My w Kościele nazywamy ten proces ciemną nocą ducha. Różnica pomiędzy Twoimi praktykami i katolicyzmem w tym zakresie dotyczy sprawcy tego oczyszczenia - u Ciebie sprawcą jest działający podmiot, natomiast w tradycji katolickiej sprawcą tego jest Bóg poprzez łaskę.

Jednym z najważniejszych błędów (tak mi się wydaje w tej chwili) jest błędne rozumienie figury Jezusa Chrystusa. W świetle religii katolickiej Jezus Chrystus jest tylko jeden, w tym sensie, że człowiek może naśladować Chrystusa, zbliżyć się do niego, ale nigdy Nim nie będzie. Chrystus to wedle katolicyzmy fenomen jednorazowy. Nawet jeżeli powróci, to będzie wciąż ten sam Jezus Chrystus.

Czyli w zasadzie różnica jest kosmetyczna. Ponieważ ten podmiot, który u mnie tego dokonuje to istota człowieka równoznaczna z Bogiem.

Innymi słowy to Bóg działa poprzez mnie w tym procesie oczyszczania. Ponieważ ta nieboska "ja" to tak naprawdę pewna iluzja (ego).

Sprawca jest dokładnie ten sam.

Nie sądzę. W Twoim opisie występuje (wbrew temu, co sama deklarujesz) świadomość tego, jaka jest (była) Twoja obecna (przeszła) kondycja (nazwijmy ją iluzorycznym ja) oraz świadomość tego, jak być powinno oraz OCZEKIWANIE, że będzie tak, jak być powinno. Wiedziona tym rozpoczynasz (rozpoczęłaś) proces oczyszczenia.

W tradycji katolickiej noc ciemna jest zasadniczo procesem nieuświadomionym, tj. osoba nie wie, jak być powinno i jak dokonać przemiany. Można technicznie praktykować np. uważność, wskutek czego prędzej czy później będzie się doznawać czegoś podobnego, co Ty opisujesz (jedność ze światem, poczucie porządku itd.). Nie trzeba do tego dorabiać żadnej ideologii. Ba! Możesz w ogóle nie uznawać żadnego Boga i słowa Bożego, a też tego doświadczysz, bo to jest przecież fizjologia (obecnie dysponujemy badaniami neurobiologicznymi / psychologicznymi w tym zakresie).

Gdybyś faktycznie praktykowała to, co postulujesz, to zrezygnowałabyś z dodatkowych wyjaśnień jako właśnie generowanych przez Twoje iluzoryczne ego.

hm.. Zamiast (excuse moi) pisać takie pierdoły, najpierw się zapoznaj z tym co już zostało napisane? Poprzednie cytaty sobie znajdź (są na poprzednich stronach)
(...)
Masz jasno napisane, tak jak jest napisane. Napisz lepiej że tych tekstów nie przyjmujesz, nie bredź o "złej interpretacji".

I w pełni się zgadzam. To nie jest uświadomione. Każdego mojego małego przebudzenia (w tym wspomnianych wyżej fałszywych oświeceń) doświadczałam znienacka. Byłam skupiona na zgłębieniu jakiegoś problemu, w moim przypadku zawsze to był problem natury filozoficznej. Starałam się być przy tym tak uczciwa jak tylko potrafię z pobudek badawczych. I wtedy ni stąd ni zowąd pojawiało się olśnienie, które przewracało moje dotychczasowe myślenie do góry nogami.

Właśnie o to w tym chodzi, że to oświecenie jest łaską. Nie można sobie na to świadomie zapracować. Kiedy jesteś gotowy, łaska na Ciebie spływa.

Katoliccy mistycy przestrzegają przed tym. Kontemplacja nie daje rozwiązań problemów filozoficznych, nie przynosi objawienia. Wręcz objawienie stanowi przeszkodę, ponieważ człowiek przywiązuje się do tego poznania, a nie do Boga.

Co tylko mnie utwierdza w przekonaniu, że Bóg w ujęciu katolickim jest bytem abstrakcyjnym. Istnieje jako niepojęta idea. Katolik jak najbardziej wierzy, ze ta idea jest rzeczywista, ale to nie jest rzeczywistość sprzęgnięta ściśle z rzeczywistością doświadczaną przez człowieka. Ujmując to metaforycznie: Bóg jest rozżarzonym Słońcem, a na ten świat docierają tylko letnie promienie.

A nie jak to określasz my jako nasze ego. Tego nie stracimy i tracić nie powinniśmy, to też cząstka nas samych. Tylko że teraz tylko ona decyduje jacy jesteśmy. A powinno być tak, że nie tylko to o nas decyduje.
Tu jeśli chodzi o nas, to chodzi o pełnięjszą o nas układankę. .

37. Dzięki Bogu, w całej historii Kościoła bardzo jasno ukazano, że miarą doskonałości osób jest stopień ich miłości, a nie ilość zgromadzonych danych czy wiedzy. „Gnostycy” wprowadzają w tej kwestii pewien zamęt i osądzają innych, zaczynając od zweryfikowania, czy te osoby są w stanie zrozumieć głębię pewnych doktryn. Wyobrażają sobie umysł bez wcielenia, niezdolny do dotknięcia cierpiącego ciała Chrystusa w innych, usztywniony w encyklopedii abstrakcji. W końcu, odcieleśniając tajemnicę, wolą oni „Boga bez Chrystusa, Chrystusa bez Kościoła, Kościół bez ludu” (36).

38. W ostatecznym rozrachunku, mamy do czynienia z zarozumiałą powierzchownością: dużo ruchu na powierzchni umysłu, ale nie porusza się, ani też nie wzrusza głębia myśli. Udaje się jej jednak ujarzmić niektórych zwodniczą fascynacją, ponieważ równowaga gnostyczna jest formalna i we własnym mniemaniu nieskażona. Może przybrać pozory pewnej harmonii lub jakiegoś ładu obejmującego wszystko.

39. Bądźmy jednak uważni. Nie mam na myśli racjonalistycznych wrogów wiary chrześcijańskiej. To może się zdarzać w Kościele, zarówno wśród osób świeckich w parafiach, jak i tych, którzy nauczają filozofii lub teologii w ośrodkach kształcenia. Cechą charakterystyczną gnostyków jest bowiem również przekonanie, że dzięki swoim wyjaśnieniom mogą uczynić doskonale zrozumiałą całą wiarę i całą Ewangelię. Absolutyzują swe teorie i zmuszają innych, by podporządkowali się rozumowaniu, którym oni się posługują. Czym innym jest zdrowe i pokorne wykorzystywanie rozumu do refleksji nad nauczaniem teologicznym i moralnym Ewangelii; czym innym natomiast jest próba zredukowania nauczania Jezusa do zimnej i surowej logiki, która dąży do panowania nad wszystkim (37).

Dlaczego Kościół boi się gnozy? Jakiś pomysł?