Na cierpienie niewielki jest wpływ tak naprawdę nas samych. Teraz ojciec ma dodatkowo zapalenie płuc. Także po cierpimy wszyscy po trochu. Ja może najmniej, bo dwa tygodnie w domu samemu to nie to samo. A jednak nawet na sali szpitalnej kiedy leżałem i wiedziałem, że czeka mnie skomplikowana operacja czułem się lepiej, bo nie martwiłem się swoim cierpieniem. A bólu po operacji było bardzo dużo. Teraz nic nie mogę, martwię się o mamę, tatę, zakaz odwiedzin, ciężko się czegoś dowiedzieć. I jestem niejako w tym sam. Oczywiście jest przyjaciel, siostry, ciocia, znajomy, ale to nie to samo. Wydaje mi się, że cierpię bo ich nie mogę zobaczyć i może nigdy nie zobaczę, po prostu lęk i strach o ich życie, zdrowie. O siebie tak się nie bałem, po prostu z tym się oswoiłem. Z drugą osobą nie jest tak łatwo... Niestety

https://www.dyskusje.katolik.pl/viewtopic.php?p=926308#p926308
Wyżej podałam, że mamy różne rodzaje cierpień. Jezus nie tłumaczył czym jest cierpienie czy miłość. On to czynił. Kochał, więc i współcierpiał. Nie można cierpienia oddzielić od miłości dobrze rozumianej ani od wiary.
Tak widzialam tytuł wątku. Cierpienie rodzi powinność, czyli postawę wobec niego, zarówno wobec siebie lub innych. Jedyną płodną jest pomoc w wyjściu z niego lub pomoc w towarzyszeniu, ulżeniu cierpienia. Nie da się sensu cierpienia zobaczyć od strony niewierzacego.
Dlaczego mam cierpieć za innych jest zapytaniem infantylnym i dalekim od miłości, odrealnionym. Pan Jezus urodził się w czasach niewoli, w ubóstwie i wskazał kim ma być człowiek w trudnych dla niego okolicznościach. Nie wskazywał postaw ucieczki, ale życia godnego mimo trudności. To inne myślenie, myślenie dalekie od widzenia tylko własnego dobra. O. Kolbe podjął cierpienie zamiast innego człowieka w potem pomagał innym w zachowaniu godności w celi śmierci. Odczytywał to jako powinność. Podał swoją tożasmość tam, gdzie tożsamość tworzył numer obozowy. Jego tożsamością było kapłaństwo katolickie. Wszyscy inni przedstawiali się jako numery obozowe. Numer chce przetrwać, jest uprzedmiotowiony; człowiek czuje powinność i dzieli się swoim chlebem, i odbiera porody kobiet jak S.Leszczyńska.

Kilka postów wyżej skrytykowałam ciebie, że radzisz komuś modlitwy. Widziałam jednak chęć pomocy, czyli postawę powinności. Tam też ciebie dostrzegam, czujesz powinność. Czasem człowiek chce pomóc jak potrafi, bo widzi cierpienie drugiego...jakiś plasterek podać by go mniej bolało. Dziecko podaje innemu cukierka, odwraca jego uwagę gdy widzi płacz i oby tego nie zniszczyć w człowieku. To jest postawa ludzka a nie widzieć tylko koniec swego nosa...a co mnie obchodzą inni. Takie jednak osoby są bardzo wrażliwe, jeśli ktoś je tak samo potraktuje. To droga ku totalnej samotności i do pustki wewnętrznej. Nie zbuduje się dobrze funkcjonującej wspólnoty z takich ludzi.

Zarzekamy się, że czegoś nie zniesiemy, ale to nieprawda. Zniesiemy. Chodzi po prostu o to, że tego nie chcemy. I nic dziwnego – kto by chciał…? Mamy wrażenie, że życie jest przeciwko nam. Ale przecież my sami też należymy do życia, nasze istnienie wpisuje się w jego nurt. Nie możemy stawiać się po drugiej stronie barykady, to nonsens. Życie po prostu dość obcesowo obchodzi się z naszym przeświadczeniem, że rzeczywistość powinna dopasować się do naszych fantazji.

