Czy założenia chrześcijaństwa nakazują/namawiają do rezygnacji z wygodnego życia na rzecz pomocy innym, znajdującym się w znacznie gorszym położeniu ?

Czy bardziej chrześcijańską postawą jest np. rezygnacja z samochodu za 30k pln, i zakupienie takiego za 5k pln, (mając 25k pln można przecież tyle dobrego uczynic, tak wielu ludziom pomoc...)?
A może założenia chrześcijaństwa w żaden sposób tego nie określają?

[Przykładów można mnożyć, ale nie o to tutaj chodzi]

W mojej miejscowości,gdzie kościół parafialny jest na miejscu,w modzie jest masowy transport spragnionych duszyczek na mszę własnym autkiem.A to ok. 400 m czystego zdrowia na własnych nóżkach.Ach...przydałyby się skrzydełka

Zależy co dla kogo jest wygodnym życiem i to na dany moment życia.
Nie jest to tak jednoznaczne, jest to bardziej wyraźne w ujęciu psychologicznym.
Co do samochodu to jeśli o mnie chodzi, to nigdy w życiu od pierwszego samochodu, rok 1980, nie byłem szczęśliwym posiadaczem nowego auta. Czy poprzez to, więcej innym pomogłem finansowo? Zaoszczędziłem wydatków na nowe auto, tracące na wartości co roku, najpierw spore sumy. Może nie aż tak dużo, jak by to wynikało ze straty wartości, lecz poniosłem większe koszty, na eksploatacji i naprawach (głównie przez siebie) uszkodzeń. Głównym powodem nie była troska o innych, tylko zwykły brak pieniędzy, choć jestem Chrześcijaninem. Z jednej strony samochód był mi niezbędny do łatwiejszego przemieszczania się, z drugiej pomagał mi zachować lepsze zdrowie, z uwagi na moje dolegliwości i klimat w jakim żyję. Dla innych skutkowało to tym, że mogłem im świadczyć tanie, bądź całkowicie bezpłatne usługi. Czy to była słuszna postawa? Zgodnie z nauczaniem Kościoła, o nie oglądaniu się wstecz, czy nie szukaniu nagrody w tym życiu, to słuszna. Jednak w obliczu słabnięcia moich sił, w perspektywie nadchodzącej mi starości. W takim zakręceniu spraw tego świata, że niczego nie można być pewny. To dla mnie Chrześcijaństwo jest piekłem niemożności, trudów, cierpień, więc i bezsensu przeżywania tego życia. Mogłem to unieść tylko z powodu wiary w Boga, choć i wola życia też mnie w tym trzymała, nie miałem wyboru. Nie byłem w stanie o wszystkim zadecydować i wyegzekwować, na pozostałych. Jest to więc u mnie postawa deterministyczna. Mimo tego jak to dla mnie było trudne, to jednak nie żałuję tej postawy. Lepiej mi było patrzeć ze spokojem na tych, którzy nienasyceni swego, przeginali co się da, by zyskać więcej i więcej. Oni nadal mają problem, z tym co mają i mieć chcą, ja takowego nie mam. Tak więc po mnie, odziedziczycie świat taki jak go widzicie. Co z nim dalej zrobicie, wasza sprawa, dostajecie w moich opisach "kawę na ławę". Nie rozstrzygam co lepiej czynić, bo jest to względne. Nie da się też uczynić z ludzi, komunistyczną jedność, dać się może naciągnąć na jednakowość, na pewien czas i nic więcej. Jednakowość ma jednak mnóstwo wad, w przeciwieństwie do różnorodności. Tak więc życzę wszystkim lepszego zrozumienia, kim są.

Nikt Ci nic nie nakazuje, a jedynie zaleca, radzi. Życie ludzkie nie powinno być próżniacze. To coś więcej, niż jedzenie, wydalanie i rozmnażanie. Jeśli potrafisz wspierać ludzi bez wyrzekania się wygód, to i owszem. Tyle że czasem tak się nie da. Żeby zrozumieć nędzarzy trzeba się czasem stać takim nędzarzem. Tak przynajmniej zauważyło kilku porządnych ludzi żyjących na tej ziemi..

