Gdzie mogę znaleźć jakieś teologiczne myśli, lektury (proszę o ich podanie lub o własne przemyślenia), które uzasadniają to, że Bóg w swoim działaniu chce być tak mocno dyskretny i działa w ukryciu. Interesuje mnie dlaczego Bóg chce abyśmy Go stale szukali i dlaczego skazuje wielu ludzi na niepewność co do Jego istnienia. Przecież Bóg mógł (z pewnością na nieskończenie wiele sposobów) stworzyć człowieka (jako istotę ułomną=grzeszną) i wszechświat tak aby człowiek miał nieustannie pewność, że On istnieje (np. takie stałe towarzyszenie człowiekowi jak to było w raju jeszcze przed upadkiem Adama) i aby jednocześnie nie czuł się ten człowiek w żaden sposób zniewolony tą pewnością tzn. aby nadal posiadał dar wolności POMIMO swojego błądzenia/upadania.

Wówczas być może człowiek mając swoją ułomną/grzeszną naturę, ale jednocześnie wyciągając wnioski ze swego postępowania, doszedłby do przekonania, że należy cały czas być zwróconym ku Stwórcy i należy jedynie na Nim polegać. Dlaczego Bóg dla człowieka nie wybrał właśnie takiej drogi (tzn. drogi przez wnioskowanie, czyli korzystanie z daru jakim jest rozum), a postawił na totalną dyskrecję? Człowiek zatem żyje w niepewności i jedynie z rzadka CZUJE/WYDAJE mu się, że Bóg istnieje, ale pewności co do Jego istnienia to nigdy taki człowiek nie ma. Bo niby skąd miałby mieć?

To człowiek czyni sobie rzeczy takimi, by bez wątpienia służyły jemu. Bóg stwórca nie potrzebuje pośredników do tworzenia.
On ich w postaci ludzi do takich działań zaprasza.
Na tym polega wolność człowieka, na tym zaproszeniu (żadne tam prawa, nakazy, czy przymusy, których obecność w opisach P.Ś. ma charakter do precyzujący prawdę).
To niepewność nasza widzenia kim jest Bóg, ma charakter motywujący do szukania Jego. Więc też szukania nowych rozwiązań, nowych rzeczy, czyli tego co jest z kolei naszą twórczością, stwarzaniem typu Bożego. My się tak uczymy stwarzać, czy tworzyć, jak kto woli. Inaczej bylibyśmy tylko, czy aż konsumentami tego co stwarza Bóg.
Jednym zdaniem Bóg nie chce, byśmy byli ani maszyną, ani tylko konsumentem jego dzieł.
A że jest to trudem dla nas, często nawet nie do przeskoczenia, to konsekwencja stawania się kimś więcej, aniżeli tylko biernym dziełem Boga.
Myślę że to Jego ostateczne sprawdzanie nas, służy temu, byśmy wybrali czy chcemy nadal być twórcami, bądź tylko konsumentami jego dzieł.
Słuszne to działanie Boga, bo czemu by nam,miał narzucać coś tak trudnego jak tworzenie, On nasz stwórca wie to najlepiej.

Do witoldm: proszę o wyjaśnienie pierwszych dwóch zdań, bo nie wiem jak one się mają do mojego wątku.

Te dwa pierwsze zdania są wstępem przygotowującym ciebie do dalszej treści. Ot tak na wszelki wypadek, jeśli byś nie do końca rozumiał moje późniejsze wyjaśnienie. Nie znam jeszcze sposobu analizowania treści, czytanej przez ciebie. Bóg ma trochę inny sposób zachowań od ludzi, On wie i umie. My się uczymy. By więc zrozumieć Boga, trzeba patrzeć nie ludzkimi możliwościami, a Bożymi.

Nie wiem czy Bóg jest dyskretny. W przypowieści o bogaczu, który z piekła prosił o ostrzeżenie swych braci, pada odpowiedź, że nie usłuchają, choćby umarły do nich przyszedł, jak również przypomnienie, że mają proroków, Mojżesza i niech ich słuchają.
Widać, Bóg daje środki, które uznaje za wystarczające, a skoro tak uznaje, to widać wie co robi. Poza tym również my mamy się troszczyć o siebie nawzajem i brać udział w dziele zbawczym.

Hej Dominik!

