W Biblii jest napisane, że Jezus ze swoimi uczniami/podwładnymi twożył zrzutkę. Wszyscy dawali tam pieniądze po czym dzielono je po równo. Jest to działanie socjalistyczne. Tak, takie samo z jakim walczył Jan Paweł II. To że nam się on źle kojarzy jest oczywiste bo byliśmy pod zaborami. Jednak Jezus sam twożył socjalistyczną grupę. Może więc jednak socjalizm nie jest taki zły?

Narzucony ustrój przy pomocy państwa nigdy się nie sprawdzi.
"Socjalizm" można pięknie ubrać w płaszczyk religii, a wtedy
ludzie bardzo chętnie i z przyjemnością zostaną "socjalistami".
W tym sensie, że będą się kochać i troszczyć o siebie nawzajem.
Nie tylko sobie pomagać, ale i cieszyć się swoim towarzystwem.

Biblia to rodzaj informacji. Coś jak zakodowany plik na komputerze.
Kluczem do rozkodowania tego pliku jest wiara w zmartwychwstanie
Chrystusa.
Bo jak uwierzyć, że zmarły ożył? Jak?
Dlatego tak trudno niektórym Biblię zrozumieć.

Prawdziwą przyjemność, a nawet rozkosz, szczęście, odpoczynek
można znaleźć w relacji z drugą osobą. Nie znajdzie się tego w
relacji z biologicznym komputerem, ani też w samolubnym działaniu.
Ani w zmienianiu ustroju z socjalizmu, na kapitalizm oraz odwrotnie.

Dowody na takie rzeczy przychodzą, gdy się je wykona.
Miłość w teorii przeczy logice, w praktyce, gdy się
jej użyje ją dopełnia logikę.

Jak widać socjalizm sam w sobie jest na prawdę piękną ideą, niestety wszystkie które jóż były zostały jakoś zmęcone. Może socjalizm w praktyce się nie sprawdza? Może gdyby PRL był krajem biepodległym ciągle bylibyśmy socjalistami? W końcu największymi problemami PRLu były: zła propaganda (gdyby nie ZSRR to by jej bie było) i puste sklepy (Bo nadwyszka szła na wschód więc gdyby nie ZSRR to by jej nie było)

Socjalizm to piękna idea. Co z tego? Dla komunistycznej władzy była tylko przykrywką. Oficjalnie każdy każdego kochał. Nieoficjalnie mafia partyjna trzymała w ręku wszystko nie dając ludziom żadnej swobody.
A robiła to przy pomocy wielkiego brata - ZSRR.

Tylko tego typu ludzie rządzą. Osoby, które oficjalnie wyznają piękne idee i karmią nimi ludzi, a nieoficjalnie w imię dobra wprowadzają zło.
Coś jak biblijni faryzeusze. Oficjalnie czyści, religijni, nieoficjalnie
organizowali różne zamachy i brali udział w intrygach, liczyła się
dla nich władza. A ponieważ żydzi lubili religijność, to sami faryzeusze
chcieli uchodzić za jej najdoskonalszy wzór.

Przykładowo większa kontrola, żeby bronić ludzi przed terroryzmem (który się też w tym celu stworzyło i finansowało).

Chcąc wprowadzić piękno w świat trzeba zacząć od dołu. Góra jest tak skorumpowana, że nic jej nie przekona. Stąd chrześcijanie nazywają
szatana - władcą tego świata. A on sam na kartach Biblii mówi, że
oddaje władzę komu chce.

Nikt nie ma nad człowiekiem władzy, dopóki człowiek tej władzy nad sobą
nie odda.

Cóż, niestety racja. Jednak na pewno byli przy władzy ludzie którzy chcieli dobrze dla lódzi którymi żądzili. Tu pojawia się wielka (i chyba największa) zaleta monarchii - jeżeli ma się wszystko czego się zapragnie to nie trzeba kraść innym.

Może tak być. Tylko co wtedy z innymi ludźmi? Jeden ma wszystko co chce, więc nie kradnie, nie oszukuje teoretycznie. A co z resztą? Co z ich pragnieniami?

Król jest jeden. Ale... Jeśli wokół niego pojawi się ktoś, kto też
chce zostać królem? Co wtedy? Zabić takiego? Jeśli taki człowiek ma swoich sprzymierzeńców i król ma swoich... Łatwo się domyślić do
czego to doprowadzi...

Dlatego się mówi, że demokracja to najlepszy ustrój. Trochę "królem" będzie Wałęsa, trochę "królem" będzie Kwaśniewski. Nikt jednak nie może być królem na zawsze. Nie chodzi o władzę ludu, tak to ma wyglądać. Chodzi o władzę tych, którzy władzę nad ludem mają. I
którzy się między sobą dogadali, choć oficjalnie się kłócą.

