No tak, mogliśmy kłócić się o definicje i tu mogę ustąpić, jeśli się myliłam. Ale denerwowało mnie Twoje stanowisko wobec pewnych rzeczy. Twoja ocena pewnych zjawisk. Wydałeś mi się pyszny.
Myślę, że nie ma co do tego wracać.

O definicje się kłóci wtedy gdy nie ma ich w słownikach, encyklopediach itp. W tym przypadku takie definicje były, moje poglądy były jedynie logicznymi wnioskami na jej podstawie. To, że ciebie coś denerwuje nie usprawiedliwia kierowania się w dyskusji emocjami, ale przynajmniej się przyznałaś.
Tak, nadal jestem przekonany o tym, że mam rację i w przeciwieństwie do ciebie swoje poczucie posiadania racji opieram na wiedzy i logice a nie emocjach związanych z tym jak oceniam inne osoby. Jeśli "nie ma co do tego wracać" to przestań wyciągać wątek tamtej dyskusji w różnych tematach i chwalić się czego ty tam nie udowodniłaś.

Sprawa profanacji niech już pozostanie sprawą kościoła. Ale to, jak to oceniać, skoro nikt o tym nie wie, i czy należy zawsze wykazywać się tego rodzaju służalczym poszanowaniem świętych artefaktów ludzi, którzy sami je bezczeszczą, jest sprawa indywidualną. Drażni mnie to, że narzucasz komuś swój punkt widzenia.
Ponad to pisałam o wielu innych rzeczach, ale Ty mnie zignorowałeś. Skoro nadal oceniasz wewnętrzną postawę, to po cholerę kontynuujesz tę gadkę?

Wszystko, co miałam do napisania w tamtym temacie, już napisałam.
A Tobie radzę zerwać z glupawym zwyczajem stosowania wycieczek osobistych.

Najpierw usuń belkę ze swojego oka, a dopiero potem komentuj drzazgi w cudzych.
Zignorowałem cię jak pisałaś o wielu innych rzeczach... Oj niedobry ja, że się bezczelnie trzymałem tematu zamiast pisać "o wielu innych rzeczach".

Idziesz w zaparte. Nie umiesz przegrywać.
Zignorowałeś mnie, bo nie podobał Ci się powtarzany przeze mnie argument o idiotyzmie oceniania postawy wewnętrznej.
Myślę, że dalsza polemika z Tobą nie będzie zbyt owocna. Wymyślasz głupie zarzuty (sugerujesz, że ja się tematu nie trzymałam), uparcie obstajesz przy swoim subiektywnym postrzeganiu świata.

Tia, "nie wolno oceniać postawy wewnętrznej" i "ocenianie postawy wewnętrznej jest idiotyczne" to rzeczywiście argumenty ze szczerego złota. Równie sensowne co twoje czytanie w moich myślach i obwieszczanie jakie moje myśli lub uczucia były przyczyną moich działań.

Pewnie, to święty mikołaj pisał "o wielu innych rzeczach" i sam to przyznał później.

I to pisze osoba głosząca relatywność wszystkiego. Zarzucasz mi trwanie przy subiektywnych poglądach, głosząc jednocześnie że poglądy wszystkich są subiektywne. Zero w tym logiki.

Jak czegoś nie rozumiesz, to zapytaj.



OK, ja to uważam za idiotyczne i dlatego Twój sąd nad Swanem ma dla mnie posmak absurdu.
Stąd, m.in., niechęć do dalszej kłótni.




Te "wiele rzeczy" to inne argumenty, które miały poprzeć moją rację w omawianej kwestii.




Chodzi o to, że nie chcesz przyjąć tego relatywizmu do wiadomości.

Poglądy możesz mieć jakiekolwiek, ale nie są one wystarczająco silną przeciwwagą dla czyichś argumentów.
Oczywiście Ty możesz uznać moje argumenty za nonsensowne.


No, koniec tematu. Pozostańmy przy swoich opiniach.

Którą ciągnęłaś przez kilka stron. Taaa...

Bynajmniej. Cały problem w tym, że ty nie rozumiesz iż przy pomocy ustalonych dla całego społeczeństwa definicji i obiektywnej logiki można formułować obiektywne oceny zdarzeń oraz postaw.

A ty się jeszcze nie zorientowałaś, że ja argumentuję w oparciu o definicje i logikę, a nie własne poglądy?

I kto tu "uparcie obstaje przy swoim subiektywnym postrzeganiu świata"?

Kto tu co ciągnie, to już nie powiem...




Po pierwsze: Nie da się ustalić definicji abstrakcji dla całego społeczeństwa.
Po drugie: Definicje mogą się zmieniać.
Po trzecie: Tak naprawdę chodziło mi o to, że nawet jeśli dla kogoś coś jest profanacją, to mnie nie musi to obchodzić. Nie muszę uważać swojego postępku za zły.




