E tam, literówki i ortografia to (do pewnego poziomu naturalnie) w gruncie rzeczy pryszcz. Ale za olewanie wytycznych wydawnictwa dotyczących formatowania tekstu i schematu układania bibliografii powinny grozić ciężkie roboty na Syberii... albo konieczność wyręczenia redaktora w ujednolicaniu 20 całkowicie różnie sformatowanych tekstów i odmiennie ułożonych opisów bibliograficznych. Ech...

Mój dylemat na dziś: jak długo wytrzyma wieżyczka ułożona z 10 książek na mało stabilnym stoliku, obok której znajduje się druga wieżyczka zbudowana z płyt, a także ile czasu zajmie mi opanowanie (i ratowanie) elementów tworzących owe wieżyczki, jeśli runą w momencie, gdy będzie obok nich stał kubek z kawą?

Czas ratowania (t) bedzie wprost proporcjonalny do promienia (r) utworzonego przez rozlana kawe, przy zalozeniu, ze byla to kawa czarna, slodzona.

Coś z zupełnie innej beczki. Jakie znacie słowo, które nadałoby prozie poetyckości, klimatu, stylu etc.? Moim typem jest "bluszcz". Np.: "... siedzieli na ganku porośniętym bluszczem".

Jakoś zawsze ten "bluszcz" ładnie mi się komponował. Roślina taka sobie:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Bluszcz
... ale słowo ma ładny wydźwięk.

Z praktyki wynika że kawa wyleje się na klawiaturę, a wieżyczki z płyt są wbrew pozorom stabilne pod warunkiem że stoją gęsto i nie przekraczasz ilości 30 płyt(w pudełkach) w każdej wieżyczce.



Wolę „brzask”, nie jest taki szeleszczący i nie pnie się jak jakiś „bluszcz”.

Nie pomogłeś mi, doktorku. Piję kawę białą... Myślę że w związku z tym trzeba będzie jeszcze wziąć pod uwagę, czy do kawy dodałam mleko z woreczka czy z kartonu oraz ile dni pozostało do daty ważności... A także czy w momencie katastrofy w moim pokju znajdzie się pewna przeurocza psina, która uważa, że sterta makulatury to wymarzone miejsce na drzemkę

Art, pocieszyłeś mnie. Moja klawatura już nie takie rzeczy przeżyła...


Dzudzu, bluszcz kojarzy mi się ze Słowackim. Swego czasu krytyka mu docinała, że miał "bluszczową naturę". Wprawdzie sens tego sformułowania jest mało pozytywny (chodzi o rzekomą niesamodzielność i wtórność wieszcza), niemniej daje bluszczowi dodatkowy kontekst poetycki...

Maja:
A nie możesz po prostu zdjąć kubek z kawą, z tego nieszczęsnego stoliczka? Po co ryzykować?

Mój dylemat na dziś:

Jaki by tu mieć dylemat? Czy trywialny, czy głeboko intelektualny, sięgający aż do najgłębszych pokładów ludzkiego jestestwa.

Swan

Lepiej intelektualny. Przynajmniej dla sprawienia pozoru człowieka mądrego. Ludzie (kobiety również!) takich bardziej szanują.

Mnie się zawsze podobały słowa takie jak: "baśń" (i pochodne: "baśniowo", etc), "wrzeciono", "kunszt", "konszachty"... i wiele innych.

Ech, dzudzu, wczuj się w nastrój. Spędzam przy kompie kilka godzin dziennie, gdy wracam do domu, koję nerwy na "katoliku", w międzyczasie robiąc okłady na oczy (nie licząc wtrętów z przyjaciółmi w roli głównej, zazwyczaj rozgrywających się miejscach ciekawszych niż mój pokój ). W tym wszystkim widok kubka z kawą obok piramidki książek stanowi małe, acz wydajne źródełko adrenaliny i intelektualnego namysłu (bo wszak muszę wynaleźć jakiś powód, żeby kontemplować niestabilną stertę książek i stojącą obok nich kawę, zamiast stertę zlikwidować, książki ułożyć, a kawę spokojnie wypić ).


A co do dylematu Swana - wszystko zależy od usposobienia. Mówiąc szczerze, jestem nieco zmęczona roztrząsaniem spraw ostatecznych i granicznych, co objawia się m. in. wzmożonym zainteresowaniem takimi przedmiotami, jak mój kubek z kawą... pardon, aktualnie z herbatą. A jeśli ktoś z tego powodu uważa mnie za istotę mało intelektualną - nie będę mu udowadniać uczenie, że się myli i niedocenia mej skromnej osoby. Zamiast tego wolę się chwilowo rozkoszować smakiem gorącego naparu z miodem i cytrynką, czytając zarazem wzniosłe owoce Waszych refleksji nad sensem tego świata. Zaraz, jak to szło? Niech inni się za łby wodzą, a ja się dziwuję.

Mieć takie watpliwości, to jakby automatycznie wybrać "drugą" opcję. Zresztą jestem zbyt zmęczony, by głębiej się nad tym zastanawiać, deszczowa jesień to dla mnie okres letargu umysłowego, głębszego niż w innych porach

Zawsze mnie zastanawiało:

Czemu najbardziej namiętne pocałunki muszą "się dziać" w intensywnym letnim deszczu? Dlaczego każda miłość potrzebuje jakichś zewnętrznych przeszkód na swej drodze by mogła być naprawdę namiętna (romeo i julia, tristan i izlolda, ci ... jak im tam z titanica etc.)?

Teraz najważniejsze: co dzieje się z tymi wszystkimi parami po ślubie?

Mój Boże, jakbym czytał bloga czternastolatki....

Ja niestety nie wiem co wypisują czternastolatki w swoich blogach, gdyż nie zwykłem takowych czytywać. Tym niemniej dzięki za info Recht.

To są "MYŚLI NIEPOWIĄZANE". Czyli coś w sumie bardzo bliskiego tfurczości Juliusza Evoli. Tyle, ze dużo przyjemniej się to czyta niż wyżej wzmiankowanego ałtora.