Wszystko czym sie trudnimy, powinno być dla Bożej chwały, żeby miało sens.

Więc jaki sens ma moje zajęcie?

Kiedyś marzyłam, żeby po studiach (architektura), założyć swoją działalność (architektura wnętrz) co wydawało mi się dobrą drogą. Miałam w życiu cel, który wydawał się sensowny.
No więc zrobiłam to i projektuję wnętrza.

Pracuję po kilkanaście godzin, od rana do nocy 7 dni w tygodniu. Zarabiam tyle, żeby opłacić wynajmowane mieszkanie, nie umrzeć z głodu i wyjść od czasu do czasu do kina. W nocy nie mogę spać, bo stres związany z projektami jest bardzo silny. Boję się poełnionych i niepopełnionych błędów, o które w tym zawodzie nietrudno. Łatwo jest gdzieś się pomylić, zle zmierzyć, przyjąć błędne założenie. Łatwo na papierze nie wziąć pod uwagę czegoś, co wychodzi dopiero w trakcie budowy. A nawet drobna rzecz, jaka mi sie przydarzyła niedawno, jak fuga na ścianie, która się nie zeszła z fugą na podłodze, bo fachowiec nie zadzwonił, że jest krzywa ściana, skutkuje niedorzecznymi pretensjami, straszeniem kuciem płytek na koszt projektanta, który za projekt malej lazienki zarobił ledwo równowartość tych płytek. Nie mówiąc o różnych wiekszych sprawach, które też się czasem zdarzają każdemu, kto coś w życiu robi.

Gdzie tu chwała Boża? Na zdrowiu (nie tylko fizycznym) zaczynam podupadać, o wielu ludziach myślę niepochlebne rzeczy gdy spotykam się z ich roszczeniowością i brakiem wyrozumiałości. Bóg też nic z moich projektów nie ma, bo nie projektuję kościołów, czy taki zawod w ogóle mają sens? Czy jeśli sztuka, to tylko chcrześcijańska? Jeśli muzyka i kino to tylko dla Boga i o Bogu? Jeśli zatrudnienie, to tylko takie, w którym się służy ludziom/Bogu? Czym powinien zajmować się ktoś głęboko wierzący, jak zarabiać na chleb, jak wypoczywać? Czy istnieje coś takiego jak powołanie (nie mówię o powołaniu zakonnym i kapłańskim)

Przeżywam jakis egzystencjonalny kryzys. Kiedyś byłam pewna swojej drogi, dziś już we wszystko wątpię.

Co Wy robicie w życiu i czy uważacie to za sensowne?

Praca dla ludzi (z dobrymi owocami) jest pożyteczna i myślę, że Pan Bóg się cieszy jak wytwarzamy dobra dla innych ludzi. Jeśli masz talent do projektowania wnętrz to dobrze, że ten talent wydaje owoce.

Problem zaczyna się, gdy praca przesłania Pana Boga. Pracujesz 7 dni w tygodniu, a więc łamiesz 3 przykazanie "pamiętaj abyś dzień święty święcił". Zrób sobie koniecznie wolne w niedzielę. Nie myśl w ten dzień o kasie, o pracy, leż do góry brzuchem i spotykaj się ze znajomymi/rodziną.
Przy okazji pozwoli Ci to zadbać o swoje zdrowie fizyczne, odpocząć, a odpoczynek przełoży się też na lepszą efektywność w pracy.

Poza tym najlepiej jakbyś wyszła za mąż i zmniejszyła ilość godzin pracy 2 albo nawet 3 krotnie... żebyś pracowała zawodowo tylko dla przyjemności, a mąż niech Cię utrzyma.
Zwróć uwagę, że obowiązkiem pracy ukarany został mężczyzna, kobieta nie. (księga rodzaju rozdział 3). To feministki starają się dodatkowo ukarać kobiety pracą.

Są samotne chłopy co zarabiajo 3 razy tyle co Ty i dali radę by Cię utrzymać. Np. mój kolega, jeszcze przed 30, zmienia teraz pracę i zarabiać będzie 10-11 tys. na rękę w IT.

Karą było wygnanie z raju a nie obowiązek pracy.

Salamadrala, a nie jesteś czasami sama i przechodzisz właśnie refleksję "po co mi to wszystko i dla kogo?

A dokładnie ze praca jest ciężka i męcząca a nie ze jest praca. Praca sama w sobie jest błogosławieństwem. Bóg chce żeby człowiek pracował. Polecam publikacja św. JPII na temat pracy.

Dopowiem cytatem z Księgi Rodzaju:

15 Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał.

"16 Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą».
17 Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść -
przeklęta3 niech będzie ziemia z twego powodu:
w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie
po wszystkie dni twego życia.
18 Cierń i oset będzie ci ona rodziła,
a przecież pokarmem twym są płody roli.
19 W pocie więc oblicza twego
będziesz musiał zdobywać pożywienie,
póki nie wrócisz do ziemi,
z której zostałeś wzięty;
bo prochem jesteś
i w proch się obrócisz!»4"- Rdz, 3 16-19

Nie mogłeś wcześniej tego powiedzieć !! Od jutra nie pracuję!

Nie jestem sama, mój narzeczony też jest architektem i prowadzi swoje biuro. Boryka się dokładnie z tymi samymi problemami, co ja. Ba, chce to rzucić, mimo, że jest genialny w tym, co robi.

Praca 7 dni w tygodniu - to nie jest myślenie o kasie, tylko o terminach, poprawkach, roszczeniach klienta.

Dziękuję, Ludziku, za tak cenną radę, aby mężczyzna mnie utrzymywał :p

Chodziło mi bardziej o to, czy pasja, jaką jest projektowanie, ma sens. I co to znaczy, że wszystko, co robimy, ma być dla Bożej chwały. Czy sztuka nie o Bogu i niezwiązana z Bogiem jest dobra? (nie mówię o skrajnych przypadkach wieszania nagich kobiet ma krzyżu lub spektaklów teatralnych z powieszonym papieżem, bo to dla mnie żadna sztuka)

Jest dobra i będzie dla Bożej chwały kiedy siódmy dzień poświęcisz Panu Bogu.

Kiedy życie człowieka kręci się tylko wokół Boga, to ten Bóg staje się w tym momencie bożkiem. Bogu należy tylko i wyłącznie służyć pośrednio, poprzez realizację swoich pasji, kooperacje z ludźmi itp.

Twoja pasja i praca jest wartościowa. Problemem jest system tej pracy, który z czynności pasjonującej czyni stresującą katorgę. Musisz pomyśleć, czy i jak da się ew. zmienić te warunki.