Z Wikipedii:


Polecam również publikacje:http://www.katedra.uksw.edu.pl/gogacz/biblioteka_gogacz.htm

I co?

Zainicjowałem dyskusję. Czy ktoś czytał jakąś jego publikację?

Co zrobiłeś?
Wkleiłeś link i podałeś to dyskutujmy
Tymczasem regulamin mówi
https://dyskusje.katolik.pl/viewtopic.p ... 39#p779739

A tu jest nie praca Gogacza, ale Andrzejuka: http://www.katedra.uksw.edu.pl/publikacje/artur_andrzejuk/istnienie_i_istota.pdf
Dyskusja: uważam że warto zapoznać się ze zdrową nauką w odróżnieniu od tzw "nowożytnych filozofów" i postmodernizmu.
Choćby to:

Teza: takie nauki jak filozofia i metafizyka dzielą się na zdrową i chorą. Istnieje filozofia zdrowia i filozofia choroby.
Kiedyś myślałem że główna oś sporu to wciąż Platon-Arystoteles,zwłaszcza widząc jak bardzo Platon się mylił odnośnie nauk społecznych, jego "idealne" społeczeństwo to czysty komunizm. Stanisław Krajski, który ciekawie pisze o masonerii, właśnie widzi zło w zastosowaniu nauk Platona, zamiast Arystotelesa.
Jednak z drugiej strony, Platon miał intuicję wobec matematyki i "rzeczywistości wyższej",był ulubionym myślicielem Simone Weil.
Nie można Platona dawać na śmietnik.
Moja teza, zarówno Arystotelesa jak i Platona można zaliczyć do nauk zdrowych, natomiast chore w starożytności były poglądy sofistów i Gorgiasza. Zdrowa była scholastyka, szczególnie św. Tomasz z Akwinu.
Potem przyszła filozofia choroby - filozofia zwątpienia - Berkeley, Kartezjusz,aż do całego postmodernizmu.
W dzisiejszych czasach właśnie polecam zdrową myśl: Bocheńskiego, Gogacza, Andrzejuka. Polecam też stronę www.katedra.uksw.edu.pl gdzie darmowo można znaleźć dużo ciekawych publikacji.
Jeśli chodzi o dyskusję: od kiedy zaczęto odchodzić od zdrowej średniowiecznej nauki? Czy zaczęło się to już od Ockhama?

A na jakiej podstawie określasz, która filozofia jest zdrowa, a która nie?
Przedstaw kryteria.

Zdrowa, ta która poprzez rozum stara się dociec obiektywnej Prawdy. Chora, to ta, która służy wątpieniu i udowadnianiu innym niczym sofiści "udowodnij że nie masz rogów".

Czyli racjonalistyczną filozofię Leibniza i Spinozy określiłbyś jako zdrową? W końcu to byli nowożytni filozofowie, a filozofię nowożytną nazwałeś "nieprawdziwą".

Nie za bardzo ich znam, ale mimo że są nowożytni, to można uznać ich za całkiem zdrowe przypadki jako wyjątki potwierdzające regułę, w odróżnieniu innych nowożytnych oraz od np. marksistów wszelkiego rodzaju i 20 wiecznych neomarksistów.

Filozofia zdrowa to "koń jaki jest każdy widzi" a filozofia chora "kim jest ten, kto widzi konia".

To wszystko są pogańskie rojenia. Odnośnie Spinozy i panteizmu, ks. Bartynowski napisał w swej Apologetyce:

"Panteizm, podobnie jak materializm, nie jest niczym nowym. Znany był już starożytnym Indom. Ojcem nowożytnego panteizmu jest Żyd holenderski Spinoza (zm. 1677). System ten uprawiany był przez niektórych niemieckich filozofów. Cały panteistyczny światopogląd jest wytworem chorobliwej fantazji, toteż nie może się ostać wobec trzeźwego rozumu; podobnie jak materializm, opiera się na sprzecznościach.
Gdy materialiści uważają każdy atom materii za osobną istotę i dlatego twierdzą, że świat składa się z nieskończenie wielu pojedynczych istot – panteiści uważają cały wszechświat za jedną istotę, żyjącą, duchową i nazywają ją „wszechbogiem”, po grecku pantheós, skąd nazwa panteizmu. Ten „wszechbóg”, mówią oni, istnieje od wieków sam z siebie; nie jest istotą od świata różną, ani czymś wyższym od niego, ale jest tym samym, czym wszechświat. Stąd przeróżne istoty, które nazywamy stworzeniami, według panteistów nie posiadają odrębnego bytu, lecz są tylko rozmaitymi formami i przemijającymi przejawami jednej i tej samej substancji bożej, są przeto wspólnie jednym tylko bogiem. Jest to tzw. panteizm realny. Inni panteiści utrzymują, że świat istnieje tylko w myśli naszej, a nie w rzeczywistości, wszelkie zaś spostrzeżenia zmysłowe uważają za złudzenie; to panteizm idealistyczny.
Główną myślą panteizmu jest zaprzeczenie istotnej różnicy pomiędzy Bogiem a światem, według panteizmu bowiem Bóg – to świat, a świat to Bóg. – Panteizm zatem, choć wprost nie zaprzecza istnienia Boga, pojmuje Go zupełnie mylnie, bo nie odróżnia Go od rzeczy stworzonych – a więc w rzeczywistości nie uznaje Boga osobowego, który poza światem istnieje. Gdzie bowiem Bóg staje się wszystkim – tam jest niczym, gdyż wszystko nie może być Bogiem.
Poszczególnych błędów systemu tego nie potrzeba właściwie zbijać, gdyż one zwalczają same siebie; toteż ci, którzy ich bronią, zrywają z wszelkimi prawami rozsądnego poznania i wnioskowania, a tym samym wpadają w największe niedorzeczności.
(...)
Taka gmatwanina pojęć w teorii musi pociągnąć za sobą w praktyce najzgubniejsze owoce. Bo jakże mówić o sumieniu człowieka, o różnicy pomiędzy cnotą a występkiem, o konieczności nagrody lub kary, gdy według panteizmu nawet to nie jest pewne, czy ten świat istnieje w rzeczywistości, czy tylko w fantazji ludzkiej. Skoro wszechświat jest bogiem, każdy człowiek jest cząstką bóstwa, bez względu na to, czy jest uczciwy, czy oszust. Wszystko mu też wolno, bo czy powstanie w nim uczucie szlachetne, czy namiętność – wszystko to jest ujawnieniem się bóstwa. Toteż bez względu na to, co kto czyni, czy życie kładzie w ofierze za najświętszą sprawę, czy nurza się w występkach – nigdy nie grzeszy, gdyż „bóg” nie może grzeszyć; albo - co jeszcze dziwaczniejsze – bóg grzeszy przez człowieka, wobec czego człowiek nie jest odpowiedzialny za to, co czyni jako istota niesamodzielna. Według panteizmu więc wolno człowiekowi deptać najświętsze uczucia i postępować bezkarnie, a nikt nie ma prawa zakazać mu tego ani ukarać zbrodniarza.
Ponieważ według panteizmu nie ma istotnej różnicy między cnotą a występkiem, bo jedno i drugie jest tylko ujawnieniem się tej samej istoty bożej, przeto „bóg” jest twórcą cnoty i zbrodni, bo wszystko co najpodlejsze i wstrętne jest również przejawem boga. A ponieważ ten bóg nie różni się istotnie od świata, przeto podlega tym samym cierpieniom i żądzom, co ludzie i zwierzęta i jest sam – podobnie jak istoty nierozumne – także pozbawiony rozumu.
Panteizm, znosząc różnicę pomiędzy dobrem a złem, bluźni przeciw prawdziwemu Bogu i niszczy podstawy moralne jednostek i całego społeczeństwa. Tego rodzaju system, z całą konsekwencją przeprowadzony, podkopałby wszelkie podstawy cywilizacji i skazałby cały ród ludzki na barbarzyństwo. Każdemu przeto rozumnemu człowiekowi panteizm musi się stać wyrazem stanu przejściowego błądzącego ludzkiego ducha, który - jeśli nie chce pogrążyć się w materializmie – musi wrócić do uznania Boga osobowego.
Jakkolwiek panteistów i dziś jeszcze nie brak, jednakże sami wstydzą się tej nazwy jako przestarzałej. Dla nadania poglądom swoim pozoru nowości wolą się nazywać zwolennikami „monizmu”, tj. systemu bezwzględnej jedności."

Nie widzę tu żadnych argumentów.
To znaczy owszem Spinoza nie wierzył w chrześcijańskiego Boga, ale był wybitnym myślicielem na którego twórczości do dziś bazują i inspirują się nią, inni wybitni myśliciele i naukowcy. Był też racjonalistą. Dlatego słowo "rojenia" jest to trochę nie na miejscu, a przedstawiony przez ciebie cytat w żaden sposób nie wchodzi w polemikę z jego filozofią.

Ale wracając do tematu to zastanawiam się jak ten pan Gogacz, chcę zrekonstruować filozofię św Tomasza jednocześnie odcedzając ją od Arystotelesa? To już będzie zupełnie inna filozofia.

Zachowuje myśl Arystotelesa przedstawioną przez Akwinatę, lecz jest ona rekonstruowana, że do przedstawienia tego co powiedział św. Tomasz nie używa się średniowiecznej sylogistyki, ale osiągnięcia współczesnej logiki. Nie wiem czy akurat prof. Gogacz w ten sposób rekonstruuje, w każdym bądź razie takie rekonstrukcje z powodzeniem są badane.