Masz prawie pół roku na szukanie pracy. To dużo. Potraktuj to jako wyzwanie a nie przegraną na rynku pracy. W dziale mojego męża pracowało 100 osób. W wyniku kolejnych reorganiznacji zwalniano kolejne osoby. Zostały ostatecznie cztery osoby, dwie poszły w końcu na emeryturę, jedną przeniesiono do innego działu. Został mąż, ale też mu zmieniono charakter pracy. Wszyscy zwolnieni poradzili sobie na rynku pracy. Niektórzy pozakładali wlasne firmy i dobrze sobie radzą.

Wychodzi właśnie to o czym pisałem w wątku o szyszynce. Zapytani czy wierzycie w słowa "Otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie" pewnie odpowiedzielibyście, że tak. Jednak w waszej świadomości sprawy materialne są zupełnie odseparowane od duchowych. To w końcu wierzycie, czy nie?

Gdybyśmy tak wierzyli, to byśmy góry przenosili.

Ksiądz na kursie bierzmowania mówi, że Pan Bóg daje wszystko co może i to że się będziemy modlić to nie sprawi, że będziemy mieli jakieś fory u Pana Boga. No chyba, że coś przekręciłem albo źle zapamiętałem. Aczkolwiek bardzo się dziwię z taką teorię i jeśli mogę to nie zgadzam.

A co jak Pan Bóg chce żeby ktoś był biedny? Bo np. zabija w taki sposób w kimś poczucie wyższości nad innymi?
Ja już chwilę "bogactwa" miałem jak jeździłem nowiutkim autkiem i wszyscy mi zazdrościli.

św Paweł św. napisał:


Obfitowałem, może teraz czas by być ubogi?

Nasze życie to nie tylko jazda z górki bez trzymania się. A nawet nie tylko jazda. Bywa że trzeba się zatrzymać, by ruszyć już puźniej znacznie wolniej.
Ważne by do tego dojżeć. W tym akurat widać palec Boży u - Ludzika.
Niecierpliwa młodość podpowiada galop, zwykle u każdego. Różnie to się kończy. Ci co zwycięzko przesz ten okres przeszli i przeżyli, mają wiele do przemyślenia. Choćby to - co nagle to po diable. Takie powiedzenie ale bardzo sensowne.

To że nauczania religijne mają wymiar ostatecznie zakotwiczony w wieczności właśnie daje dużo do myślenia. Że nasze życie nie powinno być skupione w całości na jedynej bieżącej chwili. No bo jak mamy myśleć o wiecznym życiu, to oznacza że nasze działania powinny wybiegać w możliwie jak najodleglejszą przyszłość. A tego pośpiesznie nie obmyślimy.
Więc te chwile zastanowień, o których mówimy że są od Boga mają nam pomóc dobrze wybrać na przyszłość.

Ja z perspektywy czasu dobrze wspominam swe przemyślenia zawodowe. Są one darem Boga dla mnie. Przemyślenia te zawiodły mnie do kierunku zawodowego z elektroniką związanego. Za to jestem Bogu wdzięczny. Bo rozwija się nadal i to bez końca elektronika. Mam ciągle pomimo starzenia się i zmniejszenia wydajności zajęcie w tym co lubię i umiem. Bo nie łatwo jest nawet młodym, przyswoić sobie taki rodzaj działalności.

Tak dla mnie wygląda wieczność.
Dla - Ludzika jawi się zawód wiecznie rzywy związany z programowaniem. Ale to on ma wiedzieć czy jego cielesne ograniczenia, pozwolą jemu na taki wybór w imię właśnie wieczności.
Mnie z kolei już sił nie starczyło by pójść za tym, zostałem tylko bądź aż, przy elektronice.
Choć zapłaciłem za ten kierunek wiele. Bo mało kto zna wymogi w tym zawodzie, więc wyrozumiałości co do warónków pracy nie zaznałem. Ani ze strony rodziny, ani ze stronny władz. No a ze strony Boga tak zrozumienie było, bo umarł za trudy tego świata. Dlatego bez trudu rozumiem co to znaczy być Bogiem.