Nasze fantazje, złudzenia i pobożne życzenia są na straconej pozycji. Życie nie spełnia rozkazów, nie stosuje się do poleceń. Możemy niekiedy mieć wrażenie, że sytuacje, w jakich życie nas stawia, są za trudne, przerastają nas. Że to więcej, niż moglibyśmy znieść. Mylimy się. Prawda jest taka, że nasze złudzenia nie są w stanie wytrzymać naporu życia, które podkopuje je, osłabia i niszczy każdego dnia. I bardzo dobrze. Kiedy złudzenia rozsypują się w proch, panikujemy. Wydaje nam się, że zostaliśmy zniszczeni, ale tak nie jest. Po prostu omyłkowo braliśmy wymyślone przez nas fantazje za podstawę naszego istnienia. Tymczasem one rozwiewają się i znikają jak sen, a my nadal trwamy. (…)

Jeśli przyjmiemy życie takim, jakie jest, nie unikniemy bólu. Bo życie na pewno nam go nie oszczędzi. Odbierze nam wszystko, co mamy, i każdego, kogo kochamy – w momencie śmierci albo wcześniej. Ale nie musimy tkwić w sytuacji, która tylko potęguje cierpienie. Kiedy dzieje się coś, co łamie nam serce, uruchamiamy mechanizmy obronne. Niestety, są to kłamstwa, którym pozwalamy sobą zawładnąć, żeby uśmierzyć ból, jaki zadało nam życie. Grzęźniemy w tych kłamstwach, nie zdając sobie sprawy, że stają się one przyczyną naszego chronicznego cierpienia. Zatruci kłamstwem, nie dostrzegamy rzeczywistości i ignorujemy uczucia, jakie przynosi życie: „Nie jestem wściekły, tylko rozczarowany”, „Nie ogarniam tego”, „To jakieś nieporozumienie”. Niestety, strategie, które stosujemy, nie są niezniszczalne. Życie powoli toruje sobie drogę przez mur zaprzeczeń. (…)

Możemy rozkazywać, ile chcemy, wszechświat nie zwróci na to najmniejszej uwagi. Życie płynie własnym nurtem, a nie wyznaczoną przez nas drogą, i bez trudu zmywa wszystkie stworzone przez nas iluzje. Jeśli oczekujemy, że zamiast po prostu płynąć, życie zacznie spełniać nasze życzenia, nic dziwnego, że niebawem poczujemy się pokrzywdzeni. Uznamy, że życie traktuje nas niesprawiedliwie, tymczasem to my sami wpędzamy się w cierpienie. (…) Nikt z nas nigdy nie zdoła kontrolować rzeczywistości, a ona nigdy nie wygląda tak, jak wizje, które tworzymy w wyobraźni. Możemy przepędzić nasze złudzenia na cztery wiatry i zacząć żyć w harmonii z tym, co rzeczywiście istnieje. Dopóki się na to nie zdecydujemy, będzie towarzyszyć nam cierpienie. Być może usłyszymy jego cichy szept: „Zgubiłeś się w świecie fantazji. Czas wrócić do domu”. (…)

Przeważnie zamiast zmierzyć się z niewygodną prawdą, wolimy wypchnąć ją w niebyt. (…) Zdrowienie zaczyna się w chwili, gdy zaakceptujemy naszą osobowość niezależnie od tego, jak bardzo jest zwichrowana i zepsuta. (…) Wobec życia zawsze będziemy bezbronni, to jedna z cech człowieczeństwa. Nie pomożemy sobie, jeśli będziemy próbować stłamsić człowieczeństwo w nas samych. Trzeba nam je przyjąć, a jest to możliwe tylko wtedy, gdy zaakceptujemy je też u innych. Jeśli nie chcę widzieć w tobie człowieczeństwa, czyż nie potępiam czegoś w samym sobie? Twoje wady są lustrem, w którym się przeglądam. Czy gdy wejrzę głęboko w twoją istotę, będę w stanie pogodzić się z twymi „wadami”, czyli tym, czego tak naprawdę nie znoszę u siebie? Oboje spostrzeżemy wtedy, jak niewiele nas dzieli. Każda odpowiedź twierdząca zbliża nas do afirmacji głębi człowieczeństwa w bliźnim. Człowieczeństwa, które przecież jest też naszym udziałem. (…)

Konflikty są nieodłączną częścią naszego życia. Sami przecież czasem nie wiemy, czego chcemy, miewamy sprzeczne emocje i pragnienia. A co dopiero, kiedy musimy dogadać się z drugą osobą! Zawsze będziemy się różnić. Ja nie jestem moją żoną, a ona nie jest mną, i całe szczęście. Różnice między nami nie są problemem, który trzeba rozwiązać. Tak po prostu jest – to samo życie. (…) Czy chciałbym, żeby wszyscy się ze mną zgadzali? Tak, oczywiście. Czy jest jakakolwiek szansa, że moje życzenie się spełni? Nie, nie ma najmniejszej. Czy to bardzo źle? Nie, wręcz przeciwnie – to bardzo pożyteczne dla mojego rozwoju. Muszę wyjść poza własną sferę bezpieczeństwa, zobaczyć, kim inni są w rzeczywistości (a nie w moich fantazjach na ich temat) i nauczyć się akceptować ich takimi, jacy są. To pierwszy krok ku miłości.