Cześć Brandi : )
Są i tacy. Ale to zadziała, na takiego, który nie ma jeszcze złamanego charakteru i który ma osobowość, która ceni pewne wartości jak na przykład piękno. W wielu przypadkach (zgadzam się z Sachol), to tak nie działa do końca.

To raczej wynik ich pokory a nie pychy, znajomosci swojej slabosci i tego że pic z umiarem już nie potrafią (trwaly skutek nalogu-grzechy maja swoje skutki w zyciu doczesnym czesto nieodwraclane).
"Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł."

Sachol, jeżeli o sobie taki ktoś mówi, to oczywiście zgadzam się, że jest to pokora.

Przed chwilą wysłuchałem byłego bardzo uzależnionego alkoholika ( https://www.youtube.com/watch?v=JreknZmdt8g ) i potwierdza, że można przestać być alkoholikiem nawet opierając się głównie na charakterze.
A charakter wynika z godności, a godność jest zawsze w człowieku (nieważne jak człowiek będzie starał się ją ukryć).

Dzięki Kochani Koledzy. Dzieki Waszemu teoretyzowaniu (bez związku z rzeczywistością) być może dostarczyliście jakiemuś nałogowcowi pretekstu do myślenia, że "po 10 latach już nie jest alkoholikiem i może sobie kulturalnie wypić kieliszek wina".
Wasze bezmyślne gadanie może się stać przyczyną upadku takiego człowieka.

Płatek Śniegu się odezwał :/
Czyja jeszcze wina?

Kiedy zapytano speca od nałogów ks. prof. M.Dziewieckiego o to, że matka chroni swego synusia przed tym, by nie zabierać mu komfortu picia, odpowiedział: taką matkę wsadzić do więzienia. To sa reguły gry pokazane wyraziście: nazywanie spraw po imieniu a nie wskazywanie uzależnionemu, że musi odczekać ileś czasu i będzie mógł pić z umiarem. On nawet poczeka, tyle że nałóg pozostanie.
Kiedyś zapytałam koleżankę psycholożkę. Dlaczego wróciłaś do palenia? Rzucałaś palenie natychmiast, gdy dowiadywałaś się o ciąży, karmienie przeczekalaś i po 1,5 roku zawsze wracałaś. Odpowiedziała mi, że ona zna wszystkie zagrożenia wynikające z palenia, ale świetnie to racjonalizuje, więc nawet nie mam próbować jej przekonywać. Ona cały czas czekała tylko na to, by móc zapalić.
Maciek jest na etapie, gdy alkohol nad nim przejął kontrolę. Ci, którzy go pocieszają nie czytają tego co on pisał. Nie widzą człowieka, ale siebie w roli eksperta od teorii niesprawdzonych i podsuwają zamiast leku cukierka. W przypadku uzależnienia obowiązuje jednak mówienie o sprawach po imieniu a nie rozmydlanie obrazu. Kiedy nie widzi się człowieka to rady stają się tak naprawdę razami: kiedy czytam, że nasza kochana nauka zmieniła zdanie to otwiera mi się nóż w kieszeni. Nasza kochana nauka potrafi dziś wszystko. Udowodni też, że koło jest kwadratem, jeśli ktoś za to zapłaci. Nie jest pomocą oszukiwanie kogoś i dawanie mu fałszywej nadziei. Wyjątki zawsze były są i będą, ale one nie stanowią reguł.

W sumie to ten człowiek nie wyjaśnił procesu wychodzenia z nałogu. Stwierdził, że "ta przygoda była wpisana w jego życie od początku," tak jakby wierzył w jakieś fatum. Ciekawe, czy przestawił się na coś innego, np. bieganie? Może niektórzy z takich ludzi muszą mieć coś, co ich kręci (?)

Zgadzam się z tym co napisał Barney.

Młodsi koledzy najwidoczniej nie spotkali nigdy osoby uzależnionej od alkoholu, dlatego z taką łatwością przychodzi im wygłaszanie bzdurnych teorii jakoby alkoholik po jakimś tam czasie abstynencji mógł się napić i spokojnie przestać.

To fundamentalny błąd i wynika z braku podstawowej wiedzy na temat tego czym tak naprawdę jest uzależnienie od alkoholu i co oznacza brak kontroli nad piciem.

