Ja pytałam o coś innego. O czym mają z terminalnie chorym ateistą rozmawiać? Wierzący ma czas na przewartościowanie życia, ustalenie innych priorytetów. Można dać mu nadzieję. Co powiedzieć niewierzącemu? Z pustego i Salomon nie naleje. Można wysłuchać jego historii życia, bo będzie chciał zainteresować innych swoją osobą. Można to uczynić raz uśmiechając się urzędowo, tyle, że chory chciałby kogoś na wyłączność. Na chwilę poczuje się lepiej, bo zapomni. Są niewierzący psycholodzy, niech rodzina pomyśli o zatrudnieniu, by wysłuchał chorego. Tylko, czy nie należy to do rodziny?
Wierzący wierzy, że przechodzi przez bramę na spotkanie z najbliższymi a pozostali wspierać go będą w modlitwie. Niewierzący wierzy, że się rozpada i wszystko jest już bez sensu. Pamięć długotrwała pozwala mu na wspominanie przeszłości i ma szczęście (psychiczne, nie duchowe) jak Zły mu odpuścił i nie nęka wyrzutami sumienia, sądząc, że tu ma wyłączność i nie warto człowieka straszyć.

Nie potrafisz z drugim człowiekiem porozmawiać?? Bez podpierania się bogiem i diabłem?
Zależy Tobie na straszeniu go piekłem? Przecież sama nie jesteś pewna , czy to piekło istnieje.
Jeśli istnieje to już go diabli tam usmażą;-).Bez Twojej pomocy

Nie martw się!

Podać mu rękę i wysłuchać pogłaskać przytulić .

I tutaj aż ciśnie się na usta pytanie.
Czy to nadzieja dla wierzących była pierwsza, czy też to oni sami sobie tę nadzieję wlali do umysłów, aby nie zwariować? Zwłaszcza na łożu śmierci.
Ostatnio po pogrzebie byłem świadkiem rozmowy męża z żoną:
Z: Wszyscy umrzemy.
M: Jak to, to ja tez umrę?
Z: Tak, wszyscy.
M: Ale za co ja umrę? Co ja komu zrobiłem, że mam umierać?
Strach pomieszany ze smutkiem, w oczach dorosłego faceta, który nie skory jest na co dzień do łez, wywołał dośc duże wrażenie.
Nie trudno mi uwierzyć, że ludzie mogli przez wieki wymyśleć projekcje o tej nadzieji, o której merss tak wzniośle pisze, bo inaczej masowe samobójstwa pokazywano by w codziennych wiadomościach.

Pytania o sens i nadzieję są niezasadne? I tak można. To nazywamy wolnością wyboru. Brak wyboru też jest wyborem...beznadziei.
Słoń odchodzi od stada i kończy żywot, pies żegna się ze swym panem i kończy żywot w samotności, zostawia swego pana w drugim pokoju. Człowiek chce, by trzymał go ktoś za rękę, czasem podchodzi pielęgniarka, chce wierzyć w sens tego, że warto było żyć. Jak nie potrafi uczepić się nadziei, nie widzi nic niestosownego w eutanazji.

Mylisz się, nie wszyscy, którzy odrzucają nadzieję, przechodzą automatycznie na stronę zwolenników aborcji, eutanazji, itd.
To co innego.
Widziałem jak wierzący ludzie odchodzą z tego świata, w ich oczach jest ten sam smutek i strach, który mają niewierzący.

W czym się mylę? Gdzie ja napisałam, że wszyscy? Napisałam, że jak ktoś utraci nadzieję, zostanie z pustką. Wie, że umiera, ale nie wierzy. To już z literatury pobożnościowej, bo nie ma dostępu do tych myśli. Bóg zakrył przed nami przyszłość.
Zło eutanazji wynika z przesłanek religijnych, więc dla niewierzącego to tylko ulga w cierpieniu, czasem tylko psychicznym.

Strach dotyczy czegoś konkretnego, wiedzą więc czego się boją. Oni też atakowani są w sposób szczególny przez Złego, który chce wpędzić ich w rozpacz a nie nabyli za życia umiejętności walki z pokusami. Osoby naprawdę wierzące umierają w spokoju wewnętrznym. Wierzą w Boże miłosierdzie i żałują za swe grzechy jak dostąpili łaski zobaczenia siebie Bożymi oczami.

Bóg zakrył przed nami wszystko, łącznie z samym sobą.
Co do nadzieji - będzie niżej.

Z punktu widzenia chorego owszem. Z punktu widzenia tego, który ma odłączyć wtyczkę, jestem skłonny wątpić w prawdziwość Twojej toerii.
Co potwierdzają również lekarze, którzy dokonują aborcji. Nie tak łatwo jest odebrać życie, nawet jeśli jest się niewierzącym.

Boją się tego, że już ich nie będzie, boją się tego, że wszystko czym się karmili okaże się ułudą.
Boją się, że juz nigdy nie zobaczą swoich dzieci, rodziców, bliskich.
Tego boją się ludzie.
Mało kto odchodzi z uśmiechem na ustach i oczami wypełnionymi po brzegi nadzieją.

Takich osób jest garstka, ale to szczególne przypadki, ludzie chodzący już za żcyia z Biblią w ręce np.

No i cały problem z wiarą jest właśnie w tym aby zmieścić się w tej garstce.
Biblijnie mówiąc: przejść przez ucho igielne.

Teraz ateiści przechodzą przez ucho igielne

Przez ucho igielne do wymarzonego NIEBYTU

może

Miriam, myślę że mnie nie zrozumiałaś.
80% (może, nie sprawdzałem) w Polsce DEKLARUJE wiarę, znacznie mniej ją PRAKTYKUJE.
A garstka umiera z ufnością że to nie koniec.

Ja to oceniam inaczej.
Religia ratuje ludzi przed rozpaczą.
Myślę, że wielu ludzi ma nadzieje na coś po śmierci.
Właśnie ja tak nie mam, ale często zazdroszczę!

Tak irracjonalnie.

Wiem

No nie wiem. Co to za ratunek dopiero po śmierci Raczej nadaje sens życiu, to bym postawił na pierwszym miejscu. Tutaj dopiero jest czego zazdrościć. Oczywiście potrafię sobie wyobrazić, że ktoś odnajduje sens życia bez religii. Tym bardziej, że wierzę, że Bóg nas szuka, wykazuje się pierwszy dobrą wolą a poza tym nic Go nie krępuje