A być może ten przełom życiowy nadchodzi właśnie w TEJ chwili, coś co wydawało się niemożliwe. Takie zagmatwanie i szereg myśli w jednym. Niezbadane są wyroki Boskie. Ach, i jutro do fryzjera, i odwiedziny bliskiej osoby i cały czas...naprzód, choć małymi krokami.

Coż za metafizyczne rozważania. Czlowiek mając wszystko będzie zawsze odczuwał brak. Bo tylko Bóg jest w stanien człowieka wypełnić.

Ludzie dostrzegają, ludzie dają maseczki, uśmiechają się, rozmawiamy... to jest to - fakt czucia się potrzebnym i docenianym ^^ Tak w życiu powinno być. Starsza pani wsiada do autobusu i siada obok innej, a ta: "Na inne miejsce trzeba..." Co ma babcia zrobić? Zaprosiłem "na swoje" podwójne miejsce", na co ona: "Podobno nie można" - Co tam, trzeba być CZŁOWIEKIEM, mieć ludzkie odruchy. I komunikaty w autobusach: Proszę zakrywać usta i nos - a gość bez maski jedzie i ta sama pani: "A pana to nie dotyczy?" Tutaj racja i zgoda. Trzeba odnaleźć złoty środek w umiarkowaniu, żeby nie popadać w głupią nadgorliwość i tak samo głupią "swobodę" i egoizm. I jeszcze orzełka w koronie, którego w kurtce nosiłem na sercu wczoraj zginął... Takie życie ^^

I minął rok. Dokładnie 27 maja rok temu przeszedłem bardzo poważną i skomplikowaną operację na oddziale chirurgi w klinice. Cóż to był za czas. Dzień wcześniej spowiedź, sakrament namaszczenia chorych i obawa...a potem Konfederacja nie weszła jednak do Europarlamentu, (a w nocy niby weszła xD), i nerwy, stres i ten cały babiniec: mama, ciocia, dwie siostry rodzone, dwie cioteczne...i "głupi Jaś" Żartowanie z panią pielęgniarką w drodze na salę operacyjną, pytanie pani chirurg ile % daje mi na przeżycie xD a potem do pani anestezjolog, że na pewno nie zasnę - albo się nie obudzę. I trach, 3.5 godziny, wybudzenie i pierwsze osoby - pielęgniarki, wyjeżdżam i ksiądz kapelan (bardzo dobry człowiek i mądry kapłan) i ciocia z mamą, a wcześniej siostra cioteczna macha... i wszystko pamiętam jakby to było wczoraj... Ech, sentymenty, melancholia... Czas ucieka, wieczność czeka ^^

Sentymen do choroby? Trzeba wdziecznośck za zdrowie:) może Pan Bóg Ci je dal.żebyś jrszcze dzieci odchował

Zdaje się że jest coraz gorzej: u mnie, w polityce, w rodzinach, w Kościele, w gospodarce.
Do tego ten Covid19. Na początku myślałem że to kara Boga i że będzie czymś pozytywnym w ostatecznym rozrachunku, teraz coraz bardziej wydaje się że Covid19 to raczej sprawa szatana.
I te szczepionki: choruje w Polsce kilka tysięcy ludzi a będą szczepić 38 milionów, Lekarstwo gorsze od choroby.

wyłacz telewizor to i covida w zyciu mniej bedzie. Zamiast widzieć same nagatywy to moze lepiej na koniec kazdego dnia zrobić sibie podsukowanie pozytywów i tego za co możemy być Panu Bogu wdzięczni. Poczawszy od zwykłego pieknego widoku, spiewu ptaków itd. Zacznijmy widzieć pozytywy zamiast ciaglego malkonctwa. Bo każdego dnia dostajemy tyle wspnialych darów od Pana Boga tylko ich nie dostrzegamy skupiajac sie na tym czego nam brak

Amen.