W filmie "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" jest taka kapitalna scena i tragiczna zarazem. Główny bohater Adam Miauczynski ubiera z synkiem choinkę. Nie pije już prawie siedem lat. I diabeł przebrany za anioła mówi mu, że teraz już może "normalnie się napić" : teraz już możesz. I ten niewiele myśląc udaje się do baru, w którym spędzał wiele czasu gdy pił, spotyka dawnych kumpli od kieliszka. Nie kończy się na jednym, dwóch... Wraca kompletnie pijany, żona zaplakana zabiera synka i jadą na Wigilię do swoich rodziców. On wraca do baru, ale jest zamknięty. Przewraca się, mało co nie przejeżdża go tramwaj. Ląduje na izbie wytrzeźwień... Taki finał. A zaczęło się od głupiej myśli, szatańskiej pokusy, że może napić się i nie upić. Siedem lat nie minęło... A reżyserem tego filmu jest... Alkoholik, który walczył wiele lat z nałogiem. Chyba wie co przedstawia i o czym mówi, zna te mechanizmy.

Dlatego radziłbym dać sobie spokój z takimi tezami, że można się napić a abstynencja nie jest konieczna. Ponowne napicie się przez osobę chorą, uzależnioną zawsze kończy się upiciem i kolejnym ciągiem alkoholowym.

Poznałem w swoim życiu więcej alkoholików niż bym sobie tego życzył. Nawet w rodzinie mam taką osobę, brat cioteczny mojej mamy. Jak nie pił, to pracował, normalnie funkcjonował. Zaczął od butelki piwa czy kieliszka wódki na urodzinach u kumpla, to nie było człowieka. Zrywy o piątej rano pod sklep monopolowy i picie do upadłego, w tym samym ubraniu, nie ogolony, nie wykapany.

Teraz nie pije, ożenił się, pracuje. I mam mu powiedzieć czy zaproponować lampkę wina? Bo już tak długo żyje w abstynencji i mu nieyt zaszkodzi? Spojrzałby na mnie jak na wariata i wyszedł czym prędzej z mojego domu trzaskając drzwiami. Tak by było.

No, ale skąd Wy to możecie wiedzieć? Z internetu gdzie są jakieś głupiutkie hipotezy? Jak się nie zna życia, problemów związanych z alkoholem, to można sobie snuć teorie oderwane od rzeczywistości i uważać, że odkrywa się jakaś nową Amerykę w dziedzinie medycyny. Nic bardziej mylnego.

Też na początku zwróciłem uwagę, że "ta przygoda była wpisana w jego życie od początku", ale już nie chciałem się czepiać. Wiadomo, jeżeli Kolega, który przestał żłopać wierzy w jakieś fatum to głupota. Ale odbieram to trochę tak jak to, że czasami, gdy człowiek nie żyją pełną świadomością, to jest tak jakby zależny od otoczenia i ma wrażenie jakby właśnie wszystko było zapisane w gwiazdach, że fatum ciąży czy inne głupoty. Trochę w takiej sytuacji te dzieci: https://www.youtube.com/watch?v=HEI4Bdd2T0Y&t=11s
... Wysiłek fizyczny powinien być. Lepiej ciało się regeneruje po wysiłku fizycznym. Ale na pierwszym miejscu serce( w sensie dusza) nakierowana na Boga. No i taki człowiek szczególnie potrzebuje bliźniego, który z miłości będzie wspierał i który jak daje słowo, to choćby nie wiem co, to dotrzymuje słowa. I tak przed siebie, i ewentualnie przy szczególnych okazjach toast wznieść za wyjście z alkoholizmu, czy innego nałogu.

@merss

zanim Ci ten nóż otwierający się w kieszeni całkiem ręce pokaleczy i kieszeń zniszczy może jednak przeczytaj...
https://www.parpa.pl/index.php/lecznict ... ania-picia
oczywiście Twoje prawo uznać, ze cała ta Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych to hurtem nieuki z tytułami profesorskimi, durnie i w ogóle nie mają pojęcia o temacie...