Ja wierzę, że dla każdego z nas Bóg wyznaczył jakąś drogę. Nasze serce potrafi ją rozpoznawać i podpowiada nam właściwy wybór. Każdy powołany jest do szczęścia, czy to w biedzie czy dostatku, i wyznacznikiem tego czy podążamy właściwą drogą jest spokój, harmonia i trwałe niezachwiane szczęście - można to nazwać obecnością Boga, Duchem Świętym, jakkolwiek. Z tego co pisze Ludzik, jego praca sprawia, że zboczył daleko od tej drogi.
Najłatwiej rozpoznać głos serca zadając sobie pytanie na ile nasza decyzja została podyktowana strachem. Jeśli wpłynął on na nią choćby w niewielkim stopniu, to nie jest one podyktowana przez serce.

Boro. To logika z tym odczuciem serca. Na swojej skórze odczułam jednak prowadzenie wbrew mojej woli. Nawet zaplanowana w oparciu o wiedzę dziewczynka okazała się chłopcem. Jak był malutki, wciąż się denerwował: nie jestem dziewczynką, jestem chłopczykiem. Śliczny był jak llaleczka, więc jak nas zaczepiano, wciąż towarzyszyły temu słowa: ale śliczną ma pani córeczkę. Taką dostałam dziewczynkę. Te wszystkie zwroty /zbiegi okoliczności nauczyły mnie jednego: Bóg podchodzi tak jak chce i Jego wola w życiu konkretnego człowieka zostanie spełniona, o ile takie były Boże plany, czy decyzja człowieka. W moim akurat przypadku było tak, że prosiłam Boga, będąc na drugim roku studiów, by trzymal mnie któtko na smyczy i nie pozwolił łazić po krzakach. Za swe złe wybory wręcz Go obarczyłam odpowiedzialnością, mówiąc, że ma tak do mnie gadać, by dotarło. Jest Bogiem, więc to potrafi. Z perspektywy przeszłości wydaje się, że dotrzymał słowa lub całe życie to jeden wielki przypadek. Żadne przeczucia serca, wlaśnie wbrew nim.

Każdy człowiek idzie swoją drogą. Jednego się nauczyłam. Logika dotyczy naszej rzeczywistości, Boża może być inna. Czasem ludzie przeczuwają, czasem dzieje się wszystko jakby jeden wielki chaos w tym był. Ludzie też dzielą się swoimi doświdczeniami. Zderzyły się więc diametralnie różne. Pada więc narzędzie w postaci odczucia, chociaż nie należy lekceważyć intuicji.

Wracając do poszukiwania pracy. Jeśli człowiek zaufa Opatrzności, podchodzi do wielu spraw bez lęku. Co będzie to ma być. To akurat przyczynia się, że osiąga się cele i dostaje więcej niż oczekiwało. Pamiętając jednaj o tym, by pracować jakby wszystko zależalo zależało od ciebie ale ufać tak, jakby wszystko zależało od Boga.

Tego lęku o rodzinę trudno się pozbyć. Trudno przyjąć wolę Boga, że w moim akurat życiu króluje nędza i choroby. Zważ, że ten czynnik ludzki pewnie wzięto pod uwagę w tym, że księża pozostają bezżenni. Łatwiej im jak odchodzą troski o najbliższych.

Wtioldm, ciekawie gadasz! A czym dokładnie się trudnisz? Co robi taki elektronik?



Możesz rozwinąć w jaki sposób zboaczyłem z drogi? Grzech w sensie? Czy, że nie robię tego do czego jestem powołany?


Gdyby strach nie istniał to rzuciłbym tę robotę z miejsca. Jakbym jutro złożył wypowiedzenie to akurat w lutym robię bierzmowanie i mogę wyjechać z miasta.
Tylko, że co ja jeść będę? Problem polega na tym, że ja wydaję teraz miesięcznie 1000zł na leki, więc nie każda praca da mi dach nad głową.

