Może się modlić i popełnić samobóstwo. Znane jest w psychologii zawężenie widzenia świata w nerwicy z syndromem presuicydalnym. Często na forum podaję mechanizm racjonalizacji, czasem na przykladach, by móc dostrzec to fałszywe widzenie siebie i świata. Zmieniasz znaczenie pojęć/ wydarzeń. Możesz się modlić do Boga zapewniając, że bardzo Go kochasz (koncentrujesz się na Bogu) i pragniesz możliwie najszybciej spotkać się z Nim. Prosisz o znak, który pozwoli ci to uczynić. Taki hejt zostanie odebrany jako przyzwolenie na skończenie ze sobą, bo plan popełnienia samobójstwa od dawna czeka w szufladzie na relizację. To był bowiem wcześniejszy etap tego syndromu. Kiedyś podawałam etap po etapie. Wiara jest zbyt słaba, nawet wiara kapłana, bo zmienisz znaczenie pojęć. Na tym myślisz. Oczywiście to dzieje się poza wglądem w realną swoją sytuację.
Chory moze mówić z otoczeniem o śmierci, ale mówi się z różnych powodów. Zakonnica, która utworzyła EWTN mówiła, że lubi temat śmierci, bo to pozwala lepiej skoncentrować się na życiu. Dopiero realizacja zamierzenia otwiera najbliższym oczy, że wysyłano sygnały o planowaniu śmierci.

To jest tylko uzupełnienie i to wąskie do tego o czym pisał mniszek (bez odniesienia do opisywanej wcześniej sytuacji), czyli wiara w kontekście samobójstwa. Mechanizmy patologiczne są silniejsze i podporządkują wiarę swoim planom. Taki człowiek odczuwa radość, że nareszcie wpadnie w ramiona Ojca. Czeka na odpowiedni moment i hejt może wykorzystać jako Boży znak. .

I jeszcze jedno. Wiara jest budowana na naturze. Tylko dojrzała osobowość może dojść do dojrzałej wiary (są wyjątki). Zaburzenia psychiczne idą w parze z niedojrzałością. Dojrzały człowiek ma bowiem wgląd nie tylko w siebie, ale czyta świat jaki jest. Jego mechanizmy obronne mają charakter przystosowawczy. Istotą natomiast dysfunkcji psychiki są patologiczne mechanizmy obronne utrudniające osiągnięcie dojrzałości psychicznej, więc i duchowej.
Święci zaczynali walki duchowe zawsze od opanowania ciała, potem poznanie siebie. Na tym fundamencie można budować realcję, coraz głębszą z Bogiem. To oczywiście nie są kolejne punkty do odrobienia, ale sieć.

Znane osoby z osiągnięciami, są na szczycie. Które to powoli i nie postrzeżenie uciekają im z pod nóg, bo tak logicznie musi się dziać. To zwykła konsekwencja kondycji ludzkiej. Że z czasem już nie możemy utrzymać tego co mamy.
Tu oczywiście trudno jest wierzącemu, zrobić coś desperackiego. Bo wiara pozwała już dawno danej osobie, wiedzieć o tym co będzie z czasem. Więc się do tego przygotować odpowiednio, więc nie czuć beznadziei wiodącej do samobójstw. Dlatego wiara nie chwilowa, lecz ciągła od najmłodszych lat, jest tą istotnie pomagającą unikać najgorszego w desperacji. Dziękujcie swym rodzicom nieustannie, ci co zawdzięczają swoim rodzicom od najmłodszych lat. Że im wpajali wiarę. Bo o to nie jest tak łatwo, w czasach konsumpcyjnego podejścia do życia.
Niestety nikt nie zagląda drugiemu w życie, przynajmniej głębiej. Więc pozostają fakty z którymi się nie dyskutuje. Nie ma miernika wiary, bo w czasie prób, wiara często nie daje rady tej próby unieść. Tak jest z próbami. A z kolei słusznie Kościół upatruje stałe goszczenie w sobie każdego człowieka. No bo tylko to daje jeszcze nadzieję, że tak głupio dana osoba nie skończy swego życia. A wszyscy poza Kościołem mając nawet hart ducha, nie mają zwykle koło siebie silnej i mądrej osoby. Która czujnie wesprze w takich chwilach.
Tak czujność jest usypiana, poprzez patrzenie nie na człowieka a na jego osiągnięcia. To mylące kryterium, sprawia że ludzie sukcesu, są sami pomimo rzeszy ludzi dobrej woli wokół siebie. I trudno jest w szumie wokół nich to zauważyć. Wierzcie mi, każdy z nich poszedł by na koniec świata rzuciwszy wszystko co mają. Byle by zobaczył że ktoś widzi w nich po prostu tylko człowieka, który już ma dość czegoś, nawet tak atrakcyjnego.
Tu jest to znalezienie innej osoby, widzącej problem nadmiaru sukcesu danej osoby, choćby nawet interesownie. Częstym powodem do zmiany życiowego partnera, co nie jest mile widziane a jednak jest tym, co prawda niechlubnym jednak wyjściem z danej sytuacji. W o wiele lepszym znaczeniu od samobójstwa. Jest to radykalne i skuteczne cięcie. Tu góruje ten sposób nad tym, z naszej wiary zarczerpniętym.
Przecierpienie wszelkich przeciwności.
Bo jest to skuteczne tylko na łonie Kościoła, poza nim człowiek używający sposobu wiary, naraża się na przegraną.
Tu wszystkie opisy lekarskiej diagnozy, w niczym nie pomogą. Bo to są tylko określenia danej nieprawidłowości, istotne do opisu i to wszystko. Tak że z całym szacunkiem do wiedzy - merss. By medyczne sposoby były użyteczne, musi potencjalny pacjent zgłosić się do danego lekarza. A w swerze psychiki bywa różnie, często jest to opór nie do przekroczenia. Co tu dużo gadać, potocznie świr nie chcę by ktoś, wiedział o nim że jest świtem. Tu z kolei sposób na wiarę w Kościele, jest bardziej przyjazny temu wypaczeniu psychiki. Szybciej możliwym by pomóc osobie, jest dysktetniejszy. A ześwirować może dowolna osoba, nawet król czy inny dostojnik.

Co racja to racja.

Psychologia jest trudnym tematem.