Lud pójdzie na manifestację, wyżyje się pokrzyczy, ale nikogo nie zabije.
Gdyby im tego zabronić, to jeszcze bardziej się wściekną.
Politycy się pokłócą, powyciągają swoje brudy, ale nie doprowadzą do
wojny domowej. Polityka zakłada, że człowiek z natury jest zły. Nawet
Biblia wychodzi z takiego założenia.

I jest jedna rzecz, którą człowiek bardzo, ale to bardzo ciężko znosi.
To przyznanie się do błędu. Nikt tego nie zaakceptuje sam z siebie.
Każdy chce być dobry, mądry, nauczyć kogoś czegoś, samemu się wybielić, pokazać siebie i swoje ego i sam to w sobie widzę. Trudno wyplenić z siebie to plugastwo.
Za to łatwo tutaj popaść w masochizm. Wszystko oczywiście pod płaszczykiem jak najbardziej szczytnych intencji.

Dopiero jak wyjdą owoce, to wtedy człowiek łapie się za głowę i dochodzi do wniosku, że coś poszło nie tak... Ale nie jest w stanie dojść do tego co... Kręcimy się w kółko ciągle szukając lepszego ustroju i lepszych rozwiązań. I zawsze jest: "Już prawie, jeszcze trochę" i zawsze rozwiązanie się wymyka... I tak przez lata. A z ustrojem politycznym
przez wieki.

To ludzkie ego jest problemem, nie ustrój czy metody.
Zamiast My jest Ja. Zamiast osób, biologiczne maszyny. I wszystkim się
wydaje, że są tacy niesamowicie wyjątkowi. Każdy uważa, że ma rację
i każdy jest mądry w swoich własnych oczach. Żaden ustrój, choćby
najdoskonalszy tego nie wyleczy.

To ego to nic innego jak sam diabeł. Dosłownie.
Tak długo człowiek słucha myśli
w swojej głowie, że bierze je za swoje własne.
Duma zamiast miłości. Logika zamiast wiedzy. Potrzeby w miejsce pragnień.
Przekonanie człowieka, że jest tylko i wyłącznie ciałem. Biologicznym
komputerem, nie żywą, czującą osobą. A potem zrzucenie winy na Boga za zło na świecie...
"Doskonały" brak pełni. Liczba człowieka 666.
Szóstka to symbol braku. Niedoskonałości.

Biblia o tym mówi, tyle że w zakodowanych słowach.
Inaczej nikt tego by nie przyjął.

Pozdrawiam

http://www.dyskusje.katolik.pl/viewtopic.php?p=980737#p980737

Nieeeeee dyskusje podobne, ale pytania różne

No to zacznijmy może od tego gdzie W Biblii jest napisane, że Jezus ze swoimi uczniami/podwładnymi twożył zrzutkę.

O rany, czy ja też mogę się przyłączyć do wytykania moim brudnym paluchem błędów ortograficznych? Czy tak trudno przetrzepać swój wpis w podstawowym pliku tekstowym i usunąć byki, od oglądania których zęby bolą?

A socjalizm to beznadziejna idea. Jak ktoś uważa, że jest inaczej, to oczywiście niech przytacza przykłady krajów, dla których kontakt z jakimkolwiek wariantem tej zarazy skończył się sukcesem.

Chiny

No to się zaczyna. Chiny - w mojej skromnej ocenie - nie są dobrym przykładem na sukces idei socjalistycznych. Abstrahując od katastrof typu paroksyzmy ideologiczne ery mao, wielki skok, rewolucja kulturalna i kilka innych zjawisk, mówimy o społeczeństwie zorganizowanym w szczególny sposób oraz o modelu gospodarczym, który koło socjalizmu obecnie nawet nie leży.

Cóż widocznie socjalizm w Chinach się przewrócił. Prawdopodobnie potoczył się do państwa Kimów i ich kultu umarlaków. Ciekawe...

