody towarzyszyły jasne światła i taniec - bo Sukkot to w szczególności święto radości. Tak jak przedtem, gdy podczas wylewania wody Sziloach Jeszua wykorzystał sposobność i zaprosił ludzi, aby przyszli do Niego i pili, tak teraz korzysta On z faktu, że święto tonie w jasności, aby oznajmić: "Ja jestem światłością świata", i dodać obietnicę dotyczącą zarówno życia doczesnego, jak i wieczności. Omówienie okoliczności tej sytuacji - zob 7,2K.37K

żyd, jeszcze w 15. wieku: »do żyd« (‘do żydów’); żydowin (w cerk. i żidin, osobnik, jak zawsze na -in, jak Rusin); żydowski; żydziuk i żydziak; żydowstwo; zżydowieć; ogólnie słowiańskie, z łac. Iudaeus (od Judy) przez romańskie (weneckie ?), jak dowodzi ż (z j). Przysłowiowe: »żyda grzebać«, ‘taić winę’.

Świadczy to o powrocie do "wymiocin judaizmu". "Spełniło się na nich to, o czym słusznie mówi przysłowie: Pies powrócił do tego, co sam zwymiotował, a świnia umyta - do kałuży błota."

A tutaj kolejny ciekawy fragment "Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu" (Vocatio):(...) możnaby uznać, że darzysz "Żydów" (w którymkolwiek sensie rozumianych) lekko mówiąc "dużą niechęcią"

Biedny Chrystus, biedni apostołowie, Matka Boska i papieże pierwszych wieków. Byli Żydami, więc Wespecjan ich wiuuuu