Dla mnie ważnym punktem do odpowiedzi na twoje pytanie jest moment zgrzeszenia pierwszych ludzi oraz moment wygnania z raju. Wraz z nieposłuszeństwem pierwszych ludzi człowiek stracił doskonałą relację z Bogiem, dlatego przestał go tak mocno "czuć i widzieć" jak to było w raju. Chodzi o to że jednym z aspektów grzechu i i ogólnie zła jest to że nic co grzeszne nie może przebywać wokół świętości. Dlatego Bóg musiał wygonić ludzi z raju z naszego pierwotnego domu. Grzech powoduje ociężałość duszy zatracenie zdolności patrzenia duchowego i widzenia świętości, grzech jest wyborem rzeczy zmysłowych które karmią ciało a nie dusze. Dlatego Bóg mówi karą za grzech jest śmierć , śmierć duchowa albo też kojarzysz że wielu autorów psalmistów wzywa Boga modląc się : "zdejmij łuski z moich oczu panie spraw żebym przejrzał" itp. , czyli proszą o odzyskanie czucia i pragnienia rzeczy świętych. W tym aspekcie powiedziałabym że Bóg wcale nie jest niedyskretny, to człowiek od urodzenia swoimi grzechami patrzeniem zmysłowym na świat umiłowaniem świata i rzeczy jakich stworzył Bóg zdusza i tłamsi w sobie widzenie duchowe które posiada nasza dusza.
Dlatego też tak Bardzo Bóg ubolewa nad grzesznikami którzy nie chcą oczyszczać się z grzechu żyją grzesznie a potem skazują się na wieczne potępienie ponieważ nie będą w stanie po śmierci z tak ociężałymi duszami wznieść się do świętego Boga.
Dobra wiadomość jest taka że jeżeli będziesz bardzo chciał poznać Boga odzyskać relację z nim Bóg znalazł sposób aby nas oczyszczać z grzechów i zbliżać do niego. Karę za nasze grzechy według sprawiedliwości Bożej poniósł Jezus to już wiemy, ale zostają Jeszce takie "narzędzia" jak sakramenty święte, spowiedź, eucharystia i modlitwa po prostu proszenie Boga o to abyśmy przejrzeli, wzywania o pomoc ducha świętego, oraz czytanie pisma świętego. To wszystko w zależności od tego jak będziesz zawzięty spowoduje że coraz więcej rzeczy będziesz widział i rozumiał rzeczy które nie należą do tego świata ale do świata duchowego z którego pochodzimy! twoja dusza jest cząstką tego świata cząstką boskości pana Boga i ona zacznie odżywać! Jest właśnie ten jeden warunek o którym mówi Bóg " Jeżeli będziesz mnie szukał z całego serca znajdziesz mnie"
Spójrz dla przykładu na świętych oni musieli stopniami zbliżać się do Boga. Najpierw Bóg oczyszczał w nich jedną cechę potem drugą i tak następne, pozbywał ich tego i tamtego odrywał ich od rzeczy które im przeszkadzały zbliżać sie do niego. Potem zauważ dopiero po stopniowym "oczyszczaniu" wielu świętych miało nadludzkie rozumienie rzeczy duchowych mieli wiele widzeń, kontaktów z Jezusem Maryją albo zmarłymi duszami, mieli rozumienie rzeczy przyszłych i wiele innych zdolności.
Pozdrawiam.

Bóg stał się dyskretny dopiero niedawno. Przecież parę tysięcy lat temu każdą tęczę uznawano za symbol działalności Boskiej. Dla ludzi żyjących przed rozwojem nowoczesnej nauki Bóg był wszechobecny przez małe 'w'). Nie było problemem uwierzenie w jego istnienie; jedynym problemem było wierzenie w PRAWIDŁOWEGO Boga.

Dlatego też X Przykazań nakazuje tylko niewierzenie w innych bogów, nie rozważa problemu ludzi nie wierzących w nic. Taka postawa wtedy byłaby nie do zrozumienia. Oczywiście dzisiaj dorabia się, że człowiek niewierzący wierzy w "Mamonę" czy też od razu w Szatana, ale to są zabawy słowem.

Tak więc nie znajdziesz w Biblii dobrego wyjaśnienia dlaczego Bóg jest dyskretny, bo kiedy Biblia powstawała on taki w ogóle (w przeświadczeniu ówczesnych) nie był.

Ale to też oznacza, że kiedy dzisiaj słyszymy, że Bóg oczekuje od nas uwierzenia bez namacalnych dowodów to TEŻ jest nowoczesne myślenie i nie ma nic wspólnego (tak uważam) z tym jak na Boga patrzono jeszcze tysiąc lat temu. Gdybyś zapytał księdza który żył wtedy, czy mamy wierzyć w Boga bez namacalnych dowodów to pewnie by cię wyśmiał od idiotów -- bo jak można zaprzeczyć tysiącu małych cudów które się codziennie wydarzają wokół ciebie (jak na przykład wschód słońca).

Może to Ci coś pomoże: https://www.youtube.com/watch?v=cYX787PaiJs

Bóg nie jest dyskretny. On wchodzi w życie każdego człowieka z całym impetem i mocą. To my Go nie zauważamy. Często budzimy się później i żałujemy, że byliśmy takimi ślepcami.