Ty nie potrafisz nawet czytać ze zrozumieniem, a co dopiero logicznie myśleć. Twoje wycieczki osobiste i osądzanie Swana - jego rzekomo niemoralnego postępowania - sa jak najbardziej wyłącznie Twoimi poglądami.




Ja nie narzucam nikomu swojego punktu widzenia. Jeśli ja uznam coś za chamstwo, to Ty niekoniecznie musisz się ze mną zgadzać.

Zauważyłam, że, podobnie jak Dzudzu, usiłujesz czasami wmusić ludziom swój punkt widzenia jako jedyny logiczny. Otóż tak się nie da. Wszelkie oceny są subiektywne. Sama muszę sobie o tym cały czas przypominać.

Kira:

Nigdy nie zrozumiesz, że dyskusja, jest wtedy sensowna, gdy rości sobie prawo do pewnej obiektywizacji. Wyszukiwania pewnych uniwersalizmów, które dają punkt odniesienia do dyskusji. Bez tego dyskusja z miana polemiki przekształca się w serię monologów.

Dlatego to:

.. jest nonsensem, którego już nie mam siły prostować; a to:


.. wieloznacznoą mową trawą. Bo jeśli znaczy to, że myślenie jest procesem subiektywnym, to jest to truizm.

Jeśli jednak zdefinować pochodną myślania, a więc ocenę to sąd ten jest nieuprawniony. Ocena bowiem, czerpiąc ze wspólnych przesłanek i uniwersaliów może podlegać procesowi obiektywizacji. Staje się tym samym intersubiektywna, a jeśli odnosi się do ściśle sprecyzowanego systemu aksjomatów (jak np. w matematyce) to można nawet powiedzieć, że może być obiektywna (mimo, że absolutna obiektywność chyba nie istnieje).

Ja tak to piszę co jakiś czas, bez nadziei, że zrozumiesz. Ale co mi tam ...

Dzudzu, tworzysz sobie własny świat i wściekasz się, że inni nie chcą w nim zamieszkać. Opanuj się, człowieku. Rozumiem Twój punkt widzenia, ale Ty uparcie nie chcesz pojąć mojego.
Obiektywizacja świata może polegać jedynie na tymczasowym porozumieniu w paru określonych kwestiach. To chyba ustaliliśmy, prawda?
Co do "moralności intersubiektywnej", to zgadzam się, istnieje, ale jeśli jakaś jednostka się wyłamuje, to jak ją przekonasz, że nie ma racji?

Podam przykład: Jeżeli stworzysz sobie swoją własną religię i uznasz, że masz prawo składać bogom ofiarę z psów, co wszyscy Twoi sąsiedzi będą mocno popierać, a ja przyjdę do Twojego domu, ocalę psa, którego właśnie miałbyś zabić i zabiję ze złości całą Twoją rodzinę, to kto ma prawo mnie osądzać? W moim mniemaniu: Ty, ja sama siebie i wszyscy inni. Z tym że dla mnie mój osąd będzie najważniejszy. A Ty byś pewnie powiedział, że tylko Ty masz prawo mnie oceniać.

I tak i nie. Czym jest te "parę określonych kwestii"? Może się okazać, że niewiele jest pojęć i racji, których nie da się obiektywizować. Problem polega na tym, że ty unikasz jakiejkolwiek obiektywizacji (w myśl bzdurnie pojętego relatywizmu).


Nie muszę jej przekonywać. Są jednak punkty węższe i szersze punkty widzenia. Subiektywność jest najwęższym z możliwych punktów widzenia, ponieważ li tylko indywidualnym. Nie interesują mnie oceny subiektywne, jeśli nie roszczą sobie prawa do jakiejś prawdy uniwersalnej.


Oceniać może każdy, ale najbardziej miarodajny osąd danego czynu moralnego będzie musiał uzględnić jak najszersze spektrum przesłanek. Jeśli nie złożenie ofiary z psa miałoby doprowadzić do śmierci 50 ludzi to Twoja interwencja, która doprowadzi do uwolnienia psa przyniesie wiele potworności. Itd. itp.

Mnie tu nie chodzi o to kto ma rację. Bo ocen moralnych nie formułuje się na zasadzie prawda/fałsz. Mnie jedynie chodzi o uwolnienie Twej świadomości od sprowadzania wszystkiego do sfery subiektywnej. Dyskusja na tej płaszczyźnie mnie nie interesuje.


Ja Ciebie też kiciuś.

Ojej, bzdurnie pojętego! Chyba w Twoim mniemaniu.




To masz kłopot, bo dla mnie takie roszczenia są idiotyczne.




Taaa, i trzeba by jeszcze uwzględnić dwie kwestie:
a) czy ludzie są więcej warci niż zwierzęta
b) czy ci ludzie są więcej warci niż ten pies




Znaczy się - chcesz mnie uformować podług swojego widzimisię.