w wymiarze iluzji osobowości taką osobę możesz znaleźć

w wymiarze absolutnym nie masz takich pragnień, jesteś kompletny

(E to już jestem, jak Bóg.)
Tylko że powinienem płakać, a nie się cieszyć.
Kompletność, absolutność, to nic innego jak cechy Boga.
A to co oczekuje każdy z ludzi, w niego wierzących, od niego, to nie jest tak łatwe do spełnienia.

Zachcianki ego to jak studnia bez dna.. nawet gdyby dzisiaj zostały spełnione wszystkie Twoje pragnienia i marzenia, to po jakimś czasie pojawisz się znowu z nowym zestawem

Tak jest, lecz czy to jest złe, bądź zbędne, że chce ktoś słabszy, na mocniejszym polegać? A czy nie ma ludzi, na sobie polegających, bądź oczekujących tego? To też jest nieistotne, mam być dla siebie samowystarczalny i to wszystko?

psychologicznie tak- bądź samowystarczalny, praktycznie nadal będziesz potrzebował szewca

Tak zgadza się, myślę, że na dziś wiele sobie powiedzieliśmy.
Dziękuję za odpowiedzi.

Umiesz rozróżnić pomiędzy fałszywą wskazówką, a prawdziwą wskazówką?

Czy ten znak jest ani prawdziwy, ani fałszywy?
Może jednak mówi on pewną prawdę w jaki sposób należy poruszać się po drodze?
Fakt, możesz go zignorować i sobie skręcić w prawo, lewo czy jechać w przeciwnym kierunku, ale czy to jest rozsądne?

W świecie duchowym prawdziwe wskazówki to te, które prowadza do bezforemnego, nieuwarunkowanego, a nieprawdziwe- które generują jeszcze więcej spamu myślowego, doktryn, ideologii, uwarunkowania religią/społeczeństwem.

a taki znak drogowy można bez problemu wykopać i wkopać nad przepaścią- czy patrzenie więc tylko na znak jest rozsądne ?

A co to za czort, ten nieuwarunkowany i bezforemny. Co jest w nim takiego pociągającego, że do niego zmierzasz?

Mam nadzieję, że jak jeździsz samochodem, to nie rozmyślasz przy każdym znaku czy czasem drogowiec nie zrobił psikusa, tylko masz elementarne zaufanie i stosujesz się do nich..

1) nasza własna esencja rozebrana z warstw uwarunkowania społecznego. Gdy dążysz do tego co foremne i uwarunkowane to nadal tkwisz w świecie myśli i wyobrażeń

2) Patrzę na znaki, ale przede wszystkim patrze na drogę i na tej podstawie wyciągam wnioski. Podam przykład- na moim osiedlu ostatnio legalnie zmieniono znaki drogowe, znak pierwszeństwa jest tam, gdzie kiedyś był STOP. i zdając sobie sprawę, że wielu kierowców jeździ na pamięć, zawsze jestem ostrożny i uważny- przyhamowuję patrząc co zrobi drugi kierowca

I ta nasza esencja jest bezforemna?
Taki niemyślący, tylko doświadczający euforycznych stanów glut?

Glut to akurat forma a w przestrzeni tego co bezforemne przejawia się myślenie i doświadczanie ( zarówno tego co złe jak i dobre). Ty jednak lepiej pozostań przy bajce o diabełku

To Ty jesteś wielbicielem jednej z diabelskich bajek..
Zaszczepił on w tobie fałszywą tęsknotę stania się jakąś bezforemną przestrzenią..
Jest to wariactwo w czystej postaci. Równie dobrze (równie źle) mógłbyś tęsknić do bycia trójkątem, albo graniastosłupem.
A nawet nie tym.. Trójkąt i graniastosłup jest jakąś formą.. Ty po prostu chciałbyś zniknąć, rozpłynąć się, w utopijnej niesubstancjalnej magmie..
Jest to bardzo destrukcyjne myślenie, pochodzące od mistrza destrukcji..
Wyśmiewanego przez Ciebie "diabełka"..

LOL- akurat to o czym pisze, możesz z łatwością teraz sprawdzić.
jesteśmy świadomością w której przejawiają się myśli/emocje i która obserwuje nasze ciągle zmieniające się ciało.

świadomość jest bezforemna i ma charakter przestrzeni

i to w tej świadomości przejawiają się koncepty " wierzący.. " katolik'' " człowiek""

identyfikacja z tymi konceptami to szaleństwo, ponieważ to są umowne wyrazy/określenia/etykietki.. i nawet jak pewnego dnia zmienisz swoją etykietkę z katolika na ateistę.. a potem z ateisty na buddystę, to ta przestrzeń świadomości wciąż pozostanie niezmienna. Poczucie wewnętrznego Ja będzie niezachwiane

ale skoro Ty zamiast nauki i bezpośredniego doświadczenia wolisz bajki o diable oraz nieracjonalne, nie poparte żadnym doświadczeniem mity, to oki- droga wolna

i destruktywne jest jak najbardziej utożsamienie z umysłem, a ustabilizowanie siebie jako czystej świadomości jest początkiem celebracji radosnego i pełnego pokoju wewnętrznego życia.

Nie jego poczucie, tylko jego istnienie będzie niezachwiane.