"(Rozdział II. O objawieniu)
20. Ta sama święta Matka Kościół utrzymuje i naucza, że Boga, początek i cel wszystkich rzeczy, na pewno można poznać z rzeczy stworzonych naturalnym światłem rozumu ludzkiego, „albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła”. 21. Jednakże spodobało się Jego mądrości i dobroci inną, nadprzyrodzoną drogą objawić rodzajowi ludzkiemu siebie i odwieczne postanowienia swej woli, zgodnie ze słowami Apostoła: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna”.
22. Temu objawieniu Bożemu należy wprawdzie przyznać, że to, co w sprawach Bożych samo przez się nie jest niedostępne dla rozumu ludzkiego, także w obecnym położeniu rodzaju ludzkiego może być poznane przez wszystkich bez trudności, z niezachwianą pewnością i bez domieszki jakiegokolwiek błędu.
(...)
(Rozdział IV. O wierze i rozumie)
43. Kościół zgadzał się i nieprzerwanie się zgadza również na to, że istnieje dwojaki porządek poznawczy, różniący się nie tylko zasadą, ale i przedmiotem: zasadą, ponieważ w jednym z nich poznajemy przy pomocy naturalnego rozumu, a w drugim - przy pomocy wiary Bożej; przedmiotem zaś, ponieważ oprócz tego, czego może dosięgnąć naturalny rozum, podawane nam są do wierzenia tajemnice ukryte w Bogu, których nie można poznać inaczej, jak tylko dzięki Bożemu objawieniu. 44. Przeto Apostoł, który poświadcza, że poganie poznają Boga „przez Jego dzieła”, rozprawiając jednak o łasce i prawdzie, które „przyszły przez Jezusa Chrystusa”, oświadcza: „głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata”. „Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości samego Boga”. I sam Jednorodzony uwielbia Ojca za to, że „zakrył te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawił je prostaczkom”.
45. Wprawdzie rozum, oświecony wiarą, skrzętnie, pobożnie i z umiarem, dzięki Bożemu darowi, zdobywa jakieś, choć bardzo owocne, rozumienie tajemnic już to z tych [rzeczy], które w sposób naturalny poznaje przez analogię, już to z wzajemnej więzi między samymi tajemnicami oraz z [więzi z] ostatecznym celem człowieka, nigdy jednak nie potrafi osiągnąć takiego ich przejrzenia, jak prawd, które stanowią jego właściwy przedmiot. 46. Boże bowiem tajemnice, z samej natury swojej w tak wielkim stopniu wykraczają poza stworzony umysł, że choć przekazane przez Objawienie i przyjęte przez wiarę, to jednak nadal są ukryte za zasłoną wiary i pozostają ogarnięte niejako mgłą, dopóki podczas tego śmiertelnego życia „pielgrzymujemy z dala od Pana, bowiem pielgrzymujemy w wierze, a nie w widzeniu”."
(Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej Dei Filius)
(39) Starłem ich, nie mogli się podnieść, upadli pod moje stopy.
(40) Mocą mnie przepasujesz do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną,
(41) zmuszasz wrogów moich do ucieczki, a wytracasz tych, co mnie nienawidzą.
(42) Wołają - lecz nie ma wybawcy; do Pana - lecz im nie odpowiada.
(43) Jak proch na wietrze ich rozrzucę, zdepczę jak błoto uliczne.
(Psalmów 18:39-43)

(2) Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku.
(3) Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz, wołam i nocą, a nie zaznaję pokoju.
(Psalmów 22:2-3)

(23) Lecz to przez wzgląd na Ciebie ciągle nas mordują, mają nas za owce na rzeź przeznaczone.
(24) Ocknij się! Dlaczego śpisz, Panie? Przebudź się! Nie odrzucaj na zawsze!
(25) Dlaczego ukrywasz Twoje oblicze? Zapominasz o nędzy i ucisku naszym?
(26) Albowiem dusza nasza pogrążyła się w prochu, a ciało do ziemi.
(27) Powstań, przyjdź nam na pomoc i wyzwól nas przez swą łaskawość!
(Psalmów 44:23-27)