Porządni ludzie to zauważyli, ale księża są wyjątkowi, bo raczej niewielu otarło się choćby o ubóstwo, a i tak rozumieją wszystkich bez wyjątku, nawet nędzarzy.

Co tam ubóstwo. Żaden z nich się nie otarł o ojcostwo( no, powiedzmy, że większość...), a i tak nie znajdziesz większych ekspertów od wychowania dzieci i życia rodzinnego!

Dobrymi przykładami odrzucania wygód życia są biskup diecezji łomżyńskiej, wyjątkowo biednej, jeżdżący audi za 350 tys złotych, albo ten z Legnicy, który dostał od Caritasu autko jeszcze droższe. Wyszło przy okazji, gdy spowodował nim kolizję. Swoją drogą, sprawdźcie na co idzie wasza kasa przekazywana Caritasowi. Ups! Chyba nie ma jak...

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Ksiadz-potracil-mezczyzne-i-mowi-mu-zyskales-nowe-zycie,wid,10611987,wiadomosc.html?ticaid=113a4a&_ticrsn=3

Sądzęże nie tyle chodzi tu o przeciwstawianie wygody życiu w imię chrzescijańskich wartosci ile o własciwą gradację priorytetów.

'Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.'

Jesli zatem na najwyższym miejscu postawisz siebie i swoje, bywa że narzucane przez otoczenie czy tzw. swiat, potrzeby to............ czeka Cię rozczarowanie bo ta zabawa nigdy sie nie kończy. Zawsze będzie pragnienie 'więcej, lepiej, przyjemniej'.

Czy to znaczy że katolik nie powinien jeżdzić wypasioną bryką?
Niekoniecznie, choć może lepiej uznać że bryka to ma być srodek lokomocji a nie atrybut statusu i przedmiot podziwu i zazdrosci bliźnich.

Nie wszyscy mają predyspozycje do życia w ubóstwie w imię pomocy bliżnim, tak jak nie każdy musi być kierowcą, rodzicem czy tancerzem.

Skromnosć i umiar to zresztą dla mnie postawy uniwersalne, które z powodzeniem mogą kultywować i wierzący i niewierzący.

Acro i Derayes, zgadzam się z Wami w całej rozciągłości.

Postaram się doprecyzować.
Uważam, że rezygnacja z wygód umożliwia większy wkład w pomoc innym.
(np. koszt utrzymania dziecka w Afryce przez miesiąc ~ 50 pln)
Tzn. im bardziej ograniczymy wydatki tym większej ilości ludzi będziemy w stanie pomóc (dużo łatwiej pomagać dysponując pieniędzmi)

Czy pomoc bliźnim nie jest jedną z ważniejszych wartości?
Czy to nie ludzi oddający życie za innych, czy decydujący się na życie w nędzy, po to by pomagać, zostawali ogłaszani świętymi?

Jest.
Chcesz zostać świętym? Czy pokazać, że większość księży ma z nimi niewiele wspólnego?

A jakiś niewierzący został świętym kiedyś?
KK dopuszcza taką możliwość w ogóle ?

Zastanawia mnie po prostu gdzie jest te 90% (?) katolików w Polsce.
Bo rozglądam się w około i nie widzę.

Tak mi się skojarzyło:

To źle trafiłeś. Tutejsi katolicy w większości nie widzą niczego złego w bogactwie, a już najmniej zdrożne jest bogactwo kleru.

Jak sobie to wyobrażasz?

Ja sobie to wyobrażam bez problemu. A Ty _as_ sobie wyobrażasz, że tylko katolicy mają monopol na bycie świętymi? Ważniejsze chyba jest to jakie życie się prowadzi, niż to, jakie modlitwy się odprawia?

Wiara to nie tylko (a nawet nie przede wszystkim) postępowanie.
Niewierzący mają (tak sądzimy... pewności nie ma) szansę bycia zbawionymi (i w tym sensie świętymi).
Święty w znaczeniu "kanonizacji" ma być jednak wzorem do naśladowania. Naśladowanie niewierzącego jest kiepskim pomysłem.