Musiałbym wtedy pojechać do domu i mieszkać razem z moją mamą, której choroba źle wpływa na moją psychikę i babcią, która mnie pyta co 2 min. czy mi coś podać co mnie doprowadza do szału Niestety ten dom to 32m^2, 2 pokoje - więc warunki poniżej średniej krajowej, choć gdy chodziłem do liceum to żyliśmy tam w 4 osoby. Przypomina mi się:


Tylko jakbym stwierdził, że odniosłem porażkę życiową i wrócił pod spódnice mamy to co z

Zadzwoniłem do babci powiedziałem jaj o tym, że bym najchętniej rzucił robotę i przyjechał siedzieć w domu i pracować w TESCO. A babcia powiedziała, że by się bardzo wtedy ucieszyła. Mógłbym z nią trochę pobyć przed śmiercią.

Serwisowanie sprzentu elektronicznego, najwięcej powszechnego użytku, laptopów i komputerów, tv itd. A tak w ogóle to co kto mi nie przyniesie. Jeszcze tylko elektroniki z Beninga mi nikt nie przyniusł w siatce. Musiałem prześledzić setki tysięcy mniej lub nardziej złożonych konstrukcji, by podjąć się ich naprawy. Trochę to utopia, ale tak wyszło. Proponuję w tym temacie załapać się do zakładów produkcyjnych, tam dopiero w serwisie. O wiele łatwiej jest, bo wszystkie dane masz pod ręką.
Ja musiałem sam zdobywać pomocne opracowania, często z różnych źródeł.
Dlatego utopia.
Jako dodatkowe hobby to jeszcze mogło by być.
Ale tobie chodzi o zawód podstawowy.
O ile masz smykałkę do elektronicznych łamigłuwek. Dużą wyobraźnię, by sam wymyślać dane konstrukcje.
Bo sama elektronika to obszerny dział i ciągle się rozwijający. Sam nie wiem czy od nowa, jeśli by mi przszło się wszystkiego uczyć, czy by to mnie nie zniechęciło.

To drugie.

Merss ma rację, że nie mam wglądu w Twoją sytuację. Nie wiem też czy na Twoim miejscu miałbym na tyle odwagi żeby rzucać pracę, ale wiedziałbym, że byłoby to dobrą decyzją.

Zaproponowali mi pracę w Warszawie na umowę b2b, po uwgzlędnieniu dni wolnych jakieś 7500 na łapę.

A obecnie mam 5500 na łapę na umowie o pracę (czy sie siedzi czy się leży).

Jestem teraz w takim depresyjnym stanie, że ja nie wiem co to będzie. W wawie jak dostanę depresji to mnie wywalą na zbity psyk. Tutaj mam umowę o pracę i mogę siedzieć na zwolnieniu lekarskim.

Przyjąć ofertę czy nie?

Ludzie wyciagają przeciętnie 2.500 czy 3.000 w porywach... nadal wiele osób zarabia nawet mniej niż 2.000. Wybij sobie te depresje związane z brakiem żony z głowy, i bierz się za dobrze płatną pracę, jeśli to korporacja to staraj się doskonalić zawodowo, bierz szkolenia, to co dają, podnoś kwalifikacje.

Wolałbym zarabiać 3000 i mieć żonę.

Jak małe dziecko. Ciesz się każdym dniem. Masz dobrze płatną pracę i perspektywę na lepiej płatną - ciesz się tym. Są tacy, co nie mają ani żony, ani pracy i są zniedołężniali.

Zdrowy, młody byk z depresją. W d.. Ci się poprzewracało a nie jakieś depresje, panicz od siedmiu boleści..

Pytanie tylko czy żona by była takiego samego zdania. Jako mężczyzna dobrze zarabiający, wystawiasz sobie świadectwo u kobiety jako zaradny życiowo. To podnosi szanse.