Czy Bóg ma poczucie winy ?

My mamy, a pamietajmy, ze zostalismy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga.

Ależ pamiętamy. Zostaliśmy stworzeni na Jego podobieństwo nie znaczy że jesteśmy klonami Boga

Czy Bóg chodzi w butach?

My chodzimy, a pamiętajmy, ze zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga.

Oczywiście, że Jezus, będący Bogiem, chodził w butach...

Poza tym zawsze myślałem, że w tym stworzeniu na obraz i podobieństwo chodzi o podobieństwo ducha - świadomość ludzka jest z grubsza podobna do boskiej choć nie tak doskonała. A poczucie winy i sumienie to istotne cechy tejże świadomości. Czy Bóg wykazuje takowe cechy?

Mozliwe są dwie odpowiedzi:

- tak
- nie

Załoze, ze pozostali, ktorzy nie wybierają jednej z powyzszych odpowiedzi po prostu nie wiedza lub nie chcą publicznie zaprezentować swojego zdania.

Oho, coś mam przeczucie że komuś tu chyba wydaje się, że ma jakiegoś asa w rękawie. Na wszelki wypadek radzę nie brać się za Biblię jak się nie ma o niej pojęcia.

Zadałem proste pytanie. Pozostając w konwencji Twojej wypowiedzi rzekłbym, ze as leży na stole.

No właśnie - proste pytanko... U ludzi bardzo cenimy takie cechy jak rozwinięte poczucie odpowiedzialności, nieustanna analiza własnego postępowania, poczuwanie się do winy, gdy coś nie wyjdzie itp. Czy te, tak cenione cechy, wykazuje także Bóg, do którego przecież mamy być podobni?

Poczucie winy jest cechą przynależną psychice, nie duchowości. W duchowości mówimy o grzechu a więc przekroczeniu praw moralnych i żalu za niego, wiąże się to z nadzieją na podniesienie się. Poczucie winy zamyka człowieka w rozpamiętywaniu i wstydzie. Wstyd to przejaw pychy. Chciałbym być inny, czuję się upokorzony.
Dojdziemy zaraz do tego, że Bóg jest grzesznikiem i pyszałkiem.
Kolejna próba antropomorfizowania Boga.

Powiedz, że to taki mały żarcik...

Nie chcę wchodzić w rolę merss, ale podkreślony fragment połączony z "nieustanną analizą własnego postępowania" to chyba zdrowy objaw nie jest. Myślę, że zdrowy człowiek poczucie winy ma, kiedy coś (pisząc kolokwialnie) schrzani, kiedy zawini, kiedy przyczyna "porażki" leży w nim i oceniając racjonalnie mógł temu złemu zdarzeniu zaradzić (wiedza, możliwości, umiejętności). Wierząca osoba raczej takiego postępowania Bogu nie przypisze. Natomiast dla ateisty to raczej dywagacje akademickie.

Czyzbysmy byli kroczek blizej odpowiedzi ?

Zakladając ze Bóg nie ma psychiki, to odpowiedź jest prosta - nie ma poczucia winy.

Teraz pytanie brzmi: Czy Bóg posiada psychike ?

Odpowiedź negatywna konczy temat.

Ateista też ma poczucie winy jak coś schrzani. Czuje się podle, jest mu wstyd, martwi się, że kiepsko wypadł przed innymi, będą się z niego śmiać, wytykać palcami. Jak ja mogłem tak głupio postąpić? To sprawa naszego wyobrażenia o sobie, ego. W tym przypadku nie akceptujemy siebie.
Osoba bez kompleksów powinna przypisać sobie prawo do popełniania błędów. Trudno, głupio postąpiłem - mądry zrozumie, głupi zawsze znajdzie powód do krytykowania. Oddzieliłam poczucie winy od grzechu, bo ono dotyczy psychiki każdego człowieka (wierzącego i niewierzącego).

Nieustanne analizowanie siebie zdrowe nie jest, oznacza skupianie się jedynie na sobie. Działając, popełniamy błędy. To nauka i zdobywanie doświadczeń. Kolejny błąd popełnimy w nowej sytuacji, dawna dostarczyła odpowiedzi.

Zwalanie winy na zewnątrz to mechanizm obronny. Nie jestem winien ja, ale Bóg, że powołał mnie takiego jakim jestem/powołal ludzi do istnienia. Jestem rozgrzeszony, winny odnaleziony! Nic nie muszę. Gdyby mnie nie było, problem, by nie zaistniał.

Trzeba dodac, ze poczucie winy jest jednym z bardzo silnych destruktyenych uczyc i czesto bardzo sie maskuje np roznymi chorobami jakby to prosciej powiedziec czlowiek kaze samego siebie.Po tym karaniu albo wyzdrowieje zostanie zbawiony albo umrze smiercia meczenska, tzn komoletnie sie wyeliminuje cos na wzor nie szukam Ciebie tracisz czad.Zwalanie winy jest zle gdyz nic nie zmienia jest to stanie w miejscu, udrzazniecie w problemie nie rozwiazanie go, niektorzy mowia, ze to my sami jestesmy winny wszystkiego zla ktore nas spotyka, ze gdyby nie my nie pobito by nas nie obrazono, prawda tez jest, ze psy szczekaja tam gdzie moga ale czy nie jest to czasem ukryty masohizm?

A mnie ciekawi jeszcze jedna rzecz.
Chciałem założyć nowy wątek, ale myślę, że można się tutaj z tym podczepić.
Czy Bóg ma poczucie humoru?
To pytanie nasunęło mi się również czytając to forum.
Tutaj humoru jak na lekarstwo, za to powagi, patosu i atmosfery dramatu, aż nadto.
Dlaczego tak jest?
W Biblii chyba również nie uświadczymy roześmianego Jezusa?
Czy to coś złego się śmiać?

Poczucie humoru Boga opisano w Biblii.