"(Rozdział III. O wierze)
28. Skoro w pełni uzależniony jest od Boga, jako od swego stworzyciela i Pana, a rozum stworzony całkowicie podlega prawdzie nie stworzonej, winniśmy Bogu, który się objawia, okazać posłuszeństwo umysłu i woli w wierze. 29. Kościół katolicki wyznaje, iż ta wiara, początkiem zbawienia ludzkiego, jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą wierzymy, pod wpływem natchnienia i z pomocą łaski Bożej, że prawdą jest to, co Bóg objawił. Wierzymy zaś tak nie z powodu wewnętrznej prawdziwości tych rzeczy, którą moglibyśmy poznać za sprawą naturalnego światła rozumu, ale wierzymy uznając autorytet objawiającego Boga, który nie może się mylić, ani wprowadzać w błąd. Apostoł świadczy, że „wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tej rzeczywistości, której nie widzimy”
30. Niemniej jednak, aby posłuszeństwo naszej wiary pozostawało w zgodzie z rozumem, dla poparcia swego Objawienia Bóg raczył połączyć z wewnętrznymi pomocami Ducha Świętego zewnętrzne argumenty, którymi są dzieła Boże, przede wszystkim cuda i proroctwa, które - choć wybitnie pokazują wszechmoc i nieskończoną wiedzę Boga - są najpewniejszymi znakami Bożego objawienia i odpowiadają zdolności rozumienia wszystkich [ludzi]. 31. Zarówno Mojżesz, jak i prorocy, a zwłaszcza Chrystus Pan dokonali wiele najwyraźniejszych cudów oraz wypowiadali proroctwa. Z kolei o apostołach czytamy, że: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał ich naukę znakami, które jej towarzyszyły”. Napisane jest również: „Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu”.
32. Chociaż bowiem posłuszeństwo wiary w żadnej mierze nie jest ślepym poruszeniem duszy, to jednak nikt nie może przyjąć przepowiadania Ewangelii, tak jak to jest konieczne do zbawienia, „bez oświecenia i natchnienia od Ducha Świętego, który daje wszystkim radość przyjęcia prawdy i uwierzenia jej”. 33. Dlatego wiara sama w sobie, nawet gdyby nie działała przez miłość, jest darem Boga, natomiast akt wiary jest działaniem odnoszącym się do zbawienia, przez które człowiek wyraża dobrowolne posłuszeństwo wobec Boga, zgadzając się i współpracując z Jego łaską, choć mógłby się jej przeciwstawić.
39. Dlatego [Kościół] jest jakby znakiem podniesionym dla narodów, zaprasza do siebie tych, którzy jeszcze nie uwierzyli, a synów swoich utwierdza [w tym], że wiara, którą wyznają, opiera się na trwałym fundamencie. 40. Do tego świadectwa dołącza się skuteczne wsparcie mocy z wysoka. Najłaskawszy Pan pobudza bowiem i wspiera swą łaską także błądzących, aby mogli dojść do poznania prawdy, tych zaś, których przeniósł z ciemności do przedziwnego swego światła, umacnia swoją łaską, aby w tym świetle wytrwali, nie opuszczając ich, jeżeli sam nie zostanie opuszczony.
(...)
(KANONY)
II. O objawieniu
Kan. 1. Gdyby ktoś mówił, że jednego i prawdziwego Boga, Stwórcę i Pana naszego, nie można
poznać ze stworzeń w sposób pewny z pomocą naturalnego światła rozumu ludzkiego - niech będzie wyklęty.
Kan. 3. Gdyby ktoś mówił, że człowiek nie może być wyniesiony przez Boga do poznania i doskonałości, które wykraczają poza naturalne [poznanie i doskonałość], ale że w ciągłym postępie człowiek może i powinien z własnych sił dojść w końcu do posiadania wszelkiej prawdy i dobra - niech będzie wyklęty.

III. O wierze
Kan. 3. Gdyby ktoś mówił, że Objawienie Boże nie może uzyskać wiarygodności za sprawą zewnętrznych znaków, i dlatego kierować ku wierze powinno ludzi wyłącznie ich własne doświadczenie wewnętrzne, czy też prywatne natchnienie - niech będzie wyklęty.
Kan. 4. Gdyby ktoś mówił, a) że cuda nie są wcale możliwe, a zatem wszystkie opowiadania o cudach, nawet te zawarte w Piśmie Świętym, trzeba uznać za baśnie i mity;
b) albo że cudów nigdy nie można poznać w sposób pewny, ani że na ich podstawie nie można w należyty sposób wykazać Bożego pochodzenia chrześcijańskiej religii - niech będzie wyklęty."
(Dei Filius)

Żyje w niepewności, dopóki nie będzie chciał całym sercem i umysłem poznawać Boga. Wtedy Bóg daje siłę. Prawdą jest - musimy sami przyznać się do tego przed sobą - że często nie chcemy poznawać Boga, bo boimy się konsekwencji. Boimy się, że będziemy musieli zmienić swoje życie, jeżeli przyjmiemy łaskę wiary. A jeśli nie chcemy łaski Bożej, to jej nie dostaniemy.

Dlatego też wielu nawraca się w czasie kryzysów życiowych, bo już nic nie mają do stracenia.