Dwa koncepty:

Potrzebujemy wolności. Jak ją już uzyskamy - bez żadnego problemu, niejako automatycznie, możemy z dużej jej części zrezygnować. Dla wartości, po to aby pełniej żyć. Co skutkuje uzyskaniem jeszcze większej wolności.

Podobnie z miłością. Potrzebujemy miłości. Jak już ja odnajdziemy. Uspokajamy się. Potrzebujemy kochać. Nie brać. Po co brać, po co wozić drzewo do lasu. Potrzebujemy dawać.

Gdyby to było takie proste

Odnajdziemy miłość zwierząt, kochamy zwierzęta. Odnajdziemy miłość ludzi, kochamy ludzi. Zrozumiemy miłość Stwórcy, nie musimy dolewać wody do oceanu ani nosić drzewa do lasu, nie musimy być falą oceanu ani drzewem w lesie. Nic nie musimy dla siebie, bo wszystko mamy, w sensie największej spośród wartości? To pytanie otwarte.

Podobnie z wolnością. Odnajdziemy wolność w religii stajemy się religijni. Odnajdujemy w ateizmie stajemy się ateistami. W jakiejś wiedzy, nauce, ideologii patrzymy na świat przez jej pryzmat. W zawodzie, pozycji społecznej, posiadaniu - identyfikujemy się. W używkach stajemy się uzależnieni. W agresji - agresywni. W dokopaniu innym - dokopujemy. Itd. ... Bronimy naszej prawdy, broniąc naszej wolności czyli naszej godności lub chcemy uszczęśliwiać innych na nasz wzór ( a może uspokajać się, wzmacniać samych siebie - czasem wzajemnie - kto to wie?). Ale czego tak naprawdę bronimy, co chcemy wzmacniać, czy nie jesteśmy ludźmi, dziećmi bożymi? To również pytanie otwarte.

Nie istnieje cos takiego jak wolnosc. Zawsze jestesmy uzaleznieni od czegos, kogos... Oczywiscie to tylko moja opinia i moje widzenie czegos takiego jak wolnosc .. Nawet na tzw. wolnosc psychiczna wplyw ma nasze wychowanie, srodowisko z ktorego sie wywodzimy.. prawdopodobnie rowniez nasze geney..

A co z godnością?

Ze słowem godność, kojarzy się wprost,bycie człowiekiem. Bo nie może być człowiek czymkolwiek innym, aniżeli człowiekiem, człowieczeństwo nadaje jemu godność. Odchyłki od tego kim człowiek jest, zabierają jemu godność. Są to zasady zmieniające zachowania człowieka, na przykład materializm, automatyzm, cielesność(zwierzęcość), zaborczość, wynoszenie się ponad innych ludzi, odseparowanie od innych, typowa bezmyślność, niechęć szeroko pojęta. Są to bolączki, przez które cierpi godność tego człowieka, który ich doznaje. Lecz wolność, to też danie sobie prawa, do przeżycia również rzeczy godzących w naszą wolność. Po co jeśli to jest odchyłką? A po to by bardziej doceniać, to co jest człowieczeństwem. Tak już jest, że człowiek nie doświadczywszy na sobie zła, nie wie czym ono do końca jest. Po to więc ma każdy wolne prawo, nawet do utraty swej godności, po to by później jej lepiej w sobie pilnować. Świadczy o tym prawie, Boże Miłosierdzie, gdzie człowiek doświadczający utraty swej godności, poprzez miłosierdzie, odzyskuje na nowo godność. Tak było na krzyżu z dobrym łotrem. Tu też trzeba rozwagi, jest to ryzyko że można się stać, złym łotrem i tak jak on skończyć. Lecz praca nad człowieczeństwem, była i jest ryzykowna, choć wyboru nie ma. O tyle jeśli chcemy być w pełni człowiekiem. Jeśli ktoś nie chce nim być, to po prostu nie będzie, oby do tego nie dochodziło.

Czyli - nie stoi prawdziwie ten co nigdy nie upadł - myślę, że to głęboka myśl. A ten szczęściarz co jednak stoi niech bierze to pod uwagę

Taka opinia to zwykły zabobon tj. przeniesienie do psychiki ludzkiej zasady metodologicznej, która niegdyś obowiązywała w fizyce, a mianowicie tzw. zasady determinizmu. Według niej każde zjawisko i wydarzenie ma determinującą je przyczynę. Nie jest to moja opinia, żeby się o tym przekonać, wystarczy prześledzić proste formy logiczne.

