Niekiedy zdarzają się ceremonie typu ślub lub pogrzeb, gdzie należy uczestniczyć we mszy.
Jakie są wytyczne KrK w tym zakresie dotyczące ateistów? Jak ateista powinien się zachowywać?
Przewidziano np. ślub ateisty z osobą wierzącą, więc chyba udział we mszy też ...

Kościół zajmuje się wiernymi. Reszta stosuje się do zaleceń etycznych. W naszym kręgu kulturowym dostosowujemy się do zwyczajów miejsca, więc kątem oka obserwujemy co należy robić.
Kiedy miałam na uroczystościach rodzinnych typu wyznaniowego (chrzest, komunie) osoby niewierzące, proponowalam pozostanie w domu. Nie chciałam do niczego przymuszać. Zawsze mi odpowiadano, że nie ma sprawy, idą do kościoła, bo to ważny dzień dla dziecka i chcą uczestniczyć w całej imprezie.
Kiedyś zapytałam moją niewierzącą ciocię, dlaczego zwiedzając z grupą kościół przyklęka przed Najświętszym Sakramentem. Odpowiedziala mi, że z szacunku do tych, którzy wierzą. Mój kolega założył nakrycie głowy w synagodze, bo specyfika tego miejsca to zaleca. Zwykły szacunek. Moja ciocia nie widziała w kościołach nic poza pięknem i zupełnie nie wiązala tego z jakąś duchowością.

Gesty nie mają znaczenia magicznego. Chcesz, uklękniesz, nie chcesz - nie. Tekstów nie znasz, więc milczysz. Jeśli masz uraz do kościoła, w tym momencie to wychodzi. Czujesz wewnętrzny opór. Dlatego czasem lepiej to uprzedzić od strony gospodarzy i nie ciągnąć nikogo tam, gdzie uruchomią się negatywne emocje, bo i tak bywa. Kiedyś widziałam taką osobę spacerującą przed kościołem, gdy w środku trwała msza. Po ceremonii, podszedł do nowożeńcow, bo życzenia składa się poza kościołem.

Kiedyś sama zapytałam księdza prawoslawnego o to jak zachować się wchodząc do cerkwi.

No to jest gorzej, niż myślałem.
Trzeba w takim razie robić tak, jak przy uroczystościach państwowych - msza jest ceremonią niezależną od oficjalnych.
Problem w tym, że taki pogrzeb, chrzciny czy ślub nie mają oddzielnych ceremonii oficjalnych.
Nie uczestnicząc w mszy, nie uczestniczy się w oficjalnej ceremonii.

Pozostaje więc po prostu usiąść z boku i poczekać, aż msza się zakończy.
Bo wyobraź sobie, że razem z muzułmanami klepiesz te pokłony na chodniku ...

Wiedziałam, że zrozumiesz. Jak na uroczystościach wojskowych. Baaaaczność na Placu Piłsudskiego do wojska a wszyscy zgodnie milkną i zaczynają się prężyć. Etycznie nie wyróżniamy się, więc przed świątynią muzułmańską zdejmujemy też buty. .
W etyce masz zmysł rzeczywistość, więc stawiasz granice. Nie klepiesz w pokłonie jak muzułmanie, bo to raczej nie obowiązuje. Już poza granicami. O to wyczucie granic chodzi.

Przypomniały mi się niektóre sceny z "Allo, Allo", gdzie Rene był aresztowany przez niemieckich żołnierzy, którzy śmiesznie truchtali, wysoko podnosząc kolana. Jako że Rene był postacią ulegliwą, to - będąc odprowadzanym - też tak samo śmiesznie truchtał.
Tylko że to było w komedii i miało być groteskowe, a my tu mówimy o praktycznej rzeczywistości.

W związku z tą rzeczywistością zadałem proste, precyzyjne pytanie: jak ma się zachować ateista na mszy, na którą przyszedł nie ze względu na wiarę, lecz w związku z uroczystością, na której powinien być i w której powinien uczestniczyć?
Podsumowując, twoja odpowiedź brzmi z grubsza "trzeba to wyczuć".
Czy jednak jakichś konkretów się dowiem?
Przypominam, że liturgia przewiduje ślub kościelny, gdzie jedna z osób jest ateistą. Skoro Kościół coś takiego przewidział, to co z dużo prostszymi przypadkami?

Może przez cały czas sobie siedzieć, stać czy robić cokolwiek innego (np. zdjęcia), byle w sposób niezakłócający przebiegu Mszy Świętej.

Napisz konkretnie na czym polega problem i kogo dotyczy. Nowożeńca - ateisty, rodzica jednego z nowożeńców czy gościa. Z gościem najprościej i tak jak napisałeś. Odsiaduje w ławce. Jak wszyscy wstają, wstaje. Gdy klęczą, może siedzieć. Milczy. Rodzic nowożeńca powinien usiąść w pierwszej ławce. A pan młody prosi księdza, by delikatnie podpowiadał, by nie popełnić niezręczności. Wyczuwam, że o coś konkretnego chodzi. Można to omawiać na jakiś przykladach i potraktować temat szerzej.

Chodzi jedynie o to, by nie zwracać na siebie uwagi, to normalne postępowanie etyczne.

Edit
https://www.youtube.com/watch?v=OZC-4Lz172M

Uczestnictwo we Mszy świętej to coś innego niż fizyczna na niej obecność. Często widuję na Mszy Świętej niekatolików, nie ośmielę się stwierdzić że to niewierzący, ale w większości przypadków zapewne tak i nie wykazują oni żadnych problemów z odnalezieniem się na niej. Stoją gdy inni stoją, siedzą gdy inni siedzą, klęczą lub siedzą gdy reszta klęczy. Przekazują znak pokoju, śpiewają - czasem z większym zaangażowaniem niż katolicy - albo nie. Ale tam - inaczej niż w Polsce - to osoby które nie miały wcześniej związku z Kościołem katolickim i katolicy i ich praktyki jako takie nie budzą w nich większych emocji. W każdym razie ja jako katoliczka większej niechęci z racji na moje praktyki i poglądy doświadczam w Polsce, bywa że od osób które deklarują się jako katolicy. Tam bywa że moja wiara jest odbierana jako coś egzotycznego.

____________________________________________________________

W sensie że coś tak odległego że lepiej to zostawić bo nawet nie wiadomo jak do tego podejść albo próbować znaleźć jakieś powiązania - oh, jesteś katoliczką? Ja byłem buddystą, ale tylko pół roku (to tekst autentyczny).

Czyli wstawać i siadać, nie odzywać się, nie wykonywać gestów.
OK - to jest konkretna odpowiedź i zgodna z moim odczuciem.

W kościele przekazywany jest znak pokoju i różnie to wygląda w różnych kościołach. Czasem to lekki skłon głową w kierunku sąsiada. To mu odwzajemnisz. Czasem to podanie ręki. Może więc sąsiad wyciągnąć do ciebie rękę. I tak pewnie odruchowo wykonałbyś taki sam gest i przyjął wyciągniętą rękę. Jeśli usiądziesz sam w ławce, dwa rzędy za innymi, ominie cię ten moment.