Chciałbym zapytać jak chrześcijanie są w stanie wytłumaczyć sobie piekło (wieczne potępienie) w kontekście dobroci boskiej. Nie widzicie tutaj sprzeczności?

Nie, nie widze.
To jest sprawiedliwosc.

Nie jest to sprzeczność, tylko wolny wybór każdego człowieka. Bóg chce żebyśmy wszyscy trafili pod jego "skrzydła", czyli poszli do Nieba, natomiast mamy wolną wolę i możemy wybrać życie bez Niego, czyli piekło. Niebo i Piekło to nie jakieś miejsce, tylko stan duszy.

Ze względu na deklarowaną, religie niechrześcijańska założyciela wątku, temat przeniesiony do innego działu.

http://analizy.biz/marek1962/pieklo.pdf
Barney dobrze zebrał wyjaśnienia - więc zacznij od przeczytania, potem możemy pogadać jak coś jeszcze nie za bardzo jasne

Czy nie uważasz że człowiek powinien mieć drugą szansę? W końcu wieczność to bardzo bardzo długo. Ziemskie życie trwa max 100 lat, a konsekwencje przynosi na WIECZNOŚĆ.

A czemu nie 3 szanse, a może 10, 10000.. a może nieskończoność?
Powtarzanie szansy miałoby jakiś sens, jakby się pamiętało poprzednie wcielenia, tak że można by było korygować swoje następne życie. Z tego co mi wiadomo, raczej niewielu doznaje "oświecenia" z poprzedniego życia (zakładając że to rzeczywiste wspomnienia)?
Popraw mnie, jeśli bredzę (z pewnością bredzę, bo o buddyzmie raczej niewiele wiem) dusza (czy też jej jakiś odpowiednik) może przejść niekoniecznie na nowo narodzone dziecko (które w dalszych etapach mogłoby się doskonalić), ale też i w dowolne stworzenie (zwierzę, roślinę). Jaką szansę ma na doskonalenie taki nieszczęśnik w postaci 1000 letniego dębu, lub sekwoi?
Z innej strony
Zdaje się, że dusza w buddyzmie nie istnieje jako część indywidualnej osoby? Tylko jak już jest w stanie doskonałym jednoczy się, rozpływa w jakimś wyższym jestestwie? Przestaje być indywidualnością i to jest jej szczęściem? Co komu po takim szczęściu, jak się już nie jest sobą? Czym się to różni, od odejścia w niebyt (jak tego chcą ateiści)?

Z tego co pamiętam ze świadectwa ks. Orzeszki, w buddyzmie dusza jest świadomością. To samo pojęcie jest więc inaczej definiowane.

Jak to Niebo to stan ducha? Czyli coś urojonego w naszej głowie? Nie będzie można rozmawiać z innymi zmarłymi? Do kitu ta wiara i całe życie! I Bóg jeżeli w ogóle jest?! Czemu mam wierzyć w coś co może było może nie ponad 2000 lat temu?!?!

Człowiek jest istotą rozumną i przede wszystkim jej imieniem jest odpowiedzialność za swe życie.
Może przestaniesz swe widzenie świata projektowac na innych? Nie chcesz wierzyć, nie wierzysz. To dowód najwyższej wolności człowieka - może powiedzieć Bogu NIE.
Argument dotyczący czasu (2000 lat) jest chybiony.

To miejsce, w którym są ludzie, np. Mama Maryja, Pan Jezus z duszami i ciałami są, reszta w swoim czasie dołączy.
Niebo jest miejscem, a dusze które tam trafiają mają stan swojej duszy w radości obcowania z Panem Nieba i ziemi, wiecznie mogą się radować i kontemplować Jego Oblicze z innymi świętymi, piekło to zaprzeczenie - miejsce pełne jazgotu, cierpienia, nigdy nie kończącego się "życia" w samotności, w którym (jak mówią niektóre wizje świętych), też jest Boże Miłosierdzie. To Miłosierdzie, Największy przymiot Boga, możliwe że w swojej Nieskończonej Dobroci kiedyś zniszczy piekło z duszami samozatraceńców.Wszak nie nam tutaj na ziemi dociekać tego,czy to nastąpi. Wszystko co mamy robić jest napisane w Ewangelii

Jestem za nieskończonością kolejnych szans
Nie ma konkretnego powodu dla którego nie pamięta się poprzednich wcieleń, w końcu wg buddyzmu świat jest pozbawiony planu. Wg mnie kluczowe jest to że większość ludzi nie radzi sobie nawet z obecnym życiem, już nie mówiąc o poprzednich. Gdybyśmy pamiętali poprzednie życia to bylibyśmy jeszcze bardziej konfliktowi, ponieważ pamiętalibyśmy kto nas oszukał w poprzednim wcieleniu.

Są jednak osoby które pamiętają swoje poprzednie życia, dla zainteresowanych:

http://www.filmweb.pl/film/Wybraniec-2008-512664



Wg buddyzmu nie można odrodzić się jako roślina.
Co do meritum to odrodzenie jest nie tyle skierowaniem przez boga na nowe miejsce nauki, nie ma tutaj teleologii. Jest to konsekwencja. oparta na prawie przyczyny i skutku, więc nie każde narodzenie jest lepsze od poprzedniego. Tym nie mniej nic nie jest wieczne i nawet niekorzystne odrodzenie jest tylko tymczasowe i przychodzi po nim lepsza forma.




Wg buddyzmu nie ma trwałego ja, jest dynamiczny splot warunków który sprawia że ludzie zmieniają się i mogą się doskonalić. Jeżeli chodzi o przebudzenie to leży one pomiędzy skrajnościami eternalizmu (nie ma niezmiennego ja które osiągałoby oświecenie) i nihilizmu (nie jest tak że po przebudzeniu świadomość znika).

"Oto jest mnisi ta podstawa gdzie nie ma ani elementu ziemi, ani elementu wody, ani elementu ognia, ani elementu wiatru, ani sfery nieskończonej przestrzeni, ani sfery nieskończonej świadomości, ani sfery nicości, nie ma sfery ani percepcji ani braku percepcji, ani tego świata, ani następnego świata, ani słońca, ani księżyca. I tu mnisi, nie ma wejścia ani wyjścia, ani trwania ani przemijania ani powstawania. Nieutworzone, niezmienne, wyzbyte oparcia, to właśnie jest kresem stresu i cierpienia."

Sutta o Wygaśnięciu.

Parinibbana Sutta, Udana 8.1

Niebo to jednocześnie stan ducha, ale też może to być miejsce fizyczne - w końcu wiadomo że w jednych miejscach żyje się lepiej, a w innych gorzej.



A czy teraz rozmawiasz ze zmarłymi?



Bóg jest istotą świata uwarunkowanego, podobnie jak człowiek rodzi się i umiera, z tym że jego egzystencja trwa niezwykle długo.


To samo można powiedzieć o chrześcijaństwie. Różnica jest jednak taka, że w buddyzmie nie stawia się na wiarę, lecz na doświadczenie (medytacja).

Ależ Teku, Damian przyszedł tu nauczać, a nie zrozumieć innych. Miałby jeszcze coś czytać?

Jak to kiedyś stwierdził Jan Paweł II Pieko jest w pewnym sensie puste ponieważ żaden człowiek nie jest w stanie świadomie odrzucić Boga A tym właśnie ono jest jego nieobecnością na która człowiek sam się skazał.