Wypowiedź sprzed ponad roku, więc dużo się u mnie pozmieniało, ale o dziwo - nie znajduję akurat w tej wypowiedzi niczego kompromitującego, za co miałabym się kajać.

To co napisałam o kobietach to czysta prawda. Nie ma lepszego wabika na kobiety niż status "zajęty". Kobiety chcą mieć wypróbowanego mężczyznę, który został dostatecznie przetestowany przez inne kobiety. Mężczyzna samotny, stary kawaler z automatu wzbudza podejrzenie, ze coś z nim nie halo, skoro żadna go nie chce. Ewentualnie może nadrobić reputacją outsidera, ale wówczas nie może być desperatem, tylko trudną sztuką do zdobycia. Jednak jeśli kobieta się zorientuje, że nie jest outsiderem z wyboru, tylko z konieczności, to najpewniej go rzuci, bo żadna nie chce nieudacznika. Oczywiście, cały czas generalizuje, żeby nie było.

Jest piękno dwojakiego rodzaju. Piękno dla ogółu i piękno dla osoby. Dla ogółu dzisiaj piękna jest kobieta chuda, blada, wysoka, zęby długie, wypasione na zdrowej żywności jak u konia. Typ chodu chwiejny, a la modelka, twarz z grubsza nieznana, poza porankami. Oziębła, małomówna, bo mama nie czytała w dzieciństwie. Rozpieszczona zainteresowaniem, wysokich lotów na poziomie niskich aut, reagująca na słowo Bóg szczerym szokiem. Takie wzorcowe podobają się, ale głównie tym, którym podoba się to, co ogółowi na bieżąco. Tacy nie są sobą do tego stopnia, że nawet musi im moda dyktować, co im się podoba. On się z nią żeni, bo ona wzbudza zachwyt w towarzystwie. On się żeni dla towarzystwa, nie dla niej. Po dwudziestu latach marszczenia się na słońcu i po klimaksie będą się porozumiewać za pomocą nocnych pierdnięć. Dlatego za dnia będą szukać kogoś do rozmowy. Choćby o seksie. Bo jak nie za bardzo da się robić, to może chociaż o tym pogadajmy.
Inne jest piękno dla osoby. Piękno dla osoby to piękno szczere, czyli MNIE się ona podoba i być może tylko mnie. A dlaczego? Bo do mnie tylko pasuje. I gotowością myślową i podobieństwem cielesnym. Podobieństwem do kogo? Nie wiem. Może do mnie? To jest MOJA miłość, a wam wara od oceny, bo jesteście zmanipulowani modą.
Kto rozróżni te dwa rodzaje piękna i właściwie wybierze, może będzie szczęśliwy w małżeństwie. Oczywiście fundamentem tego szczęścia jest nauka Chrystusa.
A kto się pomyli, pozostaje mu ulepszać małżeństwo w ramach nauki Chrystusa i też może być szczęśliwy.

Ja się pytam, czy żałujesz, że uczysz ludzi manipulacji.

Nie. Czasem trzeba szczęściu dopomóc. Niektórzy nie muszą, bo się rodzą piękni, zdrowi i z powodzeniem, a inni mają pod górę.

Manipulacja odbywa się na porządku dziennym. Ile znasz kobiet w wieku przedemerytalnym, które nie noszą makijażu, choćby delikatnego? To jest manipulacja. Manipulacją jest cały proces zalecania się, podrywania, uwodzenia drugiej strony. To taka reklama. Jak rybka połknie haczyk, da nam szansę, to możemy sobie pozwolić na szczerość.

Moje rady już paru facetom pomogły ułożyć sobie życie, więc dlaczego miałabym żałować tego, że komuś dobrze radzę?

A właśnie co do tych zajętych kobiet, to pamiętam, że podczas mojego pobytu w szpitalu zażartowałem do jednej z pielęgniarek, że wychodzę na dyskotekę i jakieś piwo (była sobota). Na to ta pani pielęgniarka odpowiedziała: "Najlepiej to samemu, a żadnej z nas nie zaprosisz, skoro są tu wolne (pielęgniarki)?" Odparłem, że skąd ja mam niby wiedzieć, która z nich jest wolna. Ona na to: "po obrączkach na palcach, ta pani jest wolna..." Od razu mnie ścięło, bo ja tak nigdy nie myślałem. Pewnie mam spaczone myślenie, bo "wolna", "zajęta" kompletnie nie oznaczało dla mnie zamężna... Pewnie to przez to, że dziś wiele par żyje bez ślubu i to nawet nie kościelnego, ale nawet cywilnego. Takie "wolne związki" jak dawniej mówiono "na kocią łapę".

Może być przecież kobieta po dwudziestce, która ma "tylko" chłopaka, więc chyba jest "zajęta". Gdzie by mi tam przyszło do głowy patrzeć na obrączki. Dziś to nie jest chyba żaden wyznacznik, bo duża część par żyje ze sobą bez ślub, więc to chyba słaby trop.