Dla dziecka wakacje zdają się nie mieć końca. Lekcja szkolna (trwająca jedyne 45 minut) niesłychanie się ciągnie.

Student niecierpliwie spogląda na zegarek, siedząc na nudnym 1,5-godzinnym wykładzie, jednocześnie śmiejąc się z samego z siebie z czasów szkolnych (haha, a kiedyś się narzekało, że lekcja się dłuży).

Nowicjusz na rynku pracy doznaje szoku, kiedy musi wytrwać (często w jednej wymuszonej pozycji) 8 bitych godzin, z sentymentem wracając do lat studenckich.

Wreszcie stary pryk (25+) zabiegany, zawalony robotą zachodzi w głowę, jak to możliwe, że już 16.00. Przecież dopiero co wrócił z przerwy obiadowej.

Dziecko ma przed sobą niemal całe życie, ale myli się 25-latek, myśląc (optymistycznie zakładając, że dożyje legendarnej 100), że ma przed sobą ¾ życia, bowiem najprawdopodobniej ¾ życia ma już za sobą.

Pamiętaj o śmierci.

O czym chcesz pogadać?

O teorii względności.

To staruszek z Ciebie,że uuu!

Pelikan
O tak - wszystko jest względne. Bo wszystko przemija. Innymi słowy, wszystko to marność. Myślimy o tym, gdy nasze starania, nie rozwiązują niczego na zawsze. Co chciał czy nie, wywołuje frustracje. Bo wydaje się nam że to daremne i niczego nie rozwiązuje. Tymczsem jest reguła, którą chcial czy nie musi każdy akceptować. A mianowicie trwałość, wieczność daje tylko ciągła akcja, ciągłe działanie, ciągły ruch, ciągłe zmiany. Krótko mowimy takie jest życie, to jest życie. W spoczynku, zatrzymaniu się nie ma życia. Kto się zatrzyma, przestaje być aktywny, zostaje na pastwę losu, a konkretnie ktoś jego użyje dla swych potrzeb. Będzie pokarmem dla tego kto jest aktywny, takie jest życie. Pomiędzy ludźmi oznacza to że wykorzysta dla siebie, ciebie inny człowiek. Nawet gdy zrobi to ukrycie i nie zorientujesz się, czasem później się zorientujesz. To jednak zwykle jest już za puźno by to odkręcić. Trzeba iść dalej w swej aktywności, pomimo to. Takie jest życie.

Uzmysławianiem tego trudni się każdy rodzic, wspierany przez ogólnie pojętą edukację, oraz organizacje tym się zajmujące. Które niczego innego nie robią, jak dopingują wszystkich ludzi do aktywności. Co najwyżej to wytyczają granice działań, by jedni nie wchodzili innym w drogę. Ograniczają też zakres działań tak, by tymi działaniami nikt się nie zniechęcił do samych działań.

Człowiek upada na duchu w życiu, widząc to swe życie z poziomu tylko samych własnych działań. Bo działania rodzą wysiłek, a ten ma swe granice. Po przekroczeniu których, tracimy sens działań. Działań które jednak mają być, bo to nasze życie.

Oto masz prawdę o względności, zamiast tylko teorii względności. Możesz je sobie porównać, o ile tego chcesz.

Ciekawe te Twoje przykłady ze względnym poczuciem upływu czasu. Pomyśl sobie jak to wyglądało, gdy wprowadzono zegary wodne, albo gdy jeszcze żadnych zegarów nie było, a niebo było zachmurzone. To były czasy, pewnie myślało się też o innych sprawach.

Czyli może być tak że intensywne życie powoduje że w wyniku intensywnych zdarzeń które się rozgrywają powodują że to ,,tępo życia'' biegnie odpowiednio szybko a więc mamy wrażenie że czas nam szybko mija, coś faktycznie w tym jest

Tylko czy dziecko nie żyje intensywniej niż człowiek dorosły? Moim zdaniem intensywniej. Dla dziecka każdy dzień jest małą przygodą. Ja za dzieciaka nie znałam uczucia nudy. Zawsze coś się działo. A teraz, moje życie jest pełne zajęć, program życia bardziej sztywny i napięte terminy, a czuję, że intensywność życia spadła znacznie. Można powiedzieć, że dziecko żyje twórczo, a dorosły odtwórczo. A odgrzewany kotlet szybciej stygnie.

Wiecie co ma wspólnego członek Ku Klux Klanu z cukiernikiem? Obaj lubią patrzeć jak murzynek leży i stygnie.

Pelikan
Tak będzie już do końca twych dni na ziemi. Bo to my zwalniamy a nie czas przyspiesza. To co czujemy że czas przyspiesza, to tylko dlatego. Że z powodu właśnie spowolniania, nie śledzimy już wszystkich zdarzeń. One nam po pewnym czasie się przypominają. Wtedy widzimy je już w innej formie, poszły sprawy do przodu bez nas. To właśnie owe przyspieszenie czasu. Orientujemy się po czasie, że coś poszło do przodu bez naszej wiedzy. Starsi ludzie mówią wtedy że dla nich to. Miesiąc mija tak szybko jak tydzień, rok jak miesiąc itp.
Jest to naturalne dla ludzi, że młody chce wszystko jak najszybciej ogarnąć. Startuje bowiem od zera. Intetesuje się wszystkim. Potem jednak spostrzega, że wszystkiemu nie podoła. Odpuszcza sobie w pewnych sprawach. Które to z racji pierwszego nimi zainteresowania, później się przypominają. Wtedy porównujemy je do tych z przeszłości. Są wielkie różnice, to po nich poznajemy upływ czasu. Tak by to wyglądało.

To zwykła psychologia czasu, płynie tak samo szybko, tylko porównywany przeżytym okresem powoduje efekt kuli na równi pochyłej. Wydaje sie, że pędzi coraz szybciej...

Fascynujący wątek, fascynujący temat, nie do wyczerpania..Odnoszę wrażenie że do pewnego momentu żyjemy tak, jakbyśmy mieli czas w posiadaniu, jakby był on nieograniczony... Gromadzimy rzeczy, wrażenia, oddajemy się różnego rodzaju fascynacjom.. Czas jest nasz i żyjemy w poczuciu że nigdy go nie zabraknie... A potem nagle zdarza sie coś co sprawia że czas się zatrzymuje.. Patrzymy ze zdziwieniem dookoła siebie i ze zdziwieniem zauważamy że wszystko dzieje się tak jak wcześniej, przed "zatrzymaniem się czasu". Tak samo kursują autobusy, w radiu są te same audycje i ludzie jakby tacy sami.. Nasz "czas" jest już jednak inny.. Następuje kolosalne przewartościowanie..

Dawien dawno temu, tak dawno że sam nie pamiętam kiedy, czytałem tekst bodaj w Wiedzy i Życiu, na ten temat. Krótki artykulik, ale wyjaśniający fenomen z przyspieszaniem czasu. Idea polega nie na tym, że czas przyspiesza, ale zwalnia wewnętrzny zegar człowieka. W efekcie tego, że jego wewnętrzny czas płynie wolniej, rzeczywisty czas niejako "przyspiesza".