Mam wszystko czytać? Wszystko dotyczy omawianej sprawy wychodzenia z głębokiego alkoholizmu w młodym wieku i przypadku, gdy szuka się rozwiązań w postaci czasowej abstynencji? Na tym się koncentrował. Wybacz, ale nie mam tyle czasu, by szukać jak pomóc komuś kto markuje, że szuka pomocy a z innych postów wylewa się niedojrzałość w zakresie podporządkowywania się regułom społecznym. Tę sytuacja porady o tym, że jest nadzieja uznałam za taką samą jak w przypadku zapytania o konkrety dotyczące pedofilii dziś wśród kapłanów. Było obok tematu. A praktykom rzeczywiście bardziej wierzę. Są konkretni.
W medycynie nie czyni się obietnic, podaje się prawdopodobieństwa a następnie podpisujesz wiele papierów na okoliczność tego, że coś może pójść nie tak, więc wyrażasz na to zgodę. Każdy stomatolog ci powie, że ekstakcja zęba to zabieg chirurgiczny i niesie ryzyko. Ty dałaś na ślepo nadzieję alkoholikowi (powtarzam o konwencji) ale już w przypadku pedofilii masz odmienne zdanie. Na pewno są i na pewno jesteśmy na poczatku drogi. A danych żadnych. A mój arcybiskup coś innego i media go nie zjadły. Podał ile spraw do niego trafiło (przez lata trzy lub cztery, nie pamiętam). Zostały rozpatrzone.

Wejdzisz w literaturę psychiatryczną i tam zaczynją się już watpliwości, bo choroba alkoholowa ma różne podłoże i mamy do czynienia z wieloma zmiennymi a także połaczeniem alkoholizmu z nikotynizmem lub nie.

Jak oni to sprawdzają i wiedzą, że konkretny alkoholik będzie mógł pić i to pasuje do sytuacji podawanej przez Maćka? Nie mogłaś odpowiedzieć?

Ograniczenie picia to może być stosowane tylko i wyłącznie dla osób nadużywających alkoholu, czyli nie alkoholików. Takich, którzy przesadzają, ale nie stracili całkowicie kontroli nad piciem. Taki "szczegół".

W żadnym wypadku nie ma do zastosowania dla ludzi, którzy doświadczają już np. Oza czyli ostrego zespołu abstynencyjnego. Takich którzy muszą klinować, żeby dojść do siebie, którym z rana trzęsą się ręce i serce wali 140 na minutę.

Lekarz, psycholog, terapeuta od razu rozpozna kto jest już na etapie alkoholizmu gdzie jedynym warunkiem jest abstynencja. A kto z kolei nadużywa, ale jeszcze w nałóg nie wpadł i kontroli nie stracił.

Takich ludzi zresztą jest niewielu, mało kto się zgłasza, bo ktoś z rodziny im wspomni, że za dużo piją. Zwykle kierują na terapię sądy i kuratorzy albo zgłaszają się osoby, które straciły pracę, uderzyły żonę, dziecko, potrzeby fizjologiczne pod siebie załatwiały, spowodowały wypadek, któryś raz z rzędu lądują na izbie wytrzeźwień. Wtedy nie ma mowy o żadnym ograniczeniu picia, tylko całkowita abstynencja.

Tak samo jak ktoś nie pije x lat a zgłosił się kiedy już stracił kontrolę, to dla niego nie ma żadnego powrotu do bezpiecznego picia. Nie może wrócić do piwa, wina, wódki, bo znowu wpadnie w tzw cug....

Dlatego nie ma co mydlić oczu jakimś ograniczeniem picia dla kogoś kto nie wyobraża sobie wsiąść do autobusu bez setki i piwa, bo jak nie wypije, to złapią go stany lękowe.

Rozmawiałam niedawno z terapeutką i dopytywałam o efekty. Pracuje z alkoholikami w ośrodku katolickim od wielu lat. Jej mąż był akoholikiem, dzieci to DDA. Skrzywiła się i odpowiedziała: bez zmian.

Właśnie oglądam o leku który powoduje zobojętnienie na alkohol https://www.youtube.com/watch?v=x3oH-b-JuSY
Jeżeli to prawda, to wynika z tego, że można doprowadzić ciało do tego by nie reagowało jakoś wyjątkowo na alkohol. Pozostaje jeszcze kwestia psyche. No i otoczenia

Samo odtrucie to nie problem - przykre, ale stosunkowo krótkie (przynajmniej póki ciało jeszcze jako tako funkcjonuje). Większość narkomanów przeszła je kilkukrotnie.