Dziś o WIELE lepiej, wczoraj miałem zły dzień

Wolność i przygoda, radość i szczęście dnia codziennego. Czego chcieć więcej? Wszystko ma swoje miejsce i sens, tak Bóg prowadzi i ważne, żeby dać Mu się prowadzić. Chwilę odczekać, zastanowić się, pomodlić i iść dalej. Nic nazbyt trudnego i nieosiągalnego.

Zarówno na świecie jest coraz gorzej (covid, zamieszki w USA itd)
jak przede wszystkim u mnie jest coraz gorzej i nie do wytrzymania.
Więc nie tylko chcą ode mnie wyłudzić kredyt na mnie, ale jeszcze pojawiła się myśl, że może chcą mnie wrobić w więzienie że to niby ja chciałem wyłudzić kredyt.
Poza tym sprawy rodzinne się rozlatują. Panuje już potworny ucisk.

Uciekło mi miejsce odpowiedzi. Znalazłem to na nowo i powtórnie piszę że. Wszystko co jest możliwością nie musi być przez nas traktowane jako obowiązujące jako skorzystanie z tego. Bywając na promocjach, pokazach, pogadankach, czy tylko w pewnych miejscach. Już jesteśni potencjalnymi klijentami. Więc odczuwając ucisk, więc presję tego typu spraw, sami je prowokujemy. To nie ten ucisk który sam nieproszony wchodzi tobie do domu, pomimo zamkniętych drzwi. Mir domu, który jednak jest przez prawo zagwarantowane, przeczy temu że my jesteśmy pod presją ucisku. Musielibyśmy nie mieć własnego miejsca domu, by nie mieć wpływu na to, co do nas dociera, a tego nie chcemy. Bądź co od nas jest wymagane, a tego nie chcemy. Miejscami ucisku zniewolonego są obozy, nie koniecznie zagłady. Bo tam nie ma intymnej osobności. Trzeba dzielić przestrzeń przez kogoś określoną na minimalnym, nie wystarczającym poziomie własności. Przestrzeń intymna, jest dzielona czasowo. Tym jest też przestrzeń publiczna miast, czy wsi. Lecz nie jest to ucisk, z nich płynący, choć by nam się tak to jawiło. Bo nie musimy cały czas z takich miejsc korzystać, czy w ogóle z nich korzystać. Chcemy czasowo jeśli już i to wszystko. To nie ucisk. Jesteś zagubiony więc tak piszesz. W takich chwilach idziemy na pustynię. Realnie ograniczamy nasze nie tylko apetyty, lecz też i obowiązki do minimum. By zacząć powoli dochodzić do siebie. Czyli mieć pełną umysłową kontrolę tego, co na prawdę możemy kontrolując to czynić. Tak to wygląda.

Już czas zaczynać nowe przygody - wyjść do ludzi, spotykać się, ogarniać ten otaczający świat. Nic tylko praca, dom, kościół, "cudowne życie"... monotonia większa momentami niż w klasztornej celi. Jak się nie dojrzy światełka w tunelu, to przesiedzi się to życie, a ma się je jedno. Pora na zmiany, na jakieś odważniejsze i bardziej śmiałe poczynania. Nie jest dobrze zamknąć się w swoich sztywnych schematach, porządku dnia - czas porwać się nieco fantazji i... wnieść nieco spontaniczności.

Wkomcu piszesz do rzeczy

Burza, błyskawice, grzmoty, ulewy...tak to wygląda wszystko do dłuższego czasu. "Sorry, taki mamy klimat..." I w tym klimacie trzeba rozeznawać co dalej i gdzie pewne granice już zostały przekroczone, a gdzie trzeba je w końcu przekroczyć. Cofając się czy się wycofujesz? Czy może krok w tył paradoksalnie nie jest krokiem naprzód? Ku jeszcze lepszej, piękniejszej perspektywie? Ile masy niepewnych stwierdzeń, zachowań, spekulacji... ile i do kiedy, a może jak i czy już? Kierunek -----> erem kamedułów na Bielanach.