O socjalizmie z perspektywy teraźniejszości.
O ile socjalizm sprawia że słabym żyje się łatwiej. Nie mylić z lepiej.
Z moralnego punktu widzenia, także na plus, no bo w całości ci słabsi, jakoś się znachodzili, było im łatwiej.
Lecz gdyby nie to, że ci silniejsi, też mieli łatwiej, a co gorsza to oni mieli siłę lepiej te łatwe warunki spożytkować.
Tak się też działo, że zasiłki brali także zwykłe draby. Którym się nie chciało, włożyć wysiłku intelektualnego, by w prosty sposób korzystać ze swej uprzywilejowanej siły. Bądź tak zostali wychowani, nie łatwo takiego draba nauczyć siłą właściwych zachowań, gdy jego rozum jemu tego nie podpowiada. Ot siła wyższa silniejszego.
Na minus było też to, że jeśli coś jest wspólne, ogólne, dalsze od koszuli, to tego nie widać, jako wartość do uszanowania. Stąd mnożyło się marnotrawstwo wszelkich dóbr, z degradacją swojego naturalnego środowiska. W Chinach to jest klęską tego terenu.
Na minus było też to, że ci silniejsi powodowali korupcje, oni rozdawali swoje karty, tym co stali za sterami.
A jeśli się trafił fundamentalista wśród nich, to łatwo było go pod byle pretekstem, pomówieniem, usunąć z pośród grona trzymającego władzę.
Nie było prawa w sądach, które skutecznie by takich ludzi chroniło.
A i nie było wiedzy o tym, że można się bronić skutecznie.
Wychowanie jakie było, było raczej obliczone na zastraszenie, które to działało nie w tą co trzeba stronę. Bo silny przewrotny, niczego się nie bał, a słaby lękał się wszystkiego także prawa i straszenia nim.
To pokutuje do dziś, tyle że jest o tyle lepiej, że chociaż mamy świadomość, co do możliwości obrony przed krzywdą.
To niczego nie rozwiązuje, ale świadomość i nadzieja to też coś dla wielu.
Plusem było to, że polityką ( oszukaństwem) motywowano ludzi do działań i ci mniej odporni na sugestie, zasuwali jak mały samochodzik, poprawiając statystyki wytwórczości. Choć to dyskusyjny plus.
Krótko mówiąc założenia mogły by być słuszne, jeśli by do nich dostosowane były formy motywacji, zamiast presji.
Z tym i teraz do końca nie jest tak jak być powinno, o ile kiedyś w ogóle było jak należy. Sądzę że jest to proces, który powoli tą prawidłowość wypracowuje.
Tego nie da się od razu uczynić, bo już by to ktoś zrobił, o ile jest to możliwe, poprzez celowe dążenia. Bo ja raczej z obserwacji widzę, że celowe dążenia, nawet spowalniają normowanie się. A normowanie się jeśli samo z siebie następuje, nie powoduje dodatkowych komplikacji.
Więc cały czas widać, teraz jeszcze wyraźniej, że trzeba uzbrajać się w cierpliwość.
Cały czas popularność mają ludzie cierpliwi, tacy są ciągle poszukiwani.
W tym świetle widać, przezorność religijnej wiary w Boga, gdzie modlitwą wypracowują w sobie ludzie cierpliwość, popularność.
Kościół głosi miłość, co oznacza też bycie cierpliwym.
Jest to skuteczna metoda, do najlepszego celu zmierzająca.
Oczywiście niecierpliwi, niweczą ten proces do normalności, lecz innej drogi nie ma, by do tego dojść.
Jest i w Kościelnej wersji miłości ale, (gdzie go nie ma) czyli miłość typu dawanie z siebie oczywiście cierpliwe.
Tylko ilu ludzi już na tym poległo, jeśli zobaczyło, że to dawanie ktoś przekręcił sobie, na swój użytek, jako obowiązek dawania jemu z miłości?
Niecierpliwi pozabijali by wszystkich, którzy są dla nich przeszkodą, choć to nie ma sensu.
Bo sami w czymś także, są dla innych przeszkodą.
Gdy cierpliwość i normalność jest pełna, nie potrzebna jest modlitwa i kierowanie się religijną wiarą w Boga.
Tylko że ja nie widzę podstaw do tego, żeby uznać że to już się stało. Że normalność jest i ma szansę pozostać na zawsze.
Tak więc systemy, lepsze lub gorsze są próbą rozwiązania problemów, które niesie w sobie życie w dużych społecznościach. Inaczej to wystarczyło by byśmy stali się pustelnikami i po problemach.
Każdy sam w swoim zakresie, by był samowystarczalny.
Wypunktowałem te najistotniejsze elementy, które powodują że jest lepiej lub gorzej w społecznościach.
Kwintesencja, bądź esencja doskonałości wzajemnych zachowań, jest możliwa do wypunktowania, lecz ja się lękam by ją wam podać, diabeł nie śpi (licho nie śpi), wolę nie chcieć go prowokować.

Czy mógłbyś wskazać konkretne miejsce w Biblii gdzie jest to opisane?