No coz koneczny jest tyle teorii na temat co to jest wolnosc i czy istnieje cos takiego jak wolnosc czy tez nie.... Temat ten poruszaja religie, filzofowie, socjologowie .. co czlowiek to inna opinia na ten temat. Ja podalam Koneczny jaki jest moj poglad na ta sprawe.. Analizowac pojecie wolnosci mozna w nieskonczonosc... Wolnosc to wybor ktory najczesciej jest ograniczony poprzez wiele warunkow... zewnetrzynych, wewnetrznych. Wiec mowienie o pelnej wolnosci jest pozbawione logiki. Najbardziej chyba pasuja mi slowa Ericha Fromma „Wolność nie oznacza wolności od wszelkich wiodących zasad. Wolność jest wolnością do rozwoju zgodnego z prawami struktury egzystencji ludzkiej. (...) Oznacza posłuszeństwo zasadom, które rządzą optymalnym rozwojem jednostki. -

Czasami trzeba też umieć brać. Jeśli ktoś coś nam daje powinniśmy to przyjąć z wdzięcznością.



Ja mam coś takiego, że obawiam się tego "upadku", i to mnie trochę paraliżuje w życiu. Lęk przed upadkiem czasami bywa gorszy niż sam upadek.

Prawdziwa wolność jest wtedy, gdy podążamy za swoim wewnętrznym głosem/sercem/sumieniem. Jesteśmy w zgodzie z samym sobą. Jeśli siebie kochasz miłością czystą, wówczas będziesz kochał innych ludzi. To nie egoizm

Tak Ośle oczywiście trzeba umieć brać. Jak dają to bierz, jak biją to uciekaj. Jasne

Tak Kopytny ja tez tak mam. Wstaję upadam, upadam wstaję. Przegrywam walkę kiedy się poddaję. Jasne

Trochę mnie nuży trywialność naszych (nas dwóch) wypowiedzi. Chodzi o formę.



lidka
Zauważ, że w tej definicji wolność to wybór. Co z tego, że wolność nie jest bezgraniczna. Może w pewnej perspektywie wybór zasad połączony z "rezygnacją" z wolności bezgranicznej moze być "silniejszym" potwierdzeniem wolności niż dowolny wybór czegokolwiek Oczywiście konstatacja, że wolność bezgraniczna to mrzonka ułatwia ten wybór

Czyżbyś zmierzał, szary ku uświadomionej konieczności?
Z mojej strony raczej nie licz na formę inną niż boleśnie trywialna

Czy mogę prosić o powtórzenie jeszcze raz. Tylko wolniej.

Nie założyłem żadnego celu. Postawiłem pytania otwarte. Nie znam odpowiedzi

Każdy człowiek jest wolny, czyli może wybrać dobro (Prawdę), może wybrać zło (kłamstwo). A poczucie godności? Chyba jednak bliskie jest temu, który wybiera dobro - życie zgodne z Dekalogiem.

Utozsamiasz dobro/prawde/godnosc/wolnosc z religia. Pogratulowac wolnosci myslenia.

Sansevierio podejmuję to "wyzwanie" próbując przybliżyć do czego zmierzam. Ale uprzedzam, że tańczę swój taniec i może być on "boleśnie" nieobliczalny.

Ośle popatrz sobie jak chętnie biorę ciesząc się jak dziecko i rozrabiając jak dziecko . No cóż wszystko w swoim czasie. Może później "się uspokoję" w sensie uspołecznię.

No dobra weźmy jakiś hipotetyczny ale z życia wzięty przykład. Załóżmy, że rzecz się dzieje na forum internetowym. Mamy trzech bohaterów: "pokrzywdzonego" użytkownika, "zdystansowanego" użytkownika i moderatora. Przyjrzyjmy się użytkownikowi który trwa w poczuciu krzywdy. Najprawdopodobniej owo poczucie ma źródło w jakimś wydarzeniu na forum. Ale pomimo tego czy w poczuciu krzywdy tego użytkownika można zamknąć całą rzeczywistość. Nie można bo przecież są jeszcze inni "bohaterowie" i ich uczucia, są też jeszcze inne wydarzenia związane z ta sytuacją. Cóż skrzywdzony użytkownik może trwać w swojej krzywdzie, może spojrzeć na całą sytuację z szerszej perspektywy i machnąć ręką. Czy nie wybiera pomiędzy wolnością a większą wolnością. Tym co nijakie a tym co konstruktywne? Teraz czas na użytkownika który się dystansuje (do czasu aż postanawia działać). Ten użytkownik wyraża zrozumienie tamtemu (pokrzywdzonemu), poklepuje go po plecach, mówi masz rację. Sam jednak stara się patrzeć szerzej. Z różnych perspektyw. W pewnym sensie znów mamy do czynienia pomiędzy wyborem wolności "poklepania kogoś po pleckach" i bardziej konstruktywnej wolności pełniejszego zrozumienia i podjęcia próby wytłumaczenia. No i trzeci bohater.... Nie, nie. Szaremu łatwo wejść w skórę tylko przeciętnego użytkownika

Jak to się ma do uświadomionej konieczności szary nie wie. Chętnie by się dowiedział.

Nie z religią, a raczej z jakością, stylem życia. A wyznawana wiara tę jakość i styl kształtuje, oczywiście.
A czym według Ciebie jest wolność?